Το βραβείο της υποτέλειας ανήκει σε αυτόν και την κυβέρνησή του

Σε «golden boy» των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ανα­δεικνύεται ο Τσίπρας! Και πώς αλ­λιώς, αν όχι έτσι, μπορεί να εκληφθεί το βραβείο “πολιτικού σθένους”, που επέλεξε να δώσει τμήμα της ευρωπαϊκής ελίτ στον Τσίπρα για τις ιδιαίτερες υπηρεσίες που της προσφέρει. Και πραγματικά χρειάζεται ξε­χω­ριστό “σθένος” για να εξαπατήσει τόσο, έναν λαό, καπηλευόμενος το λόγο και τα συνθήματα της αριστεράς. Και χρειάζεται ακόμα περισσότερο σθένος και θράσος για να υπηρετήσει με τόση συνέπεια την πολιτική που, υποτίθεται, ότι με τις προ­εκλογικές του υποσχέσεις ερχόταν να ανα­τρέψει.
Με τον τίτλο του μακροβιότερου πρω­θυ­πουργού των μνημονιακών χρόνων, κατα­φέρνοντας να περάσει σωρεία μέτρων, με το λαϊκό κίνημα να παρουσιάζει ύφεση και αδράνεια - ειδικά σε σχέση με τις μαζικές κινητοποιήσεις των πρώτων ετών (2010-2012)- ο Τσίπρας παρουσιάζεται ως το “χρυσό παιδί” που μπορεί να εγγυηθεί την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των συμ­φε­ρόντων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Για αυτές του τις υπηρεσίες παρέλαβε ένα “βραβείο” βου­τηγμένο στον ιδρώτα και το αίμα των λαών, αφού όχι τυχαία για τους ίδιους λό­γους πριν από αυτόν είχε δοθεί σε άλλους “μεγάλους” υπηρέτες του διεθνούς ιμπε­ριαλισμού, όπως η Λανγκάρντ, η Μέρ­κελ και ο Νετανιάχου.
Αν και οι λόγοι που επιλέχθηκε ο Τσίπρας για το φετινό βραβείο “πολιτικού σθένους” είναι κάτι παραπάνω από φανεροί, αυτός και η κυβέρνηση του εμμένοντας στην κοροϊδία και την υποτίμηση του ελληνικού λαού, το παρουσιάζουν ως μια ακόμη επιβεβαίωση της φιλολαϊκής και “αναπτυξιακής” τους πολιτικής. Οι άλλοτε δυνάστες, έχουν αναβαπτιστεί στην κολυμβήθρα του ΣΥΡΙΖΑ και παρουσιάζονται τώρα ως “φίλοι”, “εταίροι”, μα πάνω από όλα ως αντικειμενικοί κριτές της Ελλάδας και της ακολουθούμενης πολιτικής. Έτσι, κάθε “καλή κουβέντα”, κάθε “θετικός λόγος”, κάθε “θετική έκθεση” της παλιάς τρόικας, παρουσιάζεται τώρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως το απόλυτο μέτρο, ως η μεγάλη απόδειξη της πετυχημένης πολιτικής της.
Έτσι επιχειρεί να αξιοποιήσει και την τελευταία βράβευσή του ο Τσίπρας. Θέλει να την παρουσιάσει ως ένα ακόμα επιχείρημα εξόδου από την κρίση. Και δε δίστασε μάλιστα να δηλώσει ότι αυτό το βραβείο «ανήκει στον ελληνικό λαό»... και ότι το παραλαμβάνει στο όνομά του! Ανασύροντας ξανά από τη σκόνη το παραμύθι της “κοινής εθνικής προσπάθειας”, το “όλοι στο ίδιο καράβι είμαστε” που έλεγε και ο Μητσοτάκης, επιμένει πεισματικά να παρουσιάζεται ως σύμμαχος των λαϊκών συμφερόντων, αλλά και να παρουσιάζει ως τέτοιους και τους ξένους δυνάστες του τόπου. Όμως ο ελληνικός λαός ξέρει να αναγνωρίζει τους εχθρούς του. Το βραβείο υποτέλειας και εφαρμογής της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής που παρέλαβε, ανήκει στον ίδιο και σε κανέναν άλλο. Ό ελληνικός λαός και το ιστορικό παρελθόν του, στο οποίο αναφέρεται ο Τσίπρας, έχει αποδείξει ότι απεχθάνεται κάθε τέτοια σχέση με τους δυνάστες του τόπου. Αυτούς που όσο και αν προσπαθεί να εξωραΐσει ο Τσίπρας παραμένουν στη συνείδησή του ως αυτό που πραγματικά είναι. Αδίστακτοι τύραννοι.
Όταν ο ραγιαδισμός βαφτίζεται διεθνισμός και εντάσσεται στον... «στρατηγικό στόχο»!
Από τις δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός με αφορμή τη βράβευσή του, ξεχωρίζουν σίγουρα αυτές που έχουν να κάνουν με την εμμονή του να παρουσιάζεται ως αριστερός. «Είμαι ευρωπαϊστής επειδή είμαι αριστερός... Και έχω πειστεί ότι ο αγώνας για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων θα δοθεί και θα κριθεί στην Ευρώπη. Εάν δεν κερδηθεί εκεί, δεν θα κερδηθεί πουθενά ...αυτό είναι και το δίδαγμα της Ιστορίας» θα δηλώσει ο Τσίπρας κατά την παραλαβή του βραβείου... “πολιτικού σθένους”. Και αν η επιμονή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζονται ως αριστερά δεν έχει άλλο στόχο και αποτέλεσμα από τον διαρκή διασυρμό της, η προσπάθεια ευθείας σύνδεσης της αριστεράς με τον “ευρωπαϊκό δρόμο” και την ΕΕ, είναι το νέο απατηλό και επικίνδυνο ιδεολόγημα με το οποίο επιχειρεί να θολώσει το λαό και τον κόσμο της αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκεκριμένη δήλωση θα πρέπει να αναγνωστεί προσεχτικά ως κομμάτι ενός παζλ που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ από την προεκλογική περίοδο μέχρι και τις εκδηλώσεις και τα κείμενα για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Με βάση αυτό το ιδεολόγημα η “ευρωπαϊκή πορεία” της χώρας παρουσιάζεται ως η απάντηση του διεθνισμού και της αλληλεγγύης στον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία ή, ακόμη περισσότερο, ως ένα αναγκαίο βήμα στο στρατηγικό στόχο για το σοσιαλισμό!
Οι αντιλήψεις και τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι βέβαια τωρινά. Είναι παρμένα από το ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιο του τροτσκισμού και του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, που, παρουσιάζοντας εδώ και δεκαετίες αυτές τις συλλήψεις, υπήρξαν πάντα ένθερμοι οπαδοί του «ευρωπαϊκού οράματος».
Το πολιτικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ είχε πάντα μέσα του την ΕΕ. Ακόμη και όταν μετά το 2010 φούντωσαν τα αντιιμπεριαλιστικά και αντί ΕΕ αισθήματα του λαού μας, όταν τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα βρέθηκαν στην προμετωπίδα της πάλης του, ο ΣΥΡΙΖΑ μίλαγε για τον μερκελισμό και την παρέκκλιση από τις ευρωπαϊκές αξίες. Ακόμα και όταν έφτασε στο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015, ο Τσίπρας δεν έκανε άλλο από το να μιλάει για την υπεράσπιση των αρχών και των ιδρυτικών κειμένων της ΕΕ. Αυτή η πολιτική κρύβονταν πίσω από τα προσεχτικά διατυπωμένα τους συνθήματα, που για να συνταχθούν με τους λαϊκούς αγώνες αναθεμάτιζαν υποτίθεται την τρόικα και τον ιμπεριαλισμό. Από τότε, μπροστά στο ερώτημα της εξόδου από την ΕΕ υποκριτικά απαντούσαν: “Δεν θεωρούμε ότι είναι η εποχή για εθνικές λύσεις και εθνικά προτάγματα. Υπάρχει ανάγκη για διεθνισμό και αλληλεγγύη”. Παρουσίαζαν έτσι, με ύπουλο τρόπο, ένα σύνθημα που ταυτιζόταν με την πάλη του λαού για εθνική ανεξαρτησία, ως μια εθνικιστική-αντιδραστική θέση, ενώ από την άλλη ταύτιζαν την πολιτική του ραγιαδισμού και της υποτέλειας με τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη των λαών.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και την απόσυρση κάθε αντιευρωπαϊκής πτυχής από τον πολιτικό του λόγο, μετά την ανακήρυξη της Μέρκελ σε εταίρο-σύμμαχο και προστάτιδα του ελληνικού λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να δίνει και άλλους τόνους “προοδευτικότητας” στην πάση θυσία παραμονή στην ΕΕ. Μέχρι που στην ΑΥΓΗ (26/10) σε άρθρο για την Οκτωβριανή Επανάσταση διαβάζουμε: «Οι τελικές εξελίξεις με την κατάρρευση έδειξαν ότι ο σοσιαλισμός είναι, αν όχι παγκόσμια, τουλάχιστον υπόθεση ομάδας αναπτυγμένων χωρών. Σήμερα το ελάχιστον πεδίο αλλαγών σε ό,τι μας αφορά μπορεί να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι' αυτό η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση -παρά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της σημερινής πολιτικής της- είναι ζήτημα στρατηγικό.»(υπογράμμιση σύνταξης). Στη συνέχεια του κειμένου ο αρθρογράφος επιχειρεί με λογικά άλματα, να παρουσιάσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα της λενινιστικής σκέψης, που στο δρόμο για το σοσιαλισμό απαιτεί την ανάγνωση της συγκεκριμένη κατάστασης και τις υποχωρήσεις όταν αυτές είναι αναγκαίες, όπως για παράδειγμα η συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, ή τη ΝΕΠ. Και άρα υπονοεί είναι θεμιτή και η αναγκαία υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και η διαστρέβλωση της ιστορίας, αλλά και της σημερινής πραγματικότητας έχουν στο άρθρο την τιμητική τους, θα μείνουμε στο επίδικο των δηλώσεων Τσίπρα.
Σύμφωνα με αυτές λοιπόν “η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων θα κριθεί μέσα στην ΕΕ”! Εκεί και μόνο εκεί και μάλιστα “αυτό είναι και το συμπέρασμα της ιστορίας”, που εικάζουμε ότι είναι αυτό που παρουσιάζεται στην ΑΥΓΗ. Αυτό είναι το νέο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ. Ότι παρά τη σημερινή αντιδραστική πολιτική, υπηρετεί το διεθνισμό, τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά... και το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού! Πρόκειται για ατόφιες παμπάλαιες τροτσκιστικές και ευρωκομμουνιστικές αυταπάτες. Σε ό,τι αφορά όλα αυτά οφείλουμε να σημειώσουμε τα εξής:
1) Προσπερνώντας το αστείο της σύγκρισης, επισημαίνουμε στους δήθεν αδιάβαστους, ότι η όποια συσχέτιση της επαναστατικής Ρωσίας και της ΕΣΣΔ με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο κωμική. Η εξουσία μετά τον Οκτώβρη του '17 στη Ρωσία, βρίσκονταν στα χέρια της εργατικής τάξης και στα συμφέροντά της υποτάσσονταν το όποιο πολιτικό βήμα γίνονταν μπρος ή πίσω. Η εξουσία στην Ελλάδα του Τσίπρα βρίσκεται στα χέρια της μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων δυναστών του τόπου και αυτών τα συμφέροντα υπηρετούν όλοι οι “τακτικοί ελιγμοί” του. Είναι επίσης αυθαίρετο όσο και λαθεμένο το συμπέρασμα ότι η κατάρρευση ήταν το αποτέλεσμα της οικοδόμησης σε μια μόνο χώρα, με βάση το οποίο δικαιολογείται η... ανάγκη παραμονής στην ΕΕ!
2) Η ΕΕ δεν είναι -και δεν φτιάχτηκε για να είναι- ένωση λαών, ούτε καν “διακρατική ένωση”, όπως εξωραϊστικά την ονομάζουν δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά. Είναι ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και πρώτα και κύρια όπως εξελίχθηκε του γερμανικού. Σε αυτό το μόρφωμα δεν υπάρχει πουθενά ο διεθνισμός και η αλληλεγγύη των λαών, εκτός από τη φενάκη των ιδρυτικών κειμένων της, που αφειδώς αναπαράγει από τότε ο τροτσκισμός και οι απόγονοι του ευρωκομμουνισμού σε όλες τις αποχρώσεις τους. Αν απέδειξε κάτι η ιστορία, είναι ότι σε αυτά τα χρόνια, όχι απλά δεν αναπτύχθηκε καμία αλληλεγγύη ή πολύ περισσότερο “κατάργηση συνόρων”, στις λαϊκές συνειδήσεις, αλλά ίσα ίσα γιγαντώθηκε ξανά ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, η ακροδεξιά και οι φασιστικές αντιλήψεις. Και αυτό δεν είναι προϊόν αστοχίας, αλλά του ίδιου του χαρακτήρα της ΕΕ. Η σύνδεση της ΕΕ με τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη είναι ένα ιμπεριαλιστικό παραμύθι που χρόνια τώρα αναπαράγουν μερίδες της “αριστεράς”. Η ΕΕ “ενισχύει” το διεθνισμό και την αλληλεγγύη τόσο, όσο θα μπορούσε να το κάνει οποιοσδήποτε άλλος ιμπεριαλιστικός οργανισμός, όπως η ΑΝΤΑΝΤ, το ΝΑΤΟ ή ο ΠΟΥ.
3) Επειδή ακριβώς η ΕΕ είναι ένα εργαλείο των ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης για την οικονομική και πολιτική υποδούλωση των αδύναμων και εξαρτημένων χωρών στο εσωτερικό της (αλλά και για τη διεκδίκηση καλύτερων θέσεων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό), για την Ελλάδα δεν σήμανε τίποτε άλλο παρά το βάθεμα της ολόπλευρης εξάρτησής της. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα οι εξελίξεις από την ένταξή της μέχρι σήμερα. Και από αυτή την αλήθεια πηγάζει και το καθήκον του ελληνικού λαού για αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ, για αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Και αν απέδειξε κάτι η ιστορία με εμφατικό τρόπο και τα τελευταία αυτά μνημονιακά χρόνια, είναι ότι καμία πραγματική “βελτίωση της θέσης των εργαζομένων” και πολύ περισσότερο κανένας στρατηγικός δρόμος για το σοσιαλισμό δεν μπορεί να ανοίξει, χωρίς αυτή την προϋπόθεση. Και αυτός ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί παρά να έχει στον πυρήνα του τον αγώνα για έξοδο από την ΕΕ.
4) Η προσπάθεια αναστροφής της πραγματικότητας και η υπεράσπιση της παραμονής στην ΕΕ από “αριστερές” ή και “επαναστατικές” θέσεις, μπορεί να ικανοποιεί κάποιους θερμούς οπαδούς αυτής της “αριστεράς”, δεν μπορεί όμως να αγγίξει τις λαϊκές μάζες. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί η υποτελής και ακραία ξενόδουλη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως μια πολιτική προοδευτική με θετικό στρατηγικό(!) πρόσημο, είναι ανιστόρητη και δεν μπορεί παρά να αφήνει αδιάφορο κάθε λαϊκό άνθρωπο, κάθε αγωνιστή της πραγματικής αριστεράς.
Η παραμονή της χώρας στην ΕΕ, που πάση θυσία υπερασπίζεται ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, για την Ελλάδα και τον λαό της σημαίνει επιτροπεία αποικιακού τύπου, υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου, ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου στο όνομα των επενδύσεων, εργασιακό μεσαίωνα και κοινωνική βαρβαρότητα. Για το “σθένος” εξυπηρέτησης αυτής ακριβώς της πολιτικής βραβεύτηκε ο Τσίπρας και όχι επειδή θα βελτιωθεί τάχα η θέση των εργαζομένων. Και όλα αυτά που με πάθος υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπουν καμία τέτοια βελτίωση. Αν προδικάζουν κάτι, είναι ότι κάθε μέρα παραμονής στην ΕΕ, κάθε μέρα που κερδίζει έδαφος το καθεστώς της εξάρτησης, η υπόθεση της απελευθέρωσης του ελληνικού λαού γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Γι' αυτό και οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς, οφείλουν να είναι, και εξ' ορισμού είναι, ενάντια στην ΕΕ και να αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία ως προϋπόθεση κάθε θετικής αλλαγής.
Γι' αυτό και η “αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, η “αριστερά” των ευρωπαϊστών είναι η “αριστερά” των μνημονίων, του ραγιαδισμού και της εξυπηρέτησης ξένων και ντόπιων... αλλότριων προς τον λαό συμφερόντων. Είναι η “αριστερά” της υποταγής και του ρεαλισμού της υποδούλωσης.