Οι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου
Μολονότι, θεωρητικώς, αναρχία και τροτσκισμός είναι δύο
διαφορετικά πράγματα, στην πράξη, βλέπουμε στη συγκυρία, και πάλι, τους
δύο αυτούς χώρους ολοένα και πιο κοντά, σε αποκαλυπτήρια της βαθιάς
όμαιμης συγγένειάς τους.
Η υπόθεση της ονομασίας της πΓΔΜ, η οποία άνοιξε με βιαστικό τρόπο υπό τους σχεδιασμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, έδειξε σε μία ακόμα περίπτωση πόσο κοντά βρίσκεται ο τροτσκισμός στην αναρχία, ή το ανάποδο, και πόσο επιζήμιοι έως επικίνδυνοι είναι αμφότεροι (και) για την υπόθεση της ειρήνης και της φιλίας των λαών. Δυστυχώς γι’ αυτούς, στο δικαστήριο της ιστορίας, «αθώωση λόγω βλακείας» δεν υπάρχει.
Από υπερβάλλοντα ζήλο όσο και αδιάκριτη αγάπη προς όλους τους εργάτες (θυμίζουμε χαρακτηριστικά ότι οι Έλληνες τροτσκιστές κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στεκόντουσαν …αλληλέγγυοι προς τους Γερμανούς εργάτες, οι οποίοι κατά τα άλλα εισέβαλλαν κανονικότατα και κατακτούσαν τη χώρα μας υπό τις εντολές του Χίτλερ) ο εγχώριος τροτσκισμός, στο όνομα ενός υποτιθέμενου αντιεθνικισμού, αναγνωρίζει ως δικαίωμα των γειτόνων μας «να έχουν όποιο όνομα θέλουν».
Βάζοντας (και πολύ σωστά) το δικό τους «STOP στην (σ.σ. εγχώρια) εθνικιστική υστερία», οι «αντιεθνικιστές» του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξέχασαν ωστόσο να βάλουν βέτο σε τυχόν εκφράσεις της εθνικιστικής υστερίας της γείτονος.
Ποιον καλύτερο σύμμαχο να βρουν οι εθνικιστές της πΓΔΜ αλλά και οι ιμπεριαλιστές που επιθυμούν να υποδαυλίζουν τους όπου γης αλυτρωτισμούς, από τέτοιου είδους αντιεθνικιστές; Η πΓΔΜ, σύμφωνα με τη λογική τους, μπορεί να επιλέξει να ονομαστεί «Μακεδονία» ή «Πελοπόννησος» ή «Κίνα», χωρίς να πέφτει λόγος σε κανέναν άλλο για την επιλογή του ονόματός της, και χωρίς στην επιλογή αυτή να μπορούν να διεισδύσουν σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών ή των εθνικοπαραφρόνων της πΓΔΜ. Οποιαδήποτε πρόταση, δεκτή!
Από κοντά και η αναρχία (με ή χωρίς φερετζέ), που κάνει πλάτες στον ιμπεριαλισμό επιλέγοντας να «νίψει τας χείρας της» και αναγνωρίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα σε ζώα, αλλά όχι σε ανθρώπους. Δυστυχώς γι’ αυτήν, η σκληρή πολιτική πραγματικότητα δεν συγχωρεί (ψευτο-)διανοουμενισμούς ούτε και εξυπνακισμούς.
«Η Μακεδονία ανήκει στις αρκούδες της», τα Ίμια, όπως και το Αιγαίο, ανήκουν στα ψάρια του, και συνεπώς μπορούμε να καταλύσουμε τα σύνορα της χώρας από μόνοι μας, μια ώρα αρχύτερα, και να βγάλουμε παρεμπιπτόντως τον Ερντογάν και τους ΝΑΤΟϊκούς από τη δύσκολη θέση.
Για να μην υπάρξει περίπτωση παρανόησης, κομμάτια του …ριζοσπαστικού τόξου του αναρχο-τροτσκισμού φρόντισαν να δηλώσουν κατηγορηματικά τη θέση τους απέναντι στο πρόβλημα: «Δεν πολεμάμε! Ούτε για την Κύπρο! Ούτε για το Αιγαίο! Ούτε για τη Μακεδονία!». Μάλιστα, σε σχετική αφίσα τους εξηγούν ότι η υπόθεση του πατριωτισμού είναι στημένη από «αφεντικά, φασίστες και σώματα ασφαλείας». Ή, για να το πούμε με άλλα λόγια, η ανάπηρη λογική τους φρόντισε να ξεμπερδέψει εύκολα με τις έννοιες της «πατρίδας» και του «πατριωτισμού», ξεπουλώντας και παραδίδοντάς τες σε εκείνους που θέλει να πολεμά, στους εθνικιστές, στους φασίστες, στους διεθνείς και εγχώριους υποκινητές των αλυτρωτισμών, στους πάσης φύσεως πατριδοκάπηλους.
Όχι, το ρεύμα αυτό δεν δίνει έδαφος μόνο στους ξένους εθνικιστές, δίνει και στους δικούς μας! Και θέλει να λογίζεται και …αντιφασιστικό!
Ας σημειωθεί ότι κάπου ανάμεσα σε εκείνους που λένε ότι η πΓΔΜ μπορεί να επιλέξει όποιο όνομα επιθυμεί -και τελειώσαμε, και σε εκείνους οι οποίοι (σε παραλλαγή) λένε ότι δεν πέφτουμε στην παγίδα των αφεντικών να διαμορφώσουμε άποψη για το όνομα που θα επιλέξει για λογαριασμό της η γείτονα -και τελειώσαμε, υπάρχουν και εκείνοι που διαπιστώνουν και ενημερώνουν ότι η ΠΓΔΜ έχει ήδη όνομα -και, συνεπώς, τελειώσαμε.
Πριν καλά καλά τοποθετηθούν οι ίδιοι οι γείτονες (και στον βαθμό που έχουν δική τους άποψη, και όχι εκείνη του Τραμπ, της Μέρκελ ή του Ερντογάν), το ΕΕΚ, η ΟΕΝ, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, και η ΟΡΜΑ έχουν καταλήξει ότι ήδη το όνομα του γειτονικού κράτους είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Και πάλι, για να μην υπάρξει περίπτωση παρανόησης, η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, η Ανασύνθεση - ΟΝΡΑ, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, και η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, πήραν τη σκυτάλη από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι, και έκαναν αφίσα τη διαπίστωσή τους: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει όνομα».
Περιττό είναι να αναφέρουμε ότι σε όλα τα χρώματα και με όλα τα μέσα, σε πανό, σε τοίχους, σε τρικάκια και προκηρύξεις, σε διάφορα σχέδια και μεγέθη, η επώνυμη και ανώνυμη αναρχία και τροτσκισμός κάνουν κοινό παρανομαστή της συζήτησης για την ονομασία της πΓΔΜ τον παρελκυστικό (όπως θεωρούν) χαρακτήρα της. Ας μην αφιερώσουμε λεπτό παραπάνω, λέει η αναρχία και ο τροτσκισμός, στην υπόθεση του ονόματος.
Στην πραγματικότητα, η υπερ-απλούστευση, στα επίπεδα του μικροαστικού κρετινισμού (στον οποίο και βρίσκονται οι ρίζες του αναρχισμού, του τροτσκισμού, και, εν πάση περιπτώσει, κάθε αφόρητης εγωπάθειας και αυτοαναφοράς, πλην ειδικών ψυχολογικών περιπτώσεων) αποτελεί τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο για να προσφέρει κανείς (έστω και ακούσια, κι εδώ είναι η τραγωδία!) κανονικότατες πλάτες στον ιμπεριαλισμό και στον ντόπιο και ξένο εθνικισμό. Πλάτες, «από τα κάτω».
Η υπόθεση της ονομασίας της πΓΔΜ, η οποία άνοιξε με βιαστικό τρόπο υπό τους σχεδιασμούς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, έδειξε σε μία ακόμα περίπτωση πόσο κοντά βρίσκεται ο τροτσκισμός στην αναρχία, ή το ανάποδο, και πόσο επιζήμιοι έως επικίνδυνοι είναι αμφότεροι (και) για την υπόθεση της ειρήνης και της φιλίας των λαών. Δυστυχώς γι’ αυτούς, στο δικαστήριο της ιστορίας, «αθώωση λόγω βλακείας» δεν υπάρχει.
Από υπερβάλλοντα ζήλο όσο και αδιάκριτη αγάπη προς όλους τους εργάτες (θυμίζουμε χαρακτηριστικά ότι οι Έλληνες τροτσκιστές κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στεκόντουσαν …αλληλέγγυοι προς τους Γερμανούς εργάτες, οι οποίοι κατά τα άλλα εισέβαλλαν κανονικότατα και κατακτούσαν τη χώρα μας υπό τις εντολές του Χίτλερ) ο εγχώριος τροτσκισμός, στο όνομα ενός υποτιθέμενου αντιεθνικισμού, αναγνωρίζει ως δικαίωμα των γειτόνων μας «να έχουν όποιο όνομα θέλουν».
Βάζοντας (και πολύ σωστά) το δικό τους «STOP στην (σ.σ. εγχώρια) εθνικιστική υστερία», οι «αντιεθνικιστές» του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξέχασαν ωστόσο να βάλουν βέτο σε τυχόν εκφράσεις της εθνικιστικής υστερίας της γείτονος.
Ποιον καλύτερο σύμμαχο να βρουν οι εθνικιστές της πΓΔΜ αλλά και οι ιμπεριαλιστές που επιθυμούν να υποδαυλίζουν τους όπου γης αλυτρωτισμούς, από τέτοιου είδους αντιεθνικιστές; Η πΓΔΜ, σύμφωνα με τη λογική τους, μπορεί να επιλέξει να ονομαστεί «Μακεδονία» ή «Πελοπόννησος» ή «Κίνα», χωρίς να πέφτει λόγος σε κανέναν άλλο για την επιλογή του ονόματός της, και χωρίς στην επιλογή αυτή να μπορούν να διεισδύσουν σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών ή των εθνικοπαραφρόνων της πΓΔΜ. Οποιαδήποτε πρόταση, δεκτή!
Από κοντά και η αναρχία (με ή χωρίς φερετζέ), που κάνει πλάτες στον ιμπεριαλισμό επιλέγοντας να «νίψει τας χείρας της» και αναγνωρίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα σε ζώα, αλλά όχι σε ανθρώπους. Δυστυχώς γι’ αυτήν, η σκληρή πολιτική πραγματικότητα δεν συγχωρεί (ψευτο-)διανοουμενισμούς ούτε και εξυπνακισμούς.
«Η Μακεδονία ανήκει στις αρκούδες της», τα Ίμια, όπως και το Αιγαίο, ανήκουν στα ψάρια του, και συνεπώς μπορούμε να καταλύσουμε τα σύνορα της χώρας από μόνοι μας, μια ώρα αρχύτερα, και να βγάλουμε παρεμπιπτόντως τον Ερντογάν και τους ΝΑΤΟϊκούς από τη δύσκολη θέση.
Για να μην υπάρξει περίπτωση παρανόησης, κομμάτια του …ριζοσπαστικού τόξου του αναρχο-τροτσκισμού φρόντισαν να δηλώσουν κατηγορηματικά τη θέση τους απέναντι στο πρόβλημα: «Δεν πολεμάμε! Ούτε για την Κύπρο! Ούτε για το Αιγαίο! Ούτε για τη Μακεδονία!». Μάλιστα, σε σχετική αφίσα τους εξηγούν ότι η υπόθεση του πατριωτισμού είναι στημένη από «αφεντικά, φασίστες και σώματα ασφαλείας». Ή, για να το πούμε με άλλα λόγια, η ανάπηρη λογική τους φρόντισε να ξεμπερδέψει εύκολα με τις έννοιες της «πατρίδας» και του «πατριωτισμού», ξεπουλώντας και παραδίδοντάς τες σε εκείνους που θέλει να πολεμά, στους εθνικιστές, στους φασίστες, στους διεθνείς και εγχώριους υποκινητές των αλυτρωτισμών, στους πάσης φύσεως πατριδοκάπηλους.
Όχι, το ρεύμα αυτό δεν δίνει έδαφος μόνο στους ξένους εθνικιστές, δίνει και στους δικούς μας! Και θέλει να λογίζεται και …αντιφασιστικό!
Ας σημειωθεί ότι κάπου ανάμεσα σε εκείνους που λένε ότι η πΓΔΜ μπορεί να επιλέξει όποιο όνομα επιθυμεί -και τελειώσαμε, και σε εκείνους οι οποίοι (σε παραλλαγή) λένε ότι δεν πέφτουμε στην παγίδα των αφεντικών να διαμορφώσουμε άποψη για το όνομα που θα επιλέξει για λογαριασμό της η γείτονα -και τελειώσαμε, υπάρχουν και εκείνοι που διαπιστώνουν και ενημερώνουν ότι η ΠΓΔΜ έχει ήδη όνομα -και, συνεπώς, τελειώσαμε.
Πριν καλά καλά τοποθετηθούν οι ίδιοι οι γείτονες (και στον βαθμό που έχουν δική τους άποψη, και όχι εκείνη του Τραμπ, της Μέρκελ ή του Ερντογάν), το ΕΕΚ, η ΟΕΝ, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, και η ΟΡΜΑ έχουν καταλήξει ότι ήδη το όνομα του γειτονικού κράτους είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Και πάλι, για να μην υπάρξει περίπτωση παρανόησης, η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, η Ανασύνθεση - ΟΝΡΑ, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, και η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, πήραν τη σκυτάλη από εκεί που την άφησαν οι προηγούμενοι, και έκαναν αφίσα τη διαπίστωσή τους: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει όνομα».
Περιττό είναι να αναφέρουμε ότι σε όλα τα χρώματα και με όλα τα μέσα, σε πανό, σε τοίχους, σε τρικάκια και προκηρύξεις, σε διάφορα σχέδια και μεγέθη, η επώνυμη και ανώνυμη αναρχία και τροτσκισμός κάνουν κοινό παρανομαστή της συζήτησης για την ονομασία της πΓΔΜ τον παρελκυστικό (όπως θεωρούν) χαρακτήρα της. Ας μην αφιερώσουμε λεπτό παραπάνω, λέει η αναρχία και ο τροτσκισμός, στην υπόθεση του ονόματος.
Στην πραγματικότητα, η υπερ-απλούστευση, στα επίπεδα του μικροαστικού κρετινισμού (στον οποίο και βρίσκονται οι ρίζες του αναρχισμού, του τροτσκισμού, και, εν πάση περιπτώσει, κάθε αφόρητης εγωπάθειας και αυτοαναφοράς, πλην ειδικών ψυχολογικών περιπτώσεων) αποτελεί τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο για να προσφέρει κανείς (έστω και ακούσια, κι εδώ είναι η τραγωδία!) κανονικότατες πλάτες στον ιμπεριαλισμό και στον ντόπιο και ξένο εθνικισμό. Πλάτες, «από τα κάτω».
Σχόλια