Συνθηκολόγηση και υποταγή

Το καθεστώς της υποτέλειας ανασύρει τη μετεμφυλιοπολεμική  προπαγάνδα ξεσπώντας σ' ένα αντικομμουνιστικό παραλήρημα

Η δεύτερη αξιολόγηση, εκτός απροόπτου, πλησιάζει στο τέλος της. Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα έχει, για άλλη μια φορά, συνθηκολογήσει πλήρως και αποδεχθεί τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις, έχοντας οριστικά μετατραπεί σε έναν τυπικό, πειθήνιο διεκπεραιωτή της μνημονιακής βαρβαρότητας. Οι παλινωδίες και οι τακτικισμοί της οφείλονται και σχετίζονται, κυρίως, με τη διαχείριση των πολιτικών συνεπειών της νέας υπόκλισής της στην ιμπεριαλιστική ισχύ, και επικεντρώνονται στην προσπάθεια μετάθεσης της εφαρμογής των μέτρων μετά το 2019, εκλογικό έτος εάν εξακολουθεί να είναι κυβέρνηση.  Γι αυτό ψάχνει, απεγνωσμένα, για άλλοθι και προσχήματα, επιστρατεύει επικοινωνιακά τεχνάσματα και καταφεύγει σε ακατάσχετη ψευδολογία.

Το καθεστώς της νεοαποικιακής υποδούλωσης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας βρίσκεται σε βαθιά κρίση και σήψη. Αυτοί που το υπηρετούν, όλο και πιο συχνά και απροκάλυπτα, επιστρατεύουν ένα χυδαίο αντικομμουνισμό με ιστορικές αναφορές γεμάτες διαστρεβλώσεις, συκοφαντίες και αναίσχυντες ψευδολογίες. Πρόσφατα, με αφορμή την επέτειο των 65 χρόνων από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ανέσυραν όλη τη μετεμφυλιοπολεμική προπαγάνδα ξεσπώντας σε ένα αντιαριστερό, αντικομμουνιστικό παραλήρημα.

Μεγάλη η κινητικότητα στο μέτωπο της δεύτερης αξιολόγησης. Οι δανειστές κλιμακώνουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς τους, απαιτώντας όλο και πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα καθώς και επιτάχυνση της εφαρμογής τους. Από κοντά, η εγχώρια μνημονιόδουλη προπαγάνδα οργιάζει, ταυτιζόμενη ανοιχτά με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και απειλές. Τα τρομοκρατικά, καταστροφικά σενάρια κατακλύζουν τα ΜΜΕ.  Παράλληλα, επανέρχεται με οξύτητα η διαφωνία για το χειρισμό του ελληνικού χρέους, ιδιαίτερα μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας. Στην τρέχουσα φάση διεθνούς ρευστότητας, ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμών, ιδιαίτερα μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις εκδηλώνονται με μεγαλύτερη ένταση και μέσα στους κόλπους της ΕΕ και μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ. Όσον αφορά, όμως, την επιβολή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων στον ελληνικό λαό, οι διαφοροποιήσεις λειαίνονται, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα συμπίπτουν, οι δανειστές έχουν την ίδια σκληρή, επιθετική γραμμή. Και οι απόπειρες της ελληνικής κυβέρνησης να αξιοποιήσει, υποτίθεται, τις αντιθέσεις τους μόνο φαιδρή κατάληξη έχουν. Η δεύτερη αξιολόγηση, εκτός απροόπτου, πλησιάζει στο τέλος της. Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα έχει, για άλλη μια φορά, συνθηκολογήσει πλήρως και αποδεχθεί τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις, έχοντας οριστικά μετατραπεί σε έναν τυπικό, πειθήνιο διεκπεραιωτή της μνημονιακής βαρβαρότητας. Οι παλινωδίες και οι τακτικισμοί της οφείλονται και σχετίζονται, κυρίως, με τη διαχείριση των πολιτικών συνεπειών της νέας υπόκλισής της στην ιμπεριαλιστική ισχύ, και επικεντρώνονται στην προσπάθεια μετάθεσης της εφαρμογής των μέτρων μετά το 2019, εκλογικό έτος εάν εξακολουθεί να είναι κυβέρνηση.  

Ραγδαία φθορά και απαξίωση 

Η μεγάλη ανησυχία και προσπάθεια της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πώς θα κατασκευάσει νέα αφηγήματα παραπλάνησης του λαού, πώς θα ανακόψει ή επιβραδύνει την πολιτική φθορά και απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ που διευρύνεται ραγδαία, πώς θα αποκλιμακώσει τις αναπόφευκτες εσωκομματικές εντάσεις και αμφισβητήσεις. Η δυνατότητά της να καλλιεργεί αυταπάτες σε μαζική κλίμακα έχει εξανεμιστεί και το μοναδικό στοιχείο που συγκρατεί πλέον τη συνοχή της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής ομάδας και του κομματικού στελεχικού δυναμικού είναι η σημερινή νομή της κυβερνητικής εξουσίας σε συνδυασμό με το αβέβαιο πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.  Γι αυτό ψάχνει, απεγνωσμένα, για άλλοθι και προσχήματα, επιστρατεύει επικοινωνιακά τεχνάσματα και καταφεύγει σε ακατάσχετη ψευδολογία. Παριστάνει τη σκληρά διαπραγματευόμενη και, με τη βοήθεια της τρομοκρατικής προπαγάνδας των μνημονιόδουλων που αξιώνουν την άμεση ολοκλήρωση της αξιολόγησης, είναι βέβαιο πως θα επιχειρήσει να εμφανίσει την τελική της συμμόρφωση στις εντολές των δανειστών ως τον αναγκαίο "έντιμο συμβιβασμό" για τη νέα "σωτηρία" της χώρας και του λαού. Από μνημόνιο σε μνημόνιο, από αξιολόγηση σε αξιολόγηση και από "σωτηρία" σε "σωτηρία", έχουν κλείσει επτά χρόνια μνημονιακής βαρβαρότητας. Δανειστές και εγχώρια ολιγαρχία, με τη συνδρομή των διαδοχικών μνημονιόδουλων κυβερνήσεων, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμπεριλαμβανόμενης, έχουν βυθίσει τον ελληνικό λαό σε έναν, χωρίς τέλος, εφιάλτη. Ο δρόμος της δήθεν σωτηρίας είναι, στην πραγματικότητα, ο δρόμος της υποδούλωσης και της συστηματικής λεηλασίας του λαού και της χώρας κάτω από την αδυσώπητη ιμπεριαλιστική επιτροπεία. Αυτοί που σαρώνουν και τις τελευταίες λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμορφώνοντας συνθήκες απόλυτης φτώχιας και εξαθλίωσης για ευρύτατα εργατολαϊκά στρώματα, αυτοί που καταργούν και τα τελευταία υπολείμματα κράτους πρόνοιας και ξεθεμελιώνουν τη δημόσια παιδεία και υγεία, αυτοί που ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο και τις υποδομές της χώρας, υποκλινόμενοι στο δεσποτισμό των ισχυρών, δεν μπορούν να ποζάρουν σαν σωτήρες, πολύ περισσότερο δεν μπορούν να παριστάνουν τους αριστερούς. 

Λαϊκή αποδοκιμασία  και αγανάκτηση 

Τα πλατιά λαϊκά στρώματα που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ έχουν απομακρυνθεί από την επιρροή του. Η λαϊκή υπομονή εξαντλήθηκε, η λαϊκή αποδοκιμασία είναι -πλέον- συντριπτική, η λαϊκή αγανάκτηση φουσκώνει. Η κυβέρνηση προσπαθεί, απεγνωσμένα, να εξωραΐσει την κατάσταση, να αμβλύνει τις εντυπώσεις και να δημιουργήσει κοινωνικό κλίμα ανοχής, για να σταθεροποιήσει -κατά το δυνατόν- το σύστημα διακυβέρνησής της. Μάταιος κόπος. Η διευρυνόμενη λαϊκή αγανάκτηση βρίσκει, σιγά-σιγά, το δρόμο της, οι λαϊκές κινητοποιήσεις πληθαίνουν. Και το παραπαίον αστικό πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται από ισχυρούς κλυδωνισμούς, από μεγάλη αποσταθεροποίηση και εντεινόμενα αδιέξοδα. Κόμματα-αποκόμματα, κινήσεις και πρωτοβουλίες, γεννιούνται διαρκώς, σε μια αγχώδη προσπάθεια δημιουργίας νέων πολιτικών εφεδρειών για επίδοξα κυβερνητικά συμμαχικά σχήματα. Γιατί η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη μπορεί να ανακάμπτει και να προβάλλει σαν το ισχυρότερο αστικό πολιτικό κόμμα, με μεγάλη διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ, φιλοδοξώντας να αποτελέσει την επόμενη κυβέρνηση, αλλά η αυτοδυναμία κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη είναι. Η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό της προσωπικό εισπράττουν και θα εξακολουθήσουν να εισπράττουν, σε μεγαλύτερο βαθμό και ένταση, τα αποτελέσματα της ολέθριας, για το λαό και τη χώρα, πολιτικής τους. 

Αντικομμουνιστικό παραλήρημα 

Το καθεστώς της νεοαποικιακής υποδούλωσης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας βρίσκεται σε βαθιά κρίση και σήψη. Αυτοί που το υπηρετούν, όλο και πιο συχνά και απροκάλυπτα, επιστρατεύουν ένα χυδαίο αντικομμουνισμό με ιστορικές αναφορές γεμάτες διαστρεβλώσεις, συκοφαντίες και αναίσχυντες ψευδολογίες. Πρόσφατα, με αφορμή την επέτειο των 65 χρόνων από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ανέσυραν όλη τη μετεμφυλιοπολεμική προπαγάνδα ξεσπώντας σε ένα αντιαριστερό, αντικομμουνιστικό παραλήρημα. Παραχαράσσουν την ιστορία προσβάλλοντας τη λαϊκή μνήμη. Συγχρονίζονται σε μια συστηματική προσπάθεια αμαύρωσης της ιδεολογίας και των αγώνων του κομμουνιστικού κινήματος, συσκότισης και εξαφάνισης της εγκληματικής δράσης και του ένοχου, σκοταδιστικού παρελθόντος της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της. Κοινός στόχος όλων, όπως ομολογούν, το «καθεστώς γενικής ασυλίας» των ηττημένων του Εμφυλίου Πολέμου, η «ιδεολογική κυριαρχία της κομμουνιστικής Αριστεράς» μετά τη μεταπολίτευση. Επιδίωξή τους η επιβολή της αστικής ιδεολογίας, η πλαστογράφηση και το ξαναγράψιμο της ιστορίας από τους νικητές. Προσφιλής μέθοδός τους η προκλητική σπίλωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και η μαύρη προπαγάνδα για τα «εγκλήματα» του κομμουνισμού. Φασιστικά αποβράσματα και στιγματισμένοι πολιτικοί, θρασύτατοι, με πόζα προκλητική, γίνονται κατήγοροι και κουνούν το δάκτυλό τους στην Αριστερά και με εξωφρενικούς λίβελους επιχειρούν να την ενοχοποιήσουν και να της φορτώσουν τα δικά τους ανοσιουργήματα.  Βέβαιο είναι πως η ενορχήστρωση της αντιαριστερής, αντικομμουνιστικής επίθεσης αποτελεί προπομπό αντιδραστικής σκλήρυνσης και ανησυχητικών εξελίξεων. Να μην το επιτρέψουμε!