Κινδυνεύει με χρεοκοπία το ελληνικό κράτος;
Στις καθημερινές συναλλαγές, όταν ένας απλός άνθρωπος χρωστάει σ’ έναν άλλο λεφτά και δυσκολεύεται να του τα επιστρέψει, ο δεύτερος προσπαθεί να του κάνει κάποιες διευκολύνσεις, ώστε και ο πρώτος να μην εξοντωθεί κι αυτός να μη χάσει τα λεφτά του, διότι «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Στην… υψηλή διεθνή οικονομική πολιτική, όμως, τι βλέπουμε; Βλέπουμε τους διεθνείς ραντιέρηδες, την… ευγενή τάξη των κατόχων του χρηματιστικού κεφάλαιου, να μη σταματούν να δανείζουν το ελληνικό κράτος. Απλά, αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού! Είναι δυνατόν να δανείζει κάποιος συνεχώς λεφτά σε κάποιον υπερχρεωμένο που κινδυνεύει με χρεοκοπία; Επειδή το είδος του… ηλίθιου δεν ενδημεί σ’ αυτούς τους κύκλους, οδηγούμαστε αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό κράτος δεν κινδυνεύει με χρεοκοπία. Γι’ αυτό και εξακολουθούν να το δανείζουν με ευκολία, αλλά με ψηλότερα επιτόκια.
Ταυτόχρονα, τα πολιτικά επιτελεία που διαθέτει το χρηματιστικό κεφάλαιο υπαγορεύουν όρους. Η Ευρωπαϊκή Ενωση στην περίπτωσή μας, καθόσον το ελληνικό κράτος ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Ορους που δεν οδηγούν σε πρώτο επίπεδο στην εξασφάλιση των δυνατοτήτων αποπληρωμής του χρέους, αλλά στην εξασφάλιση όρων που οδηγούν σε αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Οπως βλέπουμε, αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Οσο αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζόμενων (στη γενική του μορφή, που περιλαμβάνει και το μέρος εκείνο του εθνικού εισοδήματος που διανέμεται μέσω των κοινωνικών δαπανών του κράτους) τόσο αυξάνεται η δυνατότητα του κράτους να μειώνει τα ελλείμματά του και να αποπληρώνει το χρέος. Οι λύσεις, δηλαδή, αναζητούνται μονοσήμαντα στην κατεύθυνση των εργαζόμενων, που βγαίνουν διπλά χαμένοι. Και ως μισθωτοί εργαζόμενοι και ως πολίτες ενός αστικού κράτους.
Τι θα γινόταν αν οι εργαζόμενοι δεν δέχονταν να υποστούν αυτή τη νέα διπλή επίθεση; ‘Η το κράτος θα την επέβαλε διά πυρός και σιδήρου, όπως υπαινίσσεται ότι θα κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν η «εθνική συναίνεση» δεν ευοδοθεί, ή θα παραδεχόταν την ήττα του και αναγκαστικά η τάξη των καπιταλιστών θα διέθετε κάποια από τα κέρδη της για να μπαλωθούν οι δημοσιονομικές τρύπες. Αλλιώς, θα διακινδύνευε το ίδιο το σύστημά της, δηλαδή την ίδια τη δυνατότητά της να ξεζουμίζει το λαό και τη χώρα.
Ταυτόχρονα, τα πολιτικά επιτελεία που διαθέτει το χρηματιστικό κεφάλαιο υπαγορεύουν όρους. Η Ευρωπαϊκή Ενωση στην περίπτωσή μας, καθόσον το ελληνικό κράτος ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Ορους που δεν οδηγούν σε πρώτο επίπεδο στην εξασφάλιση των δυνατοτήτων αποπληρωμής του χρέους, αλλά στην εξασφάλιση όρων που οδηγούν σε αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Οπως βλέπουμε, αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Οσο αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζόμενων (στη γενική του μορφή, που περιλαμβάνει και το μέρος εκείνο του εθνικού εισοδήματος που διανέμεται μέσω των κοινωνικών δαπανών του κράτους) τόσο αυξάνεται η δυνατότητα του κράτους να μειώνει τα ελλείμματά του και να αποπληρώνει το χρέος. Οι λύσεις, δηλαδή, αναζητούνται μονοσήμαντα στην κατεύθυνση των εργαζόμενων, που βγαίνουν διπλά χαμένοι. Και ως μισθωτοί εργαζόμενοι και ως πολίτες ενός αστικού κράτους.
Τι θα γινόταν αν οι εργαζόμενοι δεν δέχονταν να υποστούν αυτή τη νέα διπλή επίθεση; ‘Η το κράτος θα την επέβαλε διά πυρός και σιδήρου, όπως υπαινίσσεται ότι θα κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αν η «εθνική συναίνεση» δεν ευοδοθεί, ή θα παραδεχόταν την ήττα του και αναγκαστικά η τάξη των καπιταλιστών θα διέθετε κάποια από τα κέρδη της για να μπαλωθούν οι δημοσιονομικές τρύπες. Αλλιώς, θα διακινδύνευε το ίδιο το σύστημά της, δηλαδή την ίδια τη δυνατότητά της να ξεζουμίζει το λαό και τη χώρα.
Σχόλια