Οι ΜΕΤΑ(μφιέσεις) δεν αλλάζουν την ουσία
«Στόχος του ΜΕΤΑ είναι η δημιουργία ενός μαζικού ταξικού πόλου, ο οποίος θα βάλει το στίγμα του σε μια πορεία ευθείας και άμεσης σύγκρουσης με τις λογικές συμβιβασμού, όπως αυτές υπάρχουν σήμερα εξαιτίας των μνημονιακών συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, και οι οποίες ουσιαστικά έχουν κάνει το συνδικαλιστικό κίνημα να ακολουθεί τη μνημονιακή λαίλαπα, και όχι να στέκονται εμπόδιο, οι οποίες έχουν καθηλώσει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.»
Άλλος ένας ταξικός πόλος! Το εάν θα αποτελέσει πόλο και ποιων ακριβώς μέλλει να το δείξει η ίδια η πραγματικότητα. Το πόσο ταξικός θα είναι αυτό μπορούμε από τώρα να το αμφισβητήσουμε. Κι αυτό γιατί αυτή η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο γίνεται στη βάση των ίδιων απόψεων που οδήγησαν στον ιδεολογικό αφοπλισμό και την πολιτική-οργανωτική αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
Ας δούμε, λοιπόν. Η πρόσκληση της πρωτοβουλίας για την ίδρυση αυτής της παράταξης υπογράφεται και από πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ, που στις προηγούμενες εκλογές του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, αλλά και σε άλλα Εργατικά Κέντρα, ήταν σε κοινά ψηφοδέλτια με την Αυτόνομη Παρέμβαση, με μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο το «αντιμνημονιακό». Ονόματα πολλά, σε σωματεία και εργατικά κέντρα όλης της χώρας. Επιπλέον, αντιπρόσωποι στη συνδιάσκεψη ήταν όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές στα συνδικαλιστικά όργανα, ενώ ένα μικρό ποσοστό αντιπροσώπευσης αναλογούσε στους «κοινούς θνητούς», τους μη εκλεγμένους. Από την αρχή, λοιπόν, γίνεται φανερό τι εννοούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ως συγκρότηση συνδικαλιστικής παράταξης και πού στοχεύουν.
Στόχος δεν είναι η συγκρότηση των εργαζομένων και του κινήματός τους, των αγώνων που πρέπει να δώσουν, αλλά η δημιουργία μιας συμμαχίας στα πλαίσια των συνδικάτων που θα αξιοποιεί την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ για να στεγάσει δυσαρεστημένους πασόκους συνδικαλιστές, πρώην και -γιατί όχι- νυν. Τα πολλά και «βαριά» λόγια δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική ουσία. Ο νέος «ταξικός πόλος» δεν θα βασιστεί παρά στις ίδιες σαθρές βάσεις της ανάθεσης και της περιθωριοποίησης των εργαζόμενων μαζών. Η αλλαγή των συσχετισμών που προτείνει δεν είναι παρά η άθροιση εκπροσωπήσεων στις διοικήσεις των σωματείων. Και κάπως έτσι υποτίθεται ότι θα φτάσουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και στην ταξική ανατροπή (και τι, άραγε, σημαίνει αυτό για το ΜΕΤΑ;). Και κάπως έτσι θα προωθηθούν και τα αιτήματα για «την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους- την δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την πάλη κατά των ιδιωτικοποιήσεων, κατά των απολύσεων, την προστασία των κοινωνικών αγαθών, την διεκδίκηση μέτρων προστασίας των ανέργων, την συνέχεια της λειτουργίας των επιχειρήσεων που εγκαταλείπονται, με σκοπό την διάσωση των θέσεων εργασίας».
Γνώριζαν πολύ καλά τα στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης ότι το άνοιγμα προς τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ θα δημιουργούσε αντιδράσεις. Πόσο μάλλον που αρκετοί από αυτούς ήταν σαφώς ταγμένοι με την εργοδοτική πλευρά, έπαιξαν απεργοσπαστικό ρόλο κ.λπ. Ωστόσο, δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν πίσω. Και αυτό φάνηκε τόσο προσυνδιασκεψιακά (όπως στη Θεσσαλονίκη με την περίπτωση της ένταξης του Θανάση Τούση και του Λάζαρου Γιουρτσίδη, συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ στην Ομοσπονδία Ταχυδρομικών και την Ομοσπονδία Ασφαλιστικών Συλλόγων, αντίστοιχα, ή στην Αθήνα με την περίπτωση των στελεχών της ΠΑΣΚΕ στην ΟΙΕΛΕ) όσο και κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης όπου τοποθετήσεις διαφωνίας «θάφτηκαν». Προφανώς, η «ταξική» στόχευση της νέας παράταξης δεν επιτρέπει τέτοιου είδους «παρεκκλίσεις».
• Πολλές φορές στα κείμενα αναφέρεται η παράταξη σαν να είναι το συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν είναι τυχαίο ή λάθος, είναι συγκεκριμένη θέση, Είναι η θέληση οικειοποίησης των συνδικάτων. Είναι η γραμμή του κρατικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού που δεν ξεχωρίζει παράταξη και συνδικάτο. Ιδιαίτερα όταν πλειοψηφεί σε ένα συνδικάτο, ή όταν στην κυβέρνηση βρίσκεται το κόμμα που στηρίζει, θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη άποψη ή, απλά, δεν την παίρνει υπόψη του.
Το συνδικαλιστικό όργανο, ένα συνδικάτο συγκροτείται πάνω στα κοινά συμφέροντα, ακόμα και αν ανάμεσά τους υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές και πολιτικές επιλογές. Οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται στο συνδικάτο στην εξής βάση: ότι σαν εργαζόμενοι είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης και πρέπει να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους ενάντια σε κάθε έναν καπιταλιστή εργοδότη, αλλά και συνολικά στον καπιταλισμό και στο κράτος που είναι ο εκφραστής των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, ο συλλογικός καπιταλιστής. Αντίθετα, μια συνδικαλιστική παράταξη έχει μια ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, συγκεντρώνει αυτούς που συνειδητά επιλέγουν να υπηρετήσουν τις θέσεις της παράταξης ή να κινηθούν στο κίνημα στη βάση αυτών των απόψεων.
• Όσο ψάχνεις, βλέπεις την «αντίσταση», την «ταξική ανατροπή», όλα από λίγο. Η αντίσταση και η ανατροπή τελειώνουν με την αλλαγή συσχετισμών μέσα στα συνδικαλιστικά όργανα, λες και είναι μια διαδικασία που την προτείνεις, παίρνει πλειοψηφία και έγινε. Όμως οι συσχετισμοί αλλάζουν πραγματικά μόνο μέσα από τις διαδικασίες που αναπτύσσονται στους αγώνες και τις αντιστάσεις. Μόνο μέσα από την αγωνιστική εμπλοκή των εργαζομένων στην ταξική πάλη. Εκεί διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση. Εκεί αναγνωρίζει ο εργαζόμενος σε ποια μεριά είναι, ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του.
• Στη διακήρυξή του το ΜΕΤΑ προσδιορίζει ως αντιπάλους των εργαζομένων, τη μεγάλη εργοδοσία, τα μονοπώλια, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς που τις επιβάλλουν, όλο το μνημονιακό σύστημα που τις στηρίζει και τις κυβερνήσεις που τις εφαρμόζουν. Όροι όπως κεφάλαιο, ιμπεριαλισμός, σχέσεις εξάρτησης, καπιταλιστική επίθεση, ταξική επίθεση, συγκρότηση της εργατικής τάξης, οργάνωση εργαζομένων απουσιάζουν εντελώς. Και όχι τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστές του, με τον αέρα της ανερχόμενης κυβερνητικής δύναμης, θέλουν τους εργαζόμενους ως στοιχείο στήριξης και προώθησης του κυβερνητικού σχεδιασμού τους, ως στήριγμα ή συμπλήρωμα των κενών της κρατικής μηχανής:
«Στην σημερινή καταβαράθρωση των ηθικών αξιών και αρχών, στον κίνδυνο εκφασισμού και κανιβαλισμού της κοινωνίας, στην αποθέωση του ατομικισμού, τα συνδικάτα πρέπει να προβάλουν τον δικό τους πολιτισμό.
Ενάντια στη σήψη και τη διαφθορά, τον ατομικισμό και την αδιαφορία, την εμπορευματοποίηση και τον ελιτισμό, τη δουλοπρέπεια και την παραίτηση, τα συνδικάτα να αντιπαρατάξουν το σύστημα αξιών και αρχών του κόσμου της εργασίας, που είναι οι αξίες της εθελοντικής προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης, της δικαιοσύνης, του αντιφασιστικού και φιλειρηνικού πολιτισμού.»
Και τις αξίες αυτές θα τις υπηρετήσει το νέο κράτος που θα προκύψει από την κυβερνητική εναλλαγή συμπληρώνουμε εμείς. Το κράτος που ξαφνικά, με ένα καλό διαχειριστή θα είναι καλό και για το λαό. Το μόνο που χρειάζεται είναι η στήριξη των εθελοντών και εργαζόμενους που να πιστεύουν στην συνδιαχείριση.
• Γίνεται αναφορά στην ενιαία συνδικαλιστική έκφραση (που για αρκετά χρόνια εμφανίζεται ως «λύση»), δηλαδή μια μεγάλη οργάνωση ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, υποστηρίζοντας ότι θα λύσει τα προβλήματα ακινησίας και θα φέρει το κίνημα μπροστά. Ενώ ένα είναι σίγουρο αν γίνει αυτό. Ακόμη μεγαλύτερη ακινησία και έλεγχος του κινήματος.
Γίνεται αναφορά στην κοινή δράση, αλλά ως υπόθεση των σωματείων, όχι των ίδιων των αγωνιζόμενων, των εργαζόμενων. Οι άνεργοι, οι διαθέσιμοι, οι νεολαίοι, δεν είναι ακροατήριο για τις διακηρύξεις, είναι το κομμάτι που θα αποφασίσει και θα δώσει τους αγώνες. Είναι επομένως το συστατικό κομμάτι κάθε συντονισμού, κάθε δράσης.
Γίνεται αναφορά στις μορφές πάλης σαν να είναι κάτι που από μόνο του δίνει δυναμική σε έναν αγώνα. Το πιο πιθανό είναι, αν καλά διαβάζουμε, ότι πρέπει να περιοριστούν οι απεργίες, να αντικατασταθούν με καταλήψεις, με απογευματινά συλλαλητήρια.
Δυστυχώς τέτοιες απόψεις πάνε τους εργαζόμενους πολύ πίσω, πιο πίσω απ’ αυτό που κατέκτησαν μέσα από τους αγώνες τους. Από τη συγκρότηση που κατέκτησαν αντιστεκόμενοι στις απολύσεις στο δημόσιο, απέναντι στις απολύσεις του καπιταλιστή εργοδότη, στα μνημόνια και τη βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση.
Η στάση μας απέναντι στην νέα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αποφασιστική. Να στηρίζεται στην αποκάλυψη του αποπροσανατολιστικού της ρόλου. Όχι βέβαια με την υστερία του ΠΑΜΕ που κάθε λίγο δημοσιεύει σωματεία που τα βρήκανε με τη ΠΑΣΚΕ, για να καλύψει τις δικές του ευθύνες στο κίνημα.
Με γνώμονα το καθήκον να ανοίξουμε δρόμους, να συναντηθούμε και να τους βαδίσουμε με τους εργαζόμενους που συνεχίζουν να αγωνίζονται, να συμβάλουμε στα πεδία της ταξικής πάλης. Να μπορέσουμε να συμβάλουμε στο απεγκλωβισμό των εργαζόμενων από τις εκλογικές αυταπάτες, τις αυταπάτες της συνδιαχείρισης. Να συμβάλουμε στην ανάπτυξη κινήματος αντίστασης, διεκδίκησης, ανατροπής της επίθεσης. Κίνημα απέναντι στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Σχόλια