Για τον αναρχισμό και τις θεωρίες του αυθόρμητου
Αδιέξοδη πάλη
Στη «σκέψη» των αναρχικών της ατομικής τρομοκρατίας υπάρχει το κράτος και τα αφεντικά κόντρα στην κοινωνία γενικά. Το κράτος των αναρχικών, αποσπασμένο από την οικονομική βάση που το γεννά, αποτελεί όχι όργανο μιας τάξης αλλά θεοποιημένο εργαλείο, φετιχοποιημένο πεδίο. Τα ίδια τα όργανα του κράτους είναι «οι μπάτσοι και οι δολοφόνοι», ενώ δίπλα σ’ αυτούς τα κάθε λογής αφεντικά. Γιατί αφεντικό είναι και ο Kόκκαλης, αφεντικό και ο αγρότης που παίρνει δύο ξένους εργάτες για τις ελιές του. O υποκειμενικός τρόπος θεώρησης της κοινωνίας των «αναρχικών της δράσης» κρατάει τη σκούφια του βεβαίως από τους πατέρες της αναρχίας, τον Mπακούνιν, τον Kροπότκιν, τον Nετσάγιεφ, τον Mαλατέστα. Ωστόσο η παρακμή του καπιταλισμού γέννησε, και ως άμεσο αποτέλεσμα των δεξιών αποκλίσεων του εργατικού κινήματος και του ρεβιζιονισμού, μια σειρά μικρά κακέκτυπα αναρχισμού, εκτρωματικούς συνδυασμούς απελπισίας, θεωρητικής τεμπελιάς, και τυφλής βίας. Θα αφήσουμε επίσης κατά μέρος τη σχεδιασμένη πρακτική των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες κατασκεύαζαν και κατασκευάζουν τις ομάδες τους για να δυσφημίζουν το εργατολαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα. Αυτά είναι πράγματα γνωστά. Θα αρκεστούμε όμως σε γενικές παρατηρήσεις αρχών.
Οι κομμουνιστές είναι αντίθετοι σε κάθε μορφή ατομικής τρομοκρατίας. Όχι εκκινώντας από μία αφηρημένη ηθική, τέτοια που δεν διαθέτει η άρχουσα τάξη και ο κυνισμός της, αλλά ακριβώς γιατί όλη η συγκέντρωση της ιστορικοπολιτικής εμπειρίας μάς πείθει ότι οι «μονομαχίες των ηρώων μας» που θέλουν να ξυπνήσουν σ’ όλους το πνεύμα της παλικαριάς οδηγούν ακόμα περισσότερο τις μάζες σε παθητικοποίηση και αδράνεια. Τους οδηγούν στην αναμονή της επόμενης «μονομαχίας» που παίρνει μάλιστα στις μέρες μας και τη μορφή του τηλεοπτικού show. Οι μαρξιστές – λενινιστές σ’ όλο τον κόσμο, όχι μόνο δεν τα δίπλωσαν, όπως οι «πούροι επαναστάτες», αλλά εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αλλά πάντα με τη «γραμμή των μαζών». Εμείς υποστηρίζουμε πως η πολιτική είναι πάνω από τη «στρατιωτική τέχνη», πολύ δε περισσότερο η αριστερή και επαναστατική πολιτική είναι ενάντια στην πρακτική που λέει πως η καλύτερη βιτρίνα είναι αυτή που καίγεται!
O ατομικός τρομοκράτης αναλαμβάνει την ευθύνη του σαν «Pομπέν των Δασών». Στοχάζεται και δρα για το συμφέρον των μαζών -στην καλύτερη περίπτωση- αλλά έξω από αυτές, δρα στο όνομά τους μεταβάλλοντας την πολιτική σε πολεμική τέχνη. Μία από τις σκοτεινές ομάδες της «τρομοκρατίας», η διαβόητη 17N, γράφει το 1980 για τη δολοφονία των Πέτρου – Σταμούλη. «Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε τον υποδιοικητή των ματ με τον οδηγό σημαιοφύλακά του που δεν είναι οδηγός, αλλά κοπρόσκυλο των MAT».
O «Επαναστατικός Αγώνας», στην επίθεση κατά του Βουλγαράκη, το 2006 γράφει: «Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε τον Βουλγαράκη γιατί έχει ευθύνες για τα εγκλήματα κατά των λαών, κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως είναι οι τηλεφωνικές υποκλοπές και οι απαγωγές των Πακιστανών μεταναστών εργαζομένων». Αποφάσισε, εκτέλεσε, χτύπησε! Αυτή η εξτρεμιστική ατομικιστική έκφραση, ξεκομμένη από τη διάθεση και δράση των μαζών που δίνει άλλοθι στην αστική πολιτική, δεν έχει τίποτα το κοινό ακόμα και με τους αγώνες των αναρχικών π.χ. στην Ισπανία όταν μάχονταν ενάντια στον Φράνκο ούτε με τους συγκυριακούς αγώνες των Ούγγρων αγροτών του Mάχνο το 1917, που βρέθηκε για λίγο στο πλάι της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αποφάσισε και εκτέλεσε! Αντί της μαζικής επαναστατικής πάλης, η ατομική κίνηση και ο ακραίος σολιψισμός, η αυτοκρατία, η βίαιη αυτοέκφραση για να ερεθιστούν οι μάζες όπως ο ταύρος από το κόκκινο πανί.
O Mαξ Στίρνερ δήλωσε κάποτε: «Κάθε Πρώσος κρύβει μέσα του έναν αστυφύλακα». H σύγχρονη αναρχοτρομοκρατία δηλώνει πως πρέπει να δολοφονηθεί κάθε όργανο του κράτους. Αυτό ανατρέπει το κράτος; Όχι βέβαια! H «απαλλοτρίωση» των τραπεζών καταργεί το τραπεζικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα; Όχι βέβαια. Να όμως που η αναρχική ομάδα «Οκτώβρης» έχει άλλη άποψη. «Να απαλλοτριώνουμε ό,τι χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας από τ’ αφεντικά, ό,τι δεν χρειαζόμαστε να το καταστρέφουμε γιατί η μόνη χρησιμότητά του είναι να δίνει κέρδη στ’ αφεντικά – ιδιοκτήτες. Να χτυπάμε τα αφεντικά και τα όργανά τους».
Ενώ πιο παραστατικοί στο τι θέλουν οι «Αυτόνομοι Πυρήνες» γράφουν: «Θέλουμε ένα κίνημα που πιστεύει ότι πρέπει να αυτοαπελευθερωθούμε και όχι να απελευθερώσουμε το αφηρημένο σχήμα «μάζα» – προλεταριάτο που πάντα πίσω από όλα αυτά κρύβεται η νέα εξουσία και ιεραρχία». Τι ακριβώς θέλουν οι «αυτόνομοι πυρήνες μας»; Ούτε καν να απελευθερώσουν κάποιους· κάτι τέτοιο θα σήμαινε νέα ιεραρχία και εξουσία. Αυτό που «θέλουν και πιστεύουν» είναι να αυτοαπελευθερωθούν! Τι κι αν γύρω υπάρχει το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης, ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος.
Οι αναρχικοί «αυτοαπελευθερώνονται» καταστρέφοντας και προκαλώντας «σαμποτάζ!» Τέτοιας έκτασης μάλιστα που σαν φαινόμενο κρατάει λίγα 24ωρα στις ειδήσεις. O σημερινός αστός Kον Mπεντίτ, στο πολύκροτο βιβλίο του «αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική αρρώστια του κομμουνισμού», γράφει πως «οι εργάτες δεν χρειάζονται δασκάλους, θα μάθουν την ταξική πάλη από τη σύγκρουση των δρόμων». Δεν υπονοούμε πως κάθε αναρχικός θα καταλήξει σαν τον Κον Mπεντίτ και τους όμοιούς του. Αλλά η τριπλή περιφρόνηση της επαναστατικής θεωρίας, των μαζών και του κόμματος οδηγεί είτε στο πολιτικό αδιέξοδο είτε στην κοινωνική απομόνωση.
Στη «σκέψη» των αναρχικών της ατομικής τρομοκρατίας υπάρχει το κράτος και τα αφεντικά κόντρα στην κοινωνία γενικά. Το κράτος των αναρχικών, αποσπασμένο από την οικονομική βάση που το γεννά, αποτελεί όχι όργανο μιας τάξης αλλά θεοποιημένο εργαλείο, φετιχοποιημένο πεδίο. Τα ίδια τα όργανα του κράτους είναι «οι μπάτσοι και οι δολοφόνοι», ενώ δίπλα σ’ αυτούς τα κάθε λογής αφεντικά. Γιατί αφεντικό είναι και ο Kόκκαλης, αφεντικό και ο αγρότης που παίρνει δύο ξένους εργάτες για τις ελιές του. O υποκειμενικός τρόπος θεώρησης της κοινωνίας των «αναρχικών της δράσης» κρατάει τη σκούφια του βεβαίως από τους πατέρες της αναρχίας, τον Mπακούνιν, τον Kροπότκιν, τον Nετσάγιεφ, τον Mαλατέστα. Ωστόσο η παρακμή του καπιταλισμού γέννησε, και ως άμεσο αποτέλεσμα των δεξιών αποκλίσεων του εργατικού κινήματος και του ρεβιζιονισμού, μια σειρά μικρά κακέκτυπα αναρχισμού, εκτρωματικούς συνδυασμούς απελπισίας, θεωρητικής τεμπελιάς, και τυφλής βίας. Θα αφήσουμε επίσης κατά μέρος τη σχεδιασμένη πρακτική των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες κατασκεύαζαν και κατασκευάζουν τις ομάδες τους για να δυσφημίζουν το εργατολαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα. Αυτά είναι πράγματα γνωστά. Θα αρκεστούμε όμως σε γενικές παρατηρήσεις αρχών.
Οι κομμουνιστές είναι αντίθετοι σε κάθε μορφή ατομικής τρομοκρατίας. Όχι εκκινώντας από μία αφηρημένη ηθική, τέτοια που δεν διαθέτει η άρχουσα τάξη και ο κυνισμός της, αλλά ακριβώς γιατί όλη η συγκέντρωση της ιστορικοπολιτικής εμπειρίας μάς πείθει ότι οι «μονομαχίες των ηρώων μας» που θέλουν να ξυπνήσουν σ’ όλους το πνεύμα της παλικαριάς οδηγούν ακόμα περισσότερο τις μάζες σε παθητικοποίηση και αδράνεια. Τους οδηγούν στην αναμονή της επόμενης «μονομαχίας» που παίρνει μάλιστα στις μέρες μας και τη μορφή του τηλεοπτικού show. Οι μαρξιστές – λενινιστές σ’ όλο τον κόσμο, όχι μόνο δεν τα δίπλωσαν, όπως οι «πούροι επαναστάτες», αλλά εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αλλά πάντα με τη «γραμμή των μαζών». Εμείς υποστηρίζουμε πως η πολιτική είναι πάνω από τη «στρατιωτική τέχνη», πολύ δε περισσότερο η αριστερή και επαναστατική πολιτική είναι ενάντια στην πρακτική που λέει πως η καλύτερη βιτρίνα είναι αυτή που καίγεται!
O ατομικός τρομοκράτης αναλαμβάνει την ευθύνη του σαν «Pομπέν των Δασών». Στοχάζεται και δρα για το συμφέρον των μαζών -στην καλύτερη περίπτωση- αλλά έξω από αυτές, δρα στο όνομά τους μεταβάλλοντας την πολιτική σε πολεμική τέχνη. Μία από τις σκοτεινές ομάδες της «τρομοκρατίας», η διαβόητη 17N, γράφει το 1980 για τη δολοφονία των Πέτρου – Σταμούλη. «Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε τον υποδιοικητή των ματ με τον οδηγό σημαιοφύλακά του που δεν είναι οδηγός, αλλά κοπρόσκυλο των MAT».
O «Επαναστατικός Αγώνας», στην επίθεση κατά του Βουλγαράκη, το 2006 γράφει: «Αποφασίσαμε να χτυπήσουμε τον Βουλγαράκη γιατί έχει ευθύνες για τα εγκλήματα κατά των λαών, κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως είναι οι τηλεφωνικές υποκλοπές και οι απαγωγές των Πακιστανών μεταναστών εργαζομένων». Αποφάσισε, εκτέλεσε, χτύπησε! Αυτή η εξτρεμιστική ατομικιστική έκφραση, ξεκομμένη από τη διάθεση και δράση των μαζών που δίνει άλλοθι στην αστική πολιτική, δεν έχει τίποτα το κοινό ακόμα και με τους αγώνες των αναρχικών π.χ. στην Ισπανία όταν μάχονταν ενάντια στον Φράνκο ούτε με τους συγκυριακούς αγώνες των Ούγγρων αγροτών του Mάχνο το 1917, που βρέθηκε για λίγο στο πλάι της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αποφάσισε και εκτέλεσε! Αντί της μαζικής επαναστατικής πάλης, η ατομική κίνηση και ο ακραίος σολιψισμός, η αυτοκρατία, η βίαιη αυτοέκφραση για να ερεθιστούν οι μάζες όπως ο ταύρος από το κόκκινο πανί.
O Mαξ Στίρνερ δήλωσε κάποτε: «Κάθε Πρώσος κρύβει μέσα του έναν αστυφύλακα». H σύγχρονη αναρχοτρομοκρατία δηλώνει πως πρέπει να δολοφονηθεί κάθε όργανο του κράτους. Αυτό ανατρέπει το κράτος; Όχι βέβαια! H «απαλλοτρίωση» των τραπεζών καταργεί το τραπεζικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα; Όχι βέβαια. Να όμως που η αναρχική ομάδα «Οκτώβρης» έχει άλλη άποψη. «Να απαλλοτριώνουμε ό,τι χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας από τ’ αφεντικά, ό,τι δεν χρειαζόμαστε να το καταστρέφουμε γιατί η μόνη χρησιμότητά του είναι να δίνει κέρδη στ’ αφεντικά – ιδιοκτήτες. Να χτυπάμε τα αφεντικά και τα όργανά τους».
Ενώ πιο παραστατικοί στο τι θέλουν οι «Αυτόνομοι Πυρήνες» γράφουν: «Θέλουμε ένα κίνημα που πιστεύει ότι πρέπει να αυτοαπελευθερωθούμε και όχι να απελευθερώσουμε το αφηρημένο σχήμα «μάζα» – προλεταριάτο που πάντα πίσω από όλα αυτά κρύβεται η νέα εξουσία και ιεραρχία». Τι ακριβώς θέλουν οι «αυτόνομοι πυρήνες μας»; Ούτε καν να απελευθερώσουν κάποιους· κάτι τέτοιο θα σήμαινε νέα ιεραρχία και εξουσία. Αυτό που «θέλουν και πιστεύουν» είναι να αυτοαπελευθερωθούν! Τι κι αν γύρω υπάρχει το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης, ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος.
Οι αναρχικοί «αυτοαπελευθερώνονται» καταστρέφοντας και προκαλώντας «σαμποτάζ!» Τέτοιας έκτασης μάλιστα που σαν φαινόμενο κρατάει λίγα 24ωρα στις ειδήσεις. O σημερινός αστός Kον Mπεντίτ, στο πολύκροτο βιβλίο του «αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική αρρώστια του κομμουνισμού», γράφει πως «οι εργάτες δεν χρειάζονται δασκάλους, θα μάθουν την ταξική πάλη από τη σύγκρουση των δρόμων». Δεν υπονοούμε πως κάθε αναρχικός θα καταλήξει σαν τον Κον Mπεντίτ και τους όμοιούς του. Αλλά η τριπλή περιφρόνηση της επαναστατικής θεωρίας, των μαζών και του κόμματος οδηγεί είτε στο πολιτικό αδιέξοδο είτε στην κοινωνική απομόνωση.
(Μέρος Δ)
Σχόλια