Η απαραίτητη γκρίνια

Ο Κουρουμπλής είχε κάθε λόγο να «γκρινιάξει» με τη μεταγραφή και την υπουργοποίηση των Μωραΐτη-Τόλκα. Ο ίδιος έχει βρεθεί εκτός κυβέρνησης και πρέπει να θυμίζει συνέχεια την παρουσία του, να θυμίζει ότι είναι «παλιός» και δε θ' αφήσει να τον υπερσκελίσουν διάφοροι «λιμοκοντόροι» που έρχονται στον ΣΥΡΙΖΑ τούτη την περίοδο, χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει τίποτα, με τα μεταγραφικά παζάρια να διεξάγονται από άλλους.

Τους δικούς της λόγους είχε και η φράξια των «53+». Επρεπε να υπομνήσουν την παρουσία τους ως η δήθεν αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Και να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να κερδίσουν πόντους στο εσωκομματικό παζάρι. Ξέρουν πολύ καλά ότι  η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται τα κενά. Αν δεν κάλυπταν αυτοί το κενό «αριστερής αντιπολίτευσης», που εξ αντικειμένου δημιουργούν οι υπουργοποιήσεις «χοντροπασόκων» όπως οι Μωραΐτης-Τόλκας, αυτό το κενό θα το κάλυπταν οι Τσιπραίοι, που θα αποθρασύνονταν ακόμα πιο πολύ.

Δε διέφυγε την προσοχή των «53+» ότι την υπόθεση των μεταγραφών πασόκων τη χειρίζεται αποκλειστικά ο Τσίπρας με τη μικρή ομάδα του Μαξίμου, χωρίς να ενημερώνει κανέναν στην Κουμουνδούρου. Είναι, λέει, αποκλειστικό θεσμικό δικαίωμα του πρωθυπουργού ο καθορισμός της σύνθεσης του υπουργικού συμβούλιου. Υποτίθεται, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά. Υπενθυμίζουν, λοιπόν, στον Τσίπρα ότι πρέπει να τους δίνει και αυτονών λογαριασμό.

Είναι χαρακτηριστικό, όμως, το γεγονός ότι οι τόνοι κρατήθηκαν εξαιρετικά χαμηλοί. Ολοι ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εκλογική πτώση και κανένας δε θέλει να του χρεώσουν την ευθύνη, ότι με το… «αριστερόμετρο» και το «σεχταρισμό» εμπόδισε το κόμμα να ανοιχτεί. Την τακτική της «προοδευτικής παράταξης» (δηλαδή της εκλογικής σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ με συνεχείς διευρύνσεις προς το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και προς τη Δεξιά και τη «λάιτ» Ακροδεξιά) την υποστηρίζουν όλες οι φράξιες. Δεν υπάρχει πια «ΣΥΡΙΖΑ του 4%». Υπάρχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ-επιβήτορας της εξουσίας. Ο «ΣΥΡΙΖΑ του 4%» υπάρχει μόνο ως εσωκομματική φράξια που έχει ως αντικείμενο την εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μερίδιου στην εξουσία για τα μέλη της