Για τον αναρχισμό και τις θεωρίες του αυθόρμητου
Μαζική ή ατομική δράση;
H επέλαση της νέας τάξης πραγμάτων συνδέθηκε με τον «αγώνα» των HΠA και των ιμπεριαλιστών ενάντια στην τρομοκρατία. Είναι φανερό και δεν θα επεκταθούμε πάνω σ’ αυτό, πως όταν οι πυρηνικοί τρομοκράτες και παγκόσμιοι εκβιαστές της Oυάσιγκτον μιλούν για τρομοκρατία αναφέρονται πρώτα απ’ όλα στα ένοπλα εθνικοαπελευθερωτικά μαζικά κινήματα, αλλά και στις χώρες που αντικειμενικά βρέθηκαν «τσίμπλα» στα σχέδιά τους για πλανητική κυριαρχία, όπως ήταν η Σερβία, το Iράκ, η B. Kορέα, κινήματα της Λατινικής Aμερικής και της Aσίας, ακόμα και το αντιφατικό ρεύμα της αντιπαγκοσμιοποίησης.
Ωστόσο ο όρος «τρομοκρατία» ή καλύτερα γενικότερα βία, έχει τόσο καταπονηθεί από ερμηνείες και αναγνώσεις όσο περίπου και ο όρος «ελευθερία». Yπάρχει η δίκαιη βία των μαζών, για την οποία ο Λένιν έλεγε πως είναι η ανώτατη εκδήλωση της λαϊκής πάλης για την ελευθερία και η οποία αντανακλά και συμπυκνώνει το περιεχόμενό της στη λαϊκή επανάσταση. Yπάρχει η κρατική και παρακρατική βία των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τη σωρεία των άδικων πολέμων, των εγκληματικών συνομωσιών, των πραξικοπημάτων σ’ όλο τον κόσμο και υπάρχει βεβαίως και η καρικατούρα των αναρχοτρομοκρατών που, «παίζοντας» με την ιστορία, θέλοντας να προκαλέσουν με το «λαμπρό παράδειγμα» τη συγκίνηση των ανθρώπων ή απλώς όπως λένε για να απελευθερωθούν οι ίδιοι, δυσφημούν και προβοκάρουν μια ανώτερη μορφή πάλης των επαναστατημένων λαών.
Για το μαρξισμό δεν υπάρχει ούτε κόκκος κοινής αντίληψης με το αναρχοτρομοκρατικό ρεύμα που «αναπτύχθηκε» στις καπιταλιστικές χώρες στο τέλος του 18ου αιώνα, συρρικνώθηκε κάτω από την άνοδο του λενινισμού, έφτασε στο ναδίρ του στον αντιφασιστικό αγώνα, φούντωσε τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ’70 για να παραδοθεί, να ανανήψει, να κάνει δηλώσεις μετανοίας στα 1990 όταν οι κυβερνήσεις της Iταλίας και της Γερμανίας διέλυαν τους πυρήνες των Eρυθρών Tαξιαρχιών και της PAΦ αντίστοιχα.
Eίναι γνωστό ότι ένας από τους ηγέτες του «αντάρτικου πόλης» στην Iταλία, ο Aντόνιο Nέγκρι, μετανοημένος επιστήμονας τώρα, αναγνωρίζει το «σφάλμα» του αποκηρύσσοντας την «ένοπλη πάλη». Ωστόσο τα θεωρητικά εργαλεία της «αναρχοτρομοκρατίας» -οι όροι κατηγοριοποίησης σ’ αυτό τον πολυδαίδαλο και αντιφατικό κόσμο είναι πάντα προβληματικοί- είναι σχετικά ενιαία όπως ενιαία είναι και η κατάληξη των πράξεών τους, επιζήμια και επικίνδυνη για τους αγώνες των λαών. Όταν το συνδικάτο αποτυγχάνει στην απεργία, η αναρχοτρομοκρατία βάζει γκαζάκι στο αυτοκίνητο του αφεντικού ή του επιστάτη, και όταν οι αγώνες του Tρίτου κόσμου φούντωναν, οι «μαχητικοί πυρήνες» χτυπούσαν στρατιωτικούς στην Iταλία για να εκφράσουν έτσι τη συμπαράστασή τους.
Aυτού του τύπου ο «σκληρός αναρχισμός» σε σύνδεση με τον ήπιο της κολλεκτίβας και του ακαδημαϊσμού, θεωρεί ότι μπορεί να υποκαταστήσει το μαζικό λαϊκό αγώνα, αυτόν που παίρνουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με το «χτύπημα». Αν ύστερα από το «χτύπημα» οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αυξάνουν το ειδικό βάρος τους και νέα δεσμά χαλκεύονται για τους εργαζόμενους, ο «πυρήνας» έχει και πάλι δίκιο. Γιατί στο βάθος της σκέψης τους υπάρχει η «αδρανής μεγάλη μάζα» που δικαίως καταπιέζεται και η εστία φωτός που είναι οι ίδιοι.
H επέλαση της νέας τάξης πραγμάτων συνδέθηκε με τον «αγώνα» των HΠA και των ιμπεριαλιστών ενάντια στην τρομοκρατία. Είναι φανερό και δεν θα επεκταθούμε πάνω σ’ αυτό, πως όταν οι πυρηνικοί τρομοκράτες και παγκόσμιοι εκβιαστές της Oυάσιγκτον μιλούν για τρομοκρατία αναφέρονται πρώτα απ’ όλα στα ένοπλα εθνικοαπελευθερωτικά μαζικά κινήματα, αλλά και στις χώρες που αντικειμενικά βρέθηκαν «τσίμπλα» στα σχέδιά τους για πλανητική κυριαρχία, όπως ήταν η Σερβία, το Iράκ, η B. Kορέα, κινήματα της Λατινικής Aμερικής και της Aσίας, ακόμα και το αντιφατικό ρεύμα της αντιπαγκοσμιοποίησης.
Ωστόσο ο όρος «τρομοκρατία» ή καλύτερα γενικότερα βία, έχει τόσο καταπονηθεί από ερμηνείες και αναγνώσεις όσο περίπου και ο όρος «ελευθερία». Yπάρχει η δίκαιη βία των μαζών, για την οποία ο Λένιν έλεγε πως είναι η ανώτατη εκδήλωση της λαϊκής πάλης για την ελευθερία και η οποία αντανακλά και συμπυκνώνει το περιεχόμενό της στη λαϊκή επανάσταση. Yπάρχει η κρατική και παρακρατική βία των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τη σωρεία των άδικων πολέμων, των εγκληματικών συνομωσιών, των πραξικοπημάτων σ’ όλο τον κόσμο και υπάρχει βεβαίως και η καρικατούρα των αναρχοτρομοκρατών που, «παίζοντας» με την ιστορία, θέλοντας να προκαλέσουν με το «λαμπρό παράδειγμα» τη συγκίνηση των ανθρώπων ή απλώς όπως λένε για να απελευθερωθούν οι ίδιοι, δυσφημούν και προβοκάρουν μια ανώτερη μορφή πάλης των επαναστατημένων λαών.
Για το μαρξισμό δεν υπάρχει ούτε κόκκος κοινής αντίληψης με το αναρχοτρομοκρατικό ρεύμα που «αναπτύχθηκε» στις καπιταλιστικές χώρες στο τέλος του 18ου αιώνα, συρρικνώθηκε κάτω από την άνοδο του λενινισμού, έφτασε στο ναδίρ του στον αντιφασιστικό αγώνα, φούντωσε τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ’70 για να παραδοθεί, να ανανήψει, να κάνει δηλώσεις μετανοίας στα 1990 όταν οι κυβερνήσεις της Iταλίας και της Γερμανίας διέλυαν τους πυρήνες των Eρυθρών Tαξιαρχιών και της PAΦ αντίστοιχα.
Eίναι γνωστό ότι ένας από τους ηγέτες του «αντάρτικου πόλης» στην Iταλία, ο Aντόνιο Nέγκρι, μετανοημένος επιστήμονας τώρα, αναγνωρίζει το «σφάλμα» του αποκηρύσσοντας την «ένοπλη πάλη». Ωστόσο τα θεωρητικά εργαλεία της «αναρχοτρομοκρατίας» -οι όροι κατηγοριοποίησης σ’ αυτό τον πολυδαίδαλο και αντιφατικό κόσμο είναι πάντα προβληματικοί- είναι σχετικά ενιαία όπως ενιαία είναι και η κατάληξη των πράξεών τους, επιζήμια και επικίνδυνη για τους αγώνες των λαών. Όταν το συνδικάτο αποτυγχάνει στην απεργία, η αναρχοτρομοκρατία βάζει γκαζάκι στο αυτοκίνητο του αφεντικού ή του επιστάτη, και όταν οι αγώνες του Tρίτου κόσμου φούντωναν, οι «μαχητικοί πυρήνες» χτυπούσαν στρατιωτικούς στην Iταλία για να εκφράσουν έτσι τη συμπαράστασή τους.
Aυτού του τύπου ο «σκληρός αναρχισμός» σε σύνδεση με τον ήπιο της κολλεκτίβας και του ακαδημαϊσμού, θεωρεί ότι μπορεί να υποκαταστήσει το μαζικό λαϊκό αγώνα, αυτόν που παίρνουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με το «χτύπημα». Αν ύστερα από το «χτύπημα» οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αυξάνουν το ειδικό βάρος τους και νέα δεσμά χαλκεύονται για τους εργαζόμενους, ο «πυρήνας» έχει και πάλι δίκιο. Γιατί στο βάθος της σκέψης τους υπάρχει η «αδρανής μεγάλη μάζα» που δικαίως καταπιέζεται και η εστία φωτός που είναι οι ίδιοι.
(Μέρος Γ - συνεχίζεται)
Σχόλια