Περιμένοντας τις (ευρω)εκλογές και όχι τους μεγάλους αγώνες.

Με άγχος που άλλοτε εκδηλώνεται με πανικό και άλλοτε με διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης απέναντι στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, το επίσημο πολιτικό σύστημα εισέρχεται στη μακρά προεκλογική περίοδο που ανομολόγητα καθορίζει όλη τη συμπεριφορά των αστικών πολιτικών κομμάτων. Με στόχο να περιοριστούν οι πληγές του πολιτικού συστήματος, με επιθυμία την ολοκληρωτική ανάρρωση ενός «αρρωστημένου» συστήματος υποτέλειας, εξουσίας και διακυβέρνησης που θα εξασφαλίσει την ομαλή μετάβαση από τη φτώχεια των μνημόνια στη φτώχεια χωρίς μνημόνια (αρκεί βέβαια να μην έχουν άλλη γνώμη οι δανειστές).
Στη ΝΔ το προεκλογικό άγχος εκδηλώνεται με πανικό. Γνωρίζουν ότι η «καραμέλα» του πρωτογενούς πλεονάσματος και της εξόδου από τα μνημόνια αρχίζει να λιώνει απ’ το πολύ πιπίλισμα και κάτω από το βάρος της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η κοινωνική πλειοψηφία. Τα νέα μνημόνια (με άλλο όνομα, ίσως) και τα νέα μέτρα (με ίδιο όνομα), γνωρίζουμε όλοι ότι είναι αναπόφευκτα με αυτούς που, εντός και εκτός της χώρας, έχουμε μπλέξει. Ο κόσμος το έχει βούκινο και η κυβέρνηση… κρυφή δημοσκόπηση. Η ΝΔ του Σαμαρά θα ακολουθήσει την εκλογική τροχιά ΠΑΣΟΚ. Στο 13%-15% το «εκλογικό βούκινο» της ΝΔ, σύμφωνα με «κρυφή» κυβερνητική δημοσκόπηση. Δεύτερο κόμμα η Χ.Α. προβλέπει και οραματίζεται (για να συγκρατηθούν οι απώλειες της ΝΔ ή για να δρομολογηθούν ακροδεξιές εξελίξεις;), μερίδα εφοπλιστικών και επιχειρηματικών… δημοσκοπήσεων.
Η «αριστερή» αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει ανεπηρέαστη. Ο κόσμος του κεφαλαίου και της ΕΕ προτιμά «όλο και πιο δεξιά» και τους κατάλληλους ανθρώπους για όποιον θέλει τη διακυβέρνηση της χώρας. Το αποτέλεσμα; Στο 5% μόνο το απεχθές χρέος, ενώ το υπόλοιπο… μάλλον θα πρέπει να επιστραφεί στους τοκογλύφους. Προβληματισμός στον ΣΥΡΙΖΑ για το μέγεθος της… απέχθειας! Βαμμένοι μνημονιακοί και υπέρ πατρίδας ρατσιστές στο «αντιμνημονιακό» και «αντιρατσιστικό» ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Προβληματισμός στον ΣΥΡΙΖΑ για… το μέγεθος και την έκταση της ανοχής απέναντι στο μνημόνιο και το ρατσισμό! Ωστόσο, ξέρει τι κάνει η ηγετική ομάδα Τσίπρα. Δεν κολυμπάς στο βόθρο της αστικής διακυβέρνησης ελπίζοντας ότι δεν θα βρωμίσεις. Ιδίως όταν πιστεύει ότι είναι η μόνη λύση.
Στο έδαφος αυτής της πολιτικής καιροσκοπίας και κερδοσκοπίας έχουμε και νεκραναστάσεις. Λοβέρδος, Πολύδωρας και λοιπά, 52 τουλάχιστον, πολιτικά λείψανα οραματίζονται πολιτική καριέρα. Γιατί όχι; Καλύτεροι είναι οι άλλοι;
Έρχονται όμως εκλογές και ευελπιστούν μάταια στην επιείκειά μας. Γιατί προεκλογικά, αυτό το γνωρίζουν όλοι, δεν έχει και τόση σημασία τι λένε και τι κάνουν. Σημασία γι’ αυτούς έχει η συμμετοχή στην προεκλογική μυθοπλασία. Αντίθετα, απαλλαγμένοι από το προεκλογικό άγχος, τα μέσα ενημέρωσης των δανειστών υπόσχονται νέες και μακροχρόνιες μαύρες μέρες: το νέο «πακέτο στήριξης» προς την Ελλάδα ίσως περιλαμβάνει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων στα 50 χρόνια και μείωση επιτοκίων για προηγούμενα δάνεια κατά 50 μονάδες. Μνημόνια «χαμηλής έντασης» για τα επόμενα 50 χρόνια! Αυτό κι αν είναι προεκλογική υπόσχεση.
Ο κόσμος βέβαια ελάχιστη πλέον σημασία δίνει στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης που βλέπει «φως στο τούνελ». Ελάχιστη εμπιστοσύνη έχει ότι «το φως στο τούνελ» θα έρθει, έτσι απλά, με μια άλλη, οποιαδήποτε κυβέρνηση. Κι ας πασχίζουν όλοι οι «μνηστήρες» να διαβεβαιώσουν για το αντίθετο. Ο κόσμος μάλλον ελπίζει σε μια καθυστέρηση, προσωρινή αναστολή και ανάπαυλα από το συνεχή πόλεμο μέτρων, στη σταθεροποίηση της καταστροφικής κατάστασης μέσω «τιμωρητικών» εκλογών και την όποια «αλλαγή φρουράς». Έχει μειωμένες προσδοκίες, ελπίζει να αποφύγει τα χειρότερα. Και είναι, πράγματι, το μόνο που μπορεί να περιμένει ένας κόσμος που δεν φαντασιώνεται «από μηχανής σωτήρες» και «άνοιγμα των ουρανών». Είναι, περιέργως, μια κάποια ένδειξη ωριμότητας αυτό σε σχέση με άλλες εποχές, τότε που το πολιτικό σύστημα της τωρινής καταστροφής απολάμβανε το 70-80% των ψήφων. Είναι ένδειξη της ωριμότητας τόσο των καιρών όσο και των ίδιων των ανθρώπων.
Το γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος σήμερα, όπως έκανε και επιχείρησε να κάνει στο παρελθόν, έχει να κάνει κυρίως με την παντελή έλλειψη πολιτικού και συνδικαλιστικού ενοποιητικού κέντρου αναφοράς. Αποδείχθηκε ότι χωρίς αυτό το κέντρο αναφοράς, όχι αναγκαστικά με τη μορφή ενός μαζικού κόμματος των εργαζομένων και των εργατών, αλλά ως αναφορά κινήματος αντίστασης, ενότητας στόχων και επιδιώξεων, κάθε ξεσηκωμός θα πραγματοποιείται αποσπασματικά και δεν μπορεί να είναι για «κάθε μέρα».
Στο έδαφος της κινηματικής αδράνειας εκδηλώνεται και μεγεθύνεται η ανεμπιστοσύνη στη δύναμή του λαού, ιδίως μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες αντίστασης που ήταν, όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα και μόνο, αποτυχημένες. Δηλαδή, εκδηλώνεται και μεγεθύνεται η ανεμπιστοσύνη του ενός στη δύναμή του και στη δύναμη του άλλου. Ακούμε συχνά: Αν απεργήσουν οι άλλοι, θα απεργήσω και εγώ. Εγώ τα ξέρω αλλά ο κόσμος κοιμάται. Σημασία έχει να ξεσηκωθούμε όλοι κ.λπ. Όμως, δεν είναι όλα αυτά αποτέλεσμα του πόσο λίγο γνωρίζουμε τι σκέφτεται ο «άλλος» στον οποίον καταφεύγουμε; Αφού ο «άλλος», μάλλον, τα ίδια σκέφτεται και δεν απεργεί.
Είναι τελικά μια «μεγάλη επιτυχία» του σύγχρονου καπιταλισμού. Η διάλυση των σχέσεων ενότητας και αλληλεγγύης των εργαζομένων σε παραγωγικό, οικονομική, πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό επίπεδο, αφού μας κατέστησε όλους μισο-εργαζόμενους, μισο-άνεργους, χωρίς ταυτότητα περιπλανώμενα εργαλεία απασχόλησης. Αυτό περιγράφει η υπαγωγή των πάντων στο κεφάλαιο, την αλλοτρίωση του ανθρώπου-εμπόρευμα, που σαν εμπόρευμα δεν νοείται να πραγματοποιεί άλλες σχέσεις από αυτές που ορίζει το κεφάλαιο.
Αφού, όμως, φτάσαμε ως εδώ (από τροφοσυλλέκτες γίναμε τουλάχιστον… εμπόρευμα), οι κυρίαρχες τάξεις των ιδιοκτητών μάλλον υπερτιμούν τη δύναμή τους (δηλαδή, τη δύναμη του κεφαλαίου) και υποτιμούν τον εργαζόμενο άνθρωπο-παραγωγό. Αλλά ας δούμε τι θα γίνει.