Οι θέσεις για την πενηντάχρονη πορεία του μ-λ κινήματος (4)

Η σχέση του μ-λ κινήματος της χώρας μας με το διεθνές μ-λ κίνημα, με το ΚΚ Κίνας και το ΚΕ Αλβανίας

16. Σημαντικό κεφάλαιο της πορείας και δράσης του μ-λ κινήματος της χώρας μας ήταν η σχέση του με το διεθνές μαρξιστικό - λενινιστικό κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά η σχέση του με το ΚΚ Κίνας και το ΚΕ Αλβανίας.

Από τη σχέση του αυτή, το κίνημά μας πήρε μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική βοήθεια, αλλά δέχθηκε και σοβαρές αρνητικές επιδράσεις. Ο αρχειακός αγώνας του ΚΚΚ και του ΚΕΑ στη δεκαετία του 1960 ήταν μια τεράστια συνεισφορά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και βοήθησε τους αγώνες των κομμουνιστών σ' όλο τον κόσμο, όπως και το δικό μας αγώνα.

Αυτό αφορά, ιδιαίτερα, τους νέους δρόμους που άνοιξε η κινέζικη επανάσταση, τις ιστορικές εμπειρίες που πρόσφερε η ΜΠΠΕ, καθώς και τις γενικεύσεις της ιστορικής πείρας των επαναστατικών αγώνων όπως αποτυπώθηκαν σε μια σειρά έργα του Μάο Τσετούνγκ που ανέπτυξαν τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία.

Από την άλλη πλευρά, το κίνημά μας δέχθηκε πολύ σοβαρές αρνητικές επιδράσεις στις συνθήκες που στο ΚΕΑ και στο ΚΚΚ συντελέστηκαν οππορτουνιστικές ανατροπές και, πιο ειδικά, όταν η ρεβιζιονιστική κλίκα του Τεγκ Χσιάο Πιγκ κυριάρχησε στο ΚΚΚ και έβαλε τη Λαϊκή Δημοκρατία Κίνας στο δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Μετά το θάνατο του Μάο Τσετούνγκ (Σεπτέμβρης 1976), σοβαρές εξελίξεις δρομολογήθηκαν στο ΚΚ Κίνας. Η μεταβατική περίοδος της προεδρίας του Χούα Κούο Φενγκ στο ΚΚΚ, με το χτύπημα των τεσσάρων ηγετικών στελεχών του ΚΚΚ -που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ΜΠΠΕ- και την αποκατάσταση του Τενγκ Χσιάο Πιγκ -που την προηγούμενη περίοδο είχε αποτελέσει στόχο κριτικής για δεξιά, ρεβιζιονιστική γραμμή-, διαμόρφωνε τις προϋποθέσεις για να κυριαρχήσει, στη συνέχεια, ο δρόμος του ρεβιζιονισμού και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Αν ήταν αναπόφευκτο το κίνημά μας να δεχθεί αυτές τις αρνητικές επιδράσεις, ωστόσο δεν ήταν καθόλου αναπόφευκτο αυτές να πάρουν το χαρακτήρα βαθιών τρανταγμών και να προκαλέσουν σοβαρές διαλυτικές καταστάσεις. Και αυτό έχει σχέση με τον τρόπο που είχε οικοδομηθεί το κίνημά μας.

Οι γενικές αδυναμίες και τα λάθη που σημειώθηκαν στην οικοδόμηση του μ-λ κινήματος της Ελλάδας δεν επέτρεψαν σ' αυτό να δημιουργήσει μια ισχυρή αυτόνομη βάση, έτσι ώστε να μην επηρεάζεται και κλυδωνίζεται από τις αλλαγές στην πολιτική του ΚΚΚ και του ΚΕΑ. Και ακόμα περισσότερο, οι ίδιοι οι εσωτερικοί αγώνες στο κίνημά μας, οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις στους κόλπους του, καθορίστηκαν, σε σημαντικό βαθμό, από τα προβλήματα, τις διαφωνίες και αντιπαραθέσεις στο διεθνές μ-λ κομμουνιστικό κίνημα.

Δόθηκε συχνά μια τόση βαρύτητα και προσοχή στα προβλήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ώστε να υποτιμηθούν τα ουσιαστικά προβλήματα της εσωτερικής ανάπτυξης του κινήματός μας και να μην δοθεί η προσοχή που έπρεπε στην εξέταση και αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.       

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, συγκεκριμένα το 1974 - 1975, ξέσπασε μια διαμάχη στους κόλπους του μ-λ κινήματος για την ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης εκείνης της περιόδου, γνωστής ως «θεωρία των τριών κόσμων». Η ανάλυση αυτή του ΚΚ Κίνας προσδιόριζε ότι ο πρώτος κόσμος αποτελείται από τις δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, ο δεύτερος κόσμος από τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επίκεντρο την Ευρώπη και ο τρίτος κόσμος από τα καταπιεζόμενα έθνη και τους λαούς των φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λ. Αμερικής, τοποθετώντας την Κίνα στον τρίτο κόσμο. Με βάση αυτή την ανάλυση το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα έπρεπε να στηριχθεί στον τρίτο κόσμο, να επωφεληθεί από τις αντιθέσεις στο στρατόπεδο του εχθρού και να δημιουργήσει το πιο πλατύ ενιαίο μέτωπο ενάντια στους κύριους εχθρούς της ανθρωπότητας, τις δύο υπερδυνάμεις. Την ανάλυση αυτή υιοθέτησε και υποστήριξε το Μ-Λ ΚΚΕ.

 Ορισμένα κόμματα και οργανώσεις, που αναφέρονταν στο μ-λ κίνημα, διαστρέβλωσαν αυτή την ανάλυση και πρότειναν ενότητα με τις καπιταλιστικές χώρες του δεύτερου κόσμου ή ακόμα περισσότερο αντιΕΣΣΔ μέτωπο, στο όνομα του αντιηγεμονισμού. Επρόκειτο για μια βαθιά λαθεμένη ερμηνεία των αντιθέσεων σε διεθνή κλίμακα, που κατέληγε σε συμμαχία του κομμουνιστικού κινήματος με τις αστικές τάξεις των χωρών του τρίτου ή και του δεύτερου κόσμου. Στη χώρα μας σε μια τέτοια ακριβώς παρέκκλιση έπεσε η ηγεσία του ΕΚΚΕ.

Από την άλλη πλευρά, ήταν η σεχταριστική πολιτική που πρόβαλε η ηγεσία του ΚΕ Αλβανίας για τη διεθνή κατάσταση εκείνης της περιόδου. Μια πολιτική που οδήγησε τελικά το ΚΕΑλβανίας την περίοδο 1977-78 να περάσει σε μια δημόσια γενική επίθεση, διαστρέβλωση και απόρριψη της επαναστατικής γραμμής και του έργου του Μάο Τσετούνγκ, τόσο σε ότι αφορά τη θεωρητική του συνεισφορά για τη συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου και για τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, όσο και για την επαναστατική του πολιτική σε ότι αφορά την παγκόσμια κατάσταση και τον ενιαίο αγώνα των καταπιεζόμενων λαών και εθνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και σοσιαλιμπεριαλισμό.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 με την καπιταλιστική παλινόρθωση στην Κίνα, η διάταξη των παγκόσμιων αντιθέσεων άλλαξε και κανένας λόγος αναφοράς στην ανάλυση για τους τρεις κόσμους δεν υφίσταται. Εξ άλλου την ανάλυση αυτή εγκαταλείπει αμέσως η νέα ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚ Κίνας που κάνει εταίρους και συμμάχους τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ και αποκαθιστά κομματικές σχέσεις με το ΚΚΣΕ.

Το επαναστατικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί τις αντιθέσεις στο αντίπαλο στρατόπεδο, όπως έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, απομονώνοντας τον κύριο εχθρό, προωθώντας μια ενιαιομετωπική πολιτική με όλες τις δυνάμεις που είναι δυνατό να ενωθούν, διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία του κομμουνιστικού κινήματος, τη συγκρότηση και την ηγεμονία της εργατικής τάξης.

Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως, στην πάλη για την απελευθέρωση του λαού μας, πρέπει να στηριζόμαστε, πριν απ’ όλα, στις δικές μας δυνάμεις, δημιουργώντας ένα ισχυρό και αυτόνομο επαναστατικό κίνημα στον τόπο μας, που ενώ θα διατηρεί και θα αναπτύσσει τους διεθνιστικούς δεσμούς του με τα άλλα τμήματα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, θα διαφυλάσσει ταυτόχρονα την ανεξαρτησία του, την ικανότητά του να χαράζει τη γραμμή του και να καθορίζει τα καθήκοντά του με ανεξάρτητο τρόπο.

Αυτό απαιτεί να δεθούμε γερά με τον τόπο μας και με τα προβλήματά του και να έχουμε σαν κύριο προσανατολισμό την πραγματοποίηση της επανάστασης στη χώρα μας. Προωθώντας την επαναστατική υπόθεση του λαού μας, συμβάλλουμε και στην προώθηση της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας.

Αγώνας για το ξεπέρασμα της κρίσης και την επανασυσπείρωση των δυνάμεων του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος

17. Παρά τη βαθιά κρίση στην οποία μπήκε το μ-λ κίνημα με την πολλαπλή διάσπαση, εξασθένιση και συρρίκνωση των δυνάμεών του, είχε διαμορφώσει μέσα του εκείνες τις δυνάμεις που ξεπερνώντας τους τρανταγμούς και τις διαλυτικές καταστάσεις το κράτησαν όρθιο και ζωντανό.

Τόσο οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ που  πήραν την πρωτοβουλία και προώθησαν την κομματική τους επανένωση στο ενωτικό συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ το 1988, μια ενότητα που σφυρηλατήθηκε μέσα στους αγώνες τώρα και τριάντα χρόνια, επιβεβαιώνοντας έμπρακτα μέσα στη ζωή και τη δράση την ορθότητα και την αξία της. Όσο και δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) που πήραν την πρωτοβουλία να πάνε κόντρα στο ρεύμα της διάλυσης το 1980-82, να αναδημιουργήσουν το ΚΚΕ(μ-λ) και να αναπτύξουν στη συνέχεια τον αγώνα τους.

Μετά τη διάσπαση της ΟΜΛΕ το 1976, οι διάφορες οργανώσεις του μ-λ κινήματος, αφού πέρασαν από μια νέα φάση έντονης πολεμικής μεταξύ τους, διαμόρφωσαν βαθμιαία -κάτω από την πίεση των ίδιων των αναγκών του λαϊκού αγώνα αλλά και μέσα από μια διαδικασία αυτοελέγχου και κριτικού απολογισμού της πορείας τους - πιο ομαλές αμοιβαίες σχέσεις, αποκατέστησαν μια επικοινωνία μεταξύ τους και προώθησαν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 την πολιτική συνεργασία τους, δημιουργώντας την “Κομμουνιστική Αριστερά” το 1985 από τις δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ). Παρ’ ότι το σχήμα αυτό δεν άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου, κατέδειξε όμως τις δυνατότητες που διαμορφώνονταν για το ξεπέρασμα των αρνητικών καταστάσεων και την επανασυσπείρωση των δυνάμεων του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος.

Το βασικό συμπέρασμα που είχαν βγάλει οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, αξιολογώντας τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, τη διάσπαση του Μ-Λ ΚΚΕ το 1979 και την πορεία του μ-λ κινήματος στη συνέχεια, είναι πως οι σοβαρές διαφωνίες που εκφράστηκαν έπρεπε να λυθούν με διαφορετικό τρόπο, πως οι αντιθέσεις που εμφανίστηκαν δεν ήταν ανταγωνιστικές και ακριβώς πάνω στη βάση μιας τέτοιας γενικής εκτίμησης και αυτοκριτικής τοποθέτησης πρόβαλαν και προώθησαν τη γραμμή της ενότητας των μαρξιστικών - λενινιστικών οργανώσεων. Καρπός ακριβώς αυτής της γραμμής, αυτών των συμπερασμάτων και διδαγμάτων που έβγαλαν από τότε, ήταν η προώθηση της κομματικής επανένωσής τους με το ενωτικό συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ το 1988. Και από τότε, αυτά τα συμπεράσματα και διδάγματα τα έχει ενσωματώσει στη γραμμή και τη δράση του και τα παλεύει επίμονα και σταθερά το Μ-Λ ΚΚΕ.

Παρ' ότι μια τέτοια κατεύθυνση δεν καρποφόρησε γενικά, οι οργανώσεις του μ-λ κινήματος, στα χρόνια που πέρασαν, μπόρεσαν να αντέξουν στις πιέσεις του ταξικού αντιπάλου και του ρεβιζιονισμού, να διατηρήσουν και στην πορεία να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους και πάνω στη βάση αυτή, αν και δρώντας ξεχωριστά η καθεμιά, να συνεισφέρουν σε μια προοδευτική άνοδο του κινήματός μας γενικά.

Έτσι, σταδιακά από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ανακόπτεται η πορεία κρίσης και κατακερματισμού των δυνάμεών του, ο γενικός ιδεολογικοπολιτικός του προσανατολισμός δικαιώνεται πάνω στα μεγάλα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και επιβεβαιώνονται οι θέσεις του μέσα στη δοκιμασία του ταξικού αγώνα και του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η δράση που αναπτύσσουν οι οργανωμένες δυνάμεις του μέσα στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς και στη νεολαία, μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, διαδραματίζοντας μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις πρωτοπόρο ρόλο σε πολύμηνους απεργιακούς μαχητικούς αγώνες, δυναμώνει τους δεσμούς τους με τους εργαζόμενους και τους αγωνιστές του κινήματος. Έτσι, ύστερα από μία δύσκολη περίοδο, βγαίνει ενισχυμένο σε επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής επιρροής και τα γεγονότα αποδεικνύουν πως αναπτύσσεται η απήχηση και επιρροή των θέσεων και της πολιτικής του μέσα στους εργαζόμενους και τη νέα γενιά.

18. Από την εποχή των διασπάσεων και της συνακόλουθης υποχώρησης του μ-λ κινήματος, πριν τέσσερις περίπου δεκαετίες, σήμερα το κίνημα αυτό συνολικά παρμένο, βρίσκεται στο καλύτερο σημείο του. Όχι μόνο γιατί ξέφυγε από τα χαμηλά επίπεδα όπου παρέμενε καθηλωμένο για αρκετά χρόνια και πλάτυνε σημαντικά την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική επιρροή του, αλλά και γιατί τα τελευταία χρόνια μια θετική προοπτική έχει διαμορφωθεί στις σχέσεις των δύο βασικών οργανώσεων του μ-λ κινήματος, του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ), που παλεύει να αφήσει πίσω της αρνητικές καταστάσεις και να δώσει μια ώθηση στον κοινό μας αγώνα.

Οι κρίσιμες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες των τελευταίων χρόνων έθεσαν, με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο, το καθήκον της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας του ΚΚΕ (μ-λ) και του  Μ-Λ ΚΚΕ, της ενίσχυσης μέσα στο κίνημα του ευρύτερου λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, επαναστατικού προσανατολισμού που υπηρετούν δεκαετίες. Και σε αυτή την επιτακτική ανάγκη οι δύο οργανώσεις ανταποκρίθηκαν θετικά.

Φέτος την άνοιξη, συμπληρώνονται έξι χρόνια από τη δημιουργία της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της Λαϊκής Αντίστασης - Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ) που αποτέλεσαν καρπό αυτής της πολιτικής συνεργασίας. Οι δύο οργανώσεις, μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ, δίνουν καθημερινά τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και εξάρτηση.

Έξι χρόνια, το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) δίνουν από κοινού κεντρικές πολιτικές μάχες στη βάση ενός γενικού πολιτικού προσανατολισμού που κατοχυρώνει τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δράση τους κόντρα στην πολιτική της συνθηκολόγησης της “πρώτη φορά κυβέρνησης αριστεράς” και ενάντια στην πολιτική του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ και των “μεταβατικών προγραμμάτων” ρεφορμιστικής έμπνευσης και κοπής. Η πολιτική συνεργασία των δύο οργανώσεων διαμόρφωσε ένα συναγωνιστικό κλίμα στις σχέσεις τους, ενίσχυσε την αλληλογνωριμία, τους αγωνιστικούς δεσμούς ανάμεσά τους, περιόρισε τις καχυποψίες, και το άσχημο κλίμα δεκαετιών.

Παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες και τα προβλήματα που προέκυψαν το διάστημα αυτό, παρά τις εκφρασμένες διαφορές απόψεων που υπάρχουν, ορισμένες μάλιστα σε σημαντικά ζητήματα, αυτό που προέχει στις σημερινές συνθήκες είναι, υιοθετώντας ένα πνεύμα συντροφικότητας, ειλικρίνειας και ισοτιμίας, να βαδίσουν σταθερά στο δρόμο που χάραξαν, στέλνοντας μήνυμα πως οι δυνάμεις του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος είναι μάχιμες μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις, παλεύοντας να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν ευρύτερες δυνάμεις, να διαδώσουν το δικό τους μήνυμα μέσα στους αγώνες, το λαό και την Αριστερά.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να επιμείνουμε, να εμβαθύνουμε τις σχέσεις των δύο οργανώσεων μέσα από ένα συντροφικό διάλογο πάνω στις διαφορές απόψεων που υπάρχουν με σκοπό την αντιμετώπισή τους, αφήνοντας πίσω τα λάθη του παρελθόντος, και στηριγμένοι σε όσα έχουν κατακτηθεί να επιχειρήσουμε ακόμα πιο ουσιαστικά βήματα την επόμενη περίοδο.

Για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την ενότητα των μαρξιστών – λενινιστών και την αναδημιουργία του πραγματικού  κόμματος της εργατική τάξης

19. Η επίτευξη των σκοπών του κομμουνιστικού κινήματος συνδέεται άμεσα και καθοριστικά με την ύπαρξη ενός πραγματικά κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. Χωρίς ένα προλεταριακό κόμμα, στηριγμένο στην κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, δοκιμασμένο σε πολύχρονους ιδεολογικούς, πολιτικούς, ταξικούς αγώνες, είναι αδύνατο το προχώρημα και η εκπλήρωση των θεμελιωδών σκοπών του. Αυτό έδειξε η εμπειρία του διεθνούς και του δικού μας κομμουνιστικού κινήματος όλη την προηγούμενη ιστορική περίοδο.

Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, που συμπλήρωσε πάνω από μισό αιώνα αδιάκοπης πάλης και προσφοράς, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του έθεσε σαν βασικό στόχο την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την αναδημιουργία ενός αυθεντικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. Ο στόχος αυτός, παρά τις σημαντικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τον τελευταίο μισό αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα κεντρικό καθήκον για την υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Όλη η εμπειρία των τελευταίων πενήντα χρόνων έδειξε πως πρόκειται για ένα μεγάλο και δύσκολο καθήκον και θα απαιτηθούν σκληροί, επίπονοι και πολύχρονοι αγώνες έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να ενωθεί η βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται, στα πλαίσια ενός κόμματος, πάνω στις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, ένα κόμμα ικανό να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες και να προετοιμάσει σε μια πορεία τις λαϊκές μάζες για τις μεγάλες και αποφασιστικές αναμετρήσεις με τον ιμπεριαλισμό και τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη.

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να διανύσει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, σταθερά και αταλάντευτα, για να ανταποκριθεί στους μεγάλους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος.

Για το Μ-Λ ΚΚΕ, αυτό αποτελεί ένα μακρόπνοο στόχο, που θα κατακτηθεί μέσα από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ντόπια ολιγαρχία και τους πολιτικούς υπηρέτες τους, μέσα από το ρίζωμα και το άπλωμα των δεσμών τους με την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, σε αδιάλλακτο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα με τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και τη ρεβιζιονιστική, ψευτοεπαναστατική πολιτική του ΚΚΕ και ενάντια στα ιδεολογικά ρεύματα του μικροαστικού εξεγερτισμού.

20. Ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας, διεθνώς και στη χώρα μας, υπήρξε ένας αναγκαίος και δίκαιος αγώνας, που υπεράσπισε τις μεγάλες θεωρητικές, ιδεολογικές και πολιτικές κατακτήσεις του κομμουνιστικού κινήματος, τον επαναστατικό δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Έδωσε μια πλούσια συνεισφορά στον παγκόσμιο αγώνα του προλεταριάτου και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών και αποτελεί ένα ανεκτίμητο ιδεολογικό και πολιτικό κεφάλαιο για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα έδωσε τις δικές του απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που συντάραξαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, μισόν αιώνα τώρα, και οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Η πορεία των γεγονότων των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνει τη θεωρητική αξία τους και τα καθιστά πολύτιμο εφόδιο για την κατανόηση της εμφάνισης, εξέλιξης και εδραίωσης του σοβιετικού αναθεωρητισμού, το κλειδί για την κατανόηση και ερμηνεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Σ. Ένωση και στην Κίνα. Αυτές οι θέσεις που επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της μεγάλης πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό αποτελούν τη βάση για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

21. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της χώρας μας, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού και πολιτικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τις αποτυχίες και τα σοβαρά λάθη των διασπάσεων που προξένησαν μεγάλη εξασθένιση των δυνάμεών του, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του χαρακτήρα και προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας, στο μεγάλο στόχο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

Έχοντας βαθιές ρίζες μέσα στο λαό και το κίνημα, συμπλήρωσε πάνω από μισό αιώνα συνεχούς αγωνιστικής δράσης και προσφοράς. Σε όλα αυτά τα χρόνια, οι δυνάμεις του βρέθηκαν πάντα στις πρώτες γραμμές των αγώνων ενάντια στον ξένο ιμπεριαλισμό και τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη, τους πολιτικούς εκφραστές της και τις κυβερνήσεις τους. Την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή και την Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου. Τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή και όλων των διαδόχων του. Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και του Σημίτη. Το ΣΥΡΙΖΑ και την “πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς” του Τσίπρα.

Πάνω από μισό αιώνα, η φωνή του δεν έπαψε να ακούγεται στο στίβο της ταξικής πάλης και να ενισχύει τους λαϊκούς αγώνες. Χάρη στους αγώνες και τις προσπάθειες των μαρξιστών-λενινιστών αποκαλύφθηκε η αντεπαναστατική φύση του ρεβιζιονισμού, ξεσκεπάστηκε η απάτη του ρεφορμιστικού δρόμου και της ταξικής συνεργασίας και προβλήθηκε πλατιά η αναγκαιότητα του επαναστατικού δρόμου για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και για τη λύση των ώριμων προβλημάτων της νεοελληνικής κοινωνίας. Η ιδεολογική και πολιτική γραμμή που πρόβαλαν κατάκτησε τις συνειδήσεις χιλιάδων κομμουνιστών, ενώ πολλά από τα συνθήματά τους έγιναν κτήμα πλατιών λαϊκών μαζών. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, μέσα από τους πολύχρονους αγώνες του, επιβεβαίωσε στην πράξη την αναγκαιότητά του και τον αναντικατάστατο ρόλο του και παραμένει πάντοτε μια ζωντανή πολιτική πραγματικότητα και μια ρεαλιστική ελπίδα για την ανάπτυξη του λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Ανασκοπώντας σήμερα όλη την περασμένη δράση του, το πιο σημαντικό δίδαγμα που προσφέρει αυτή η πορεία είναι η αναγκαιότητα για την υπερνίκηση της διάσπασης των γραμμών του, που θα του επιτρέψει να διαδραματίσει το ρόλο της κινητήριας δύναμης για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει προβάλει και παλέψει κοντά τρεις δεκαετίες τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης που θα βάλει τέρμα στη διάσπαση.

Όλη η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου έχει δείξει πως θα απαιτηθούν μεγάλες, συνειδητές προσπάθειες και στο βαθμό που θα συμβάλουν και θα συνεισφέρουν όλοι, ώστε να διαμορφωθούν εκείνες οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή ο στόχος της ενότητας.

Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες και προϋποθέσεις που διαμορφώθηκαν την τελευταία εξαετία, δημιουργούν ευνοϊκό έδαφος για να τεθεί και να απασχολήσει τις οργανωμένες δυνάμεις του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος η υπόθεση της ενότητας που αποκτά πλέον επιτακτικό χαρακτήρα μπροστά στις δύσκολες, κρίσιμες και επικίνδυνες εξελίξεις που έρχονται και ξεσπούν στην παγκόσμια σκηνή, στην περιοχή και στη χώρα μας.