Κατασκευάζουν εχθρούς

Και τώρα, μπροστά στη χρεοκοπία και την εθνική καταισχύνη, κατασκευάζουν εχθρούς για να καλύψουν την ανομία τους: Η βίλα Αμαλίας, εχθρός της Δημοκρατίας! Ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, οπαδός της βίας και προστάτης των «κουκουλοφόρων». «Η δημοκρατία κινδυνεύει»! Από ποιους κινδυνεύει; Από αυτούς που μας κυβερνούν δεν κινδυνεύει απλώς η δημοκρατία: Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά και η κοινοβουλευτική δημοκρατία μετατρέπεται βαθμιαία σε αυταρχικό κράτος των ΜΑΤ. 

Αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση των νεοδωσίλογων, θα ζήσουμε ξένοι στην ίδια την πατρίδα μας. Η Ελλάδα θα μετατραπεί «σε ένα απέραντο ξενοδοχείο». Σε χώρα υπηρεσιών. Μετά την κατοχή, χάθηκε μια γενιά νέων, κυρίως αγροτόπαιδων, που μετανάστευσαν στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Σήμερα θα χαθεί μια γενιά επιστημόνων, τεχνικών, νέων με υψηλή ειδίκευση, που άρχισαν ήδη να ξενιτεύονται για να επιβιώσουν.

Όπως γράφει ο Μακρυγιάννης, από την Ελλάδα πέρασαν πολλοί καταχτητές. Αλλά από τις διαδοχικές γενοκτονίες, έμενε πάντοτε κάποια «μαγιά», για την αναγέννηση του έθνους. Σήμερα κινδυνεύουμε να διαλυθούμε μέσα στην τεράστια εθνοκτόνα χοάνη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Ελπίδα; Ένα πλατύ, λαϊκό μέτωπο, για την ανατροπή της κυβέρνησης. Για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα μπορέσει να ανοικοδομήσει τη χώρα, που θα αποκαταστήσει τη λαϊκή κυριαρχία και θα ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης. Και μια παρατήρηση: όταν οι ένοχοι απέναντι στο έθνος και την πατρίδα προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν πολιτικό χώρο της Αριστεράς ως προστάτη, αν όχι οργανωτή της βίας και της «τρομοκρατίας» (ποιας τρομοκρατίας; τρομοκράτες είναι τα όργανα της «τάξεως» και οι κρυφοί συνεργάτες τους), τότε τι κάνουν τα άλλα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς; Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής εντιμότητας το να υψώσουν την φωνή τους. Είναι και θέμα αυτοπροστασίας. Ας θυμηθούν το κείμενο του Μπρεχτ: Ο φρόνιμος πολίτης δεν μιλούσε όταν πιάνονταν διαδοχικά συγκάτοικοι και γείτονες. Κάποτε ήλθε και η δική του σειρά. Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Αν δεν ξεσηκωθούμε, κάποτε οι απόγονοι θα λένε: «Γιατί σώπαιναν οι ποιητές τους;» (Μπρεχτ).