Η εργατική τάξη σταθερά στο στόχαστρο

Το πλήγμα στο απεργιακό δικαίωμα, με τη θέσπιση απαρτίας 50%+1 για τη λήψη απόφασης για απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία, ρύθμιση που σύντομα θα επαναφέρει στη Βουλή η κυβέρνηση, είτε ως τροπολογία είτε ως άρθρο του πολυνομοσχέδιου με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, δεν είναι μια μικρή παρέκκλιση, που οφείλεται στην ιδεοληπτική εμμονή του ΔΝΤ, όπως ισχυρίζονται οι συριζαίοι, αλλά ένας ακόμα κρίκος στην αντεργατική μνημονιακή νομοθεσία, η οποία θα διατηρηθεί ολόκληρη και μετά την ολοκλήρωση του τρίτου Μνημόνιου.

Το νέο Συμπληρωματικό Μνημόνιο αναφέρει εισαγωγικά ότι «η επιτυχία του προγράμματος θα απαιτήσει τη συνεχή εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών για πολλά χρόνια», ενώ υπάρχει ειδικό κεφάλαιο για τα εργασιακά ζητήματα (Κεφάλαιο 4. Διαρθρωτικές πολιτικές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης, Υποκεφάλαιο 4.1 Αγορά εργασίας και ανθρώπινο κεφάλαιο). Οι πρώτες κιόλας λέξεις αυτού του υποκεφάλαιου δίνουν το στίγμα, με την αποδοχή και από τη σημερινή συγκυβέρνηση ως αναγκαίου και χρήσιμου όλου του αντεργατικού πλαισίου που έχει διαμορφωθεί στα χρόνια των Μνημονίων: «Τα τελευταία χρόνια έγιναν μείζονες αλλαγές στους θεσμούς της ελληνικής αγοράς εργασίας και στα συστήματα μισθολογικής διαπραγμάτευσης, προκειμένου να καταστήσουν την αγορά εργασίας περισσότερο ευέλικτη. Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται στο να πετύχουν στην αγορά εργασίας τις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ και να προωθήσουν τον εποικοδομητικό διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Η προσέγγιση δε χρειάζεται μόνο να εξισορροπεί την ευελιξία και τη δικαιότητα για εργαζόμενους και εργοδότες, αλλά χρειάζεται επίσης να λάβει υπόψη της το υψηλό επίπεδο ανεργίας και την ανάγκη να επιδιωχθεί βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη».

Αυτό το αντεργατικό credo («πιστεύω») έχουν υπογράψει οι συριζαίοι. Οχι μόνο αποδοχή του διαμορφωμένου αντεργατικού καθεστώτος αλλά και εξίσωση εργατών και καπιταλιστών ως προς τα δικαιώματα (αλήθεια, έχει και ο εργάτης δικαίωμα να απολύσει τον καπιταλιστή;). Οσο για την αναφορά στο «υψηλό επίπεδο ανεργίας», έναν και μόνο σκοπό υπηρετεί: να υποστηρίξει τη διατήρηση των μισθών στα σημερινά άθλια επίπεδα και των εργασιακών σχέσεων στο επίπεδο της πλήρους αποσάθρωσης (αυτό σημαίνει «ευελιξία»), ώστε να μπορέσουν οι κακόμοιροι οι καπιταλιστές να κάνουν επενδύσεις και προσλήψεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τα εργασιακά φιλοξενούνται σε υποκεφάλαιο του κεφαλαίου που αφορά τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα.

Ακολουθεί το νέο πακέτο, που έρχεται συμπληρωματικό στο πακέτο της δεύτερης αξιολόγησης, όπως σημειώνεται:
 

1

«Με σκοπό την προώθηση και την παρακολούθηση της αντιπροσωπευτικότητας, η κυβέρνηση, μετά από διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους και σε συμφωνία με τους θεσμούς, θα αναπτύξει ένα αξιόπιστο διοικητικό σύστημα για την αξιολόγηση της αντιπροσωπευτικότητας, το οποίο θα λειτουργήσει μέχρι τον Μάρτη του 2018 (βασικό παραδοτέο)». Οσοι γνωρίζουν την παραπλανητική αστική τεχνοκρατική γλώσσα, αντιλήφθηκαν ότι προετοιμάζεται το χτύπημα του δικαιώματος για υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας (αυτό εννοούν με τον όρο «αντιπροσωπευτικότητα»).
 

2

«Ως προαπαιτούμενο, οι αρχές θα αναλύσουν και θα θεσπίσουν νομοθεσία για την αύξηση της απαρτίας των πρωτοβάθμιων συνδικάτων για λήψη απόφασης για απεργία στο 50%».
 

3

«Οι αρχές θα παραδώσουν μια αναφορά μέχρι τον Γενάρη του 2018 με μια ανεξάρτητη νομική γνώμη για το ρόλο της διαιτησίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ως βασικό παραδοτέο, μέχρι τον Μάρτη του 2018, οι αρχές, (α) σε διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους θα επανεξετάσουν τις υπάρχουσες διαδικασίες για τη διαμεσολάβηση και τη διαιτησία, και (β) παίρνοντας υπόψη την ανεξάρτητη νομική γνώμη και το αποτέλεσμα του διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους, θα νομοθετήσουν κάθε απαραίτητο, μετά από διαβούλευση με τους θεσμούς και σε συμμόρφωση με τις αποφάσεις του ΣτΕ». Οπως αντιλαμβάνεστε, πριν συντελεστεί η «επάνοδος των συλλογικών συμβάσεων», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (η σχετική μνημονιακή περιστολή ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβρη του 2018), σκοπεύουν να ψηφίσουν ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, που θα τις καθιστά διακοσμητικό στοιχείο, με το βέτο των καπιταλιστών να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο (αυτός θα είναι ο νέος ρόλος της διαμεσολάβησης και διαιτησίας).
 

4

«Μέχρι τον Μάρτη του 2018 θα δημιουργηθεί ένα ψηφιακό μητρώο των εργατικών συνδικάτων.

Απλοποίηση της εργατικής νομοθεσίας. Οι υπάρχοντες εργατικοί νόμοι θα βελτιωθούν και θα εξορθολογιστούν σε έναν Κώδικα Εργατικού Δικαίου και σ' έναν Κώδικα Ρυθμιστικών  Αρχών Εργασίας. Σύμφωνα με το καθορισμένο σχέδιο τεχνικής υποστήριξης που άρχισε τον Ιούνη του 2017 ως προαπαιτούμενο, το πρώτο σχέδιο του Κώδικα Εργατικού Δικαίου θα παραδοθεί μέχρι τον Μάη του 2018».

Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για μια τυπική κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας, αφού γίνεται λόγος για «βελτίωση» και «εξορθολογισμό».

Δεν πρέπει, λοιπόν, να μένει καμιά αμφιβολία ότι το πρώτο πεντάμηνο του 2018 θα είναι πεντάμηνο αντεργατικού νομοθετικού οργασμού. Οι συριζαίοι ζητούσαν από την τρόικα να πηγαίνουν πίσω τα «αγκάθια» του Μνημόνιου, για τη χειροτέρευση της εργατικής νομοθεσίας, τώρα όμως το τρίτο Μνημόνιο βαδίζει προς την ολοκλήρωσή του και ήρθε η ώρα να νομοθετήσουν με μεθόδους «σκούπας» και αιφνιδιασμού.