Η δική τους λύση, η δική μας προοπτική

Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο αστικός κοινοβουλευτισμός έχει καταντήσει ένα τεράστιο «Δελφινάριο». Καθώς το πολιτικό σύστημα γνωρίζει μια νέα αναδιάταξη (μετά απ' αυτή του 2012-2015), είναι λογικό να κυριαρχούν οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι που προσπαθούν να εξασφαλίσουν μια θέση στο νέο τοπίο. Κι επειδή οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί είναι οριακοί, οι σαλτιμπάγκοι έχουν αποκτήσει μια χρηματιστηριακή τιμή αντιστρόφως ανάλογη της πραγματικής τους αξίας.

Ολα θα τακτοποιηθούν στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Κάποιοι από τους σαλτιμπάγκους θα βολευτούν και θα παριστάνουν τους σοβαρούς κοινοβουλευτικούς άνδρες και γυναίκες, κάποιοι άλλοι θα περάσουν στην αφάνεια και θα 'χουν να παλέψουν με την ελλοχεύουσα κατάθλιψη. Οπως έχει συμβεί πολλάκις με διάφορες τηλεπερσόνες, όταν από την υπερπροβολή πετιούνται στα αζήτητα.

Το σύστημα θα συνεχίσει αλώβητο την πορεία του, σε κάθε περίπτωση. Οπως συμβαίνει και μέχρι τώρα, άλλωστε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα διάφορα «παρατράγουδα» που δίνουν το σόου τους το τελευταίο διάστημα, απέκτησαν αυτό το δικαίωμα με τη λαϊκή ψήφο. Είναι δημιουργήματα της πολιτικής κρίσης που χαρακτήρισε τα μνημονιακά χρόνια. Γραφικές φιγούρες της ακροδεξιάς συνωμοσιολογίας και της μεταμεσονύκτιας trash tv έγιναν αρχηγοί κομμάτων, επειδή κάποιοι τους ψήφισαν.

Οι εραστές της κοινοβουλευτικής ευπρέπειας εμφανίζονται ενοχλημένοι και δυσαρεστημένοι απ' αυτό. Υποκρίνονται. Τα διάφορα «παρατράγουδα» του κοινοβουλευτισμού γέμισαν «τρύπες» του συστήματος εξουσίας, εξασφαλίζοντας στον ελληνικό καπιταλισμό την ομαλή συνέχεια, σε μια περίοδο που θα μπορούσε να είναι κοινωνικά εκρηκτική και πολιτικά ανατρεπτική. Κι αυτό το ξέρουν οι εραστές του καπιταλισμού. Μπορεί να προσεβλήθη κάπως η αισθητική τους, όμως αυτό αντισταθμίστηκε από την ικανοποίηση της ομαλής πορείας της συντηρητικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, στην οποία συνέβαλαν τα «παρατράγουδα», μνημονιακά και «αντιμνημονιακά».

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ο λαός τα λύνει μέσω της κάλπης, συνηθίζουν να λένε οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Περιμένουν και πάλι τις εκλογές για να υπάρξει επάνοδος στην κοινοβουλευτική κανονικότητα. Και θα υπάρξει, ακόμα κι αν μεσολαβήσει κάποια νέα μεταβατική περίοδος σχετικής πολιτικής αστάθειας.

Οταν η αστάθεια αφορά το αστικό πολιτικό σύστημα, ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει γι' αυτούς. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η αστάθεια προκαλείται από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Οχι ως ψηφοφόρου των αστικών κομμάτων, αλλά ως κοινωνικού διεκδικητή. Οσο πιο απεξαρτημένη από την αστική πολιτική είναι η κοινωνική διεκδίκηση τόσο πιο μεγάλη είναι η αστάθεια του συστήματος. Αντίθετα, όταν η κοινωνική διεκδίκηση ποδηγετείται από τις κάθε είδους συνδικαλιστικές παραφυάδες των αστικών κομμάτων, κατάληξή της είναι η ένταξη στην εκλογική στρατηγική του ενός ή του άλλου αστικού κοινοβουλευτικού κόμματος.

Γι' αυτό λέμε πως η προοπτική του εργατολαϊκού κινήματος δε βρίσκεται στην καταγραφή της κάλπης, αλλά στην πλήρη ρήξη με τον αστισμό και το σύστημά του. Σε όλα τα επίπεδα. Και στο κοινοβουλευτικό φυσικά, για να καταδειχτεί η ταξική πολιτική γραμμή με τη μέγιστη σαφήνεια και καθαρότητα