Θέσεις της ΚΕ για το 6ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ

Γ. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ (1)

Το Μ-Λ ΚΚΕ ανταποκρίθηκε θετικά στα πολιτικά καθήκοντα και στα μέτωπα ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης που άνοιξαν την τελευταία πενταετία
22. Ο βασικός πολιτικός παράγοντας που καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας από το 5ο συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ (Μάρτης 2013) μέχρι σήμερα, είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα σε αξιωματική αντιπολίτευση, το Μάη - Ιούνη 2012, και στη συνέχεια από το Γενάρη 2015 σε κυβέρνηση, διαμορφώνοντας μία νέα πολιτική κατάσταση με την "πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς", που άσκησε όλη αυτή την περίοδο μια ιδιαίτερα αρνητική επίδραση πάνω στο λαό, το κίνημα και την Αριστερά.
Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις αυτής της περιόδου με το νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε από την πορεία ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονική πολιτική δύναμη και κυβέρνηση, έθεσαν σε δοκιμασία τον ευρύτερο πολιτικό προσανατολισμό των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα αυτών που αναφέρονται στην αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα, και κατέδειξαν την πολιτική που εφάρμοσαν και τον τρόπο που στάθηκαν μπροστά στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος και βαριάς δοκιμασίας του λαού μας από τα βάρβαρα μνημόνια.
Έχουν βγει σημαντικά και χρήσιμα συμπεράσματα από τον απολογισμό αυτής της περιόδου, τα οποία πρέπει να αξιοποιήσουμε και να αποτελέσουν εφόδιο για την ενίσχυση του ιδεολογικοπολιτικού εξοπλισμού των μελών της οργάνωσης μπροστά στους σημερινούς και αυριανούς αγώνες του λαού μας.
Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιμετώπισε την πορεία προς το νέο πολιτικό σκηνικό και την εδραίωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετέπειτα, στηριγμένο στις αποφάσεις που πήρε, τα καθήκοντα που έθεσε και τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις που χάραξαν το 5ο Συνέδριο, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2016 και οι αποφάσεις της ΚΕ στο διάστημα αυτό.
Αυτές οι αποφάσεις με την κεντρική κατεύθυνση που χάραξαν, εξόπλισαν ιδεολογικοπολιτικά τις δυνάμεις μας και επέτρεψαν στο κόμμα να αντιμετωπίσει με σωστό τρόπο, συντεταγμένα και συγκροτημένα τις κρίσιμες εξελίξεις και τη νέα πολιτική κατάσταση.
Να ανταποκριθεί θετικά στα βασικά πολιτικά καθήκοντα της περιόδου, στους στόχους πάλης και στα μέτωπα ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης που άνοιξαν με ιδιαίτερη ένταση την πενταετία που πέρασε, απέναντι στην ψευτοαριστερή, αντιλαϊκή, μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο επίκεντρο της πάλης του Μ-Λ ΚΚΕ από το 5ο Συνέδριο μέχρι σήμερα βρέθηκαν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε ο λαός και η χώρα μας από τα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα των βάρβαρων μνημονίων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τα οποία συνέχισε να εφαρμόζει και να επαυξάνει η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ με την επιβολή του τρίτου και την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου.
23. Το Μ-Λ ΚΚΕ μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων κινήθηκε στην κατεύθυνση πως κεντρικός στόχος του εργατικού και λαϊκού κινήματος πρέπει να είναι η απόκρουση της γενικευμένης επίθεσης, η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων κάθε απόχρωσης.
Η εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου περνούσε μέσα από τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, με τη διεξαγωγή κινητοποιήσεων που θα είχαν συνέχεια και κλιμάκωση, μέσα από το δρόμο της πανεργατικής - παλλαϊκής αντίστασης και πάλης ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους φερέφωνα.
Και πραγματικά την πρώτη περίοδο, ιδιαίτερα το 2010 - 2012, αλλά και στη συνέχεια, ξέσπασαν μαζικοί, παρατεταμένοι αγώνες και μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συσπειρώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες λαού πανελλαδικά, ενάντια στον καταιγισμό των αντιλαϊκών μέτρων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν σε κρίση το αστικό πολιτικό σύστημα.
Όλοι οι αγώνες αυτοί αναπτύχθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, που ασκώντας ισχυρή πίεση στις υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις εξανάγκασαν να προκηρύξουν μια σειρά πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που διευκόλυναν στην πράξη την πιο πλατιά ενιαία παρέμβαση και πάλη των εργαζομένων.
Πάνω στη βάση αυτή το Μ-Λ ΚΚΕ και η ΕΡΓΑΣ είχαν ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης με την πολιτική που καλούσε σε φυγή από τα συνδικάτα και στη δημιουργία νεφελώδικων σχημάτων που θα αναλάμβαναν, υποτίθεται, την οργάνωση και διεξαγωγή των συνδικαλιστικών και λαϊκών αγώνων, που ποτέ δεν προέκυψαν, και κανένα ρόλο στη μαζική πάλη των εργαζομένων δεν έπαιξαν.
Η πραγματικότητα έδειξε πως η πολιτική που δεν παλεύει για να διασφαλίσει την πιο πλατιά συμμετοχή των εργαζομένων στον κοινό αγώνα, και ακόμα χειρότερα που υποσκάπτει τη μαζικότητα και διασπά την κοινή πάλη με πρόσχημα πως πρόκειται για "ξεπουλημένα" συνδικάτα ή με οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα "ταξικής καθαρότητας", είναι πολιτική βαθιά λαθεμένη και επιζήμια, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος, και είναι ξένη προς τους αγωνιστικούς σκοπούς και τις παραδόσεις του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Μέσα σ’ αυτήν τη διαδικασία και τους μαζικούς αγώνες μπορεί να ξεσκεπάζεται η γραμμή υποταγής και στήριξης στην κυβερνητική μνημονιακή πολιτική που κυριαρχεί στα ανώτερα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, να δυναμώνουν οι ταξικές δυνάμεις, ιδιαίτερα στα πρωτοβάθμια σωματεία, και να διευρύνεται η επιρροή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, αναγκαία προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος.
Παρά τη σοβαρή και παρατεταμένη υποχώρηση του εργατικού, λαϊκού κινήματος ύστερα από τις μεγάλες πανεργατικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-12, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως και οι όποιες μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις, κλαδικές ή πανεργατικές, πραγματοποιήθηκαν στην επόμενη περίοδο μέχρι και σήμερα, αυτές οργανώθηκαν από τα συνδικάτα και από κανέναν άλλο φορέα.
Το τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και λαϊκής πάλης, μπροστά στην απογοήτευση και αποδιοργάνωση που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ, επανέρχονται όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις που αντιπαλέψαμε σταθερά, τα προηγούμενα χρόνια, για το ρόλο των συνδικάτων και το μαζικό κίνημα, και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, όπως η «πολιτική συνεργασία των ριζοσπαστικών δυνάμεων της αριστεράς» σαν απάντηση δήθεν για το ξεπέρασμα των δυσκολιών. Ο συμφιλιωτισμός που καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της "ενότητας και της συνεργασίας των δυνάμεων της αριστεράς", ασκώντας μία ιδιαίτερα αρνητική επίδραση στο κίνημα και τους αγώνες, πάει να αναπαραχθεί ξανά τώρα, απέναντι σε παλιές και νέες ρεφορμιστικές δυνάμεις.
24. Η υποχώρηση των πανεργατικών κινητοποιήσεων άρχισε σταδιακά από τα μέσα του 2012, όταν αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση.
Η λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τα βάρβαρα μέτρα της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου, αντί να μετασχηματιστεί σε λαϊκό αγώνα, στη βάση ενός σωστού πολιτικού προσανατολισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να τις εκτονώσει και να τις μετατρέψει σε παραλυτική εκλογική προσδοκία στη βάση μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, υποτάσσοντας τους αγώνες στην προοπτική ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία και υποσχόμενος την "κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο", συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην υπονόμευση, την αποδιοργάνωση και τον αφοπλισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Αυτή η αρνητική εξέλιξη με τη σοβαρή κάμψη των εργατικών κινητοποιήσεων κατέδειξε ότι, πέρα από το στόχο μιας άμεσης προσπάθειας για την απόκρουση των μνημονιακών μέτρων, υπάρχει το καθοριστικό ζήτημα σε ποια γενική πολιτική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η εργατική πάλη και το λαϊκό κίνημα, ποιους ευρύτερους πολιτικούς στόχους πρέπει να υπηρετεί.
Γιατί αν η μαζικότητα των αγώνων αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων, είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους.
Στην προηγούμενη περίοδο, η έκβασή τους καθορίστηκε από τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, από το πολιτικό περιεχόμενο μιας ψευτοαριστερής, σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που κατάφερε να εγκλωβίσει το κίνημα και τους αγώνες στο τέλμα των ρεφορμιστικών αυταπατών και των κάλπικων υποσχέσεων.
Το Μ-Λ ΚΚΕ όλη αυτή την περίοδο πάλεψε στη βάση ενός ευρύτερου πολιτικού προσανατολισμού, που έχει στο επίκεντρό του τον αγώνα για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων που πέρασαν και αυτών που έρχονται, τη σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σαν αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων, την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που θα ανοίξει το δρόμο σε μία Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική Ελλάδα.
Οι γενικές κατευθύνσεις αυτής της πάλης που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του κινήματος και υπηρετούν όχι μόνο τον άμεσο στόχο της απόκρουσης των αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και την προώθηση των μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος, θα ανοίξουν το δρόμο τους στην πορεία των λαϊκών αγώνων, μέσα από επίπονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με σοσιαλδημοκρατικές, ρεβιζιονιστικές θέσεις και πρακτικές, που εκφράζονται από πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα που αναφέρονται στην αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα.
Πάλη αρχών ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική συμφιλιωτισμού και πρόσδεσης στη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του
25. Τόσο πριν, αλλά ιδιαίτερα μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, δυνάμωσαν οι πιέσεις και οι τάσεις ιδεολογικοπολιτικής συμπόρευσης, συνεργασίας και συγχώνευσης μαζί του, και το σύνολο των δυνάμεων του λεγόμενου «αντικαπιταλιστικού χώρου», συνιστώσες και μη, προσδέθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω του, καταδείχνοντας εκτός των άλλων, πόσο ρηχός και κούφιος είναι ο «αντικαπιταλιστικός» αγώνας τους και πόσο ευάλωτες και αφομοιώσιμες είναι από τον ρεφορμισμό. Από όλες αυτές τις δυνάμεις και για όλη αυτή την περίοδο, μέχρι και τον Αύγουστο του 2015, τουλάχιστον, διαδόθηκε ένα πέλαγος ρεφορμιστικών αυταπατών για τους «νέους ελπιδοφόρους σωτήρες», και ασκήθηκαν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις για την "ενότητα και συνεργασία της αριστεράς", για να συρθούν δηλαδή αγωνιστικές δυνάμεις και αφοπλισμένες να υποταχθούν στη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Το Μ-Λ ΚΚΕ με τις αποφάσεις και κατευθύνσεις του 5ου Συνεδρίου και της ΚΕ, δυνάμωσε το μέτωπο αντιπαράθεσης, τόσο απέναντι στο αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το ρόλο και το χαρακτήρα του, όσο και ενάντια στις βαθιά λαθεμένες, οππορτουνιστικές αντιλήψεις και πρακτικές πολιτικής συνεργασίας μαζί του, που υποστήριζαν μια σειρά δυνάμεις, προβάλλοντας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και αναδεικνύοντας τους ριζικά διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς που υπάρχουν στο κίνημα. Ήδη, αμέσως μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012, κατά τις οποίες εδραιώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και σε συνθήκες ευφορίας για έναν δημοκρατικό, αριστερό κόσμο από την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, η "Ανακοίνωση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών", υπογράμμιζε τις παρακάτω βασικές θέσεις και τα καθήκοντα που απέρρεαν από αυτές: "Έχουμε χρέος να μιλήσουμε ανοιχτά και καθαρά στους εργαζόμενους, να αποκαλύψουμε τον ψευτοαριστερό, σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και να καταπολεμήσουμε τις επικίνδυνες αυταπάτες και τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιεργεί στο λαό, μέσα από μία ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση αρχών. Ένας φορέας που κυριαρχείται και καθοδηγείται από τον ΣΥΝ, από ένα κόμμα αποκομμουνιστικοποιημένο, δημιουργημένο δηλαδή από αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος, συγκροτημένο πάνω στην απόρριψη της επαναστατικής ιδεολογίας, στην ηττοπάθεια, τη συνθηκολόγηση και υποταγή στην πολιτική της αστικής τάξης, στην απάρνηση των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών επαναστατικών
αγώνων του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, όχι μόνο δεν μπορεί να εκφράσει και να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού και την πάλη του για την αποτίναξη των μνημονίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά θα αξιοποιηθεί με την "υπεύθυνη" αντιπολίτευσή του σαν ο κατάλληλος σοσιαλδημοκρατικός φορέας ανάσχεσης, προκειμένου να ελέγξει και να ενσωματώσει τη λαϊκή αγανάκτηση και τον λαϊκό ριζοσπαστισμό και να διαχειριστεί σε μία επόμενη φάση την οικονομική και πολιτική κρίση του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας προς όφελος της ντόπιας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού...
Σε κάθε περίπτωση, ύστερα μάλιστα και από το εκλογικό αποτέλεσμα, οι κοινωνικές και πολιτικές πιέσεις για έναν "παναριστερό πόλο", συγκροτημένο ή άτυπο, με κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ θα ενταθούν και θα δυναμώσουν, δοκιμάζοντας τις πολιτικές αντιστάσεις και τις ιδεολογικές αντοχές όσων θέλουν να αγωνιστούν για την ανεξάρτητη πορεία του αριστερού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος. Θα πρέπει σταθερά και αδιάλλακτα να υψωθεί μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια στην ιδεολογικοπολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και την οππορτουνιστική θέση για την "ενότητα της αριστεράς", μια γραμμή που αν κυριαρχήσει θα επιτείνει τις αυταπάτες και τη σύγχυση μέσα στον αριστερό κόσμο, θα διαψεύσει οικτρά τις προσδοκίες του και θα οδηγήσει το κίνημα στα ίδια τραγικά αδιέξοδα, μετατρέποντας ξανά την Αριστερά σε σωσίβιο της αστικής τάξης για το ξεπέρασμα της κρίσης..."
Σε αυτή την κεντρική κατεύθυνση κινήθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ και με τις αποφάσεις και τα καθήκοντα που έθεσε στη συνέχεια το 5ο Συνέδριο, το Μάρτη του 2013, υπογράμμιζε: "αποτελεί βασικό καθήκον να δυναμώσουμε αποφασιστικά την πάλη ενάντια στη φιλοαστική, φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαλέψουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής του, να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί σε πλατιές λαϊκές μάζες και τις κάλπικες διακηρύξεις του για μία "αριστερή κυβέρνηση", έτσι ώστε να μην παγιδευτεί ο λαός και να μην γευτεί ξανά τα "αγαθά" μιας ψευτοαριστερής διακυβέρνησης, κομμένης και ραμμένης στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας".
Στη βάση αυτής της κεντρικής εκτίμησης, αντικρούοντας τις θέσεις που καλλιεργούσαν τον συμφιλιωτισμό και την πρόσδεση στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ, το 5ο Συνέδριο καθόριζε τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ για το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών: " Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει καμία κεντρική πολιτική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί διαφέρουν ριζικά, αλλά θα πρέπει να ενταθεί η αντιπαράθεση ενάντια στην πολιτική και τις θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα και, ιδιαίτερα, ενάντια στον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ που καθημερινά δίνει εξετάσεις στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και δυνάστες του λαού και προετοιμάζεται, ανυπόμονα, να αναλάβει για λογαριασμό τους την κυβερνητική εξουσία".
Σε αυτήν τη γενική πολιτική κατεύθυνση πάλεψε το Μ-Λ ΚΚΕ, δυναμώνοντας το μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια στην πολιτική αυτών των φορέων, απορρίπτοντας ετερόκλητες και έξω από αρχές συνεργασίες και αντιτάσσοντας την ανάγκη κεντρικής πολιτικής συνεργασίας των δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς.
Επίμονες προσπάθειες που θα συνενώνουν αγωνιστές στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ και όχι άγονες αντιπαραθέσεις που αποσυσπειρώνουν και προκαλούν ζημιά στον αγώνα μας
26. Οι κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων έθεσαν στην ημερήσια διάταξη, με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο, το καθήκον της συνένωσης των προσπαθειών, της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ), της ενίσχυσης μέσα στο κίνημα, του ευρύτερου λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, επαναστατικού προσανατολισμού που υπηρετούν δεκαετίες. Και σε αυτή την επιτακτική ανάγκη οι δύο οργανώσεις ανταποκρίθηκαν θετικά.
Έξι χρόνια οι δυο οργανώσεις έδωσαν από κοινού κεντρικές πολιτικές μάχες με την ενιαία κάθοδό τους σε όλες τις βουλευτικές εκλογές, καθώς και στη μάχη της αποχής από το κάλπικο δημοψήφισμα, στη βάση ενός κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού που κατοχύρωνε τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δράση τους και άφηνε μία αγωνιστική παρακαταθήκη για την επόμενη περίοδο. Ακόμη στο διάστημα αυτό συνδιοργάνωσαν μια σειρά σημαντικές εκδηλώσεις για το ελληνικό και διεθνές
κομμουνιστικό κίνημα, όπως αυτές για τα "50 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού Αναγέννηση", το 2014, για τα "50 χρόνια από το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης", το 2016, και το πρόσφατο διεθνιστικό διήμερο για τα "100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση", το 2017, όπου τέθηκαν μία σειρά ουσιαστικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος.
Φέτος τον Απρίλη, συμπληρώνονται 6 χρόνια από τη δημιουργία της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της Λαϊκής Αντίστασης - Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ) που αποτέλεσαν καρπό της πολιτικής συνεργασίας των δύο οργανώσεων.
Οι δυνάμεις των δυο οργανώσεων μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ δίνουν καθημερινά τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και εξάρτηση.
Κάθε μετωπική πολιτική συνεργασία, όπως η ΛΑ-ΑΑΣ, συγκροτείται πάνω στη βάση ενός δοσμένου, σταθερού κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού και μιας κεντρικής πολιτικής έκφρασης, στο βαθμό που θέλει να κατοχυρώσει, σε πανελλαδικό επίπεδο, το δικό της ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δράση της, και να ανοίξει τη δική της προοπτική, σε αντιπαράθεση με τους πολιτικούς προσανατολισμούς που διακηρύσσουν διάφορες δυνάμεις στο χώρο της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.
Και αυτός ο πολιτικός προσανατολισμός που διαμόρφωσε η ΛΑ-ΑΑΣ από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της, που θα κρίνει τελικά το εγχείρημα και την προοπτική της, μαζί με την ικανότητα των δυνάμεων που την συγκροτούν να τον βάλουν στη ζωή και τη δράση, στηρίζεται στην πάλη για την ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων, για την ανατροπή συνολικά, της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, σε στενή σύνδεση με τον γενικότερο αγώνα για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, για την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία.
Την απόφαση για τη συνεργασία των δύο οργανώσεων, όπως επίσης και την πρωτοβουλία για τη ΛΑ-ΑΑΣ, που άνοιξαν μία νέα περίοδο στις σχέσεις του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ), τις πήραμε έχοντας πλήρη επίγνωση των διαφορών απόψεων που υπάρχουν, ορισμένες μάλιστα σημαντικές σε ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα.
Αυτό που προέχει όμως δεν είναι να επικεντρωθούμε και να αναλώσουμε τις δυνάμεις μας πάνω σε αυτές τις διαφορές και να οδηγηθούμε σε μία " εμφυλιοπολεμική" αντιπαράθεση, που αντί να συσπειρώνει, αποδιώχνει και απογοητεύει αγωνιστές, αλλά αν θα παλέψουμε στη βάση όλων αυτών που μας ενώνουν και διακηρύξαμε στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, μέσα από επίμονες προσπάθειες που θα συνενώνουν τις δυνάμεις μας και θα κάνουν ελκυστικό το εγχείρημά της, αφήνοντας πίσω τα λάθη του παρελθόντος που τόσο κόστισαν στο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα.
Τον τελευταίο ιδιαίτερα χρόνο, στη βάση των προβλημάτων και των δυσκολιών, της παρατεταμένης υποχώρησης του μαζικού κινήματος, έρχονται και επανέρχονται στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ από τους συντρόφους του ΚΚΕ (μ-λ) μία σειρά ζητήματα, επιδιώκοντας μια συνολική μετατόπιση σε ό,τι αφορά τον ευρύτερο πολιτικό προσανατολισμό, τη φυσιογνωμία και την πολιτική τακτική της, στη βάση των ιδιαίτερων θέσεών τους. Πρόκειται για μία στάση που όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά αντίθετα δημιουργεί προβλήματα, δυσκολεύει και βλάπτει τον κοινό αγώνα μας.
Σε κάθε περίπτωση ας το ξεκαθαρίσουμε. Καμιά "επικαιροποίηση" τέτοιου είδους στις βασικές κατευθύνσεις της ΛΑ-ΑΑΣ, που από κοινού αποφασίστηκαν, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και ούτε θα συρθεί η ΛΑ-ΑΑΣ, με ψευδώνυμο την κοινή δράση, σε πολιτικές συνεργασίες με δυνάμεις του ρεφορμισμού, διακινδυνεύοντας να μετατραπεί σε συμπληρωματική δύναμη του «αντικαπιταλιστικού χώρου».
Η ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει πρώτα και κύρια να αναπτύξει την ανεξάρτητη πολιτική δράση της στη βάση του πολιτικού προσανατολισμού που έχει χαράξει και να προωθήσει μέσα στους αγώνες τους ευρύτερους πολιτικούς στόχους πάλης που έχει θέσει. Και ταυτόχρονα να αναπτύξει μέσα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος (στα σωματεία, στους συλλόγους, στις συνοικίες, κλπ) ενιαιομετωπική δράση και συμπράξεις με ένα αγωνιστικό δυναμικό, εξασφαλίζοντας μια μίνιμουμ συμφωνία, πάνω στη βάση συγκεκριμένων κάθε φορά προβλημάτων που προκύπτουν, διευκολύνοντας την προσέλκυση και τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις και πασχίζοντας να χτιστεί βήμα-βήμα μια πλατιά αγωνιστική λαϊκή συσπείρωση για την απόκρουση της επίθεσης των ξένων και ντόπιων κυρίαρχων δυνάμεων, δίνοντας τη δική της συμβολή στην ανάπτυξη του λαϊκού, δημοκρατικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Στη βάση ενός τέτοιου προσανατολισμού κινήθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ και στηριγμένο σε όσα κοινά με το ΚΚΕ (μ-λ) έχουν κατακτηθεί, θα συνεχίσει να παλεύει για να κάνει η ΛΑ-ΑΑΣ αισθητή την ανεξάρτητη πανελλαδική παρουσία και δράση της, και για την αναζωογόνηση της απήχησης και της δυναμικής που κρύβει μέσα της αυτή η προσπάθεια.
Αν αυτός ο προσανατολισμός που χαράχθηκε αρχικά και εφαρμόστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια από τη ΛΑ-ΑΑΣ ακυρωθεί, μέσα από τη λεγόμενη κοινή δράση
με τις δυνάμεις του λεγόμενου αντικαπιταλιστικού χώρου και μετατραπεί σε συμπληρωματική δύναμή του, τότε είναι φανερό πως η υπόθεση και η πορεία της ΛΑ-ΑΑΣ θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλη δοκιμασία.