Θέσεις της ΚΕ για το 6ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ

 Α. ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ (3)

8. Ύστερα από μία μακρά περίοδο εσωτερικής διάλυσης και εθνικιστικής αποσύνθεσης, απόσχισης εδαφών και εμφύλιων πολέμων, η αστική τάξη της Ρωσίας βρίσκεται σε μία φάση εσωτερικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, ισχυροποίησης και επανάκαμψης, κάτω από την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία του Πούτιν. Με μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης της επιρροής και των ζωτικών συμφερόντων του ρωσικού ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, προχωρώντας τα τελευταία χρόνια σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή.

Η πρώτη ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας, και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία, ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία, που εγκαθίδρυσε στην εξουσία τα ανδρείκελα της Δύσης, και στη συνέχεια η δημιουργία ρωσικών προγεφυρωμάτων στην Ανατολική Ουκρανία από τα ρωσικά αποσχιστικά κινήματα. Ήταν η απάντηση του ρωσικού ιμπεριαλισμού στις επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά κατά μήκος όλων των δυτικών συνόρων της Ρωσίας, από τις Βαλτικές Χώρες και την Πολωνία μέχρι την Ουκρανία, την Κριμαία και τον Καύκασο, όπου αυξάνονται τα νατοϊκά στρατεύματα και η δύναμη πυρός τους. Παρά τις κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας, για τις οποίες πιέζει και πρωτοστατεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, προκαλώντας μάλιστα μεγάλες προστριβές και αντιθέσεις ανάμεσα στους συμμάχους του, η Ρωσία, με την κίνησή της αυτή στην Κριμαία, άλλαξε στην κυριολεξία τον χάρτη, δημιούργησε "τετελεσμένα" και νέα δεδομένα στον σφοδρό αμερικανο-ρωσικό ανταγωνισμό που ξεδιπλώνεται τόσο στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, όσο και στη Μέση Ανατολή και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Η δεύτερη κίνηση της Ρωσίας ήταν η στρατιωτική επέμβαση στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015, που είχε ακόμα πιο βαρύνουσα διεθνή σημασία, αφού σηματοδότησε την επάνοδο του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε μία περιοχή μακριά από τα σύνορά της, όπως είναι η Μέση Ανατολή, που φλέγεται τώρα και μία δεκαπενταετία και εθεωρείτο "προνομιακό" πεδίο επέμβασης, ελέγχου και κυριαρχίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αυτό το επιθετικό βήμα, ήταν κρίσιμο και αποφασιστικό, αποτέλεσε ορόσημο για τις εξελίξεις στον πόλεμο της Συρίας και καμπή για την κατάσταση γενικότερα στη Μέση Ανατολή, αφού η ρωσική επέμβαση ανέτρεψε τους συσχετισμούς δυνάμεων, έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου και καθόρισε την έκβασή του υπέρ των δυνάμεων του Άσαντ, προκαλώντας μεγάλο πλήγμα στα σχέδια, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, και πάνω από όλα στο διεθνές γόητρό του.

Έχοντας εξασφαλίσει ο ρωσικός ιμπεριαλισμός με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν πολιτική σταθερότητα και σχετικά υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης -αν και η οικονομία του βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο, με το ΑΕΠ του να αντιπροσωπεύει το 1/10 του ΑΕΠ των ΗΠΑ- και διαθέτοντας τεράστια γεωστρατηγικά εδάφη και ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα, με ένα πανίσχυρο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επανακτά το ζωτικό του χώρο και ενισχύει την επιρροή του στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και αποκαθιστά τα συμφέροντά του σε διάφορες περιοχές, προκαλώντας ανακατατάξεις στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και όξυνση του ανταγωνισμού για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής.

Εξασθενούν οι θέσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή και ενισχύονται οι θέσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού

9. Πριν δεκαπέντε χρόνια, το 2003, οι ΗΠΑ επεξεργάστηκαν και έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο της "Μεγάλης Μέσης Ανατολής". Το σχέδιο αυτό περιελάμβανε δεκάδες χώρες, συνολικά 32, από την Αλγερία και Τυνησία στη Β. Αφρική, μέχρι το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Ουζμπεκιστάν στη Ν.Δ Ασία και αποσκοπούσε να θέσει κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία των ΗΠΑ όλη αυτή την τεράστια περιοχή. Απαιτούσε την ευθυγράμμιση όλων αυτών των χωρών στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, διαφορετικά απειλούσε με την εξαπόλυση πολέμων και κάθε είδους επεμβάσεων ενάντια στις χώρες και τους λαούς που αρνούνταν να υποταχθούν σε αυτά τα σχέδια. Από τότε, η Μέση Ανατολή, που ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί εστία έντασης και πεδίο αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, έχει γίνει βασικό θέατρο πολέμων και επεμβάσεων, καταστρέφοντας χώρες και λαούς, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο, τον ξεριζωμό και την προσφυγιά.

Η πρώτη φάση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου ξεκίνησε με τη στρατιωτική εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, το 2003, που εξελίχθηκε σε μακρόχρονο, αιματηρό κατακτητικό πόλεμο, συναντώντας τη γενναία αντίσταση του ιρακινού λαού και προκαλώντας μεγάλα πλήγματα, πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε ξεκινήσει ο κατακτητικός πόλεμος στο Αφγανιστάν με τα ίδια χαρακτηριστικά και συνέπειες για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Η δεύτερη φάση του σχεδίου της "Μεγάλης Μέσης Ανατολής" μπήκε σε εφαρμογή το 2010, με την αξιοποίηση της κατάστασης που δημιούργησε η "Αραβική Άνοιξη". Στη φάση αυτή κλιμακώθηκε η ιμπεριαλιστική επέμβαση και ανάμειξη σε μια σειρά χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, με την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος στην Αίγυπτο, ύστερα από το διάλειμμα Μόρσι, την εξαπόλυση αεροπορικών βομβαρδισμών, την ισοπέδωση και κατάληψη της Λιβύης και στη συνέχεια την επέμβαση στη Συρία, που εξελίχθηκε σε έναν ανελέητο πόλεμο για την ανατροπή του Άσαντ και την κατάκτησή της, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο θέατρο πολέμου και εσωτερικών αιματηρών συγκρούσεων από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία, μέχρι την Υεμένη, το Σινά, την Παλαιστίνη, το Λίβανο και τη Λιβύη, βυθίζοντας στην ερήμωση και την καταστροφή όλη την περιοχή.

Δεκαπέντε χρόνια μετά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να αιματοκύλισε την περιοχή, όμως ο βασικός σκοπός του να τη θέσει κάτω από την κυριαρχία του όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά αντίθετα, όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στη Συρία και οι εξελίξεις στην Τουρκία, τα ερείσματα και η επιρροή του στην περιοχή μειώνονται, οι δυνάμεις και οι θέσεις του εξασθενούν, ενώ αντίθετα βγαίνει ιδιαίτερα ενισχυμένος ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, που συγκροτώντας ένα μέτωπο με το Ιράν, τη Συρία και εν μέρει την Τουρκία, διαδραματίζει βασικό ρόλο για την πορεία των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ μπορεί να απέκτησαν ένα νέο έρεισμα στην περιοχή, τον κουρδικό παράγοντα, και να τον αξιοποιούν στην πολεμική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, πλην όμως διακινδυνεύουν να χάσουν έναν πολύ σημαντικότερο παράγοντα, αυτόν της Τουρκίας, που μπροστά στο σχέδιο δημιουργίας

ανεξάρτητου κουρδικού κράτους δεν θα διστάσει να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Ήδη η εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης της Τουρκίας ενάντια στις περιοχές των Κούρδων της Συρίας κλιμακώνει την αντιπαράθεση της Άγκυρας με τις ΗΠΑ και διευρύνει το ρήγμα στις σχέσεις τους.

Δεν πρόκειται βέβαια οι ΗΠΑ να αποδεχτούν αυτή την κατάσταση. Η απόφαση του Τραμπ να ενισχύσει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στις περιοχές των Κούρδων της Συρίας, να καταγγείλει τη συμφωνία με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και να θέσει αυτήν τη χώρα στο στόχαστρο πολεμικής επίθεσης, στα πλαίσια της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ, δείχνει πως προετοιμάζεται με συμμάχους το σιωνιστικό Ισραήλ και τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, με πρώτη τη Σαουδική Αραβία -που βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου με το Ιράν- να συνεχίσει το αιματοκύλισμα της περιοχής για να ανακτήσει τον έλεγχο και να προωθήσει τα συμφέροντά του.

Πολεμικές απειλές των ΗΠΑ για ολοκληρωτική καταστροφή της Λ.Δ.Κορέας, προσπάθειες περικύκλωσης της Κίνας και ανάδειξη της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού σε επίκεντρο του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων

10. Δεύτερη μεγάλη εστία έντασης, που κλιμακώνεται διαρκώς από την πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού με πολεμικές απειλές και στρατιωτικά γυμνάσια, είναι αυτή στην Κορεατική Χερσόνησο. Οι ΗΠΑ, θέτοντας στο πολεμικό τους στόχαστρο την Λ. Δ.Κορέας, εξυπηρετούν πολλαπλούς επιθετικούς σκοπούς. Γι’ αυτό κλιμακώνουν την κρίση και την αξιοποιούν σαν μοχλό για να προωθήσουν τα παγκόσμια επιθετικά τους σχέδια.

Στα πλαίσια αυτά ξεσηκώνουν μία παγκόσμια προπαγανδιστική εκστρατεία κατασυκοφάντησης και δαιμονοποίησης της Βόρειας Κορέας, μετατρέποντας το θύμα σε θύτη, και προετοιμάζουν την παγκόσμια κοινή γνώμη για την ανάγκη ολοκληρωτικής καταστροφής της, ενισχύοντας το απάνθρωπο, εξοντωτικό εμπάργκο για τον οικονομικό στραγγαλισμό της, όπως έκαναν με όλες τις χώρες πριν τις υποδουλώσουν και καταστρέψουν.

Εμφανίζουν τη Βόρεια Κορέα σαν "παγκόσμια απειλή", όταν είναι γνωστό πως μάχεται για την αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου και την ειρηνική επανένωσή της, ενώ οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που εξαπέλυσε ατομική επίθεση σε βάρος άλλης χώρας και διαθέτει ένα τεράστιο πυρηνικό οπλοστάσιο, το πιο ισχυρό στον πλανήτη, με το οποίο εκβιάζει και ασκεί πυρηνική τρομοκρατία, σημαδεύοντας ολόκληρες δεκαετίες τη Βόρεια Κορέα.

Πρώτος διακηρυγμένος σκοπός των ΗΠΑ είναι η ανατροπή του καθεστώτος της Λ.Δ. Κορέας, η κατάκτηση της χώρας μέσα από έναν πόλεμο ολοκληρωτικής καταστροφής, όπως διαρκώς απειλεί, και η εγκαθίδρυση μιας κλίκας ανδρεικέλων στην Πιονγκ Γιανγκ, που θα ευθυγραμμίζονταν με τους λακέδες τους της Ν. Κορέας και θα έθετε όλη την Κορεατική Χερσόνησο κάτω από την κυριαρχία των ΗΠΑ.

Η Λ.Δ.Κορέας βρίσκεται σε μία περιοχή (Ανατολική Ασία - Ειρηνικός) που αποτελεί το επίκεντρο του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ - Κίνα - Ρωσία - Ιαπωνία), μια περιοχή που μετατρέπεται σε ένα τεράστιο θέατρο αντιπαραθέσεων και απειλών πυρηνικού ολοκαυτώματος, στρατιωτικών προστριβών και πολεμικών ασκήσεων γιγαντιαίων διαστάσεων.

Υποδαυλίζοντας οι ΗΠΑ συνεχώς την κρίση στην Κορεατική Χερσόνησο, πλευροκοπούν την Κίνα και τη Ρωσία, φέρνοντας στην αυλή τους το πρόβλημα, και μεταφέρουν τον κύριο όγκο των στρατιωτικών τους δυνάμεων στην περιοχή, κάνοντας επίδειξη δύναμης αφού πρωταρχικός τους στόχος είναι να πιέσουν, να εκβιάσουν και να αναχαιτίσουν την Κίνα.

Ταυτόχρονα μέσα από την κλιμάκωση της κρίσης στην Κορεατική Χερσόνησο κρατούν στο φιλοπόλεμο άρμα τους σφιχτά δεμένους τους συμμάχους και λακέδες τους στην περιοχή, την Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Ταϊβάν, κλπ, προωθώντας την εγκατάσταση υπερσύγχρονων αντιπυραυλικών συστημάτων στα εδάφη τους και αποτρέποντας κάθε διαφοροποίησή τους για αναζήτηση μιας άλλης διεξόδου.

Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα κλιμακώνει διαρκώς την ένταση στην Κορεατική Χερσόνησο το επόμενο διάστημα και θα κρατά πάντα ανοιχτή την απειλή για την εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης ενάντια στη Λ.Δ.Κορέας, για έναν, δηλαδή, πολεμικό τυχοδιωκτισμό παγκόσμιας διάστασης, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει.

Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με τη συνέχιση των στρατιωτικών επεμβάσεων και πολέμων στη Μέση Ανατολή και ηχούν τα τύμπανα του πολέμου στην Κορέα, που απειλούν να οδηγήσουν σε παγκόσμια ανάφλεξη, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Η αδιάκοπη πάλη των λαών και τα μεγάλα προβλήματα που υψώνονται μπροστά τους

11. Ενώ η Μέση Ανατολή και η Κορεατική Χερσόνησος αποτελούν τις περιοχές που εκδηλώνεται με τον πιο σφοδρό τρόπο η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και έχουμε ανοιχτά πολεμικά μέτωπα και τρομοκρατικές απειλές πολέμου για ολοκληρωτική καταστροφή της Βόρειας Κορέας, υπάρχουν και μία σειρά άλλες εστίες έντασης που σιγοκαίνε και ανάλογα με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς μπορούν ανά πάσα στιγμή να αναζωπυρωθούν, από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια στην Ευρώπη, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Μάλι, το Νίγηρα και τη Νιγηρία στην Αφρική, μέχρι τη Βολιβία, τη Βραζιλία και τη Βενεζουέλα στη Νότιο Αμερική.

Με ιδιαίτερη οξύτητα εκφράστηκε η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επέμβαση των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ιδιαίτερα στη Βενεζουέλα, όπου τους τελευταίους μήνες, στηρίζοντας απροκάλυπτα τους ντόπιους λακέδες τους, υποκίνησαν ένα αντιδραστικό κίνημα ανατροπής της κυβέρνησης και απείλησαν με στρατιωτική επέμβαση, προκειμένου να επιβάλουν στην εξουσία τα φερέφωνά τους και να βάλουν τέρμα στις όποιες προοδευτικού χαρακτήρα αλλαγές έχουν γίνει.

Η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επέμβαση για την προώθηση των επιθετικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών, για τη ληστρική εκμετάλλευση, την αρπαγή του πλούτου ή τη νομή της πολεμικής λείας αναπτύσσεται και εκτείνεται παντού, σε βάρος των λαών και των εθνών, που μάχονται για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση.

Καμία "τάξη" και σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των κατακτητικών πολέμων και την υποδούλωση των λαών, στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και εξοντωτικής λιτότητας που προωθούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα, τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνονται για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων.

Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και επιθέσεις, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων και σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν σε πολλές χώρες, ενώ ιδιαίτερη σημασία είχαν στις συνθήκες αυτές οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των αντιμεταναστευτικών κηρυγμάτων και τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Από γενική άποψη οι επαναστατικοί, αντιιμπεριαλιστικοί και εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών, παρότι δεν σίγησαν ποτέ, συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς διεθνείς προϋποθέσεις, λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος και της διαλυτικής επίδρασης του ρεβιζιονισμού και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Αυτό έχει σαν συνέπεια οι αγώνες να βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο, να είναι αναντίστοιχοι και να υπολείπονται σοβαρά ως προς το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων.

Σ’ αυτές τις συνθήκες και για μία ολόκληρη περίοδο, κρίσιμης και καθοριστικής σημασίας ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, είναι η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος πάνω στα επαναστατικά βάθρα του μαρξισμού-λενινισμού.

Η πάλη των λαών για την απολύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μπορεί να προχωρήσει, μόνο, αν στην πορεία του μακρόχρονου αγώνα αντίστασης αναδειχθούν γνήσιες, λαϊκές κομμουνιστικές δυνάμεις, που καταπολεμώντας εχθρικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και προσδιορίζοντας το πραγματικό περιεχόμενο του αγώνα, θα τον μετασχηματίσουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κατευθύνσεις, ενάντια στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και καταπιεστές, σε αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας για την κατάκτηση της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.