Θέσεις της ΚΕ για το 6ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ

Β. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ (1)

Οκτώ χρόνια μνημονιακής, καπιταλιστικής βαρβαρότητας για το λαό και νεοαποικιακής υποδούλωσης για τη χώρα
12. Οκτώ χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου Μνημονίου από τον Γ. Παπανδρέου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει στον ίδιο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων, της γενικευμένης αντιλαϊκής επίθεσης. Η χώρα και ο λαός έχουν βρεθεί σε μια πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά δεδομένα του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, κατάσταση νεοαποικιακής υποδούλωσης και βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Σπάνια συναντάμε, σε ειρηνική περίοδο, ανάλογης σφοδρότητας επίθεση σε εργατολαϊκές κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, τέτοια καταστροφική πορεία μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Τα αντιλαϊκά κύματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Τρία Μνημόνια, κάμποσα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα και αμέτρητα πολυνομοσχέδια σάρωσαν τη ζωή του ελληνικού λαού και υποδούλωσαν τη χώρα.
Μια τρομακτική διεύρυνση της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης συντελείται, με την ανεργία να παραμένει στα ύψη. Ένα πρωτοφανές -από τη σύσταση του ελληνικού κράτους- γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, για 99 ολόκληρα χρόνια(!), εξελίσσεται, μέσα από ένα Υπερταμείο που ελέγχεται από τους δανειστές, με τα στελέχη του να απολαμβάνουν προκλητική ασυλία.
Οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν επιβάλει ασφυκτικό έλεγχο και επιτήρηση. Υπαγορεύουν και δρομολογούν τις εσωτερικές εξελίξεις -οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές- με τη στήριξη της ολόπλευρα εξαρτημένης μεγαλοαστικής τάξης, καταλύοντας απροκάλυπτα την ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας.
Η κυβερνητική προπαγάνδα ισχυρίζεται πως, τον Αύγουστο, έρχεται το "οριστικό τέλος" της κρίσης, των μνημονίων και της επιτροπείας. Την ίδια στιγμή, λίγους μόλις μήνες πριν, περνά σε νέα αντιλαϊκή επίθεση για να κλείσει την τρίτη αξιολόγηση. Και ακολουθεί και τέταρτη αξιολόγηση, τους επόμενους μήνες.
Η "καθαρή έξοδος" από τα μνημόνια είναι ψέμα και απάτη. Η "επιστροφή στην κανονικότητα με την κοινωνία όρθια" είναι θρασύτατη δημαγωγία. Η επιτροπεία δεν τελειώνει το 2018 με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου. Οι δανειστές και δυνάστες του λαού μας επέβαλαν τα μνημόνια για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, να παγιωθεί η ασφυκτική εποπτεία τους.
Όλα τα μνημονιακά μέτρα λεηλασίας της χώρας και εξαθλίωσης του λαού, κατάργησης των εργατολαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, θα παραμείνουν ατόφια και μετά τον Αύγουστο.
Επιπλέον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμεύσει τη χώρα, για μια πενταετία ακόμη, από το 2018 έως και το 2022, με θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Πλεονάσματα που προϋποθέτουν συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, πλήρη διάλυση της δημόσιας Υγείας, Ασφάλισης, Πρόνοιας, Παιδείας και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας.
Έχει, μάλιστα, νομοθετήσει μέτρα που θα εφαρμοστούν μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου, ξεκινώντας το 2019, και μάλιστα από επόμενη κυβέρνηση! Εξοντωτικά μέτρα που φέρνουν νέα δραστική μείωση του αφορολόγητου, δηλαδή νέα φορολογική επιδρομή στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, και νέες περικοπές στις συντάξεις, εξαθλιώνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων.
Έχει, επίσης, ψηφίσει τον περιβόητο «κόφτη», που προβλέπει επιβολή «πρόσθετων μέτρων που δεν θα μπορούν να παρεμποδιστούν», δηλαδή μεγαλύτερη περικοπή δημόσιων δαπανών (μισθών και συντάξεων), όταν υπάρχουν αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους, χωρίς να απαιτείται η τυπική, έστω, έγκριση από την κάθε φορά ελληνική κυβέρνηση!
Η δε "ρύθμιση" του χρέους, στην οποία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να δώσει χαρακτήρα εθνικού στόχου, αποτελεί ένα ακόμη όχημα σκληρών εκβιασμών για τη διαιώνιση της επιτροπείας των ξένων δανειστών.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν αποφανθεί για το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού μας. Όλες οι φόρμουλες, τα προγράμματα και οι μηχανισμοί που έχουν επινοήσει ή θα επινοήσουν απαιτούν αδιάλειπτη επιτροπεία. Η κάθε ελληνική κυβέρνηση -η σημερινή και οι όποιες επόμενες προκύψουν- είναι δεσμευμένη να αποδέχεται τον ασφυκτικό έλεγχο και την επιτήρηση των δανειστών. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, με τις έξι διαφορετικές κυβερνητικές εκδοχές, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω με δραματικό τρόπο.
Απατηλές υποσχέσεις για «δίκαιη ανάπτυξη» και κλιμάκωση των αντεργατικών, αντιδραστικών ανατροπών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
13. Για δεύτερη χρονιά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δημαγωγεί με τη διανομή του "κοινωνικού μερίσματος" και την υποτιθέμενη "στήριξη των αδύναμων συμπολιτών μας".
Η πολιτική των εφάπαξ επιδομάτων δεν είναι κοινωνική πολιτική. Παριστάνει την κοινωνική πολιτική. Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα με το ένα χέρι σαρώνει το λαϊκό εισόδημα και τη λαϊκή αξιοπρέπεια και με το άλλο δίνει επιδόματα-ελεημοσύνη για να εδραιώσει συνθήκες επαιτείας, να εξαγοράσει συνειδήσεις, να διαπράξει τελικά ψηφοθηρία.
Οι μισθοί πείνας των εργαζομένων, οι συντάξεις ανέχειας των συνταξιούχων, η οριστική κατάργηση του ΕΚΑΣ, ο δραστικός περιορισμός και συρρίκνωση των προνοιακών και οικογενειακών επιδομάτων, η κλιμακούμενη φοροληστεία, η εξοντωτική πολιτική σε βάρος της αγροτιάς, η δημιουργία δηλαδή ακραίας φτώχιας σε μαζική κλίμακα, δεν αντισταθμίζεται ούτε "ανακουφίζεται" από κάποιες κινήσεις επιδομάτων ελεημοσύνης.
Ανάμεσα στα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης είναι η επιτάχυνση της "εκκαθάρισης" των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε κυβέρνηση υποσχόμενος, μεταξύ πολλών άλλων, "σεισάχθεια" και ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες, επιβάλει την καθολική, πλέον, διενέργεια ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, καταργώντας τους πλειστηριασμούς στα Ειρηνοδικεία.
Ένα σαρωτικό κύμα πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών και πρώτης κατοικίας, οφειλετών και εγγυητών στεγαστικών, επαγγελματικών, καταναλωτικών δανείων και οφειλετών στο Δημόσιο είναι σε εξέλιξη, με στόχο τη φτωχοποιημένη και εξαθλιωμένη λαϊκή οικογένεια, τις μικρομεσαίες "μη βιώσιμες" επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες και όχι τους "έχοντες", όπως πασχίζει να παραπλανήσει η κυβερνητική προπαγάνδα με τα περί "στρατηγικών κακοπληρωτών". Πρόκειται για μια νέα, εκτεταμένη, βίαιη αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου με τα ξένα funds να έχουν, ήδη, μπει στο "χορό" και με κερδισμένους τους "έχοντες" και "κατέχοντες".
Όπως συνέβη με όλες τις παραπλανητικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, πριν την εκλογική του νίκη, και το ζήτημα του χρέους είχε μια ανάλογη, ταπεινωτική διαδρομή. Παλινωδίες, άτακτη υποχώρηση, σταδιακή προσαρμογή και τελική συνθηκολόγηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την αρχική θέση για επιτροπή λογιστικού ελέγχου και στάση πληρωμών, πέρασε στη διεκδίκηση της διαγραφής του μη βιώσιμου -όπως θεωρούσε τότε- χρέους, για να καταλήξει στις σημερινές ικεσίες για μια "ρύθμιση" του χρέους που εξαντλείται στην επιμήκυνσή του, ώστε "να επιτευχθεί ο στόχος της βιωσιμότητάς του". Πανομοιότυπη πολιτική και επιχειρηματολογία με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και στο ζήτημα αυτό.
Βέβαιο είναι, και αυτό έχουν σαν μόνη σταθερά τα διάφορα σενάρια για τη "διευθέτηση" του χρέους που διακινούνται στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους, πως ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός μεταξύ των δανειστών (ΕΕ και ΔΝΤ) επιτευχθεί, όποια μορφή και αν αυτός πάρει, θα προϋποθέτει και θα απαιτεί απαρέγκλιτη τήρηση των μέχρι τώρα μνημονιακών δεσμεύσεων και νέο αντιλαϊκό πρόγραμμα με αδιανόητους ρυθμούς ανάπτυξης και πλεονάσματα.
Η χώρα θα είναι κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρι το 75% των δανείων να επιστραφεί - κάτι που τοποθετείται χρονικά, με τα σημερινά δεδομένα και την πιο αισιόδοξη εκτίμηση, γύρω στο 2060!
Το περίφημο ζήτημα του χρέους αναδεικνύεται σ’ αυτό που πράγματι είναι, όχημα σκληρών εκβιασμών και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τη χειραγώγηση των εσωτερικών εξελίξεων και τη διασφάλιση και διαιώνιση της επιτροπείας των δανειστών.
Το success story της κυβέρνησης Τσίπρα, παρόμοιο με αυτό της κυβέρνησης Α. Σαμαρά, υπονομεύεται και ακυρώνεται από τις εξελίξεις. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις της για τις προοπτικές ανάπτυξης, όταν απευθύνονται σε έναν λεηλατημένο από την πολιτική της λαό, δεν μπορούν να δημιουργήσουν κλίμα αισιοδοξίας και προσδοκιών, να εκτονώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Η "δίκαιη ανάπτυξη" που υπόσχεται ο Τσίπρας προϋποθέτει και ταυτίζεται με τη σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση των εργαζομένων, με συνθήκες γενικευμένης εργοδοτικής ασυδοσίας. Τα νέα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης που ψήφισε συντεταγμένα, για άλλη μια φορά, η κυβερνητική πλειοψηφία, που ναρκοθετούν το δικαίωμα στην απεργία, αποτελούν νέα κλιμάκωση των αντεργατικών, αντιδραστικών ανατροπών.
Η περίφημη ανάκαμψη και οι επερχόμενες επενδύσεις, για τις οποίες πλειοδοτεί συστηματικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι η επέλαση των πολυεθνικών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που υφαρπάζουν τις κρατικές επιχειρήσεις και υποδομές και εξαγοράζουν δεκάδες σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις, σε μια προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Μια επέλαση που συντελείται πάνω στο έδαφος της συντριβής του εργατικού μισθού και των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Πολιτική στην υπηρεσία των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και εμπόριο αριστεροσύνης για την υπονόμευση και δυσφήμηση των οραμάτων της αριστεράς
14. Η Ελλάδα, στην κρίσιμη παγκόσμια κατάσταση που διαμορφώνεται, ιδιαίτερα μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ, αποτελεί πεδίο εκδήλωσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», πέρασε από τις λογοκοπίες για «εθνικά περήφανη» και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στα ξένα αφεντικά, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.
Βαθαίνοντας την οικονομική εξάρτηση της χώρας από την ΕΕ, εξελίσσεται σε μια από τις πιο υποτελείς στις ΗΠΑ κυβερνήσεις. Διακηρύσσει πως οι ΗΠΑ είναι ο "μεγάλος φίλος", η "μεγάλη δημοκρατική χώρα" που στηρίζει την Ελλάδα. Ο απροκάλυπτος εξωραϊσμός της υπερδύναμης, που συνεχίζεται αδιατάρακτα και επί Τραμπ, η συνεχής προσπάθεια άμβλυνσης της βαθιάς αντίθεσης του ελληνικού λαού απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολιτική της και η ανοιχτή, πειθήνια συστράτευση με τα επιθετικά της σχέδια, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Σε ένα ταραγμένο, φλεγόμενο, γεωπολιτικό περιβάλλον (που ξεκινά από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, περνάει στα Βαλκάνια και φτάνει στην Ουκρανία), που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία που επανακάμπτει, με τη ραγδαία ανερχόμενη Κίνα να δυναμώνει τη γεωπολιτική της επιρροή μέσα από το μεγαλεπήβολο σχέδιο του νέου "Δρόμου του Μεταξιού", η ασφυκτική πρόσδεση στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικανικών συμφερόντων μόνο επικίνδυνες εξελίξεις μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.
Πολύ περισσότερο όταν, δίπλα στις διευρυνόμενες πολεμικές συγκρούσεις, τη διάλυση κρατών και την επαναχάραξη συνόρων που συντελούνται, σε όλα τα λεγόμενα ανοιχτά μέτωπα της Ελλάδας με τα γειτονικά κράτη (Τουρκία, Αλβανία, ΠΓΔΜ) και στο Κυπριακό, οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά κρίσιμες και μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να πάρουν επικίνδυνες διαστάσεις και τροπή.
Οι "διεθνείς επιτυχίες" και η "αναβάθμιση" της χώρας, για τις οποίες κομπάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι έπαινοι, τα συγχαρητήρια και η στήριξη που εισπράττει από τους ισχυρούς ,Τραμπ, Μέρκελ, Μακρόν και άλλους, μόνο επιτυχίες και αναβάθμιση δεν είναι. Είναι η "αναγνώριση", στη σημερινή φάση, του ρόλου του υποτελούς που υπηρετεί πειθήνια τις προσταγές τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έκφρασε λαϊκές ελπίδες με τις κάλπικες υποσχέσεις του για τη "μεγάλη ανατροπή" και το "τέλος των μνημονίων και της τρόικας", μόλις έγινε κυβέρνηση μετατράπηκε σε έναν πολύτιμο διεκπεραιωτή των εντολών των δανειστών, αναλαμβάνοντας το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και του πυροσβέστη του λαϊκού κινήματος.
Συνέχισε και κλιμάκωσε τη βαρβαρότητα των μνημονίων, την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, τη λεηλασία της χώρας και του λαού από τους δανειστές. Οδήγησε πλατιά λαϊκά στρώματα μέσα από την οδυνηρή διάψευση των προσδοκιών τους στην απογοήτευση και τη μοιρολατρική αποδοχή της αντιδραστικής άποψης πως όλα αυτά είναι μονόδρομος, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δυσφήμισε την έννοια, τις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς, στρώνοντας το έδαφος στους κάθε λογής αντιδραστικούς να πανηγυρίζουν και να διατυμπανίζουν την "οριστική χρεοκοπία" της Αριστεράς και του "άλλου δρόμου". Τους έδωσε την ευκαιρία να επιχειρούν την κατασυκοφάντηση της ιστορίας της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος και να εντείνουν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Τα έργα και οι ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβερνητική εξουσία, δεν του επιτρέπουν να παριστάνει τον σωτήρα του λαού. Πολύ περισσότερο, δεν τον τοποθετούν στην Αριστερά. Τον τοποθετούν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Το εμπόριο αριστεροσύνης, στο οποίο επιδίδεται αξιοποιώντας διάφορες ευκαιρίες, δεν έχει απήχηση στον δημοκρατικό και αριστερό κόσμο που διαπιστώνει την υποκρισία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καλλιεργεί όπως πριν αυταπάτες, σε μαζική κλίμακα, με τα νέα παραπλανητικά του αφηγήματα. Ο πραγματικός του ρόλος αποκαλύπτεται. Ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα για την κυβέρνησή του. Η πολιτική φθορά και απαξίωσή της διευρύνονται. Το πολιτικό κεφάλαιο του Α. Τσίπρα συρρικνώνεται. Η λαϊκή οργή διευρύνεται, αν και δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του ενιαίου μαζικού αγώνα. Υπόγειες και αφανείς διεργασίες συντελούνται σε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συντηρείται στην κυβερνητική εξουσία κυρίως λόγω της εύνοιας των δανειστών και σημαντικών μερίδων της ντόπιας ολιγαρχίας επειδή είναι ο αποτελεσματικότερος εντολοδόχος τους, που ελαχιστοποιεί τις κοινωνικές αντιδράσεις και υπονομεύει την ανάπτυξη του εργατολαϊκού κινήματος.
ΝΔ, ο σταθερός, δοκιμασμένος και αξιόπιστος εγγυητής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας