Αυτοδιαχείριση Εργατική απελευθέρωση ή τυρί στη φάκα του καπιταλισμού;

 Μέρος 6ο

Το «ανυπότακτο χωριό» της Μαριναλέδα

Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αυτό ισχύει για το «ανυπότακτο χωριό» της Μαριναλέδα στην Ανδαλουσία της Ισπανίας, του οποίου ο δήμαρχος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο εκλέγεται εδώ και 31 χρόνια. Ο ίδιος ο δήμαρχος αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής και καλεί τους εργαζόμενους να αντιγράψουν το παράδειγμά του να απαλλοτριώσει τα 2.000 εκτάρια γης (20 χιλιάδες στρέμματα) από τον τοπικό δούκα.

Οι θιασώτες αυτού του αυτοδιαχειριστικού εγχειρήματος προβάλλουν το γεγονός ότι στο χωριό των 2.645 κατοίκων δεν υπάρχει παπάς και χωροφύλακας, ούτε ανεργία, οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά και κάθε εργαζόμενος ανεξάρτητα από το πόστο που κατέχει παίρνει 47 ευρώ για εξήμισι ώρες εργασία την ημέρα, ενώ πληρώνει μόλις 15 ευρώ το μήνα για το νοίκι του! Εκ πρώτης όψεως τα νούμερα ακούγονται αρκετά ελκυστικά. Το συμβολικό νοίκι των 15 ευρώ το μήνα φαντάζει ονειρικό, θα πρέπει όμως να έχετε υπόψη σας ότι σε ένα μικρό ισπανικό χωριό 2.000-3.000 κατοίκων, που δεν βρίσκεται κοντά σε κάποιο αστικό κέντρο, ένα μέσο ενοίκιο εκτιμάται πως αγγίζει τα 100 με 150 ευρώ (http://eagainst.com/articles/marinalenda/). Δηλαδή οι κάτοικοι γλιτώνουν ένα κατοστάρικο το μήνα. Το σπίτι όμως δεν τους το προσφέρει κανείς. Το μειωμένο νοίκι ισχύει με την προϋπόθεση ότι οι ιδιοκτήτες (που δε μπορούν να πουλήσουν το σπίτι, παρά μόνο να το μεταβιβάσουν στα παιδιά τους) θα έχουν συμμετάσχει στην κατασκευή του που διαρκεί δύο με τρία χρόνια! Ολο το χρονικό διάστημα που θα χτίζουν το σπίτι τους οι ιδιοκτήτες πληρώνονται μόλις 800 ευρώ το μήνα (http://www.presseurop.eu/en/content/article/2601741-workers-cooperative-defies-crisis)!

Οσο για τα μεροκάματα, αν σκεφτεί κανείς ότι η εργασία είναι σε εξαήμερη βάση, η εβδομαδιαία εργασία προκύπτει 39 ώρες, δηλαδή μόλις μία ώρα λιγότερο από αυτό που ισχύει γενικά τον τελευταίο αιώνα στην Ευρώπη (40ωρο). Τα 47 ευρώ την ημέρα (γύρω στα 1200 ευρώ μηνιαία) ίσως να είναι αρκετά για μια στοιχειώδη επιβίωση στο χωριό, πόσο όμως μπορούν να θεωρηθούν επαρκή για την κάλυψη των ολοένα και αυξανόμενων υλικών και εκπολιτιστικών αναγκών των εργαζόμενων; Κι αν τα χρήματα αυτά επαρκούν για έναν εργένη, πώς θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι επαρκούν για ανθρώπους που έχουν να συντηρήσουν προστατευόμενα μέλη (παιδιά, ηλικιωμένους, ανάπηρους κτλ);

Σημειώνουμε ότι σε κανένα από τα διθυραμβικά άρθρα ή τις συνεντεύξεις που υπάρχουν σε πληθώρα στο διαδίκτυο κανείς δε θέτει καν το ερώτημα ποιος πληρώνει τις ασφαλιστικές εισφορές (που στην Ισπανία φτάνουν το 38% του μισθού, http://www.strongabogados.com/employees.php). Κάποιοι θα πουν ίσως, τι να την κάνουν την ασφάλιση οι κάτοικοι της Μαριναλέδα, αφού στο χωριό υπάρχουν κέντρα υγείας, παιδικοί σταθμοί, κέντρα ηλικιωμένων και υπηρεσίες εξυπηρέτησής τους στο σπίτι, όπως μας πληροφορεί και ο ανταποκριτής του αμερικάνικου εναλλακτικού κέντρου πληροφόρησης Counterpunch (http://www.counterpunch.org/2010/05/02/a-town-called-marinaleda/). Τα κέντρα υγείας όμως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα νοσοκομεία, όπως οι παιδικοί σταθμοί δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τα πανεπιστήμια.

Αν εξετάσει κανείς το εγχείρημα της Μαριναλέδα υπό το πρίσμα των ελάχιστων απαιτήσεων για την επιβίωση, ίσως να του φανεί ελκυστικό. Αν το υποβάλλει σε παραπέρα εξέταση, βάσει των αναγκών για ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητας και της υλικής ζωής των ανθρώπων, θα διαπιστώσει ότι είναι τουλάχιστον ανεπαρκές.

                                                                                                                                             Συνεχίζεται..