Άθλια κυβερνητική προπαγάνδα για το δικαίωμα της απεργίας
Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, χωρίς ίχνος ντροπής, προσπαθούν να
παρουσιάσουν την ανατροπή του συνδικαλιστικού νόμου ως «εκδημοκρατισμό
των σωματείων»!
Επιχειρούν να σερβίρουν την καταπάτηση του απεργιακού δικαιώματος ως ένα μέτρο που υπηρετεί τις δημοκρατικές αρχές.
Συγκεκριμένα, η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, μετά την απόπειρα να περάσει την αλλαγή για τον τρόπο προκήρυξης απεργιών με τροπολογία, δήλωσε ότι « το νόημα είναι η ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων...», εννοώντας τη συμμετοχή τους μέσα στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων. Η υπουργός, με αυτή τη δήλωση, προσπάθησε να δικαιολογήσει την αύξηση της απαρτίας σε μία συνέλευση σωματείου στο 51% των μελών, προκειμένου να μπορεί να προκηρύσσεται απεργία. Μία αλλαγή η οποία έρχεται να βάλει τεράστια εμπόδια στην κήρυξη απεργιών, καθιστώντας τη σε πολλές περιπτώσεις έως και αδύνατη.
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν μπορούνε να την κρύψουνε με κανένα γελοίο επιχείρημα περί εκδημοκρατισμού. Άλλωστε, από πότε η υπουργός εργασίας μίας μνημονιακής κυβέρνησης που ανέτρεψε την απόφαση ενός δημοψηφίσματος μέσα σε μία μέρα, που νομοθετεί περικοπές μισθών, αύξηση φόρων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και λοιπά αντεργατικά μέτρα, που επιχειρεί να περάσει νομοσχέδια και τροπολογίες νύχτα για να μην τους πάρουνε χαμπάρι, αγωνιά για τη συμμετοχή των εργαζομένων στις γενικές συνελεύσεις;
Η ανατροπή του συνδικαλιστικού νόμου και η αλλαγή στο καθεστώς προκήρυξης απεργιών αποτελεί απαίτηση πρώτα και κύρια του ΔΝΤ και των εκπροσώπων της ΕΕ που επέβαλαν στη χώρα μας τα μνημόνια, και ταυτόχρονα αποτελεί απαίτηση της ντόπιας μεγαλοεργοδοσίας και του ΣΕΒ. Με άλλα λόγια, αποτελεί απαίτηση όλων αυτών που θέλουν να εξαφανίσουν ακόμα και το τελευταίο εργασιακό κοινωνικό και ασφαλιστικό δικαίωμα. Μήπως άραγε αγωνιούν και αυτοί για την ενίσχυση της συμμετοχής των εργαζομένων στα σωματεία και τις συνελεύσεις; Οι υπέρμαχοι της ανατροπής του συνδικαλιστικού νόμου, που σήμερα περιφέρονται στα δημοσιογραφικά πάνελ συζητώντας δήθεν για τη δημοκρατική λειτουργία των σωματείων, είναι οι ίδιοι που προπαγανδίζουν ως πρότυπο τον ατομικό δρόμο και την ατομική διαπραγμάτευση. Είναι οι ίδιοι που χρεώνουν την οικονομική κρίση της χώρας στις απεργίες και τη συνδικαλιστική δράση, επειδή περιόριζαν τις ασύδοτες προθέσεις του ντόπιου κεφαλαίου και δεν το άφηναν υποτίθεται να αναπτυχθεί. Είναι οι ίδιοι που θέλουν να ξεμπερδεύουν με τα συνδικάτα, τις συλλογικές συμβάσεις και τους απεργιακούς αγώνες.
Από πού και ως πού λοιπόν, μνημονιακά κόμματα, δανειστές και ΣΕΒ έχουν λόγο για το τι είναι δημοκρατική λειτουργία ενός σωματείου; Από πού και ως πού, αυτοί που εξαπλώνουν την εργοδοτική τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς , αυτοί που κηρύσσουν απεργίες ως παράνομες και καταχρηστικές, που απαιτούν την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και θέλουν να επιβάλλουν ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης μας παραδίδουν μαθήματα δημοκρατικού συνδικαλισμού;
Δημοκρατικό για τους εργαζόμενους είναι αυτό που υπηρετεί καλύτερα την επιβολή των διεκδικήσεών τους απέναντι στους εργοδότες και την εκάστοτε κυβέρνηση.
Η συζήτηση λοιπόν για τη λειτουργία των σωματείων, την απαρτία των συνελεύσεων και τον τρόπο προκήρυξης απεργιών αφορά τους εργαζόμενους και κανέναν άλλον. Γιατί είναι οι μόνοι που μπορούν να αποφασίσουν τι υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους, την ενίσχυση των σωματείων και την ανάπτυξη των αγώνων.
Η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, του ΔΝΤ και της ΕΕ, στην εσωτερική λειτουργία των σωματείων και των συνδικάτων καθώς και κάθε κρατική παρέμβαση μέσα σε αυτά, είναι άκρως προκλητική.
Στη πραγματικότητα, η κυβέρνηση, πέρα από τα γελοία επιχειρήματα που διατυπώνει για να αποποιηθεί την ευθύνη, ετοιμάζεται να βάλει μία ταφόπλακα στο απεργιακό δικαίωμα, εκτελώντας πειθήνια τις εντολές των δανειστών, και σε αυτό το έργο έχει την απόλυτη στήριξη της ΝΔ και του ΣΕΒ.
Και βέβαια αυτοί που λένε ότι νομοθετούν για το καλό μας, δεν πήραν την «άδεια» από κανέναν εργαζόμενο για να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, διαπραγματεύτηκαν στα σαλόνια των δανειστών μία τεράστια κατάκτηση του παγκόσμιου εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος που κατοχυρώθηκε με το αίμα, τις θυσίες και τους αγώνες εκατομμυρίων εργαζομένων, υπηρετώντας σαν πιστά δουλικά τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Να μην τους το επιτρέψουμε!
Επιχειρούν να σερβίρουν την καταπάτηση του απεργιακού δικαιώματος ως ένα μέτρο που υπηρετεί τις δημοκρατικές αρχές.
Συγκεκριμένα, η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, μετά την απόπειρα να περάσει την αλλαγή για τον τρόπο προκήρυξης απεργιών με τροπολογία, δήλωσε ότι « το νόημα είναι η ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων...», εννοώντας τη συμμετοχή τους μέσα στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων. Η υπουργός, με αυτή τη δήλωση, προσπάθησε να δικαιολογήσει την αύξηση της απαρτίας σε μία συνέλευση σωματείου στο 51% των μελών, προκειμένου να μπορεί να προκηρύσσεται απεργία. Μία αλλαγή η οποία έρχεται να βάλει τεράστια εμπόδια στην κήρυξη απεργιών, καθιστώντας τη σε πολλές περιπτώσεις έως και αδύνατη.
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν μπορούνε να την κρύψουνε με κανένα γελοίο επιχείρημα περί εκδημοκρατισμού. Άλλωστε, από πότε η υπουργός εργασίας μίας μνημονιακής κυβέρνησης που ανέτρεψε την απόφαση ενός δημοψηφίσματος μέσα σε μία μέρα, που νομοθετεί περικοπές μισθών, αύξηση φόρων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και λοιπά αντεργατικά μέτρα, που επιχειρεί να περάσει νομοσχέδια και τροπολογίες νύχτα για να μην τους πάρουνε χαμπάρι, αγωνιά για τη συμμετοχή των εργαζομένων στις γενικές συνελεύσεις;
Η ανατροπή του συνδικαλιστικού νόμου και η αλλαγή στο καθεστώς προκήρυξης απεργιών αποτελεί απαίτηση πρώτα και κύρια του ΔΝΤ και των εκπροσώπων της ΕΕ που επέβαλαν στη χώρα μας τα μνημόνια, και ταυτόχρονα αποτελεί απαίτηση της ντόπιας μεγαλοεργοδοσίας και του ΣΕΒ. Με άλλα λόγια, αποτελεί απαίτηση όλων αυτών που θέλουν να εξαφανίσουν ακόμα και το τελευταίο εργασιακό κοινωνικό και ασφαλιστικό δικαίωμα. Μήπως άραγε αγωνιούν και αυτοί για την ενίσχυση της συμμετοχής των εργαζομένων στα σωματεία και τις συνελεύσεις; Οι υπέρμαχοι της ανατροπής του συνδικαλιστικού νόμου, που σήμερα περιφέρονται στα δημοσιογραφικά πάνελ συζητώντας δήθεν για τη δημοκρατική λειτουργία των σωματείων, είναι οι ίδιοι που προπαγανδίζουν ως πρότυπο τον ατομικό δρόμο και την ατομική διαπραγμάτευση. Είναι οι ίδιοι που χρεώνουν την οικονομική κρίση της χώρας στις απεργίες και τη συνδικαλιστική δράση, επειδή περιόριζαν τις ασύδοτες προθέσεις του ντόπιου κεφαλαίου και δεν το άφηναν υποτίθεται να αναπτυχθεί. Είναι οι ίδιοι που θέλουν να ξεμπερδεύουν με τα συνδικάτα, τις συλλογικές συμβάσεις και τους απεργιακούς αγώνες.
Από πού και ως πού λοιπόν, μνημονιακά κόμματα, δανειστές και ΣΕΒ έχουν λόγο για το τι είναι δημοκρατική λειτουργία ενός σωματείου; Από πού και ως πού, αυτοί που εξαπλώνουν την εργοδοτική τρομοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς , αυτοί που κηρύσσουν απεργίες ως παράνομες και καταχρηστικές, που απαιτούν την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και θέλουν να επιβάλλουν ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης μας παραδίδουν μαθήματα δημοκρατικού συνδικαλισμού;
Δημοκρατικό για τους εργαζόμενους είναι αυτό που υπηρετεί καλύτερα την επιβολή των διεκδικήσεών τους απέναντι στους εργοδότες και την εκάστοτε κυβέρνηση.
Η συζήτηση λοιπόν για τη λειτουργία των σωματείων, την απαρτία των συνελεύσεων και τον τρόπο προκήρυξης απεργιών αφορά τους εργαζόμενους και κανέναν άλλον. Γιατί είναι οι μόνοι που μπορούν να αποφασίσουν τι υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους, την ενίσχυση των σωματείων και την ανάπτυξη των αγώνων.
Η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, του ΔΝΤ και της ΕΕ, στην εσωτερική λειτουργία των σωματείων και των συνδικάτων καθώς και κάθε κρατική παρέμβαση μέσα σε αυτά, είναι άκρως προκλητική.
Στη πραγματικότητα, η κυβέρνηση, πέρα από τα γελοία επιχειρήματα που διατυπώνει για να αποποιηθεί την ευθύνη, ετοιμάζεται να βάλει μία ταφόπλακα στο απεργιακό δικαίωμα, εκτελώντας πειθήνια τις εντολές των δανειστών, και σε αυτό το έργο έχει την απόλυτη στήριξη της ΝΔ και του ΣΕΒ.
Και βέβαια αυτοί που λένε ότι νομοθετούν για το καλό μας, δεν πήραν την «άδεια» από κανέναν εργαζόμενο για να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, διαπραγματεύτηκαν στα σαλόνια των δανειστών μία τεράστια κατάκτηση του παγκόσμιου εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος που κατοχυρώθηκε με το αίμα, τις θυσίες και τους αγώνες εκατομμυρίων εργαζομένων, υπηρετώντας σαν πιστά δουλικά τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Να μην τους το επιτρέψουμε!
Σχόλια