ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία

Πρόταση κοινής εκλογικής καθόδου «με δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, ανατρεπτικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς» κατέθεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Με απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της που συνεδρίασε στις 13 Μάη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεύθυνε τη συγκεκριμένη πρόταση στην οργάνωσή μας, καθώς και στο Μ-Λ ΚΚΕ, στην Κομμουνιστική Οργάνωση «Ανασύνταξη», στην ΟΚΔΕ, στο ΕΕΚ, σε δυνάμεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, καθώς και σε «αγωνιστές και ρεύματα που διαφοροποιούνται από το χώρο του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ».
Μια πρόταση που αποτέλεσε -τουλάχιστον για μας- έκπληξη, καθώς δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από την προηγούμενη πρότασή της για συγκρότηση «Μετώπου ρήξης και ανατροπής». Άλλο το ένα, άλλο τ’ άλλο, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι αφού, και σε αυτήν την πρόταση, κομβικό σημείο (και προϋπόθεση συμφωνίας) αποτελεί το γνωστό «αντικαπιταλιστικό, μεταβατικό πρόγραμμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (παύση πληρωμών, μονομερής διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, εργατικός έλεγχος κ.λπ.).

Το ερώτημα, λοιπόν, πού προκύπτει είναι το τι άλλαξε μέσα σε ένα μήνα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επανέρχεται στο ίδιο μοτίβο; Κατά τη γνώμη μας, η απάντηση βρίσκεται στο εκλογικό φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις πιέσεις που θα αντιμετωπίσουν αντικειμενικά οι δυνάμεις της Αριστεράς μπροστά στις εκλογές της 17ης Μάη και, μάλιστα, όταν το σενάριο της «αριστερής κυβέρνησης» προβάλλεται τόσο έντονα. Πρόκειται για μία κίνηση πανικού από έναν πολιτικό χώρο που είχε φροντίσει όλο το προηγούμενο διάστημα να προβάλλει αντιλήψεις και θέσεις που τον άφησαν εκτεθειμένο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα με σοβαρό κίνδυνο αυτή η έκθεση να εκδηλωθεί αυτή τη φορά ως πραγματική εκλογική λεηλασία. Βαριές κουβέντες; Δεν νομίζουμε και θα το εξηγήσουμε αμέσως.
Πρώτ’ απ’ όλα, η λογική της ταχύρρυθμης ανάπτυξης κινήματος, η λογική τού «εδώ και τώρα» που χαρακτηρίζει τις τοποθετήσεις αυτού του χώρου. Μία λογική άμεσης διεξόδου η οποία υποτίθεται ότι φαντάζει γοητευτική στα αυτιά πλατιών λαϊκών μαζών που βιώνουν καθημερινά την αγωνία, έως και την απελπισία, για τη ζωή τους. Μία λογική που αποκρύπτει τους -καταθλιπτικούς για το λαό και την εργατική τάξη- ταξικούς συσχετισμούς και υπόσχεται την εύκολη λύση. Υπερβολές; Καθόλου! Στο σημείο 5 της απόφασης της 13ης Μάη αναφέρεται χαρακτηριστικά: «απαιτείται o λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με την ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και να επιβάλλει, εδώ και τώρα, την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των νόμων που τα συνοδεύουν, την διαγραφή του χρέους. Να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις σε αξιοπρεπή επίπεδα... (ακολουθεί ένας ολόκληρος κατάλογος) ...να επιβάλλει... την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ». Και όλα αυτά «εδώ και τώρα»! Και, μάλιστα, λίγο πριν τις εκλογές!
Δεύτερο, η αναπαραγωγή των εκλογικών αυταπατών που για μήνες καλλιεργούνταν από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Η επιμονή στο αίτημα «Κάτω η κυβέρνηση» και το φλερτάρισμα με απόψεις περί «μεταβατικών», «αντιφατικών» κυβερνήσεων, με τους δοσμένους ταξικούς συσχετισμούς, υπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο το «εκλογές τώρα» πίσω απ’ το οποίο κινήθηκε όλο αυτό το διάστημα η κοινοβουλευτική Αριστερά.
Τρίτο, η άκρατη ψηφοθηρία που εκφράστηκε και με την επαίσχυντη αναπαραγωγή των θεωριών περί «χαμένης ψήφου». Μια λογική αποθέωσης της εκλογολαγνείας όπου, ξαφνικά, ως επίδικο των εκλογών της 6ης Μάη για το κίνημα και την Αριστερά παρουσιαζόταν η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή. Πώς, λοιπόν, να αντιπαρατεθεί αυτή η προοπτική με το τωρινό «επίδικο» που προβάλλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;
Τέταρτο, η υπονόμευση της κομμουνιστικής προοπτικής και η πριμοδότηση της Αριστεράς του «εφικτού», του κυβερνητισμού, της ευρωλαγνείας και των αυταπατών στηρίχτηκαν απλόχερα από συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με διάφορες ευκαιρίες. Από την προώθηση των διάφορων φόρουμ νεκρανάστασης της σοσιαλδημοκρατίας και την αναπαραγωγή των αστικών ιδεολογημάτων περί παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού (ποιος θυμάται, άραγε, τις «ολοκληρώσεις» και το αίτημα για «διάλυση της ΕΕ»;) μέχρι την αποδοχή και αναπαραγωγή της αντιαριστερής, αντικομμουνιστικής αντίληψης και πρακτικής που κυριάρχησε στις πλατείες και η οποία μια χαρά βόλεψε -όπως φαίνεται- το ΣΥΡΙΖΑ.
Ως τελευταία «γραμμή άμυνας» και διαχωρισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να είναι το αίτημα για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Και πάνω σε αυτό φροντίζει να στηρίξει όλο το χαρακτήρα της νέας της πρότασης. Ωστόσο, και εδώ τα πράγματα όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζονται, αλλά γίνονται πιο περίπλοκα και οι αντιφάσεις περισσεύουν. Τόσο που ακόμη και αυτό το στοιχείο φτάνει να ακυρώνεται. Στην απόφαση της 13ης Μάη αναφέρεται ότι «η πορεία σύγκρουσης με τους δανειστές και το κεφάλαιο δεν είναι ένας ανέμελος περίπατος, μια εύκολη νίκη που θα μας εξασφαλίσει μια «αριστερή κυβέρνηση», αλλά θα είναι μια δύσκολη, σκληρή πάλη που απαιτεί την κλιμάκωση του πολιτικού ταξικού αγώνα και την συγκρότηση από τα κάτω οργάνων πάλης των ίδιων των εργαζόμενων.» Συμφωνούμε απόλυτα και μάλιστα αυτό θέσαμε και στη συνάντηση της αντιπροσωπείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αντιπροσωπείες της οργάνωσής μας και του Μ-Λ ΚΚΕ. Ότι δηλαδή η υπόθεση της εξόδου από την ΕΕ, όχι μόνο δεν είναι μία εύκολη υπόθεση, αλλά περιέχει στοιχεία συνολικής στρατηγικής στόχευσης για το εργατικό-λαϊκό κίνημα της χώρας αφού προϋποθέτει τη σύγκρουση τόσο με τους ιμπεριαλιστές δυνάστες της χώρας όσο και με την ντόπια άρχουσα τάξη που είναι δεμένη με χίλια μύρια νήματα εξάρτησης από τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.
Ωστόσο, όλα αυτά πάνε... στο βρόντο όταν διαβάζει κανείς την «Ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη συνάντηση με το ΣΥΡΙΖΑ»:
«6. Κανένα απ’ τα παραπάνω ζωτικά αιτήματα δεν είναι υλοποιήσιμο χωρίς την άμεση έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωσυνθήκη, τη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.»
Και εμείς μένουμε να αναρωτιόμαστε για το πώς η «δύσκολη, σκληρή πάλη» συνδυάζεται με την «άμεση έξοδο».
Ποια, όμως, είναι τα παραπάνω ζωτικά αιτήματα; Από την ακύρωση των Μνημονίων, μέχρι τις αυξήσεις των μισθών, από τη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών μέχρι την... εξουδετέρωση της Χρυσής Αυγής και την... απεμπλοκή του στρατού από το ΝΑΤΟ!!!
Είχαμε και έχουμε την άποψη ότι βασική προϋπόθεση για να μπορέσει το κίνημα να ξεπεράσει τα προβλήματά του, να ανασυγκροτηθεί και να χαράξει την προοπτική της ανατροπής είναι η δυνατότητά του να αναγνωρίζει την πραγματικότητα και να ιεραρχεί τους στόχους του. Κρίσιμο στοιχείο της πραγματικότητας αυτής είναι ο ρόλος των ιμπεριαλιστών, οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί και η παρόξυνσή τους, και -ιδιαίτερα για τη χώρα μας- το καθεστώς εξάρτησης της άρχουσας τάξης από ΗΠΑ και ΕΕ. Αντιλαμβανόμαστε ότι και η τωρινή τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τη βαρύτητα που θέλει να δώσει στο αίτημα για έξοδο της χώρας από την ΕΕ και την ευρωζώνη, εξακολουθεί να είναι προβληματική και οδηγεί σε στρεβλώσεις, λαθεμένες ιεραρχήσεις και στρεβλώσεις.
Παρ’ όλα αυτά, πιστεύουμε ότι το ζήτημα της κοινής δράσης για την ανατροπή της επίθεσης παραμένει βασικό ζητούμενο της περιόδου και ως οργάνωση το θέτουμε και είμαστε έτοιμοι να το υπηρετήσουμε και να ανταποκριθούμε σε κάθε πρόταση και πρωτοβουλία που το υπηρετεί. Ωστόσο, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμούμε ότι δεν είναι τέτοια. Διότι η κοινή δράση, αλλά και συνολικότερα η υπόθεση του κινήματος, δεν υπηρετείται στη βάση του πανικού ή των χαμένων ευκαιριών.
Στη συνάντηση των αντιπροσωπειών μας, οι σύντροφοι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αρνήθηκαν ότι πρόκειται για μια ευκαιριακή πρόταση. Ωστόσο, δεν απάντησαν στο ερώτημα γιατί και οι δύο προτάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήρθαν λίγο πριν τις εκλογές και όχι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου δίχρονου που το κίνημα ήταν στους δρόμους.
Μας διαβεβαίωσαν, επίσης, ότι η πρότασή τους δεν είναι προσχηματική. Ωστόσο, σε άρθρο του ΠΡΙΝ (11 Μαρτίου 2012), αναφερόμενος στην τότε πρόταση και στην «επιστολή προς ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλη Αριστερά», ο αρθρογράφος σημειώνει: «Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει σχέση βεβαίως με εκλογική ή συνολική προγραμματική συνεργασία οι οποίες είναι ανέφικτες και συχνά προτείνονται προσχηματικά.» Κι όμως, αμέσως μετά τις εκλογές η ίδια πρόταση, βασισμένη στο ίδιο «συνεκτικό πολιτικό πρόγραμμα» επανέρχεται με όρους κοινής εκλογικής καθόδου. Εμείς τι θα πρέπει να σκεφτούμε;
Σε κάθε περίπτωση, το ότι απορρίψαμε την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν σημαίνει ότι επιλέγουμε «τα αδιέξοδα των μοναχικών δρόμων της “καθαρότητας”» όπως μας κατηγορεί εμμέσως η απόφαση της 13ης Μάη. Το αντίθετο. Επιμένουμε στο δρόμο της κοινής δράσης και της κινηματικής συμπόρευσης όλων των αγωνιστικών δυνάμεων, αλλά και ενισχύοντας το διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση μέσα στο κίνημα. Συνεχίζουμε να προωθούμε τις κοινές πρωτοβουλίες και τον κοινό αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική, με σεβασμό στη φυσιογνωμία και τις απόψεις της κάθε συλλογικότητας, χωρίς ψευδαισθήσεις επάρκειας. Επιμένουμε στην κατεύθυνση της συγκρότησης πλατιού Μετώπου Αντίστασης λαού και εργαζομένων. Και η «Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία» που συγκροτήσαμε με το Μ-Λ ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές σε αυτήν την κατεύθυνση θέλουμε να συμβάλει.

Υ.Γ. Είναι σημαντικό για την Αριστερά να μην αναπαράγει αλλά να αποκαλύπτει τις (αυτ)απάτες που καλλιεργεί η αστική φρασεολογία. Και αυτές βρίσκονται και στην έννοια της «λαϊκής εντολής» που τόσο εύκολα αναπαράγει στην ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.