Με αφορμή μια προκήρυξη

«Το αντάρτικο πόλης δεν είναι επιδίωξη αυτή καθαυτήν, δεν επιδιώκεται η βία για τη βία. Η βία δεν είναι απλώς μέσο απόδοσης λαϊκής δικαιοσύνης και τρομοκράτησης των αστών. Στόχος δεν είναι τα σαμποτάζ ή η αντίσταση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η τάση αυτή έχει σοσιαλιστικό σχέδιο και στρατηγική λαϊκής εξουσίας.
Θεωρεί ότι ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος – όπως το έχει δείξει η ιστορία. Το αντάρτικο πόλης είναι μια μέθοδος ένοπλου αγώνα, μια τακτική που ανάγεται στην αρχή του στρατηγικού σχεδίου του ένοπλου αγώνα».

Δημήτρης Κουφοντίνας

Με την αφορμή ότι ήρθε στην δημοσιότητα προκήρυξη μιας πρωτοεμφανιζόμενης  οργάνωσης η οποία ανέλαβε την ευθύνη για την εκτέλεση των χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο, πλημμύρισε το διαδίκτυο με δημοσιεύματα περί πρακτόρων, οργάνων των μυστικών υπηρεσιών και τα σχετικά.

 Αρχικά πρέπει να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα: Είναι οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας μέρος του επαναστατικού κινήματος ή όχι; Κατά την άποψη μου είναι.
Και φυσικά οι κομμουνιστές  δεν αποδέχονται σε καμιά περίπτωση την ατομική τρομοκρατία, αλλά και από άποψη αρχής δεν την καταδικάζουν.
Υπάρχει η γνωστή ρήση του Μαρξ ότι «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων».
Επίσης ο Β.Ι. Λένιν, πολιτικός αντίπαλος της ατομικής  έγραφε αναφερόμενος στους τρομοκράτες: «Οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν μεγάλη αυτοθυσία και με τη ηρωική τους τρομοκρατική μέθοδο πάλης κατέπληξαν όλο τον κόσμο. Οι θυσίες αυτές αναμφισβήτητα δεν πήγαν του κάκου, συντέλεσαν αναμφισβήτητα άμεσα ή έμμεσα στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση του ρώσικου λαού που επακολούθησε» (Απαντα, τ.30, σελ.315).

Θα ισχυριστεί κάποιος -και θα έχει δίκιο- ότι στο παρελθόν έχει αποδειχτεί ότι υπήρξαν προβοκάτορες που παρουσιαζόταν σαν θιασώτες της  ατομικής τρομοκρατίας (Ντάνος Κρυστάλης, «Υπόθεση Δύτη» παλαιότερα κ.α). Σωστό αυτό, με μια διαφορά όμως. Αυτοί εκτελούσαν διατεταγμένη αποστολή, και το μόνο που έκαναν είναι να βάλουν κάποιες στρακαστρούκες στην επιδίωξη τους να δικτυωθούν με τις ήδη υπάρχουσες οργανώσεις μειοψηφικής βίας. Ούτε κάποια εκτέλεση έκαναν, ούτε κάποια απαλλοτρίωση τράπεζας.

Αλλωστε τι μας λέει η εμπειρία μετά την σύλληψη και τις δίκες των φερόμενων μελών της 17 Νοέμβρη, του ΕΛΑ, του Επαναστατικού Αγώνα και των Πυρήνων της Συνομωσίας της Φωτιάς; Δεν αντιμετωπίστηκαν σαν ταξικοί εχθροί από το αστικό κράτος; Προέκυψε από πουθενά ότι είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;

Να το πω και διαφορετικά. Το ελληνικό αντάρτικο πόλης έχει δώσει νεκρούς και σακατεμένους. Τσουτσουβής, Φούντας, Πρέκας, Κασίμης. Δεν είναι κάπως ανεύθυνο –για να μην το χαρακτηρίσω αλλιώς- να αποδίδουμε κάθε ενέργεια ένοπλης μειοψηφικής βίας ότι είναι έργο προβοκατόρων;