Η «αναδιάρθρωση» του χρέους.
Βρέθηκε ο νέος ιδεολογικός μπαμπούλας. Η «αναδιάρθρωση» του χρέους. Για να την αποφύγουμε, λέει, θα πρέπει να αποδεχτούμε ένα πολύ πιο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, που θα κρατήσει περισσότερα χρόνια.
Κι αν τελικά δεν αποφύγουμε την «αναδιάρθρωση»; Τότε θα χρειαστεί να εφαρμόσουμε ένα πολύ πιο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, που θα κρατήσει πολλά χρόνια.
Μονά-ζυγά χαμένοι, δηλαδή. Μονά σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, ζυγά το ίδιο. Διέξοδος δεν υπάρχει.
Βέβαια, για να μην τους αδικούμε, μας λένε ότι χωρίς «αναδιάρθρωση» τα πράγματα θα είναι καλύτερα, διότι θα έχουμε μεν ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, όμως θα έρθει πιο γρήγορα η ανάκαμψη. Μια ανάκαμψη με πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους, με μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, με μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις πείνας, χωρίς στοιχειώδεις κοινωνικές και προνοιακές παροχές, με τη φορομπηξία στα ύψη, με συνθήκες Κίνας.
Η αλήθεια είναι πως η «αναδιάρθρωση» του χρέους θα γίνει, ίσως και πιο πριν απ’ όσο το φανταζόμαστε. Θα συνοδεύεται, δε, από ένα σκληρό αποικιοκρατικό πρόγραμμα, από ένα Μνημόνιο διαρκείας, μπροστά στο οποίο το σημερινό θα μοιάζει με χάδι. Αυτό απαιτεί η διαχείριση της κρίσης. Το ερώτημα «πότε;» έχει να κάνει μόνο με την κατάληξη του διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού (ποιος θα έχει το πάνω χέρι; ποιου οι τράπεζες θα βρεθούν ευνοημένες;).
Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο εγκλωβισμός στο δίλημμα «ναι ή όχι στην αναδιάρθρωση;» ισοδυναμεί με θετική απάντηση στο ερώτημα «μονά-ζυγά χαμένοι;». Θα είναι σαν να επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μετατραπούμε σε σκλάβους. Σαν να επιλέγουμε αφέντη.
Το θέμα είναι να απεγκλωβιστούμε από αυτό και όλα τα παρόμοια ψευτοδιλήμματα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτή τη χώρα. Οτι δεν υπάρχουν λύσεις για όλους. Ο,τι συμφέρει τ’ αφεντικά του κεφάλαιου είναι εχθρικό για τους ανθρώπους της δουλειάς και το αντίθετο.
Το θέμα είναι να βάλλουμε στο κέντρο των δικών μας ενδιαφερόντων το δικό μας ταξικό συμφέρον. Να διεκδικήσουμε μαχητικά αυτό το συμφέρον και όχι να αναζητούμε λύσεις στα βαλτόνερα διάφορων διαχειριστικών θεωριών. Να αδιαφορούμε για την όξυνση της κρίσης και να ενδιαφερόμαστε για τα δικά μας συμφέροντα, σε συνεχή σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφάλαιου, που θα τείνουν να δημιουργήσουν επαναστατική κρίση.
Να οργανωνόμαστε όχι μόνο για το άμεσο, το καθημερινό, αλλά για να διεκδικήσουμε τον κόσμο που μας ανήκει. Να οργανωνόμαστε, προπαντός, πολιτικά, για να μπορέσουμε να εκφραστούμε στο ανώτερο επίπεδο, το επίπεδο της πολιτικής πάλης. Αλλιώς, θα είμαστε οι χαμένοι και αυτού του γύρου της καπιταλιστικής κρίσης.
Κι αν τελικά δεν αποφύγουμε την «αναδιάρθρωση»; Τότε θα χρειαστεί να εφαρμόσουμε ένα πολύ πιο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, που θα κρατήσει πολλά χρόνια.
Μονά-ζυγά χαμένοι, δηλαδή. Μονά σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, ζυγά το ίδιο. Διέξοδος δεν υπάρχει.
Βέβαια, για να μην τους αδικούμε, μας λένε ότι χωρίς «αναδιάρθρωση» τα πράγματα θα είναι καλύτερα, διότι θα έχουμε μεν ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, όμως θα έρθει πιο γρήγορα η ανάκαμψη. Μια ανάκαμψη με πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους, με μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, με μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις πείνας, χωρίς στοιχειώδεις κοινωνικές και προνοιακές παροχές, με τη φορομπηξία στα ύψη, με συνθήκες Κίνας.
Η αλήθεια είναι πως η «αναδιάρθρωση» του χρέους θα γίνει, ίσως και πιο πριν απ’ όσο το φανταζόμαστε. Θα συνοδεύεται, δε, από ένα σκληρό αποικιοκρατικό πρόγραμμα, από ένα Μνημόνιο διαρκείας, μπροστά στο οποίο το σημερινό θα μοιάζει με χάδι. Αυτό απαιτεί η διαχείριση της κρίσης. Το ερώτημα «πότε;» έχει να κάνει μόνο με την κατάληξη του διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού (ποιος θα έχει το πάνω χέρι; ποιου οι τράπεζες θα βρεθούν ευνοημένες;).
Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο εγκλωβισμός στο δίλημμα «ναι ή όχι στην αναδιάρθρωση;» ισοδυναμεί με θετική απάντηση στο ερώτημα «μονά-ζυγά χαμένοι;». Θα είναι σαν να επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μετατραπούμε σε σκλάβους. Σαν να επιλέγουμε αφέντη.
Το θέμα είναι να απεγκλωβιστούμε από αυτό και όλα τα παρόμοια ψευτοδιλήμματα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτή τη χώρα. Οτι δεν υπάρχουν λύσεις για όλους. Ο,τι συμφέρει τ’ αφεντικά του κεφάλαιου είναι εχθρικό για τους ανθρώπους της δουλειάς και το αντίθετο.
Το θέμα είναι να βάλλουμε στο κέντρο των δικών μας ενδιαφερόντων το δικό μας ταξικό συμφέρον. Να διεκδικήσουμε μαχητικά αυτό το συμφέρον και όχι να αναζητούμε λύσεις στα βαλτόνερα διάφορων διαχειριστικών θεωριών. Να αδιαφορούμε για την όξυνση της κρίσης και να ενδιαφερόμαστε για τα δικά μας συμφέροντα, σε συνεχή σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφάλαιου, που θα τείνουν να δημιουργήσουν επαναστατική κρίση.
Να οργανωνόμαστε όχι μόνο για το άμεσο, το καθημερινό, αλλά για να διεκδικήσουμε τον κόσμο που μας ανήκει. Να οργανωνόμαστε, προπαντός, πολιτικά, για να μπορέσουμε να εκφραστούμε στο ανώτερο επίπεδο, το επίπεδο της πολιτικής πάλης. Αλλιώς, θα είμαστε οι χαμένοι και αυτού του γύρου της καπιταλιστικής κρίσης.
Σχόλια