Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η σιωπή της ηγεσίας του ΚΚΕ

Είναι φανερό από τις τοποθε­τήσεις των ξένων ιμπεριαλιστι­κών κέν­τ­ρων που επηρεάζουν ισχυρά τις εξε­λί­ξεις στην Ελ­λάδα, από τη στάση των εσω­τερικών κέντρων της οικονομι­κής ολιγαρχίας, από τις θέσεις των αντι­πολιτευόμενων αστι­κών κομ­μά­των, πως πάνω στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ­ΕΛ ασκούνται συνδυα­σμένες ασφυ­κ­τι­κές πιέσεις για την πλήρη ευθυγράμ­μισή της στην «τή­ρηση των δεσμεύσε­ων» της πολι­τικής που δρομο­λογήθηκε τα μαύρα χρόνια των μνημονίων.

Με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερος κόσμος θα διαπιστώνει πως ο ΣΥΡΙ­ΖΑ, παίρνοντας συνεταίρο το δεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ, βαδί­ζει στο δρόμο μιας κυβερνητι­κής διαχείρισης που όχι μόνο αφήνει αδιατάρακτες τις χρόνιες βασικές συντεταγμένες (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) της πολιτι­κής του αστικού συστήματος αλλά, όπως ήδη φάνηκε από τις πρώτες μέρες της κυβερνη­τικής θητείας του, προσχωρεί, παρά τις προεκλογικές αντι­μνημονιακές υπο­σχέσεις του, στην αποδοχή ενός όλο και με­γαλύτερου ποσοστού των μνη­μονιακών μέτ­ρων και «μεταρ­ρυθμί­σε­ων», ανε­ξάρτη­τα αν αυτή την προσχώ­ρηση επι­χει­ρεί να την καλύψει κάτω από διαφο­ρο­ποίηση ονομασιών και σχημάτων ξέ­νης εποπτείας της ελλη­νικής οικονο­μίας.

Αν από τη μια οφείλουμε να υπογρα­μ­μίσουμε πως η πολιτι­κή του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα περισ­σότερο μετά την ανάδειξή του σε κυβέρνηση, σέρνεται σε ένα συμβιβασμό με την πολιτική των μνη­μονίων, ουσιαστικά σε μια μεταμ­φιε­σμένη υποταγή στην πολιτική της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ντόπιας ολιγαρχί­ας, από την άλλη δεν μπορού­με να σημειώσουμε πως η πο­ρεία προς μια τέτοια υποταγή συν­τε­λείται μέσα σε ένα κλίμα απρο­κάλυπτων ιμπερια­λι­στι­κών πιέσεων και εκφο­βι­στι­κών πα­ρεμβά­σεων. Και μόνο το γε­γονός ότι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να μιλήσει για μια δια­πραγμάτευση επί της μνημο­νιακής πολιτικής και, μάλιστα, για μια ανώ­δυ­νη, στην ουσία, διαπραγμάτευση «εντός των κανόνων της ΕΕ» αμέσως οι ιθύνο­ντες των ιμπεριαλιστικών κέντ­ρων άρ­χι­σαν να εξαπολύ­ουν απει­λές και να στέλνουν τελεσίγραφα ότι δεν δέχονται αποκλίσεις από τα «συμφωνη­μένα» και τις ιμπερια­λιστικές υπαγορεύσεις και προσταγές τους. Δεν έμειναν μόνο στις απειλές αλλά και άρχισαν να ενερ­γο­ποιούν τους μοχλούς των οικονομικών εκβι­ασμών (κόψιμο ρευστότητας κλπ.) και να κινούν τα νήματα με τα οποία ελέγχουν την Ελλάδα, τα νήματα που αποκαλύπτουν ως κεντρική αιτία των δεινών του ελληνικού λαού και της μνημονιακής υποδούλωσής του την ιμπεριαλιστική εξάρ­τηση.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, όπου η αντιπολίτευση των πρώην κυ­βερνώντων αστι­κών κόμματων στο­χεύ­ει στο να πιεστεί και να «νου­θε­τη­θεί» η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε μια πλήρη συμμόρ­φωσή της στη πο­λι­τική της υποτέλειας και των μνη­μο­νίων (όπως φάνηκε και από τις ομι­λίες τους στη Βουλή για τις προγραμ­ματικές δη­λώσεις της κυβέρνησης, που λειτούρ­γη­σαν σαν σιγόντο στις φωνές της ΕΕ και του ΔΝΤ), η τοπο­θέτηση μιας πραγμα­τικά αρι­στερής αντιπολί­τευσης οφείλει να κινηθεί στον αντί­ποδα της πολιτικής της υποτέλειας στα ιμπεριαλιστικά κε­λεύσματα και του «ρεαλιστικού» συμ­βι­βασ­μού με τη μνη­μο­νιακή πο­λιτική.

Οφείλει να διε­ξάγει πο­λεμική κατά της κυβερ­νητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ γιατί οδηγεί στον συμβιβασμό με τα μνημο­νιακά μέτρα αλλά, ταυ­τόχρονα, να καταγ­γέλλει με σφοδρό­τητα το καθε­στώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, τους ιμπεριαλιστικούς εκ­βια­σμούς και την υπόκλιση της συγ­κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σ’ αυτές.

Από τη σκοπιά αυτή η αντι­πο­λι­τευ­τι­κή κριτική που ασκεί η ηγεσία του ΚΚΕ, όπως ακού­στηκε και από τις ομι­λίες της στη Βουλή για τις προ­γραμμα­τικές δηλώσεις της κυβέρνη­σης, αλλά και όπως διατυ­πώνεται από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», είναι μισή κα­θώς δεν αναγνωρίζει και αφή­νει έξω από το στόχαστρό της τον βασικό πα­ράγοντα, τον ιμπεριαλιστικό παρά­γο­ντα, που βρίσκεται πίσω από το μνημο­νιακό αλυσόδεμα του ελληνι­κού λαού και τα γενικότερα μακροχρόνια δεινά του.
Ο Γ.Γ του ΚΚΕ, Δ.Κουτσού­μπας, κατηγόρησε τη συγκυ­βέρνηση ΣΥΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ στη Βουλή για «συμβι­βα­σμό με τη φτώχεια και τα ψίχουλα», αλ­λά πουθενά στις ομιλίες του δεν μέμφ­θηκε τη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για συμβιβασμό και υποταγή στις ιμπερ­ι­α­λιστι­κές δυνάμεις που υπαγο­ρεύουν την πιστή εφαρμογή της μνη­μονιακής πολιτικής.

Ο «Ριζοσπάστης» υπογραμ­μίζει ότι, μετά τις εκλογές, ξανά «είναι εδώ οι απαιτήσεις του κεφαλαίου, των εκπρο­σώπων των μεγάλων επιχειρη­ματικών ομίλων, για επιτάχυν­ση των μεταρρυ­θ­μίσεων, για εξασφάλιση ρευστότητας, για άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφο­ρίας, για ξαναμοίρασμα της πί­τας». Δεν βλέπει, όμως, να εί­ναι εδώ οι πιέσεις και οι κυνι­κές απαιτήσεις των ιμπερια­λι­στι­κών δυνάμεων σε μια περίο­δο, μάλι­στα, που αυτές βρίσκονται σε έξαρ­ση, με αφορμή το ότι η νέα ελ­ληνική κυβέρ­νηση ζήτησε μια περιο­ρισμένη δια­πραγ­μάτευση. Δεν μπορεί να μην πα­ρατηρήσει, κανείς, με ποιο τρόπο ανα­φέρεται η ηγεσία του ΚΚΕ και η εφη­μερίδα του στις δη­λώσεις, τα σχόλια και τις απο­φάσεις των ηγετικών παρα­γόντων της ΕΕ, πως αποφεύγει να τις στιγματίσει σαν ιμπερια­λιστικές ενέρ­γειες και εκβια­σμούς.

Είναι, επίσης, χαρακτηριστι­κό πώς επιχειρηματολογεί ο «Ριζοσπάστης» κατά των δια­πραγματεύσεων της κυ­βέρ­νη­σης: τις θεωρεί «παζάρια με “κόκκινη γραμμή” τα συμ­φέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και κάθε κράτους-μέλους της ΕΕ ξεχωριστά» και όχι «παζάρια» μέσα στα όρια που καθορίζουν οι κυρίαρχες ιμπερια­λι­στι­κές δυνάμεις της ΕΕ. Όσο και αν μοιάζει με πα­ραλογισμό, η ηγεσία του ΚΚΕ ισχυρίζεται, έτσι, πως η ελλη­νική κυ­βέρνηση κάνει δια­πραγματεύσεις για τα μνη­μόνια μέσα στα όρια που κα­θορίζουν τα συμφέροντα κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ «ξεχω­ριστά», είτε αυτά είναι η Κύ­προς, η Ιρλανδία, η Μάλτα είτε η Γερμανία και η Γαλλία!
Κάτω από αυτήν τη θεώρη­ση, ο συμβιβασμός στον οποίο οδηγεί η πολιτική της συγκυ­βέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει το χαρακτήρα υποταγής στην αντιδραστική - υπο­δουλω­τική πολ­ι­τική που επιβάλουν οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυ­νάμεις της ΕΕ, αλλά, όπως είπε ο Δ. Κουτσούμπας στη Βουλή, είναι ένας «νέος επώδυνος συμβιβασμός μεταξύ των αστι­κών τά­ξεων της Ευρωζώνης».

Η «διαπραγ­μά­τευση» που κάνει με τις ηγετικές δυ­νάμεις της ΕΕ η ελληνική συγκυβέρ­νηση δεν γίνεται πάνω στο έδαφος μιας σχέσης ιμπεριαλι­στή με εξαρτημένο κράτος, κυ­ρίαρχου –κυ­ρια­ρχούμενου, αλλά μιας σχέσης διαπραγ­μάτευσης αστικών τάξεων της ΕΕ για μια συμ­φωνία ως προς το «μίγμα» της πολιτικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων με ίδιο ή αλλαγ­μένο όνομα παρου­σιάζεται όχι σαν προϊόν υπαγόρευσης των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνά­μεων της ΕΕ, με επικεφα­λής τη Γερμανία, αλλά σαν μια αμοιβαία συμ­φωνία της αστι­κής τάξης της Ελλάδας με τις άλλες 28 αστικές τάξεις των κρα­τών της ΕΕ, που το ΚΚΕ τη λέει «επώ­δυνη», ενώ ο ΣΥ­ΡΙΖΑ πάει να την εμφανίσει σαν «αμοιβαία επωφελή».

Σύμφωνα, μάλιστα, με το «Ριζοσ­πάστη» της 8.2.2015 «πρέπει να γίνει αντιληπτή η συνευθύνη όλων των αστι­κών τάξεων στην κλιμάκωση της επίθε­σης στην εργατικής τάξης αλλά και ο ρόλος των αντιλή­ψεων που στοχο­ποιούν επιλε­κτικά και αποπροσα­να­τολιστι­κά μόνο το ΔΝΤ, την τρόικα, τη Γερμανία κλπ.». Η εφημερίδα του ΚΚΕ επιλέγει να στρέψει τα πυρά της κατά των αντιλή­ψεων (ποιων;) που, τάχα, στο­χοποιούν “επιλεκτικά” και “απο­προ­σανατολιστικά” “μόνο το ΔΝΤ, την τρόικα και τη Γερμανία”. Μια τέτοια υπόδει­ξη, ωστόσο, όταν γίνεται τη στιγμή, ακριβώς, που η στοχο­ποίηση αυτών των βασικών ιμπεριαλιστικών κέντρων έχει μια πρωταρχική σημασία για το λαϊκό κίνημα, ένα νόημα υποκρύπτει: την υποβάθμιση της αντι­ιμπεριαλιστικής πάλης και τη διάχυση των κύριων αντιιμπεριαλιστικών στό­χων μέσα σε ένα γενικό αντιαστικό αγώνα τροτσκιστικής κοπής.

Πάνω στη βάση αυτού του «πρέπει», ο Γ.Γ. του ΚΚΕ στη δευτερολογία του στη συζήτη­ση στη Βουλή για τις προγραμ­ματικές δηλώσεις διακήρυξε πως «κρίκος συνολικής αλλα­γής» είναι «η ρήξη με την πολι­τική των μονο­πωλίων, του κράτους και του συστή­ματός τους» και ότι στόχος του ελλη­νικού λαού θα πρέπει να είναι «η ανατροπή των μονοπωλια­κών ομίλων που κρατούν στα χέρια τα κλειδιά της οικονομί­ας».

Και αυτή η διακήρυξη δεί­χνει πως η ηγεσία του ΚΚΕ έχει εξαφανίσει από την πολι­τική της το στόχο της ανατρο­πής της ιμπεριαλιστικής κυ­ριαρχίας στη χώρα μας. Δέσμια των αντι­μαρ­ξιστικών-αντιλενι­νιστικών αναλύσεών της που έχουν «ανυψώσει» την Ελλάδα από εξαρτημένη χώρα σε μια χώρα της «ιμπεριαλιστικής πυ­ραμίδας», δεν βλέ­πει μπροστά της ζήτημα ιμπερια­λιστικής εξάρτησης της Ελλάδας. Δεν είναι σε θέση να διακρίνει ούτε την ειδική μορφή που πήρε αυτή με τα μνημόνια, με απο­τέλεσμα, τα προ­ηγούμενα χρόνια, να λοιδορεί την αντί­θεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο ως ψεύ­τικη και παραπλανητική για το λαϊκό κίνημα, αφήνο­ντας το έδαφος σε άλ­λους να την εκμεταλλευτούν και να εκτρέψουν τη λαϊκή πάλη σε συμβι­βαστικές ή και αντιδρα­στικές κατευ­θύν­σεις.

Σ’ αυτή την πολιτική, και τώρα σαν αντιπολίτευση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η ηγεσία του ΚΚΕ εξακολουθεί να επιμένει, αφή­νοντας έκθετο τον αριστερό και δημοκρατικό κόσμο στον κούφιο αντιμνημονιακό λόγο και στις δημαγωγίες για «ανά­κτηση της εθνικής κυ­ριαρχίας και αξιο­πρέπειας» του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και των αντιδραστικών εθνικιστικών και φασι­στικών κομματων), προσφέροντας κα­κές υπηρεσί­ες στην αντιιμπε­ρια­λιστική πάλη, στην λαϊκή ανάγκη για εθνική ανεξαρτησία.