Ο αναρχισμός ως αντεπαναστατική θεωρία και πράξη (4)

Παρά το ότι τον αναρχισμό και τον Μαρξισμό – Λενινισμό τους χωρίζει αυτή η άβυσσος,  πολλοί  αστοί,  σοσιαλρεφορμιστές και  αναρχικοί  συγγραφείς  προσπάθησαν και προσπαθούν να εξαλείψουν την  αντίθεση που υπάρχει μεταξύ τους. Ανάμεσά τους υπάρχουν εκείνοι  που παρουσιάζουν τον Μαρξ και τον Λένιν σαν να είχαν τις θέσεις του αναρχισμού αντί εκείνες του Μαρξισμού. Μερικοί από αυτούς προσπάθησαν να προβάλουν τον πασίγνωστο αναρχικό Μπακούνιν όχι μόνο ως επαναστάτη και σοσιαλιστή, αλλά επίσης και ως πρόδρομο (σ.μ. αυτός που προηγήθηκε για να προετοιμάσει την δράση και το έργο) του Λένιν. Ο αναρχισμός ως θεωρία θεωρείται από αυτούς ως ιδεολογική πηγή του Λενινισμού. Σε σχέση με αυτό, ο H. Kohn γράφει ότι «οι εξτρεμιστικές αναρχικές θεωρίες του Μ. Μπακούνιν και των  προπαγανδιστών του μηδενισμού, όπως ο S. Nechaev και ο P. Tkachof που υπεράσπιζαν την βία και περιφρονούσαν την κοινωνική ηθική, ανάβιωσαν αργότερα με τον Λενινισμό». (H Kohn, Basic History o f Modern Russia, Princeton 1957. σελ. 41). Άλλοι συγγραφείς προσπαθούν να βαθύνουν παραπέρα αυτή την άποψη. Προσπαθούν  να  αποδείξουν ότι η δημιουργία της θεωρίας της επαναστατικής δράσης ανήκει στον Μπακούνιν. Οπότε βγάζουν το συμπέρασμα ότι ο Λενινισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνέχιση αυτής θεωρίας. Επίσης δεν μένουν πίσω σε τέτοιες συκοφαντίες ούτε οι σοσιαλρεφορμιστές  συγγραφείς. Έτσι, για παράδειγμα, ο σοσιαλρεφορμιστής Henric Kunof θεωρεί τον Λενινισμό ως «επανεμφάνιση των απόψεων του Μπακούνιν». Ο E. Picyri, στο έργο του «Η θεωρία του αναρχισμού», λέει ότι οι «Μπολσεβίκοι δεν κατανοούν πόσα οφείλουν στον  Μπακούνιν». Επίσης ο αναρχικός Cohn- Bendit, ένας που αυτούς που συμμετείχαν δραστήρια στα γεγονότα της Γαλλίας τον Μάιο – Ιούνιο  του 1968, στο βιβλίο του «Obsolete Communism - the Leftwing Alternative» προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Λένιν πέρασε δήθεν, σε συγκεκριμένες στιγμές, στις θέσεις του αναρχισμού. Αυτός ο συγγραφέας εξετάζει μέσα από αυτό το πρίσμα την πάλη που διεξήγαγε ο Λένιν για να αναλύσει την άξια και την σπουδαιότητα των Σοβιέτ, όταν λέει: «Ο Λένιν έγινε “σχεδόν αναρχικός” και προσπάθησε το Κόμμα να πάρει αυτό τον ιδεολογικό δρόμο για τον οποίο ήταν πολύ απροετοίμαστο».  Στο ίδιο βιβλίο, ο Cohn-Bendit θεωρεί το έργο του Λένιν «Κράτος και επανάσταση» μάλλον αναρχικό έργο αν και είναι γνωστό ότι σε αυτό το έργο ο Λένιν, παράλληλα με την επίθεση ενάντια στον ρεβιζιονισμό, κατατρόπωσε τις αναρχικές απόψεις για το κράτος και  την επανάσταση.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν άλλοι συγγραφείς που πασχίζουν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον αναρχισμό και τον Μαρξισμό, ότι είναι δήθεν και οι δυο σοσιαλιστικά ρεύματα και διαφέρουν μόνο στο ότι έχουν σκοπό, μέσω διαφορετικών τακτικών, να επιτύχουν τον ίδιο αντικειμενικό στόχο.  Αυτό, κατά την γνώμη τους, σημαίνει ότι ανάμεσα στον αναρχισμό και στον Μαρξισμό υπάρχουν μόνο διάφορες στην τακτική. Το απο κορύφωμα είναι όταν ανακηρύσσουν τον αναρχισμό ως «το πιο  ριζοσπαστικό ρεύμα του σοσιαλισμού».

Είναι γεγονός ότι μέσα στους αρχικούς υπάρχουν πολλοί που είναι αποφασισμένοι να παλέψουν ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα,  ενάντια στις αδικίες και τα προνόμια και ενάντια στην ιμπεριαλιστική βία. Βρίσκουμε ανάμεσά τους στοιχεία που είναι αποφασισμένα να αγωνιστούν και  να  κάνουν οποιαδήποτε θυσία. Αυτή η θέση εξέγερσης ενάντια στο καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό σύστημα που εκδηλώνεται με  συγκεκριμένες ενέργειες από πολλοίς που περιγράφεται ως «αριστερισμός», αντανακλά το ότι οι μάζες είναι δυσαρεστημένες με  την υπάρχουσα κατάσταση στις καπιταλιστικές χώρες. Αλλά,  δυστυχώς ο δρόμος που διάλεξαν δεν οδηγεί στον στόχο που  επιθυμούν, δηλαδή στην εξάλειψη της αδικίας, της καταπίεσης και  της  εκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γκρεμιστεί με την καθοδήγηση οποιασδήποτε ιδεολογίας και θεωρίας, με οποιουσδήποτε τρόπους ή μέσα. Ο μεγάλος σκοπός μπορεί να πραγμα- τοποιηθεί μόνο όταν οι μάζες καθοδηγούνται από την ιδεολογία του Μαρξισμού – Λενινισμού, που είναι η μόνη θεωρία που επιστημονικά δείχνει το τρόπο του γκρεμίσματος του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του κομμουνισμού.

Οι Μαρξιστές – Λενινιστές χαιρετίζουν και υποστηρίζουν κάθε ειλικρινή τάση και στόχο για τον σοσιαλισμό, αλλά την ίδια στιγμή τονίζουν ότι ο σοσιαλισμός σε οποιαδήποτε χώρα νίκησε ή μπορεί να νικήσει μόνο στην βάση του Μαρξι σμού – Λενινισμού και κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης και του κόμματός της που είναι εξοπλισμένα με την προλεταριακή κοσμοθεωρία. Άρα, αυτή τη στιγμή, όταν υπάρχει το βάθαιμα της ιδεολογικής σύγχυσης που προκαλείται από τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές οι οποίοι προσπαθούν να την εντεί νουν, είναι πολύ καθαρά κατανοητή η μεγάλη σημασία της  πάλης ενάντια σε όλες τις επιδράσεις της αστικής και ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένου του αναρχισμού, στις γραμμές της εργατικής τάξης, όπως επίσης και την σπουδαιότητα του εξοπλισμού της εργατικής τάξης με την μοναδική επιστημονική ιδεολογία – τον Μαρξισμό–Λενινισμό. Και οι επιτυχίες σε αυτή την κατεύθυν- ση είναι μεγάλες. Στην πάλη για την μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης οι γραμμές των Μαρξιστικών–Λενινιστικών  δυνάμεων  μεγαλώνουν και δυναμώνουν. Σήμερα, δημιουργήθηκαν σχεδόν παντού νέα Μαρξιστικά – Λενινιστικά κινήματα και κόμματα που πήραν στα χέρια τους την σημαία της επανάστασης και του σοσιαλισμού και την σηκώνουν όλο και πιο ψηλά. Σε συνθήκες άγριας ταξικής πάλης θαρραλέα ξεσκεπάζουν και την αστική αντίδρα ση και την ρεβιζιονιστική προδοσία όπως επίσης και τον μικροαστικό και αναρχι - κό τυχοδιωκτισμό. Ενώ διεξάγουμε άγρια και ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στον αναρχισμό σαν ιδεολογία και πρακτική δράσης, ταυτόχρονα πρέπει να κάνουμε μεγάλη δουλιά με εκείνα τα στοιχεία που είναι ολόψυχα υπέρ της υπόθεσης της εργατικής τάξης, για να τα αποσπάσουμε από τις αναρχικές απόψεις και πρακτικές, έτσι ώστε οι ενέργειες τους δεν θα κάνουν ζημιά, αλλά θα βοηθήσουν την επανάσταση.