Χαμογελά η κεφαλαιοκρατία
Εχει κάθε λόγο για να χαμογελά η κεφαλαιοκρατία. Για πρώτη φορά στα
χρόνια των Μνημονίων θα γίνει αλλαγή κυβέρνησης χωρίς εντάσεις, χωρίς
ακραία ρητορική, με σεβασμό όλων των κομμάτων εξουσίας στο μνημονιακό
πλαίσιο της κινεζοποίησης και της εκποίησης της κρατικής περιουσίας.
Αυτό όχι μόνο δεν είναι λίγο, αλλά αντίθετα είναι πάρα πολύ. Αρκεί να
θυμηθεί κανείς τις εκλογές του 2012 και του 2015 και να τις συγκρίνει μ'
αυτές της 7ης του Ιούλη.
Εργο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που σήκωνε τους αντιμνημονιακούς τόνους, που υποσχόταν ότι θα καταργήσει τα πάντα, ότι θα διαγράψει τσαμπουκαλίδικα τα χρέη κτλ. Ηρθε στην κυβέρνηση, έκανε αυτά που έκανε, ψήφισαν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι το τρίτο Μνημόνιο και έκτοτε η παλιά ψευδεπίγραφη αντίθεση εξέλιπε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που πήγε να ζωηρέψει λίγο τα πράγματα στην προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών, έφαγε τη σφαλιάρα των 9,5 μονάδων και έκτοτε «ηρέμησε» και κάνει… προγραμματική αντιπαράθεση με τη ΝΔ. Επί τη βάσει του μετα-Μνημόνιου, φυσικά. Δηλαδή, τηρούμε ευλαβικά τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει έναντι των «εταίρων και δανειστών», διατηρούμε αλώβητο το θεσμικό καθεστώς της κινεζοποίησης (που ενδιαφέρει πρωτίστως την ελληνική κεφαλαιοκρατία) και κάνουμε μικρομερεμέτια στη δημοσιονομική πολιτική, πάντα με σεβασμό στην επίτευξη του ύψιστου στόχου κάθε χρονιάς, που είναι το ποσοστό του «πρωτογενούς πλεονάσματος» (που κι αυτό έχει πάψει να είναι ματωμένο!).
Ετσι, είναι απόλυτα εξηγήσιμο το εντελώς υποτονικό (για να μην πούμε νυσταλέο) κλίμα, με το οποίο άρχισε και ολοκληρώνεται αυτή η προεκλογική περίοδος. Πάνω σε τι να αντιπαρατεθούν;
Το γεγονός ότι ως σοβαρότερο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης έχει αναδειχτεί το ντιμπέιτ τα λέει όλα. Ο Μητσοτάκης δεν είχε καμιά καούρα για το ντιμπέιτ (έτσι συμβαίνει με όποιον είναι μπροστά), ο Τσίπρας ήθελε ντιμπέιτ μόνο με τον Μητσοτάκη, στο τέλος οι συριζαίοι οδήγησαν τα πράγματα σε ναυάγιο (όχι πως οι άλλοι «καίγονταν» να γίνει σώνει και καλά αυτό το σόου), για να βγουν μετά -με προεξάρχοντα τον ίδιο τον Τσίπρα- και να λένε ότι ο Μητσοτάκης φοβάται, ότι κρύβεται, ότι το βάζει στα πόδια κτλ. Εκδήλωση απελπισίας σίγουρα, γιατί τα ίδια έλεγαν και πριν τις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμα φάνηκε στην κάλπη.
Βέβαια, το υποτονικό έως νυσταλέο κλίμα έχει και άλλες αιτίες. Οι εκλογές αυτές είναι το δεύτερο ημίχρονο των ευρωεκλογών, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα συνετρίβη. Ενώ η ΝΔ δεν είχε κανένα λόγο ν' αλλάξει τη δική της χαμηλότονη καμπάνια (αφού μ' αυτήν κέρδισε), ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε ν' αλλάξει το ύφος και το στιλ της δικής του καμπάνιας. Να χαμηλώσει τους τόνους, να επικεντρωθεί υποτίθεται στην παρουσίαση του δικού του προγράμματος και να κάνει αυστηρά προγραμματική αντιπαράθεση με τη ΝΔ. Σύμφωνα με όσα αποφάσισε το κογκλάβιο των συριζαίων, η βαριά ήττα των ευρωεκλογών οφειλόταν στο ότι δεν… επικοινώνησαν όσο έπρεπε το πρόγραμμά τους και ο λαός δεν είχε καλή γνώση.
Προσπαθώντας ν' αλλάξουν το μόνο στιλ που γνώριζαν έως τώρα και στο οποίο είχαν δρέψει δάφνες από το 2012 και μετά, στιλ μεγαλόφωνο, καταγγελτικό, βερμπαλιστικό, ακόμα και υβριστικό, τους προέκυψε τραγέλαφος. Ενας Τσίπρας που κοντεύει να κοιμηθεί όχι μόνο στα τηλεοπτικά στούντιο, αλλά ακόμα και στα προεκλογικά μπαλκόνια (πάντοτε σε μικρούς χώρους για να φαίνονται «καμιά σαρανταραία» οι συγκεντρωμένοι). Ενας Σκουρλέτης που τον εκνευρίζουν σκόπιμα οι δεξιοί πανελίστες και κάνει μορφασμούς στριφογυρνώντας στην καρέκλα λες και τον τσούζουν οι αιμορροΐδες. Και μια Αχτσιόγλου που παράτησε τη σοβαροφάνεια και αποφάσισε να μιλήσει για τις θεραπευτικές ιδιότητες των κορόμηλων και για το γκομενιλίκι της με τον Τζανακόπουλο, ένεκα του οποίου οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας οφείλουν υποχρεωτικά να ξεκινούν τη σταυροδοσία βάζοντας σταυρό στη «σχέση» της Εφης. Εμείς δύο πράγματα θα συστήναμε στην κα Αχτσιόγλου. Πρώτο, να θυμάται το πάθημα της Νοτοπούλου και δεύτερο να φοβάται τον Φίλη και τον Βούτση, επίσης υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας, οι οποίοι άλλοτε κάτι Τζανακόπουλους τους είχαν για πρωινό. Από μια άποψη έχει και τα δίκια της η ευειδής Εφη. Τους… ποιητές τους έχει καπαρώσει η Ολγα Κεφαλογιάννη, που μας ενημέρωσε ότι πήγε στην Κική Δημουλά για να της διαβάσει (η Δημουλά εννοείται) ποιήματά της. Οπότε, αναγκαστικά η Αχτσιόγλου ακολουθεί το… δόγμα Ρίτας: «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο».
Και μη χειρότερα θα πείτε, αλλά έτσι έχει η προεκλογική αντιπαράθεση. Ακόμα και ο Βούδας της Ραφήνας παράτησε τις σχάρες με τα παϊδάκια και τα ταψιά με το γάβρο κι έλυσε τη σιωπή του μετά από δέκα συναπτά χρόνια! Και τι είπε; Μίλησε σαν… εθνικός ηγέτης. Χαμηλοί τόνοι, αποφυγή κάθε αναφοράς στον ΣΥΡΙΖΑ, χαμηλά η μπάλα στις Πρέσπες («θα μπορούσαμε να πετύχουμε περισσότερα» ήταν το περιεχόμενο της κριτικής του), αποφασιστική αλλά και χαμηλότονη ρητορική κατά της Τουρκίας, χωρίς να την κατονομάζει. Ετοιμος για την προεδρία της Δημοκρατίας, έσπευσαν να γράψουν παπαγαλάκια συνδεόμενα με τη ΝΔ. Είναι ένα πιθανότατο σενάριο. Τα παπαγαλάκια το συμπληρώνουν και με σενάριο αποστολής του Σαμαρά στις Βρυξέλλες, στο πόστο του έλληνα επίτροπου. Θα ήταν κι αυτή μια σοφή λύση για τον Κούλη, διότι έτσι θ' απαλλασσόταν για πάντα από τις εμφανείς αρχηγικές φιλοδοξίες του Σαμαρά. Οσο για τον Καραμανλή, δεν νομίζουμε ότι αν αποφασίσει να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας θα συναντήσει εμπόδια. Ο πιστός Πάκης, χορτασμένος από μια προεδρική πενταετία που του την προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η παράταξή του, θα παραμερίσει για να περάσει ένας ακόμα Καραμανλής. Καραμανλικός ήταν πάντοτε, σ' αυτή την οικογένεια χρωστάει την πολιτική του καριέρα.
Επιστροφή στον τραγέλαφο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ υποτίθεται ότι θα έκανε συστηματική παρουσίαση του προγράμματός του, για να μπορέσουν οι πολίτες να το κρίνουν και να το συγκρίνουν μ' αυτό της ΝΔ, δεν κάνει τίποτ' άλλο από το να κινδυνολογεί σε καθημερινή βάση για την «κρυφή ατζέντα» της ΝΔ. Δηλαδή, να επαναλαμβάνει αυτό που έκανε στις ευρωεκλογές, με το γνωστό πλέον αποτέλεσμα. Στη ΝΔ έχουν αποφασίσει να μην αφήσουν τίποτα αναπάντητο, γιατί στόχος τους δεν είναι απλώς να νικήσουν, αλλά να πάρουν αυτοδυναμία. Λέει ένας συριζαίος κάτι για τον ΦΠΑ, βγαίνει και απαντά αμέσως η ΝΔ. Λένε οι συριζαίοι για απολύσεις στο δημόσιο, το διαψεύδει πρώτος ο γραμματέας της ΝΔ Αυγενάκης, το διαψεύδει και ο Κούλης, ο οποίος μιλάει απαξιωτικά για βρόμικη προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που ενδιαφέρει τη ΝΔ είναι η αυτοδυναμία. Τις διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τις φοβάται. Στόχος της είναι να συνεχιστούν οι διαρροές από τη νεοναζιστική ΧΑ προς αυτήν (να συνεχιστεί δηλαδή η τάση που φάνηκε καθαρά στις ευρωεκλογές) και να αναπτυχθεί μια αντίστοιχη τάση διαρροών από το μόρφωμα του Βελόπουλου προς τη μεγάλη δεξιά κοιτίδα. Αν καταφέρει να κρατήσει αυτά τα δύο μορφώματα εκτός Βουλής, τότε θα κατακτήσει μια άνετη αυτοδυναμία (που μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει τις 160 έδρες).
Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η κουβέντα που πέταξε ο Κούλης σε μια συνέντευξή του: «αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, τότε πάμε για δεύτερες εκλογές το δεκαπενταύγουστο, με απλή αναλογική, κι ο θεός βοηθός». Αυτό το δίλημμα είναι ικανό να ταρακουνήσει τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους, αλλά και να εμποδίσει διαρροές «μετριοπαθών» προς ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν αμέσως σαν να τους πάτησαν τον κάλο.
Η Γεννηματά άφησε τα σιβυλλικά και μίλησε ευθέως όχι μόνο για ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά ακόμα και για συμμετοχή (περιττεύει να πούμε ότι η αναφορά σε όρους και προϋποθέσεις είναι απλά ένας διάφανος φερετζές: όλοι ξέρουν ότι η μαγική λέξη είναι η «συμμετοχή»). Το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει η Γεννηματά είναι το εξής: δεν είναι ανάγκη να ψηφίσετε ΝΔ για να υπάρξει πολιτική σταθερότητα. Μπορείτε να ψηφίσετε εμάς και να είστε βέβαιοι ότι δε θα αφήσουμε να υπάρξει ακυβερνησία και να πάμε σε δεύτερες εκλογές.
Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυριολεκτικά για γέλια. Αυτοί που θέσπισαν την απλή αναλογική, προβλέποντας νίκη της ΝΔ και θέλοντας αυτή να πάρει το χαρακτήρα «δεξιάς παρένθεσης», τώρα διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ακυβερνησία και πως αυτά που λέει ο Μητσοτάκης για εκλογές τον δεκαπενταύγουστο είναι εκβιασμός στους ψηφοφόρους. Μ' αυτή την αντίδραση παραδέχονται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο Μητσοτάκης δε θα κερδίσει απλά, αλλά ότι βρίσκεται κοντά στην αυτοδυναμία και ότι οι ίδιοι προσπαθούν απλώς να μην υπάρξει παραπέρα διαρροή δικών τους ψηφοφόρων προς τη ΝΔ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης έπαιξε αυτό το χαρτί δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και πως από τη στιγμή που το έπαιξε όλοι ασχολούνται μ' αυτή. Το υποτονικό κλίμα στο οποίο διεξάγονται οι εκλογές βοηθά να λειτουργήσουν τέτοιοι εκβιασμοί στους ψηφοφόρους που δεν είναι φανατικοί υποστηρικτές κάποιου κόμματος ή ταλαντεύονται. Οταν αυτό το χαρτί ρίχνεται την τελευταία στιγμή, μπορεί να αιφνιδιάσει και να πετύχει το στόχο του, αφού οι ψηφοφόροι δεν προσδοκούν τίποτα το ιδιαίτερο.
Εργο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που σήκωνε τους αντιμνημονιακούς τόνους, που υποσχόταν ότι θα καταργήσει τα πάντα, ότι θα διαγράψει τσαμπουκαλίδικα τα χρέη κτλ. Ηρθε στην κυβέρνηση, έκανε αυτά που έκανε, ψήφισαν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι το τρίτο Μνημόνιο και έκτοτε η παλιά ψευδεπίγραφη αντίθεση εξέλιπε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που πήγε να ζωηρέψει λίγο τα πράγματα στην προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών, έφαγε τη σφαλιάρα των 9,5 μονάδων και έκτοτε «ηρέμησε» και κάνει… προγραμματική αντιπαράθεση με τη ΝΔ. Επί τη βάσει του μετα-Μνημόνιου, φυσικά. Δηλαδή, τηρούμε ευλαβικά τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει έναντι των «εταίρων και δανειστών», διατηρούμε αλώβητο το θεσμικό καθεστώς της κινεζοποίησης (που ενδιαφέρει πρωτίστως την ελληνική κεφαλαιοκρατία) και κάνουμε μικρομερεμέτια στη δημοσιονομική πολιτική, πάντα με σεβασμό στην επίτευξη του ύψιστου στόχου κάθε χρονιάς, που είναι το ποσοστό του «πρωτογενούς πλεονάσματος» (που κι αυτό έχει πάψει να είναι ματωμένο!).
Ετσι, είναι απόλυτα εξηγήσιμο το εντελώς υποτονικό (για να μην πούμε νυσταλέο) κλίμα, με το οποίο άρχισε και ολοκληρώνεται αυτή η προεκλογική περίοδος. Πάνω σε τι να αντιπαρατεθούν;
Το γεγονός ότι ως σοβαρότερο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης έχει αναδειχτεί το ντιμπέιτ τα λέει όλα. Ο Μητσοτάκης δεν είχε καμιά καούρα για το ντιμπέιτ (έτσι συμβαίνει με όποιον είναι μπροστά), ο Τσίπρας ήθελε ντιμπέιτ μόνο με τον Μητσοτάκη, στο τέλος οι συριζαίοι οδήγησαν τα πράγματα σε ναυάγιο (όχι πως οι άλλοι «καίγονταν» να γίνει σώνει και καλά αυτό το σόου), για να βγουν μετά -με προεξάρχοντα τον ίδιο τον Τσίπρα- και να λένε ότι ο Μητσοτάκης φοβάται, ότι κρύβεται, ότι το βάζει στα πόδια κτλ. Εκδήλωση απελπισίας σίγουρα, γιατί τα ίδια έλεγαν και πριν τις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμα φάνηκε στην κάλπη.
Βέβαια, το υποτονικό έως νυσταλέο κλίμα έχει και άλλες αιτίες. Οι εκλογές αυτές είναι το δεύτερο ημίχρονο των ευρωεκλογών, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα συνετρίβη. Ενώ η ΝΔ δεν είχε κανένα λόγο ν' αλλάξει τη δική της χαμηλότονη καμπάνια (αφού μ' αυτήν κέρδισε), ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε ν' αλλάξει το ύφος και το στιλ της δικής του καμπάνιας. Να χαμηλώσει τους τόνους, να επικεντρωθεί υποτίθεται στην παρουσίαση του δικού του προγράμματος και να κάνει αυστηρά προγραμματική αντιπαράθεση με τη ΝΔ. Σύμφωνα με όσα αποφάσισε το κογκλάβιο των συριζαίων, η βαριά ήττα των ευρωεκλογών οφειλόταν στο ότι δεν… επικοινώνησαν όσο έπρεπε το πρόγραμμά τους και ο λαός δεν είχε καλή γνώση.
Προσπαθώντας ν' αλλάξουν το μόνο στιλ που γνώριζαν έως τώρα και στο οποίο είχαν δρέψει δάφνες από το 2012 και μετά, στιλ μεγαλόφωνο, καταγγελτικό, βερμπαλιστικό, ακόμα και υβριστικό, τους προέκυψε τραγέλαφος. Ενας Τσίπρας που κοντεύει να κοιμηθεί όχι μόνο στα τηλεοπτικά στούντιο, αλλά ακόμα και στα προεκλογικά μπαλκόνια (πάντοτε σε μικρούς χώρους για να φαίνονται «καμιά σαρανταραία» οι συγκεντρωμένοι). Ενας Σκουρλέτης που τον εκνευρίζουν σκόπιμα οι δεξιοί πανελίστες και κάνει μορφασμούς στριφογυρνώντας στην καρέκλα λες και τον τσούζουν οι αιμορροΐδες. Και μια Αχτσιόγλου που παράτησε τη σοβαροφάνεια και αποφάσισε να μιλήσει για τις θεραπευτικές ιδιότητες των κορόμηλων και για το γκομενιλίκι της με τον Τζανακόπουλο, ένεκα του οποίου οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας οφείλουν υποχρεωτικά να ξεκινούν τη σταυροδοσία βάζοντας σταυρό στη «σχέση» της Εφης. Εμείς δύο πράγματα θα συστήναμε στην κα Αχτσιόγλου. Πρώτο, να θυμάται το πάθημα της Νοτοπούλου και δεύτερο να φοβάται τον Φίλη και τον Βούτση, επίσης υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθήνας, οι οποίοι άλλοτε κάτι Τζανακόπουλους τους είχαν για πρωινό. Από μια άποψη έχει και τα δίκια της η ευειδής Εφη. Τους… ποιητές τους έχει καπαρώσει η Ολγα Κεφαλογιάννη, που μας ενημέρωσε ότι πήγε στην Κική Δημουλά για να της διαβάσει (η Δημουλά εννοείται) ποιήματά της. Οπότε, αναγκαστικά η Αχτσιόγλου ακολουθεί το… δόγμα Ρίτας: «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο».
Και μη χειρότερα θα πείτε, αλλά έτσι έχει η προεκλογική αντιπαράθεση. Ακόμα και ο Βούδας της Ραφήνας παράτησε τις σχάρες με τα παϊδάκια και τα ταψιά με το γάβρο κι έλυσε τη σιωπή του μετά από δέκα συναπτά χρόνια! Και τι είπε; Μίλησε σαν… εθνικός ηγέτης. Χαμηλοί τόνοι, αποφυγή κάθε αναφοράς στον ΣΥΡΙΖΑ, χαμηλά η μπάλα στις Πρέσπες («θα μπορούσαμε να πετύχουμε περισσότερα» ήταν το περιεχόμενο της κριτικής του), αποφασιστική αλλά και χαμηλότονη ρητορική κατά της Τουρκίας, χωρίς να την κατονομάζει. Ετοιμος για την προεδρία της Δημοκρατίας, έσπευσαν να γράψουν παπαγαλάκια συνδεόμενα με τη ΝΔ. Είναι ένα πιθανότατο σενάριο. Τα παπαγαλάκια το συμπληρώνουν και με σενάριο αποστολής του Σαμαρά στις Βρυξέλλες, στο πόστο του έλληνα επίτροπου. Θα ήταν κι αυτή μια σοφή λύση για τον Κούλη, διότι έτσι θ' απαλλασσόταν για πάντα από τις εμφανείς αρχηγικές φιλοδοξίες του Σαμαρά. Οσο για τον Καραμανλή, δεν νομίζουμε ότι αν αποφασίσει να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας θα συναντήσει εμπόδια. Ο πιστός Πάκης, χορτασμένος από μια προεδρική πενταετία που του την προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η παράταξή του, θα παραμερίσει για να περάσει ένας ακόμα Καραμανλής. Καραμανλικός ήταν πάντοτε, σ' αυτή την οικογένεια χρωστάει την πολιτική του καριέρα.
Επιστροφή στον τραγέλαφο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ υποτίθεται ότι θα έκανε συστηματική παρουσίαση του προγράμματός του, για να μπορέσουν οι πολίτες να το κρίνουν και να το συγκρίνουν μ' αυτό της ΝΔ, δεν κάνει τίποτ' άλλο από το να κινδυνολογεί σε καθημερινή βάση για την «κρυφή ατζέντα» της ΝΔ. Δηλαδή, να επαναλαμβάνει αυτό που έκανε στις ευρωεκλογές, με το γνωστό πλέον αποτέλεσμα. Στη ΝΔ έχουν αποφασίσει να μην αφήσουν τίποτα αναπάντητο, γιατί στόχος τους δεν είναι απλώς να νικήσουν, αλλά να πάρουν αυτοδυναμία. Λέει ένας συριζαίος κάτι για τον ΦΠΑ, βγαίνει και απαντά αμέσως η ΝΔ. Λένε οι συριζαίοι για απολύσεις στο δημόσιο, το διαψεύδει πρώτος ο γραμματέας της ΝΔ Αυγενάκης, το διαψεύδει και ο Κούλης, ο οποίος μιλάει απαξιωτικά για βρόμικη προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που ενδιαφέρει τη ΝΔ είναι η αυτοδυναμία. Τις διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τις φοβάται. Στόχος της είναι να συνεχιστούν οι διαρροές από τη νεοναζιστική ΧΑ προς αυτήν (να συνεχιστεί δηλαδή η τάση που φάνηκε καθαρά στις ευρωεκλογές) και να αναπτυχθεί μια αντίστοιχη τάση διαρροών από το μόρφωμα του Βελόπουλου προς τη μεγάλη δεξιά κοιτίδα. Αν καταφέρει να κρατήσει αυτά τα δύο μορφώματα εκτός Βουλής, τότε θα κατακτήσει μια άνετη αυτοδυναμία (που μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει τις 160 έδρες).
Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η κουβέντα που πέταξε ο Κούλης σε μια συνέντευξή του: «αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, τότε πάμε για δεύτερες εκλογές το δεκαπενταύγουστο, με απλή αναλογική, κι ο θεός βοηθός». Αυτό το δίλημμα είναι ικανό να ταρακουνήσει τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους, αλλά και να εμποδίσει διαρροές «μετριοπαθών» προς ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν αμέσως σαν να τους πάτησαν τον κάλο.
Η Γεννηματά άφησε τα σιβυλλικά και μίλησε ευθέως όχι μόνο για ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά ακόμα και για συμμετοχή (περιττεύει να πούμε ότι η αναφορά σε όρους και προϋποθέσεις είναι απλά ένας διάφανος φερετζές: όλοι ξέρουν ότι η μαγική λέξη είναι η «συμμετοχή»). Το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει η Γεννηματά είναι το εξής: δεν είναι ανάγκη να ψηφίσετε ΝΔ για να υπάρξει πολιτική σταθερότητα. Μπορείτε να ψηφίσετε εμάς και να είστε βέβαιοι ότι δε θα αφήσουμε να υπάρξει ακυβερνησία και να πάμε σε δεύτερες εκλογές.
Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυριολεκτικά για γέλια. Αυτοί που θέσπισαν την απλή αναλογική, προβλέποντας νίκη της ΝΔ και θέλοντας αυτή να πάρει το χαρακτήρα «δεξιάς παρένθεσης», τώρα διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ακυβερνησία και πως αυτά που λέει ο Μητσοτάκης για εκλογές τον δεκαπενταύγουστο είναι εκβιασμός στους ψηφοφόρους. Μ' αυτή την αντίδραση παραδέχονται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο Μητσοτάκης δε θα κερδίσει απλά, αλλά ότι βρίσκεται κοντά στην αυτοδυναμία και ότι οι ίδιοι προσπαθούν απλώς να μην υπάρξει παραπέρα διαρροή δικών τους ψηφοφόρων προς τη ΝΔ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης έπαιξε αυτό το χαρτί δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και πως από τη στιγμή που το έπαιξε όλοι ασχολούνται μ' αυτή. Το υποτονικό κλίμα στο οποίο διεξάγονται οι εκλογές βοηθά να λειτουργήσουν τέτοιοι εκβιασμοί στους ψηφοφόρους που δεν είναι φανατικοί υποστηρικτές κάποιου κόμματος ή ταλαντεύονται. Οταν αυτό το χαρτί ρίχνεται την τελευταία στιγμή, μπορεί να αιφνιδιάσει και να πετύχει το στόχο του, αφού οι ψηφοφόροι δεν προσδοκούν τίποτα το ιδιαίτερο.
Σχόλια