Για πόσο ακόμη «λίγο απ` όλα»;
Με αφορμή ένα διάλογο εδώ
Επειδή «έπεσαν» στο τραπέζι κάποια ιστορικά στοιχεία και αντιστοιχήθηκαν διαφορετικές εποχές και στάσεις, ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ιστορικά:
Νοέμβρης μεταπολίτευσης του ‘74 , στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης η κυβέρνηση Καραμανλή ορίζει προκλητικά τις εκλογές. Τότε η ΟΜΛΕ είχε τη θέση της αποχής, εν πάση περιπτώσει στον γιορτασμό του Πολυτεχνείου που ακολουθεί η θέληση των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η συσπείρωση χιλιάδων αγωνιστών στις γραμμές τους επιβάλλει την πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία και ουσιαστικά την καθιερώνει.
Μάης 1975. Με πρωτοβουλία της ΟΜΛΕ οργανώνεται στη Θεσσαλονίκη - ενάντια στη θέληση των ρεφορμιστών- εκδήλωση την επέτειο της δολοφονίας του Λαμπράκη στις 22 Μάη που είχε απαγορευτεί. Με τακτικές δημιουργίας παράνομων μικρών συγκεντρώσεων και κόντρα στην άγρια βία της αστυνομίας (αγωνιστές ακόμα ταλαιπωρούνται από τα τότε τραύματα) η απαγόρευση σπάει και από τότε ουσιαστικά καθιερώνεται οι εκδηλώσεις μνήμες του Λαμπράκη να είναι νόμιμες.
Άνοιξη του 1978 η «προδρομική» προσπάθεια να εφαρμοστεί κανονισμός λειτουργίας και διαγραφές φοιτητών (στην ουσία όλο το αυταρχικό πλαίσιο του νόμου 815) στην Πάτρα οδηγεί στην Κατάληψη του Πανεπιστήμιο-Πολυτεχνείου Πάτρας. Ύστερα από ένα όργιο βίας και καταστολής η αστυνομία εισβάλλει στο χώρο και συλλαμβάνονται τρία μέλη της ΠΠΣΠ και μια μαθήτρια μέλος της ΠΜΣΠ, προφυλακίζονται και καταδικάζονται με βαριές κατηγορίες. Επρόκειτο για τους πρώτους πολιτικούς κρατούμενους της μεταπολίτευσης που προήλθαν από διαδικασία κινηματικής σύγκρουσης.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα η ΠΜΣΠ –την ώρα που οι ρεφορμιστές συμμετέχουν στις μαθητικές κοινότητες του κυβερνητικού διατάγματος και προωθούν τη μεταπολιτευτική «σταθεροποίηση»– προωθεί την εκλογή δημοκρατικών προεδρείων, οργανώνει αποχές με αίτημα «μισή μονάδα υπέρ του μαθητή» και αρκετά μέλη της αποβάλλονται, διώκονται ή συλλαμβάνονται.
Τα ίδια συμβαίνουν στους εργασιακούς χώρους όπου σε κεντρικό επίπεδο η απεργία των οικοδόμων στις 25 Μάη του 1976 - απεργία και συγκέντρωση που στηρίζουν οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς - αντιμετωπίζεται άγρια όπου κάνουν το ντεμπούτο τους τα ΜΑΤ και οι αύρες.
Νοέμβρης του 1979, στις 11 του μήνα με βασική πρωτοβουλία και οργάνωση του ΚΚΕ (μ-λ) (συμμετείχαν ακόμη όσες δυνάμεις του ΕΚΚΕ είχαν απομείνει και η ΣΑΚΕ) οργανώνεται αντισυγκέντρωση στην συγκέντρωση των φασιστών όπου μιλούσαν ο βασανιστής της χούντας και ο αστυνομικός διευθυντής της εποχής της δολοφονίας του Λαμπράκη. Η αστυνομία χτυπά (ρίχνοντας από τα πίσω αρχικά ένα λεωφορείο πάνω στους συγκεντρωμένους, στο πίσω μέρος της ήμασταν τότε συγκεντρωμένοι οι μαθητές, και φυσικά κάνει σφήνες από μπροστά). Σε τρία διαφορετικά σημεία ανασυγκροτούνται μικρότερες πορείες –στα προκαθορισμένα σημεία συγκέντρωσης σύμφωνα με το σχέδιο- ενώ η αστυνομία εισβάλλοντας στα γραφεία της οργάνωσης προχωρεί σε συλλήψεις και προβαίνει σε τραυματισμούς. Οι δίκες των αγωνιστών απασχολούν τον δημοκρατικό λαό της πόλης για αρκετό διάστημα.
Τα ίδια μπορούν να ειπωθούν και για την πρώτη πορεία ενάντια στον 815 με πάνω από 10. 000 που με την επιμονή της ΠΠΣΠ να πραγματοποιηθεί έσπασε το 1979 την απαγόρευση πορειών και συγκεντρώσεων –άνευ αδείας- στην πόλη.
Όλα αυτά δεν γράφονται για ιστορική ανασκόπηση, εξ άλλου αφορούν στιγμιότυπα από την πολιτική πορεία του παλιού ενιαίου ΚΚΕ (μ-λ). Γράφονται όμως για να αναδειχτεί το κόκκινο νήμα μιας λογικής που διέπει την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής και των απαγορεύσεων στο δικό μας πολιτικό χώρο τώρα που επιστρέφουν και τα δύο… δριμύτερα. Και λέμε δριμύτερα γιατί τώρα οι υποκειμενικοί-οργανωτικοί όροι είναι δυσμενέστεροι αλλά και το βάθος της επίθεσης μεγαλύτερο.
Στοιχεία αυτής της λογικής είναι :
α. η κρίση κατά πόσο μπορεί μια αστυνομική απαγόρευση να σπάσει στην πράξη
β. αυτό βρίσκεται σύνδεση με το αν το πολιτικό κλίμα «σηκώνει» κάτι τέτοιο
γ. τι πολιτικό γεγονός θα δημιουργηθεί,
δ. αν υπάρχουν –σε συνδυασμό όλων των παραπάνω- οι οργανωτικοί όροι για ελαχιστοποίηση των απωλειών και
ε. αν μπορεί να εξασφαλιστεί μαζική συμμετοχή αντίστοιχη της σύγκρουσης αλλά και τι δυνατότητες υπάρχουν -καθόλου αμελητέο - την επόμενη της σύγκρουσης για την υπεράσπιση της πράξης αλλά και για την συμπαράσταση στις ανθρώπινες απώλειες (τραυματίες ή συλλήψεις). Κι όπως ορθά γράφτηκε υπάρχουν διάφοροι τρόποι ανάλογα με τις συνθήκες πέραν της «εφόδου». Η επιμονή παραμονής στο χώρο (παράδειγμα αυτό που έγινε με τους μαθητές στην πορεία για τον Αλέξη φέτος) δεν ήταν καθόλου μια τύπου Γκάντι ενέργεια και έφερε «αμηχανία» στις δυνάμεις καταστολής.
Στο σχεδιασμό της αναμέτρησης που είναι ένα είδος αυτοάμυνας του κινήματος (και σε αυτή τη φάση θα βρίσκεται κατά βάση το κίνημα ) υπάρχει λοιπόν το πριν το κατά και το μετά την σύγκρουση, ένας σχεδιασμός δηλαδή που αναγνωρίζει ότι το σύστημα στις σημερινές συνθήκες έχει τη πρωτοβουλία των κινήσεων και δεν αιφνιδιάζεται ούτε με το στρατιωτικό βήμα, ούτε με τον κροταλισμό των ροπάλων των σημαιών αλλά με την μαζική συσπείρωση, την οργανωτική ετοιμότητα και την ικανότητα ευελιξίας και κλιμάκωσης με τους όρους όμως που αποφασίζει και δύναται το κίνημα και όχι ο αντίπαλος. Όπως υπάρχει και η τακτική υποχώρηση ή η αναδίπλωση. Θυμηθήκατε τους μπολσεβίκους και την αναγκαστική τους συμμετοχή τους το 1905 σε μια προμελετημένη σφαγή, τη συμμετοχή της Λούξεμπουργκ σε μια εξέγερση για την οποία είχε τις επιφυλάξεις της και για να μην πάμε μακριά ας θυμηθούμε και το δικό μας Πολυτεχνείο. Αλλά προς θεού, η συγκέντρωση στα Προπύλαια δεν πραγματοποιήθηκε, όχι γιατί έλειπαν οι - λίγες - δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) αλλά ο βασικός πρωταγωνιστής της σύγκρουσης. Οι λαϊκές μάζες. Και σε τελική ανάλυση -ακόμα και αν ακολουθήσουμε τις μικρομέγαλες ιστορικές αντιπαραβολές - ήταν ο Λένιν που στο μεσοδιάστημα της επαναστατικής περιόδου τον Ιούνη του `17 καλούσε τους μπολσεβίκους να μην οργανώνουν άλλες ένοπλες διαδηλώσεις για να μην διακυβεύουν άσκοπα θύματα…
Θα το πούμε καθαρά, το κίνημα έχει εθιστεί σε γιαλαντζί, εικονικές αψιμαχίες που πέρα από το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν άλλες εποχές ανεκτικότητας από μεριάς του συστήματος υποκρύπτουν και αυταπάτες για τα όρια της αστικής νομιμότητας. Καθόλου δεν νοιώθουμε «λίγοι» απέναντι σε τέτοιο είδους αυταπάτες που τίποτα κοινό δεν έχουν με το σύνθημα το «κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις». Τακτικές που έχει εφαρμόσει και το ΚΚΕ αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα. Αντίθετα «λίγες» -και λιγότερο επικίνδυνες- θεωρούμε αυτού του είδους τις πρακτικές.
Επιπρόσθετα υποκρύπτεται και η στάση της μη εμπιστοσύνης στις πραγματικές δυνατότητες του κινήματος να διεκδικήσει και να ανατρέψει. Γι’ αυτό και αναζητούνται ενέσεις και εκτινάξεις, μικροαστικοί παλληκαρισμοί χωρίς αντίκρισμα.
Θα προκαλέσω. Ποιος πολιτικός χώρος είχε λίγο πριν την σύγκρουση με τα εξεταστικά το 1998 την άποψη ότι μπορεί ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ να κινδυνέψει από τις κινητοποιήσεις όταν διάφοροι ετοίμαζαν αιφνιδιασμούς με καταλήψεις στα κρυφά από την Παρασκευή το βράδυ; Τι προσδοκίες είχαν για την επιτυχία του κινήματος ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16 οι δυνάμεις που έβλεπαν αυτό το κίνημα πολύ «αμυντικό»;
Όσο για το σημερινό ΚΚΕ (μ-λ) είναι γνωστή η στάση, η επιμονή και το κόστος για τη διατήρηση των μπλοκ του το 2008, στις συγκρούσεις στις 5 Μάη 2010 και στις 11 Μάη 2011, για το πώς στέκεται όταν οι «αετοί» της σύγκρουσης αφήνουν στις «κότες» το πεζό καθήκον να συγκροτήσουν την πορεία.
Και απορώ σύντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι «κάποιοι» ή επώνυμοι πως σας διαφεύγει η θέση των εκπαιδευτικών του ΚΚΕ (μ-λ) για την σπάσιμο της επιστράτευσης στους καθηγητές (δεν είναι και αυτό μια σύγκρουση;).
Αλλά στ’ αλήθεια αυτή η «γόνιμη» αντιπαράθεση περί αριθμητικής 800, 1000 τι νόημα έχει; Δηλαδή εσείς θα ήσασταν ικανοποιημένοι για το είδος της πολιτικής πρόκλησης που αντιπροσώπευε η τελετή ανάληψης με χίλια ή έστω με δύο χιλιάδες άτομα; Σε μια τέτοια εποχή καθολικής αντίθεσης του ελληνικού λαού σε ΕΕ και μνημόνια;
Άφησα για το τέλος την περίπτωση της σύγκρουσης του `80.
Τότε σύντροφοι, τα προβλήματα του κύριου φορέα του σπασίματος της απαγόρευσης δηλαδή του ΚΚΕ (μ-λ) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μην εξελιχτεί η σύγκρουση με όρους που στοιχειωδώς θα ελέγχονταν πολιτικά και οργανωτικά. Μια οργάνωση που μέσα στην κρίση της βάδιζε σε διάλυση, με ένα πολιτικό πλαίσιο που χωρά συζήτηση («να σπάσει το ήπιο κλίμα») και με μια αναρχοαυτονομία που για πρώτη φορά δοκίμαζε σε τέτοια κλίμακα τη λογική των «σπασιμάτων» (απέναντι στην οποία ειδικά στην Αθήνα υπήρχε μια πολιτική παθητικότητα-τουλάχιστο) αλλά και με τους μηχανισμούς του συστήματος για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο έτοιμες να επωφεληθούν, όλα αυτά έκαναν πολύ προβληματική την αντιπαράθεση. Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτοί που είχαν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της τότε κατάστασης έπρεπε να πάρουν άλλες αποφάσεις. Αλλά αυτό είναι μια προσωπική άποψη. Κι όμως - ακόμη και έτσι - στον περίφημο «σωρό» βρέθηκαν εκατοντάδες, τότε, σύντροφοι …
Επώνυμοι, «κάποιοι» και ανώνυμοι σύντροφοι, καλό είναι να ξέρουν τι πραγματικά κριτικάρουν και γιατί αφού από τα λεγόμενα τους δεν δείχνουν και οι ίδιοι να καλύπτονται από το αποτέλεσμα της απόφασης για τα Προπύλαια. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε κριτική … λίγο απ` όλα. Και το ΚΚΕ(μ-λ) να «βάλουμε στη θέση του» και από τους άλλους να κρατήσουμε αποστάσεις. Το ερώτημα είναι το εξής : κέρδισε ή έχασε το κίνημα πόντους στην -υποτιθέμενη - αναμέτρηση του με το σύστημα εν προκειμένω; Συν, πλην μήπως… σημειώσατε χ;
Μήπως όλους, κυριολεκτικά όλους, θα πρέπει να μας απασχολήσει μια συζήτηση γιατί απουσίασαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές; Γιατί η καθολική αντίδραση του ελληνικού λαού δεν αντιστοιχείται με μορφές και κλίμακες αντίδρασης που θα μπορούν πραγματικά να εκφράσουν τη βουβή αγανάκτηση;
Ένα είναι σίγουρο, στους «ενδιαφέροντες» καιρούς που μπήκαμε - θέλουμε δεν θέλουμε - ο πολιτικός χρόνος για κάθε είδους βερμπαλισμό έχει τελειώσει.
Στην κηδεία των βερμπαλισμών και των εικονικών αντιδράσεων θα καθίσουμε με την πλευρά των… «τεθλιμμένων συγγενών» ή θα προσπαθούμε να εννοούμε ό,τι πράττουμε και θα πράττουμε ό, τι εννοούμε;
Σχόλια