ΠΕΜΠΤΗ 14/12 στις 21.30 -ακριβώς- το βράδυ στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας. Σας περιμένουμε.

Για αυτή την εβδομάδα, στο ντεμπούτο του σκηνοθέτη Paddy Considine, μία παραγωγή που προβλήθηκε στο 52^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κερδίζοντας μάλιστα το Βραβείο Κοινού. Μία υποβλητική ταινία χαρακτήρων με θέμα τα πολλαπλά πρόσωπα της βίας και την απεγνωσμένη προσπάθεια δύο μοναχικών βασανισμένων ψυχών να ανταπεξέλθουν στα σκαμπανεβάσματα της ζωής.

​

​

​TYRANNOSAUR (2011)

Σκηνοθεσία | Paddy Considine

Σενάριο | Paddy Considine

Μουσική | Dan Baker, Chris Baldwin

Φωτογραφία | Erik Wilson

Cast | Peter Mullan, Archie Lal, Jag Sanghera, Mike Fearnley, Paul Conway, Olivia Colman

Χώρα | U.K

Κατηγορία | Δράμα  

Διάρκεια | 1h 32min

trailer

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ . . .

Ένας μοναχικός χήρος, ο Τζόζεφ, που «όλα του φταίνε» με τάσεις αυτοκαταστροφής και βαθιά αίσθηση κενού στη ζωή του συναντά τυχαία (;) μια ευσεβή κυρία, θεοσεβούμενη, τη Χάνα, με αντίστοιχα διάφορα προβλήματα, η οποία περνά το χρόνο της εργαζόμενη σε ένα κατάστημα μιας χριστιανικής οργάνωσης για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Μια σχέση φιλίας αναπτύσσεται μεταξύ τους, σχέση που βαθμιαία θα αποδειχθεί βαθιά και λυτρωτική και για τους δύο. Ωστόσο, η σκιά του συζύγου της Χάνα πλανάται απειλητικά γύρω τους ενώ απρόσμενες εξελίξεις θα καθορίσουν τη λύση της πλοκής…

Ο Πάντι Κόνσινταϊν αφού πειραματίστηκε πρώτα στο χώρο της σκηνοθεσίας φτιάχνοντας μια μικρού μήκους ταινία, το Dog Altogether με τους ίδιους ηθοποιούς, αποφάσισε να αποτολμήσει το μεγάλο βήμα και να ριχτεί στα άδυτα της κινηματογραφικής τέχνης πλάθοντας μια ιστορία διαπεραστικά ανθρώπινη και ρεαλιστική. Κεντρικός άξονας που διατρέχει όλη την πλοκή είναι η βία (σωματική, ψυχική, λεκτική) που αναπαρίσταται όχι μόνο με τις εικόνες αλλά και με ηχητικά μηνύματα. Η βία υποβόσκει μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον και όταν το φέρουν οι περιστάσεις μπορεί να έρθει στην επιφάνεια από οποιονδήποτε, τόσο από έναν αποτυχημένο αλκοολικό όσο και από μια θρησκευόμενη, καλοσυνάτη κυρία. Χαρακτηριστικά είναι κάποια απρόσμενα ρακόρ ήχου και εικόνας που παραπέμπουν στη βία δημιουργώντας πρόσθετα εφέ. Για παράδειγμα, ο ήχος των χτυπημάτων του Τζόζεφ που προσπαθεί να γκρεμίσει ένα παράπηγμα παραπέμπει στα χτυπήματα που θα δεχθεί η Χάνα από τον άντρα της.

Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα επαρχιώτικης μονοτονίας και ανίας όπου η ζωή κυλά με αργούς ρυθμούς –εξ ου και οι αργοί ρυθμοί της ταινίας- ενώ η έλλειψη νοήματος σε αυτή σημαδεύει τα πρόσωπα του μύθου. Ο σκηνοθέτης με περιγραφικές εικόνες ξετυλίγει το νήμα της ζωής υπάρξεων δυστυχισμένων που ψάχνουν μέσα στην απελπισία τους μια ελπίδα, μια «σανίδα σωτηρίας» που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο. Κάτι που τελικά θα το καταφέρουν.

Όλο το περιβάλλον της ταινίας, οι εξωτερικοί χώροι, τα τοπία και ο καιρός, γκριζωπός τις περισσότερες φορές, αντανακλούν και συμμερίζονται την ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων. Η ιστορία του κινηματογράφου είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα «αντιστοίχησης (ανθρώπινων) διαθέσεων» κατά τον Jacques Gesterkorn (Η Μεταφορά στον Κινηματογράφο) και φύσης ή φωτός. Παραλληλισμοί, προσεγγίσεις ψυχής και περιβάλλοντος συνιστούν μια ιδιαίτερη μεταφορική ποικιλία δανεισμένη αρχικά από το λόγο. Ο Πωλ Βερλέν γράφει χαρακτηριστικά: «Βρέχει στην καρδιά μου όπως βρέχει στην πόλη», κάτι που αντιστοιχεί σε αυτό που λέει ο Αϊζενστάιν: «Ο ήρωας θλίβεται και ενωμένη μαζί του θλίβεται και η φύση».

Ένας άλλος συσχετισμός φύσης και ανθρώπων ή μάλλον ανθρώπινων καταστάσεων με σαφείς περιγραφικές διαστάσεις αποτελεί το φαινόμενο του τοτεμισμού που χαρακτηρίζει τον Τυραννόσαυρο. Η εξομοίωση του ανθρώπου με τα ζώα ή το αντίστροφο συνιστά ένα σχήμα ευρέως γνωστό από τα αρχαία χρόνια. Πάμπολλες είναι οι μεταφορές με τα ζώα στον καθημερινό λόγο και οι μύθοι (με κυριότερο τον Αίσωπο) μας έχουν εξοικειώσει ήδη από την παιδική ηλικία να αποδίδουμε στα ζώα τις μικρότητες ή τις αρετές αντίστοιχα της ανθρώπινης φύσης. Με έναν αντίστροφο τρόπο και οι άνθρωποι οικειοποιούνται χαρακτηριστικά ζώων. Ιδέα που την έχει αξιοποιήσει ο Πάντι Κόνσινταϊν αρκετά παρουσιάζοντάς μας έναν γείτονα του Τζόζεφ που έχει γίνει ίδιος με το σκύλο του (τόσο στη μορφή όσο και στο χαρακτήρα) αλλά και τον ίδιο τον Τζόζεφ ταυτίζοντάς τον με έναν Δεινόσαυρο. Με μια πιο προσεχτική ματιά θα λέγαμε ότι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Τζόζεφ προσομοιάζουν στα αντίστοιχα ενός δεινόσαυρου και μάλιστα του Τυραννόσαυρου του Τζουράσικ Πάρκ που ανατάραζε το σύμπαν από όπου και να περνούσε. Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία και παρατηρώντας ο θεατής τη στάση του Τζόζεφ, ο Τυραννόσαυρος αποτελεί έναν τίτλο-τοτέμ που δικαιολογείται ή ενεργοποιείται στην πορεία της ταινίας με μια αντιστροφή: από την πεθαμένη γυναίκα του στην οποία είχε αποδοθεί αυτός ο χαρακτηρισμός στον ίδιο τον Τζόζεφ. Έτσι, αυτή ταινία με το συγκεκριμένο τίτλο έρχεται να προστεθεί στη γκάμα ταινιών μυθοπλασίας που έχουν πάρει το στερεότυπο της εξομοίωσης του ανθρώπου με τα ζώα για να το εντάξουν στις αφηγηματικές τους μορφές. Κάποια ενδεικτικά παραδείγματα αυτού του φαινομένου είναι Τα Αρπακτικά του Stroheim, Η Σκύλα του Renoir, Το Κοράκι του Clouzot, Ο Γατόπαρδος του Visconti…και άλλα πολλά.

Η αίσθηση του κενού και της μοναξιάς που κατατρέχει τα πρόσωπα του έργου έρχεται να συνδεθεί με κάποιες ανησυχίες-αμφιβολίες θρησκευτικής φύσεως πάνω στο Θεό και τη σιωπή του.

ΠΗΓΕΣ/ imdb.com/ camerastyloonline.wordpress.com

Αυτή την Πέμπτη 14/12 στις 21.30

Σας περιμένουμε στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΣ ΚΙΝΗΤΡΟ