Η «πρώτη φορά Αριστερά» χτυπάει το δικαίωμα της απεργίας: Κερασάκι στην τούρτα της κινεζοποίησης
Πριν στεγνώσει το μελάνι των τροϊκανών κάτω από το λεγόμενο staff level
agreement της τρίτης αξιολόγησης, η Αχτσιόγλου έσπευσε σαν τον κλέφτη να
καταθέσει στη Βουλή τροπολογία (σε άσχετο νομοσχέδιο και εκπρόθεσμη), η
οποία θέτει εκποδών το δικαίωμα της απεργίας για τις πρωτοβάθμιες
συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ενδεχομένως αυτή τη στιγμή η τροπολογία να
είχε ψηφιστεί, αν δεν μεσολαβούσε ένας παράγοντας που δεν τον είχαν
πάρει υπόψη τους: η «αναπτυξιακή» φιέστα στην Κέρκυρα, στην οποία θα
έπαιρναν μέρος υπουργοί και βουλευτές. Σε περίπτωση ονομαστικής
ψηφοφορίας (ο Περισσός την προανήγγειλε), η τροπολογία θα περνούσε με
τις ψήφους της ΝΔ, δίνοντας αφορμή για βάσιμη πολιτική σπέκουλα για τη
συνοχή του κυβερνητικού λόχου.
Ετσι, η τροπολογία αποσύρθηκε άρον-άρον, όπως ακριβώς είχε κατατεθεί. Οχι βέβαια για «να δοθεί χρόνος να γίνουν κάποιες περαιτέρω διευκρινίσεις» και «να γίνει και ένας ευρύτερος διάλογος», όπως έσπευσε να πει ο γνωστός και μη εξαιρετέος γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Α. Νεφελούδης (αλήθεια, όταν κατέθεταν νυχτιάτικα την τροπολογία, για να ψηφιστεί την επόμενη μέρα, δεν το είχαν σκεφτεί αυτό;), αλλά για να μη χρειαστεί να περάσει η αντεργατική ρύθμιση χάρη στις ψήφους της ΝΔ. Θα την καταθέσουν τις επόμενες μέρες, χωρίς καμιά αλλαγή. Το είπε και ο Νεφελούδης με τα «περίεργα» ελληνικά του: «Στην ουσία δεν θα αλλάξει τίποτα, με την έννοια ότι ήταν έτσι κι αλλιώς μια επιλογή που δεν ήταν προτεραιότητά μας να επιλεγεί, για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία για τις απεργίες. Είναι αποτέλεσμα της συμφωνίας με τους θεσμούς».
Να λοιπόν γιατί βιάστηκαν τόσο πολύ να προωθήσουν την τροπολογία. Για να πάει ο Τσακαλώτος στο Eurogroup «με ψηλά το κεφάλι»: «εμείς περνάμε ακόμα και τα πιο δύσκολα, ακόμα και αντεργατικά μέτρα που οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να νομοθετήσουν, μολονότι τους το ζητήσατε».
Δεν ανησυχούν για τη… συνείδηση των βουλευτών του κυβερνητικού λόχου; Μετά από τόσες… δοκιμασίες συνείδησης, κατά τις οποίες πάντοτε νίκησε το Μνημόνιο (και όχι η υποτιθέμενη συνείδηση), δεν ανησυχούν. Αν χρειαστεί, θα γίνει και λίγο «μασάζ», όπως λέει ο Τσακαλώτος, που εξομολογήθηκε πρόσφατα ότι θα ήθελε να έχει σπουδάσει και ψυχολογία για να μπορεί να κάνει αποτελεσματικότερα το «ego μασάζ» που χρειάζονται οι σύντροφοί του. Το πρώτο δείγμα μνημονιακής νομιμοφροσύνης το έδωσε στη Βουλή ο… ούλτρα αριστερός Γιώργος Κυρίτσης, απαντώντας στον Μπουμπούκο που τους έλεγε «πόσο ξεφτίλες είστε!»: «Η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται και πετυχαίνει αυτό το οποίο κάθε φορά θεωρεί ότι είναι το καλύτερο το οποίο μπορεί να πετύχει κοιτάζοντας τα πράγματα από την πλευρά της περιφρούρησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων»!
Η νομοθεσία για την κήρυξη απεργίας προβλέπεται από τον νόμο 1264/1982. Το άρθρο 20 προβλέπει ότι στα πρωτοβάθμια σωματεία απεργία αποφασίζεται μόνο από τη γενική συνέλευση (το διοικητικό συμβούλιο μπορεί ν' αποφασίσει μόνο στάση εργασίας). Το άρθρο 8 (παράγραφος 2) προβλέπει πότε μια γενική συνέλευση έχει απαρτία. Στην πρώτη σύγκλησή της απαιτείται η παρουσία του 1/3 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, στη δεύτερη συνέλευση (μπορεί να γίνει μετά από δύο μέχρι δεκεπέντε μέρες) απαιτείται παρουσία του 1/4 και στην τρίτη συνέλευση (πάλι μετά από δύο μέχρι δεκεπέντε μέρες) αρκεί η παρουσία του 1/5 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.
Σ' αυτή τη διάταξη οι συριζαίοι προσθέτουν ένα εδάφιο που προβλέπει: «Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών».
Σ' ένα συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο γραφειοκρατικοποιημένο αλλά και απομαζικοποιημένο, σε χώρους δουλειάς όπου βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία, σπεύδουν να ορθώσουν νέα εμπόδια στη δυνατότητα κήρυξης απεργίας, θωρακίζοντας τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις για το μέλλον.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη διάταξη τη ζητούσε η τρόικα από το 2011. Ο Βρούτσης, ως υπουργός Εργασίας, προσπάθησε να τη θεσπίσει το 2012, όμως δε συμφώνησε το ΠΑΣΟΚ, που αντιμετώπιζε προβλήματα με τη συνδικαλιστική του γραφειοκρατία. Ετσι, η τρόικα πείστηκε ν' αφήσει το θέμα για ευθετότερο χρόνο. Κι αυτόν τον ευθετότερο χρόνο τον βρήκαν τώρα, με την «πρώτη φορά Αριστερά», που ψηφίζει αυτά που δεν τολμούσαν να ψηφίσουν η Δεξιά και το Κέντρο.
Η υπόθεση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, βέβαια, είναι κάτι ευρύτερο από την εργατική νομοθεσία, όπως διαμορφώνεται κάθε φορά. Το τιτάνιο αυτό έργο πρέπει να γίνει «υπόγεια» για να μπορέσει να σπάσει ένα προς ένα τα κατασταλτικά εμπόδια.
Ετσι, η τροπολογία αποσύρθηκε άρον-άρον, όπως ακριβώς είχε κατατεθεί. Οχι βέβαια για «να δοθεί χρόνος να γίνουν κάποιες περαιτέρω διευκρινίσεις» και «να γίνει και ένας ευρύτερος διάλογος», όπως έσπευσε να πει ο γνωστός και μη εξαιρετέος γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Α. Νεφελούδης (αλήθεια, όταν κατέθεταν νυχτιάτικα την τροπολογία, για να ψηφιστεί την επόμενη μέρα, δεν το είχαν σκεφτεί αυτό;), αλλά για να μη χρειαστεί να περάσει η αντεργατική ρύθμιση χάρη στις ψήφους της ΝΔ. Θα την καταθέσουν τις επόμενες μέρες, χωρίς καμιά αλλαγή. Το είπε και ο Νεφελούδης με τα «περίεργα» ελληνικά του: «Στην ουσία δεν θα αλλάξει τίποτα, με την έννοια ότι ήταν έτσι κι αλλιώς μια επιλογή που δεν ήταν προτεραιότητά μας να επιλεγεί, για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία για τις απεργίες. Είναι αποτέλεσμα της συμφωνίας με τους θεσμούς».
Να λοιπόν γιατί βιάστηκαν τόσο πολύ να προωθήσουν την τροπολογία. Για να πάει ο Τσακαλώτος στο Eurogroup «με ψηλά το κεφάλι»: «εμείς περνάμε ακόμα και τα πιο δύσκολα, ακόμα και αντεργατικά μέτρα που οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να νομοθετήσουν, μολονότι τους το ζητήσατε».
Δεν ανησυχούν για τη… συνείδηση των βουλευτών του κυβερνητικού λόχου; Μετά από τόσες… δοκιμασίες συνείδησης, κατά τις οποίες πάντοτε νίκησε το Μνημόνιο (και όχι η υποτιθέμενη συνείδηση), δεν ανησυχούν. Αν χρειαστεί, θα γίνει και λίγο «μασάζ», όπως λέει ο Τσακαλώτος, που εξομολογήθηκε πρόσφατα ότι θα ήθελε να έχει σπουδάσει και ψυχολογία για να μπορεί να κάνει αποτελεσματικότερα το «ego μασάζ» που χρειάζονται οι σύντροφοί του. Το πρώτο δείγμα μνημονιακής νομιμοφροσύνης το έδωσε στη Βουλή ο… ούλτρα αριστερός Γιώργος Κυρίτσης, απαντώντας στον Μπουμπούκο που τους έλεγε «πόσο ξεφτίλες είστε!»: «Η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται και πετυχαίνει αυτό το οποίο κάθε φορά θεωρεί ότι είναι το καλύτερο το οποίο μπορεί να πετύχει κοιτάζοντας τα πράγματα από την πλευρά της περιφρούρησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων»!
Η νομοθεσία για την κήρυξη απεργίας προβλέπεται από τον νόμο 1264/1982. Το άρθρο 20 προβλέπει ότι στα πρωτοβάθμια σωματεία απεργία αποφασίζεται μόνο από τη γενική συνέλευση (το διοικητικό συμβούλιο μπορεί ν' αποφασίσει μόνο στάση εργασίας). Το άρθρο 8 (παράγραφος 2) προβλέπει πότε μια γενική συνέλευση έχει απαρτία. Στην πρώτη σύγκλησή της απαιτείται η παρουσία του 1/3 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, στη δεύτερη συνέλευση (μπορεί να γίνει μετά από δύο μέχρι δεκεπέντε μέρες) απαιτείται παρουσία του 1/4 και στην τρίτη συνέλευση (πάλι μετά από δύο μέχρι δεκεπέντε μέρες) αρκεί η παρουσία του 1/5 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.
Σ' αυτή τη διάταξη οι συριζαίοι προσθέτουν ένα εδάφιο που προβλέπει: «Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών».
Σ' ένα συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο γραφειοκρατικοποιημένο αλλά και απομαζικοποιημένο, σε χώρους δουλειάς όπου βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία, σπεύδουν να ορθώσουν νέα εμπόδια στη δυνατότητα κήρυξης απεργίας, θωρακίζοντας τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις για το μέλλον.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη διάταξη τη ζητούσε η τρόικα από το 2011. Ο Βρούτσης, ως υπουργός Εργασίας, προσπάθησε να τη θεσπίσει το 2012, όμως δε συμφώνησε το ΠΑΣΟΚ, που αντιμετώπιζε προβλήματα με τη συνδικαλιστική του γραφειοκρατία. Ετσι, η τρόικα πείστηκε ν' αφήσει το θέμα για ευθετότερο χρόνο. Κι αυτόν τον ευθετότερο χρόνο τον βρήκαν τώρα, με την «πρώτη φορά Αριστερά», που ψηφίζει αυτά που δεν τολμούσαν να ψηφίσουν η Δεξιά και το Κέντρο.
Η υπόθεση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, βέβαια, είναι κάτι ευρύτερο από την εργατική νομοθεσία, όπως διαμορφώνεται κάθε φορά. Το τιτάνιο αυτό έργο πρέπει να γίνει «υπόγεια» για να μπορέσει να σπάσει ένα προς ένα τα κατασταλτικά εμπόδια.
Σχόλια