Νέο σκεπτικό, ίδια απόρριψη

 Η τελευταία απόφαση του Συμβουλίου του Πειραιά, με την οποία ακυρώνεται η απόφαση του Συμβουλίου της φυλακής για άδεια εξόδου μου από τη φυλακή, ξεπέρασε κάθε προηγούμενη.

Μέχρι τώρα, εισαγγελείς και δικαστές απαιτούσαν αποκήρυξη και δηλώσεις μετανοίας.

Τώρα προχωρούν πιο βαθιά, μέχρι τον πυρήνα της ανθρώπινης συνθήκης, την ίδια τη συνείδηση: «ουδόλως έχει διαφοροποιηθεί το συνειδησιακό του υπόβαθρο» αποφαίνονται, ενώ χαρακτηρίζουν «στρεβλή» την ιδεολογία μου, τον κομμουνισμό.

Δεν ξέρω τι τρόπους και τι μεθόδους έχουν στον νου τους οι δικαστές του Πειραιά για να μεταβληθεί αυτό το «συνειδησιακό υπόβαθρο» και να «ισιώσει» αυτή η στρεβλή ιδεολογία.

Ξέρω όμως ότι τα πρότυπα του βαθέος κράτους, ιστορικά δοκιμασμένα, είναι τα έκτακτα στρατοδικεία και η Ιερή Εξέταση.

Οπως ξέρω ότι έχουν πάντα προτεταμένες τις κεραίες τους και συλλαμβάνουν τα μηνύματα και τη βούληση που εκφράζουν πρεσβείες και ισχυρές φαμίλιες (υπόλογες για τη λεηλασία και την καταστροφή της χώρας, αλλά «ουδόλως» αγγιγμένες από τη Δικαιοσύνη τους).

Οπως ταυτόχρονα συλλαμβάνουν και τα μηνύματα από την Κυβέρνηση, η οποία επιμένει να διατηρεί τη φασιστική διάταξη Δένδια, που ακυρώνει την αρχή της πλειοψηφίας στο Συμβούλιο της φυλακής και το μετατρέπει από τριμελές σε Εισαγγελικό Μονομελές.

Ετσι, μπορούν να πουν απλά και παστρικά -ταξικά-, ότι για τους αμετανόητους δεν ισχύει κανένα Κώδικας και κανένας νόμος.  Εκτός αν αναποδογυρίσουν τη συνείδηση και την ιδεολογία τους, και αν κάποιο Συμβούλιο εκδώσει το κατάλληλο πιστοποιητικό «διαφοροποιήσεως συνειδησιακού υποβάθρου και ευθυγραμμίσεως στρεβλών ιδεολογιών».

Ο θεσμός της άδειας δεν είναι κάποια παραχώρηση μιας καλοσυνάτης εξουσίας, αλλά μια κατάκτηση αγώνων την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε αμαχητί.

Οπως δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε καμιά κατάκτηση αγώνων, ιδιαίτερα σήμερα, στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας, όταν η περιστολή των δικαιωμάτων είναι η άλλη όψη της μόνιμης λιτότητας.  Οσο με αφορά, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ένας πολιτικός κρατούμενος μπορεί να ζήσει και χωρίς άδεια. Αλλωστε ποτέ η προσωπική του τύχη δεν μπορεί να είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων του.

Ομως δεν μπορεί να ζήσει άτιμος. Δίχως ακέραια τη συνείδηση και την ιδεολογία του.

Και επειδή η δική μας συνείδηση τροφοδοτείται από τη μνήμη των αγώνων, να το πούμε άλλη μια φορά, για να το καταλάβουνε, ότι αυτήν τη μνήμη ξέρουμε να την υπερασπίζουμε με κάθε κόστος.

Δημήτρης Κουφοντίνας

12 Ιουλίου 2017

Φυλακές Κορυδαλλού