Ο αναρχισμός ως αντεπαναστατική θεωρία και πράξη (3)

Για  να ενισχύσουν αυτή την άποψη, αυτοί οι αντεπαναστάτες θεωρητικοί διακηρύσσουν ότι το κόμμα της εργατικής τάξης είναι αντεπαναστατικό, αντιδραστικό κόμμα. Και για να το αποδείξουν, μας δίνουν ως παράδειγμα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τον ρόλο του στην αντεπαναστατική ανατροπή στην Σοβιετική Ένωση. 

 Αλλά εδώ μπερδεύουν τα πιο στοιχειώδη πράγματα.

Είναι γεγονός ότι η Ρώσικη επανάσταση εκφυλίστηκε. Αλλά ο εκφυλισμός δεν οργανώθηκε και δεν καθοδηγήθηκε από το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, αλλά από ένα  αντεπαναστατικό κόμμα. Είναι γνωστό ότι η οικονομική βάση  καθορίζει  το εποικοδόμημα. Αυτή είναι γενική γραμμή της  κοινωνικής εξέλιξης. Αλλά στις συνθήκες του σοσιαλισμού το εποικοδόμημα παίζει αποφασι στικό ρόλο στην δημιουργία των νέων  σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, όπως επίσης και στην εξέλιξη τους και στην παραπέρα βελτίωσή τους. Εάν το εποικοδόμημα εκφυλιστεί και πρώτα-πρώτα εάν εκφυλιστεί το κόμμα, που είναι η καθοδηγητική και ηγετική δύναμη στις συνθήκες του σοσιαλισμού, σαν συνέπεια αρχίζει και ο εκφυλισμός του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος . Αυτό συνέβη σε εκείνες τις χώρες που οι ρεβιζιονιστές σφετερίστηκαν την ηγεσία του κόμματος που οδήγησε στις ήδη γνωστές συνέπειες.

Είναι πολύ σημαντικό ότι στην πάλη τους ενάντια στην άποψη της δημιουργίας του επαναστατικού κόμματος και ενάντια στην ύπαρξη κομμάτων της εργατικής τάξης, οι αναρχικοί επιτίθενται με μανία στον Ι.Β. Στάλιν. Διακηρύσσουν ότι η «θεωρητική και πρακτική αποκήρυξη του Σταλινισμού σε όλες τις μορφές του πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησης όλων των μελλοντικών επαναστατικών οργανώσεων». Δεν είναι τυχαίο ότι οι αναρχικοί βρίσκονται  στο ίδιο στρατόπεδο με όλους τους αντιδραστικούς και αντεπαναστάτες, από τους σοσιαλδημοκράτες και τους Τροτσκιστές και μέχρι τους ρεβιζιονιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι εχθροί της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού, οι καπιταλίστες, οι δεξιοί σοσιαλιστές, οι ρε - βιζιονιστές, κλπ., - ενώθηκαν κάτω από την ίδια σημαία – την σημαία του αντι- Σταλινισμού, επειδή ο Στάλιν  υπεράσπισε με συνέπεια τον ηγετικό ρόλο του προλεταριακού  κόμματος και την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου στην σοσιαλιστική οικοδόμηση, επειδή πάλεψε με συνέπεια μαζί με τον Λένιν και μετά τον Λένιν, ενάντια στα σοσιαλδημοκρατικά, αναρχικά, Τροτσκιστικά, ρεβιζιονιστικά και κοσμοπολίτικα ρεύματα και ενάντια στις απόψεις τους για το αυθόρμητο και τον φιλελευθερισμό, ενάντια στις αντεπαναστατικές και διαλυτικές απόψεις τους.

Στο άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα, εκείνο του κράτους, οι αναρχικοί υποστηρίζουν απόψεις διαμετρικά αντίθετες από τον Μαρξισμό – Λενινισμό. Οι αναρχικοί είναι ενάντια σε κάθε κράτος. Το διακηρύσσουν σαν μεγάλο κακό. «Η κρατική οργάνωση σήμερα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας προς μια καλύτερη κοινωνία και, άρα, κάθε τι που υπηρετεί ή διασφαλίζει την κρατική εξουσία (αστυνομία, στρατός, διπλωματία, γραφειοκρατικός  μηχανισμός) είναι βλαβερό και επιζήμιο και πρέπει να ανατραπεί»  (Roger Bousinos, στο ίδιο).

Όπως έκαναν και χθες, και σήμερα επίσης δεν κάνουν καμιά εντελώς διάκριση ανάμεσα στα διάφορα κράτη. Εξισώνουν όλα τα κράτη μεταξύ τους. Για αυτό υποστηρίζουν την εξάλειψη του κράτους  γενικά και δεν λαμβάνουν υπόψη ποιας τάξης τα συμφέροντα υπηρετεί. Η στάση των αναρχικών προς το κράτος γενικά καθρεφτίζει την ιδεολογική τους σύγχυση. Είναι γνωστό ότι η  ιστορία δεν γνώρισε τέτοιο «κράτος γενικά». Το κράτος σε κάθε εποχή υπηρέτησε συ γκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. Είναι γνωστό ότι το κράτος είναι μια ιστορική κα τηγορία και γεννήθηκε όταν οι κοινωνία χωρίστηκε σε ανταγωνιστικές τάξεις. Σε όλους τους ανταγωνιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς το κράτος ήταν εργαλείο των εκμεταλλευτριών τάξεων και υπηρέτησε την μειοψηφία του πληθυσμού που είχε το μονοπώλιο των μέσων παραγωγής και την πολιτική  εξουσία. Τα πράγματα άλλαξαν όταν το κράτος πέρασε στα χέρια  της εργατικής τάξης. Τώρα, για πρώτη φορά στην ιστορία, αρχίζει να υπηρετεί την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι αναρχικοί δεν καταλαβαίνουν αυτή την ουσιαστική αλλαγή. Και έτσι είναι ενάντια σε κάθε είδους πολίτικη οργάνωση της κοινωνίας και κατά συνέπεια επίσης και στην διχτατορία του προλεταριάτου ως αναντικα- τάστατο όπλο της εργατικής τάξης στο δρόμο της μετάβασης στον κομμουνισμό. Οι αναρχικοί απορρίπτουν την κάθε είδους πολιτική οργάνωση της  κοινωνίας μετά την ανατροπή της αστικής τάξης. Κατά την γνώμη τους, η οργάνωση της κοινωνίας πρέπει να βασίζεται στην άποψη της αυτοοργάνωσης των μαζών, της αυτοδιαχείρισης,  στην  άποψη  της  εξάλειψης  της  έννοιας  «διευθυντής» και «διευθυνόμενος», «καθοδηγητής» και «καθοδηγούμενος» μέσα σε οποιαδήποτε οργάνωση της κοινωνίας. Σύμφωνα με αυτούς, η αυτοδιαχείριση σκοπεύει έχει ως στόχο την αντικατάσταση στην αρχής λειτουργίας του κράτους της διακυβέρνησης από τα πάνω σε όλες τις μορφές και τους τομείς. Έτσι, οι αναρχικοί βγάζουν το συμπέρασμα ότι η αυτοδιαχείριση δεν έχει σχέση με το κρατικό σύ στημα και  εξαλείφει όλους και οποιονδήποτε λόγο για την συνέχιση ύπαρξης του κράτους.

Ο Λένιν, ασχολούμενος με την Μαρξιστική και την αναρχική άποψη του ζητήματος του κράτους, τονίζει τρεις θεμελιώδεις διαφορές  μεταξύ τους. Πρώτο, ενώ οι Μαρξιστές υποστηρίζουν ότι το κράτος θα σβήσει μετά την εξάλειψη των τάξεων με την σοσιαλιστική επανάσταση, οι αναρχικοί είναι υποστηρίζουν την πλήρη και άμεση κατάργηση του κράτους. Δεύτερο, ενώ οι Μαρξιστές υποστηρίζουν το τσάκισμα της παλιάς κρατικής μηχανής και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, οι αναρχικοί απορρίπτουν την αναγκαιότητα να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο κρατική εξουσία και απορρίπτουν την διχτατορία του προλεταριάτου. Τρίτο, ενώ οι Μαρξιστές θέλουν να προετοιμαστεί το προλε- ταριάτο  εκμεταλλευόμενο  το σημερινό κράτος, οι αναρχικοί το απορρίπτουν αυτό. (Β.Ι. Λένιν, Έργα, τομ. 25, σελ. 575, Αλβ. Εκδ.).

Οι αναρχικοί υποστηρίζουν τις θέσεις προβολής του ατομισμού και του εγωισμού. Οι απόψεις τους δεν δέχονται ότι τα συμφέροντα του ατόμου μπορούν να  εναρμονιστούν με εκείνα της κολεκτίβας, της κοινωνίας. Έτσι, αντιπαραθέτουν τον ατομικισμό στην συλλογικότητα. Αυτή η αντιδραστική άποψη γίνεται ιδιαίτερα ολοφάνερη όταν οι αναρχικοί προσπαθούν να αποδείξουν ότι η ελευθερία και η ευτυχία του ατόμου είναι σε αντίθεση με το σοσιαλιστικό σύστημα, με το κα θεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου, με την πλήρη  απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών που πραγματοποιείται στην σοσιαλιστική κοινωνία.  Σύμφωνα με τους αναρχικούς, ο άνθρωπος σε αυτές τις συνθήκες μετατρέπεται σε εργαλείο που υπηρετεί το κράτος. Αυτή η αντισοσιαλιστική θέση  απορρίπτεται από την πείρα της εξέλιξής μας, που αποδεικνύει στην πράξη ότι η προσωπική ελευθερία και ευτυχία μπορούν να εξασφαλιστούν μέσα στην κολεκτίβα, ότι η ευημερία και ελεύθερη ανάπτυξη της  κολεκτίβας είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ατόμου και της ελευθερίας του.

                                                                          (Συνεχίζεται)