Τα «παρατράγουδα» ενός συστήματος σάπιου από τη ρίζα
Κάποιοι απλώς παίζουν ρόλους. Τους παίζουν εδώ και δεκαετίες και μ' αυτούς εξασφαλίζουν το παντεσπάνι τους. Κάποιοι καινούργιοι, που ξεπήδησαν τα χρόνια της μνημονιακής κρίσης, παίζουν απλά τον εαυτό τους. Και περιμένουν την ανταπόκριση του κοινού στην κάλπη, η οποία έχει αντικαταστήσει το δίσκο που περιέφεραν άλλοτε οι σαλτιμπάγκοι στα επαρχιακά πανηγύρια εκλιπαρώντας για τις πενταροδεκάρες του κοινού. Το γεγονός ότι αυτά τα «παρατράγουδα» αλλάζουν κόμματα και εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ως «παρατράγουδα» δείχνει ότι αυτό είναι το μόνο που έχουν να πουλήσουν. Κι επειδή το «πουλάνε», οι ηγεσίες των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων δίνουν μάχη για να πάρουν τα «παρατράγουδα» στις γραμμές τους, αδιαφορώντας για τον απόλυτο ευτελισμό του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, να σημειώσουμε προκαταβολικά πως το μεγαλύτερο «παρατράγουδο» είναι ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός εταίρος και υπουργός Αμυνας. Χρόνια τώρα.
Γελοία παράσταση εξουσιαστών
«Δείξατε ότι είστε πολύ ψυχρός εκτελεστής», του είπε ο Καμμένος. «Θα με ευγνωμονείτε που απέτρεψα να καταγραφείτε στα κιτάπια της ιστορίας ως ένας νέος Αντώνης Σαμαράς», του απάντησε ο Τσίπρας, επιβεβαιώνοντας ότι πράγματι είναι ψυχρός εκτελεστής.
Η αναφορά στον Σαμαρά έχει σαφές περιεχόμενο. Το 1993, ο Σαμαράς έπαιρνε βουλευτές από τη ΝΔ του Μητσοτάκη (πατρός), αναγκάζοντας τον τελευταίο να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο Α. Παπανδρέου. Το 2018-19, ο Τσίπρας άρχισε να παίρνει βουλευτές από τον Καμμένο, για να μην την πάθει όπως την έπαθε ο Μητσοτάκης το 1993. Και του το είπε κατάμουτρα: Ναι, σου πήρα τους βουλευτές για να μην μπορέσεις να με ρίξεις, όπως ο Σαμαράς τον Μητσοτάκη. Ο Καμμένος δεν το 'πιασε αμέσως. Φαίνεται πως κάποιος του το επισήμανε μετά, γι' αυτό και βγήκε και το είπε σε ραδιοφωνική εκπομπή.
Στην ίδια εκπομπή αποδείχτηκε ότι μπορεί να παραμείνει μιντιακά ζωντανός μόνο επιτιθέμενος στον Τσίπρα και προσφέροντας πικάντικα στιγμιότυπα: πουράκια που έγιναν Cohiba, ανταλλαγή οικογενειακών επισκέψεων κτλ. Πρέπει όμως να διευρύνει το ρεπερτόριό του, γιατί άμα μείνει στην κλαψούρα τύπου Βασιλάκη Καΐλα («με εκτέλεσε ο αχάριστος»), δεν υπάρχει περίπτωση να «πουλήσει». Θα φάει πόρτα από παντού. Ούτε οι ατάκες του τύπου «εγώ απολογούμην για τον Βούτση τέσσερις ώρες στις ΗΠΑ», «δυσκολεύτηκα πολύ να ανοίξω πόρτες σε κράτη και σε κυβερνήσεις που είχαν αρνητική άποψη για τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν», μπορούν να του εξασφαλίσουν δημοσιότητα. Σιγά μην είχαν οι Τσιπραίοι την ανάγκη του Καμμένου για να ανοίξουν πόρτες στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ ή οπουδήποτε αλλού.
«Προσοχή, ο πρώην συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος… δαγκώνει»! Αυτή τη βινιέτα χρησιμοποίησε το «Πρώτο Θέμα» για να παρουσιάσει τη συνέντευξη-ποταμό του Καμμένου. Είναι προφανές ότι αυτός θα χρησιμοποιηθεί ως πολιορκητικός κριός από τα ΜΜΕ της αντιπολίτευσης. Θα πρέπει, όμως, να τους δίνει και θέματα, αλλιώς θα τους είναι άχρηστος. Κι όχι για τον Κοτζιά (ολόκληρο συνωμοσιολογικό σενάριο παρουσίασε στο «Πρώτο Θέμα» για τις υποτιθέμενες σχέσεις Κοτζιά-Σόρος), αλλά για τον Τσίπρα. Οσο ο Καμμένος θα εξασφαλίζει δημοσιότητα με «αποκαλύψεις» και «αναλύσεις» για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα καθίσταται ακίνδυνος για τη ΝΔ, αφού -χωρίς να το καταλαβαίνει- θα αυτοαποκαλύπτεται ως αφελής (τουλάχιστον). Αν κάνει σε κάποιον ζημιά, αυτός θα είναι κυρίως ο εαυτός του και δευτερευόντως ο ΣΥΡΙΖΑ. Δε νομίζουμε ότι το ακροδεξιό ακροατήριο θα ψηφίσει με κριτήριο «το προσωπικό δράμα ενός προδομένου και κυνηγημένου». Αλλωστε, ακροδεξιοί υπάρχουν σε πλήρη επάρκεια και στη ΝΔ.
Μπορεί ο Καμμένος να βαυκαλίζεται ότι έμαθε τους συριζαίους «να γράφουν με το δεξί», όμως όλος ο κόσμος βλέπει πως για τον Τσίπρα και την παρέα του ήταν απλά ο «χρήσιμος ηλίθιος». Ηξεραν ότι το μόνο που ήθελε ήταν η καρέκλα του υπουργού Αμυνας. Από εκεί και πέρα, δε θα ανακατευόταν στα πόδια τους. Κέρδισαν έτσι μια άνετη τετραετία και όταν είδαν ότι ο Καμμένος δεν μπορεί να «σηκώσει» (ενώ με άνεση… Πύρρου Δήμα σήκωνε τα Μνημόνια και τους νόμους τους), τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα, εξαγοράζοντας με μοναδική ευκολία το τσούρμο που τον ακολουθούσε. Ούτε καινοφανή είναι όλα αυτά ούτε έξω από τη λογική ενός συστήματος σάπιου από τη ρίζα του. Αυτό το σύστημα παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει «Τσίπρες» και «Καμμένους», στην ίδια συχνότητα που παράγει κοινωνική δυστυχία για τους εργαζόμενους.
Η δική τους λύση, η δική μας προοπτική
Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο αστικός κοινοβουλευτισμός έχει καταντήσει ένα τεράστιο «Δελφινάριο». Καθώς το πολιτικό σύστημα γνωρίζει μια νέα αναδιάταξη (μετά απ' αυτή του 2012-2015), είναι λογικό να κυριαρχούν οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι που προσπαθούν να εξασφαλίσουν μια θέση στο νέο τοπίο. Κι επειδή οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί είναι οριακοί, οι σαλτιμπάγκοι έχουν αποκτήσει μια χρηματιστηριακή τιμή αντιστρόφως ανάλογη της πραγματικής τους αξίας.
Ολα θα τακτοποιηθούν στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Κάποιοι από τους σαλτιμπάγκους θα βολευτούν και θα παριστάνουν τους σοβαρούς κοινοβουλευτικούς άνδρες και γυναίκες, κάποιοι άλλοι θα περάσουν στην αφάνεια και θα 'χουν να παλέψουν με την ελλοχεύουσα κατάθλιψη. Οπως έχει συμβεί πολλάκις με διάφορες τηλεπερσόνες, όταν από την υπερπροβολή πετιούνται στα αζήτητα.
Το σύστημα θα συνεχίσει αλώβητο την πορεία του, σε κάθε περίπτωση. Οπως συμβαίνει και μέχρι τώρα, άλλωστε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα διάφορα «παρατράγουδα» που δίνουν το σόου τους το τελευταίο διάστημα, απέκτησαν αυτό το δικαίωμα με τη λαϊκή ψήφο. Είναι δημιουργήματα της πολιτικής κρίσης που χαρακτήρισε τα μνημονιακά χρόνια. Γραφικές φιγούρες της ακροδεξιάς συνωμοσιολογίας και της μεταμεσονύκτιας trash tv έγιναν αρχηγοί κομμάτων, επειδή κάποιοι τους ψήφισαν.
Οι εραστές της κοινοβουλευτικής ευπρέπειας εμφανίζονται ενοχλημένοι και δυσαρεστημένοι απ' αυτό. Υποκρίνονται. Τα διάφορα «παρατράγουδα» του κοινοβουλευτισμού γέμισαν «τρύπες» του συστήματος εξουσίας, εξασφαλίζοντας στον ελληνικό καπιταλισμό την ομαλή συνέχεια, σε μια περίοδο που θα μπορούσε να είναι κοινωνικά εκρηκτική και πολιτικά ανατρεπτική. Κι αυτό το ξέρουν οι εραστές του καπιταλισμού. Μπορεί να προσεβλήθη κάπως η αισθητική τους, όμως αυτό αντισταθμίστηκε από την ικανοποίηση της ομαλής πορείας της συντηρητικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, στην οποία συνέβαλαν τα «παρατράγουδα», μνημονιακά και «αντιμνημονιακά».
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ο λαός τα λύνει μέσω της κάλπης, συνηθίζουν να λένε οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Περιμένουν και πάλι τις εκλογές για να υπάρξει επάνοδος στην κοινοβουλευτική κανονικότητα. Και θα υπάρξει, ακόμα κι αν μεσολαβήσει κάποια νέα μεταβατική περίοδος σχετικής πολιτικής αστάθειας.
Οταν η αστάθεια αφορά το αστικό πολιτικό σύστημα, ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει γι' αυτούς. Το πρόβλημα αρχίζει όταν η αστάθεια προκαλείται από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Οχι ως ψηφοφόρου των αστικών κομμάτων, αλλά ως κοινωνικού διεκδικητή. Οσο πιο απεξαρτημένη από την αστική πολιτική είναι η κοινωνική διεκδίκηση τόσο πιο μεγάλη είναι η αστάθεια του συστήματος. Αντίθετα, όταν η κοινωνική διεκδίκηση ποδηγετείται από τις κάθε είδους συνδικαλιστικές παραφυάδες των αστικών κομμάτων, κατάληξή της είναι η ένταξη στην εκλογική στρατηγική του ενός ή του άλλου αστικού κοινοβουλευτικού κόμματος.
Γι' αυτό λέμε πως η προοπτική του εργατολαϊκού κινήματος δε βρίσκεται στην καταγραφή της κάλπης, αλλά στην πλήρη ρήξη με τον αστισμό και το σύστημά του. Σε όλα τα επίπεδα. Και στο κοινοβουλευτικό φυσικά, για να καταδειχτεί η ταξική πολιτική γραμμή με τη μέγιστη σαφήνεια και καθαρότητα.
Σχόλια