Σταράτες κουβέντες

Ο κλοιός σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο. Ο ελληνικός καπιταλισμός περνά τώρα τη χειρότερη φάση της κρίσης και η κυβέρνηση που διαχειρίζεται τις υποθέσεις του σπεύδει να ανταποκριθεί όχι μόνο στις ανάγκες διαχείρισης της κρίσης, αλλά σε γενικότερες ανάγκες-απαιτήσεις του συστήματος. Την τρέχουσα περίοδο προσπαθούν να «καθαρίσουν» με μέτωπα ανοιχτά επί χρόνια, όπως το Ασφαλιστικό και οι εργασιακές σχέσεις.



Αρκεί να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα: σε μια περίοδο σχετικά υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και υψηλότατης κερδοφορίας, οι κυβερνήσεις μείωσαν σχεδόν στο μισό τη φορολογία των καπιταλιστικών κερδών. Μόνο απ’ αυτή την κίνηση χάθηκαν τεράστια ποσά από τα δημόσια ταμεία. Ουδείς, όμως, συζητά το ενδεχόμενο, τώρα που το κράτος έχει ισχυρό δημοσιονομικό πρόβλημα, να επαναφέρει τους συντελεστές στα παλιά επίπεδα. Αντίθετα, συζητούν για πάγωμα μισθών και συντάξεων, για πάγωμα προσλήψεων και για ριζικές (δομικές τις χαρακτηρίζει ο αρμόδιος υπουργός) ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα.



Η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχαίρει για τη «στενή επιτήρηση» από την Κομισιόν, υπολογίζοντας ότι θα μεταφέρει στις Βρυξέλλες την πολιτική ευθύνη και το πολιτικό κόστος. Τον εργαζόμενο, όμως, δεν τον ενδιαφέρουν τα προπαγανδιστικά τερτίπια, αλλά οι συνέπειες από την άσκηση της όποιας πολιτικής. Και οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές γι’ αυτόν, είτε οι αποφάσεις παρθούν στις Βρυξέλλες είτε στην Αθήνα.


Γιατί οι αποφάσεις δεν είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης ή της Κομισιόν, αλλά ζήτημα αναγκών του συστήματος. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. ‘Η τα βάρη της κρίσης θα φορτωθούν στις πλάτες των εργαζόμενων ή η κερδοφορία του κεφάλαιου θα δεχτεί πλήγματα. Κυβέρνηση και Κομισιόν βρίσκονται από την ίδια πλευρά, από την πλευρά του κεφάλαιου. Το ίδιο και η αστική αντιπολίτευση. Το ίδιο και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που παίζει το ρόλο τουκυματοθραύστη της εργατικής διαμαρτυρίας και της εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης ή αλλιώς ταξικής υποταγής.