43ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ- ΟΔΗΓΗΤΗ
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του 43ου Φεστιβάλ στη Χαλκίδα χθες, Σάββατο 16 Σεπτέμβρη, στο πάρκο Δέλτα, όπου αποτέλεσαν την κορύφωση των φεστιβαλικών εκδηλώσεων στην περιοχή Αν. Στερεάς- Εύβοιας.
Πλήθος κόσμου συμμετείχε και τίμησε με την παρουσία του τη μεγάλη γιορτή της νεολαίας. Εργαζόμενοι, νεολαία, άνθρωποι όλων των ηλικιών παρακολούθησαν το πρόγραμμα που ετοίμασαν οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, διασκέδασαν και χόρεψαν με την ψυχή τους.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με αφιέρωμα στο πολιτικό και έντεχνο τραγούδι από τους Δημήτρη και Σπύρο Καραβά.
Τη σκυτάλη πήρε η καλλιτεχνική ομάδα της ΚΝΕ που παρουσίασε αφιέρωμα με θέμα: «τα επιτεύγματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας στον Σοσιαλισμό». Τα σοβιετικά τραγούδια αντήχησαν στις εργατογειτονιές της Χαλκίδας. Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν όλος ο κόσμος με σημαίες και γροθιές τραγούδησε τη Διεθνή.
Χαιρετισμό εκ μέρους των οργανώσεων της ΚΝΕ απηύθυνε η Γεωργία Πύθουλα, μέλος του ΚΣ και γραμματέας του ΣΠ Αν. Στερεάς & Εύβοιας της ΚΝΕ. Μεταξύ άλλων ανέφερε:
"Χαιρετίζουμε όλους εσάς που βρίσκεστε εδώ. Με περηφάνια σας λέμε ότι δε λυπηθήκαμε χρόνο και κούραση για να στήσουμε το Φεστιβάλ μας, για να φτάσουμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε με τον Ριζοσπάστη και το φυλλάδιο στο χέρι, για να κουβεντιάσουμε με τον κόσμο και να τον καλέσουμε στη μεγάλη γιορτή που φτιάχνουν κάθε χρόνο οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, για την εργατική τάξη και τα παιδιά της.
Μπήκαμε στα εργοστάσια, βρεθήκαμε έξω από τα σχολεία, χτυπήσαμε τις πόρτες σε γειτονιές και χωριά και αφουγκραστήκαμε τους προβληματισμούς και τις σκέψεις του λαού και της νεολαίας.
.......................
Δε θα σταματήσουμε να λέμε με σιγουριά ότι η ελπίδα βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη ενάντια στους πραγματικούς φταίχτες για τη ζωή που έχουμε, το μεγάλο κεφάλαιο, τα αφεντικά.
............................
Ο δρόμος του αγώνα όσο δύσκολος και αν είναι φωτίζεται από το δίκιο των πολλών. Δηλαδή από όλους εμάς που παράγουμε αυτόν τον τεράστιο πλούτο που υπάρχει, αλλά αποθηκεύεται στα σεντούκια των καπιταλιστών. Αυτός ο πλούτος μας ανήκει, και το δίκαιο είναι να τον απολαμβάνουμε εμείς. Τι μένει;;
Μένει να το πάρουμε απόφαση όπως κάναν οι εργάτες το 1917 στη Ρωσία και να διώξουμε τους εκμεταλλευτές μας, να πάρουμε από τα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και να φτιάξουμε τη δική μας κοινωνία, τη νέα ζωή που δε θα υπάρχει πια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν είναι τρελό, είναι απλά δίκαιο! Η δύναμη είναι στα χέρια μας!....
Με δυνατό ΚΚΕ μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά!
Κάθε νέος να σκεφτεί να κάνει το βήμα να οργανωθεί στην ΚΝΕ, την οργάνωση που διαπαιδαγωγεί τις νέες γενιές επαναστατών, που ετοιμάζει τα νέα μέλη του ΚΚΕ, που 100 χρόνια θυσίασαν το πολυτιμότερο αγαθό: τη ζωή τους...γιατί αποφάσισαν να παλέψουν μέχρι τέλους τη σπουδαία αυτή υπόθεση.
Αυτό εννοεί ο Μαγιακόφσκι όταν γράφει ότι το μέλλον δε θα ρθει από μονάχο του αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς. Για αυτό δανειστήκαμε τα λόγια του για το φετινό φεστιβάλ μας..."
Κεντρικός ομιλητής στο Φεστιβάλ ήταν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην ομιλία του, ανάμεσα σε άλλα, τόνισε:
«Το φετινό Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Στο σημαντικότερο δηλαδή γεγονός όλων των εποχών και ιδιαίτερα του 20ου αιώνα. Το γεγονός που ουσιαστικά άνοιξε μια καινούργια εποχή, την εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, την εποχή που η εργατική τάξη παλεύει να πάρει την εξουσία να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία, το σοσιαλισμό κομμουνισμό μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή μια κοινωνά που οι λίγοι δεν θα κλέβουν τη δουλειά των πολλών, μια κοινωνία όπου όλη η οικονομία και όλος ο πλούτος βρίσκονται στα χέρια της κοινωνίας, των εργαζομένων και όχι μιας μειοψηφίας του πληθυσμού (...)
Με το βλέμμα στραμμένο στο παρόν και το μέλλον οι νέοι Κομμουνιστές, οι Κνιτες και οι Κνίτισες απευθύνονται στη νεολαία της χώρας μας στα παιδιά που ανήκουν στις εργατικές λαϊκές οικογένειες. Στα παιδιά που καλούνται σήμερα να ζήσουν σε πιο δυσμενείς συνθήκες από ότι οι γονείς ακόμα και οι παππούδες τους (…) Να ζουν έτσι σε μια εποχή που ο πλούτος που παράγεται μεγαλώνει με απίστευτους ρυθμούς, τη στιγμή που η νέα γνώση θα μπορούσε να γίνει κτήμα των περισσότερων, τη στιγμή που επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας θα μπορούσαν να απελευθερώσουν τον άνθρωπο, να τον ξαλαφρώσουν από το άγχος της επιβίωσης, να εξασφαλίσουν σταθερή και δημιουργική δουλειά σε όλους με μείωση του εργάσιμου χρόνου με σταθερό χρόνο εργασίας και μια σειρά ακόμα δικαιώματα και κατακτήσεις.
Ένα όμως τείχος βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές τις δυνατότητες και στην πραγματικότητα που ζούμε σήμερα.
Το τείχος αυτό συνθέτει η καπιταλιστική ιδιοκτησία, το γεγονός ότι η οικονομία και ο πλούτος που παράγεται βρίσκεται στα χέρια μια μειοψηφίας κηφήνων, άχρηστων στη παραγωγική διαδικασία μετόχων μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων που δεν ξέρουν τι έχουν στην ιδιοκτησία τους (…) Αυτό το τείχος το συνθέτει το κράτος που προστατεύει τα συμφέροντα αυτής της μειοψηφίας, τα κόμματα της, οι θεσμοί οι νόμοι, οι δυνάμεις καταστολής. Το συνθέτει ακόμα η προκατάληψη, οι αυταπάτες, ο φόβος, οι ψευδαισθήσεις, η παραίτηση, η υποταγή, η συνήθεια, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, το ψέμα.
Αυτό το τείχος, αυτός ο λευκός πάγος που βρίσκεται ανάμεσα στις δυνατότητες της εποχής μας και τη σημερινή πραγματικότητα ανάμεσα στην πραγματική ελευθερία και την σημερινή σιωπηλή σκλαβιά, αυτός υπέστη ένα σοβαρό ρήγμα με την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 και όλα όσα ακολούθησαν. Το έργο του γκρεμίσματος αυτού του τείχους δεν ολοκληρώθηκε, το ρήγμα ξανάκλεισε. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όλα είναι ίδια όπως πριν. Το ζήτημα παραμένει ίδιο η ανάγκη αυτό το τείχος να γκρεμιστεί για να μπορέσει να ζήσει ανθρώπινα ο άνθρωπος, ανάγκη που χει γίνει ακόμα πιο κραυγαλέα σε σχέση με το 1917. Σήμερα όμως μπορούμε να διδαχτούμε να μάθουμε καλύτερα από την ιστορία πως θα σπάμε τον πάγο , πως θα χαράσσουμε πιο γερά πιο σταθερά τους δρόμους για το μέλλον.
Ουτοπία. Θα πει κάνεις.
Τι αστείο, αλήθεια, ότι πιο επιστημονικό έβγαλε η ανθρώπινη ιστορία να θεωρείτε ουτοπικό ανεφάρμοστο αδύνατο απραγματοποίητο. Τι ειρωνεία.
Κι όμως η πραγματική ουτοπία είναι αυτή που λέει ότι μπορούμε να αλλάξουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας χωρίς να αλλάξουμε τίποτα από αυτά που διαμορφώνουν τη σημερινή πραγματικότητα λες και η ζωή μας είναι έξω από αυτά. Δηλαδή να μείνει απείραχτη η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να συνεχίζουν οι λίγοι να κλέβουν τη δουλειά των πολλών, που καθημερινά συσσωρεύει προσθέτει και νέο πλούτο, να συνεχίζει το κράτος να προστατεύει τα συμφέροντα τους, να συνεχίζουν να εναλλάσσονται οι κυβερνήσεις τους «δεξιές», «αριστερές» ή «κεντρώες» (…)
Ουτοπίες χρεωκοπημένες στην ίδια τη ζωή. Κορωνίδα της χρεωκοπίας αυτής της ουτοπίας και αυταπάτης είναι τα τελευταία χρόνια η περίοδος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Τι υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ότι μπορεί να διαχειριστεί φιλολαϊκά την κρίση χωρίς στην ουσία να πειράξει μια τρίχα από το σύστημα. Τι έκανε τελικά; Συνεχίζει την πολιτική εντασης της εκμετάλλευσης, στηριξης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων δηλαδή την αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική από εκεί που την άφησαν οι άλλοι. Και όχι μόνο, τώρα όπως είδαμε και στην ΔΕΘ ανταγωνίζεται με την ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα το ποιος είναι πιο φιλικός απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους ποιος τους κάνει περισσότερο τα χατίρια ποιος στηρίζει τους στόχους τους. Άλλωστε οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών ομίλων το είχαν προβλέψει λέγοντας ότι η «οικονομία έχει τη δικιά της λογική» και δεν ανησυχούσαν για τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση έχοντας διαβεβαιώσεις ότι θα στηρίξει τους στόχους του κεφαλαίου. Ενώ σήμερα του δίνουν τα εύσημα για τη συνέπεια του στη στήριξη της στρατηγικής του. Πανηγύριζε τις προάλλες η ΕΕ για το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει τα πρωτία στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων...
Ουτοπία είναι και το νέο σύνθημα της «δίκαιης ανάπτυξης» που λανσάρει ο πρωθυπουργός λες και μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη στο σύστημα της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Ναι, θα πει κανείς, αλλά η πράξη έδειξε ότι η προσπάθεια να φτιαχτεί μια νέα κοινωνία απέτυχε, δεν άντεξε τη σύγκριση, τον ανταγωνισμό με τον καπιταλισμό...
Αυτό που δεν άντεξε είναι τα κενά οι αδυναμίες και τα λάθη που συσσωρεύθηκαν στη προσπάθεια του να χτιστεί μια νέα κοινωνία. Δεν άντεξε η λογική που κήρυξε το τέλος της ταξικής πάλης ενώ αυτή συνεχιζόταν, δεν άντεξαν οι πολιτικές επιλογές που προσπαθούσαν να παντρέψουν το νέο που γεννιόταν με το παλιό που πέθαινε στην οικονομία στοιχεία του σοσιαλισμού με αυτά του καπιταλισμού, της αγοράς (…)
Η προσωρινή αυτή ήττα μας διδάσκει, όχι για να εγκαταλείψουμε τον αγώνα, όχι για να λυγίσουμε το γόνατο μπροστά στο καπιταλισμό, στο κίνητρο του κέρδους, στην αγορά αλλά το αντίθετο, να μάθουμε ότι η πάλη του παλιού με το νέο είναι σκληρή ανελέητη περνάει από πολλές φάσεις και δε τελειώνει μέχρι να πάψει να υπάρχει το παλιό μέχρι το νέο να πατήσει γερά στα δικά του πόδια, στις δικές του δυνάμεις.
Όμως αυτό το γεγονός δεν μπορεί να σβήσει τις μεγάλες πρωτόγνωρες κατακτήσεις που έφερε στον εργαζόμενο άνθρωπο αυτή η πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Μια κοινωνία που βεβαίως δεν ήταν τέλεια είχε τις δυσκολίες τις αδυναμίες της αλλά ήταν το καινούργιο στην ανθρωπινή ιστορία ήταν μια κοινωνία που έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, τη φτώχεια, τα ταξικά εμπόδια στη γνώση τη μόρφωση στο πολιτισμό, την ανεργία, το άγχος της επιβίωσης , την αβεβαιότητα για το μέλλον.
Εξασφαλίζοντας παροχή δωρεάν υπηρεσιών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, ασφάλισης για όλο το πληθυσμό, φθηνής πρόσβασης στη κατοικία, στις μεταφορές, υποδομές για ενασχόληση με τον αθλητισμό, το πολιτισμό, την αναψυχή δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν για όλους (…)
Μια κοινωνία που έβαζε στο επίκεντρο της παραγωγής και της οικονομίας την ικανοποίηση των εργατικές λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος (…)
Μια κοινωνία που απέδειξε ότι οι εργάτες μπορούν χωρίς τα αφεντικά, ότι μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη παραγωγή χωρίς το κίνητρο του κέρδους για τους λίγους αλλά με κίνητρο της ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων (…)
Μια κοινωνία που η έννοια πατρίδα πήρε άλλο νόημα σημαίνοντας την πατρίδα των εργαζομένων που ζουν χωρίς αφεντικά. Ο πατριωτισμός σήμαινε υπεράσπιση όλων των δικαιωμάτων και των εργατικών κατακτήσεων, υπεράσπιση της εργατικής εξουσίας. Αυτό άλλωστε έδωσε τη δύναμη στους εργαζόμενους της Σοβιετικής Ένωσης να αντιπαλέψουν τις ιμπεριαλιστικε επεμβάσεις από το 1918-1921 και την φασιστική ναζιστική επιθεση κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ, να περάσουν στην αντεπίθεση και με τη καθοδήγηση της Σοβιετικής ηγεσίας να τσακίσουν το φασισμό.
Ναι θα πει κανείς αλλά δεν υπήρχε ελευθερία, δημοκρατία, υπήρχε καταπίεση της γνώμης, υπήρχε ολοκληρωτισμός.
Αλήθεια που είναι περισσότερο ελεύθερος ο άνθρωπος όταν έχει σταθερή δουλειά, δεν φοβάται την ανεργία, όταν έχει δωρεάν παιδεία, υγεία, πολιτισμό, αθλητισμό, στέγη, τροφή, θέρμανση και ρεύμα. Ή όταν είναι «ελεύθερος» να είναι άνεργος, να πεθάνει της πείνας, να πεθάνει άστεγος από το κρύο.
Αλήθεια που υπάρχει περισσότερη δημοκρατία εκεί που οι εργαζόμενοι μέσα από τις συνελεύσεις τους στους χώρους δουλειάς εκλέγουν αντιπροσώπους τους, μπορούν να τους ανακαλούν και να τους ελέγχουν εκεί που οι ίδιοι έχουν λόγο μέσα από συλλογικές διαδικασίες να διαμορφώνουν την πολιτική της δικιάς τους εξουσίας . Ή όταν κάθε τέσσερα χρόνια με εκλογές καλούνται οι εργαζόμενοι να διαλέξουν ανάμεσα σε κατά βάση εκπροσώπους κομμάτων του κεφαλαίου, να διαλέξουν ποια κυβέρνηση θα διαχειριστεί καλύτερα τις υποθέσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στο πλαίσιο θεσμών και διαδικασιών που έχουν φτιαχτεί για να ξεγελάνε τους εργαζόμενους και να διαιωνίζουν την αστική εξουσία; (…)
Η ένταση του αντικομουνισμού πρέπει να προβληματίσει. Γιατί ασχολούνται με κάτι το τόσο αποτυχημένο, το ξεπερασμένο και ανεφάρμοστο; Γιατί τέτοια αντικομμουνιστική μανία;
Γιατί αναγνωρίζουν ότι οι αιτίες που οδήγησαν στον Οκτώβρη του 1917 είναι ζωντανές περισσότερο από ποτέ (...). Γιατί ειδικά σήμερα που έχει τσαλακωθεί πολύ η εικόνα του καπιταλισμού τα χρόνια της κρίσης των δυσκολιών στη καπιταλιστική ανάκαμψη, τα χρόνια της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των κινδύνων για πιο γενικευμένες ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις; τα χρόνια που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να προσφέρει ούτε καν αυτά που μπορούσε πριν από 30-40 χρόνια σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες πρέπει να σβήσει η ιστορική μνήμη να θαφτεί να συκοφαντηθεί να ταυτιστεί με ότι χειρότερο γέννησε ο καπιταλισμός το ναζισμό- φασισμό.
Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η σπίθα της κοινωνικής αλλαγής τροφοδοτεί τον αγώνα και τις διαθέσεις για σύγκρουση για αντιπαράθεση με την αντεργατική επίθεση που εντείνεται με τη κατεύθυνση του κεφαλαίου για ένταση της εκμετάλλευσης με κάθε τρόπο. Γιατί δεν θέλουν οι οποίες αντιδράσεις στη πολιτική τους να μπολιαστούν με την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής να ριζοσπαστικοποιηθούν.
Το κάλεσμα στον αγώνα για μια τέτοια κοινωνία στηρίζεται στα αδιέξοδα και τα προβλήματα της σημερινής πραγματικότητας, βγαίνει από τις σημερινές συνθήκες της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των παιδιών της εργατικής λαϊκής οικογένειας δεν είναι ένα θεωρητικό ιδεολογικό ζήτημα. Είναι ζωτική ανάγκη για το λαό μας τους εργαζόμενους και τους νέους των λαϊκών εργατικών οικογενειών...
Αυτό το κάλεσμα απευθύνουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στους νέους, στους νέους που έχουν ακούσει για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση σαν να είναι ένα παραμύθι μια πολύ παλιά ιστορία, στους νέους που έρχονται με όλα όσα έχουν ακούσει για το σοσιαλισμό κομμουνισμό σε αυτούς που έχουν προκαταλήψεις και επιφυλάξεις.
Βεβαίως σήμερα δεν έχουν διαμορφωθεί αυτές οι συνθήκες που βάζουν στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της ανατροπής της παλιάς εξουσίας. Ο συσχετισμός δυναμης παραμένει αρνητικός. Όμως το ΚΚΕ δεν παραπέμπει αυτό το ζήτημα στο μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον, δουλεύει από τα σήμερα, χαράζει από σήμερα το δρόμο που προετοιμάζει συγκεντρώνει δυνάμεις, που διαμορφώνει προϋποθέσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Πολύ απλά γιατί αυτό το ζήτημα υπάρχει στο πυρηνά κάθε προβλήματος, κάθε ζητήματος που απασχολεί σήμερα την ζωή των νέων και γενικότερα των εργαζομένων. Οποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω θα βρείς το ζήτημα ποιος έχει την εξουσία, ποιος ελέγχει την οικονομία (...)
Το Κόμμα μας με συνέπεια και σταθερότητα δείχνει ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ελπίζουν από εναλλαγές κυβερνήσεων του κεφαλαίου όποιο πρόσημο και αν έχουν όποιο χρώμα και αν βάφονται, και επιβεβαιώθηκε. Οι κυβερνήσεις φεύγουν και έρχονται όμως ένα πράγμα μένει απαράλλακτο η διαχείριση για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Σήμερα λοιπόν πρέπει να ωριμάζει η ιδέα η άποψη ότι οι εργαζόμενοι, πρέπει να βρεθούν στο τιμόνι της εξουσίας, να οργανώσουν τη δικιά τους εξουσία.
Καμιά ουσιαστική λύση για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να έρθει αν δεν γίνει κοινωνική ιδιοκτησία ο πλούτος που παράγεται αν δεν σχεδιαστεί κεντρικά η οικονομία.
Οι κομμουνιστές σε αντίθεση με αυτά που τους κατηγορούν – ότι δεν ενδιαφέρονται για το σήμερα και τα άμεσα λαϊκά προβλήματα και ότι τα παραπέμπουν όλα στο σοσιαλισμό- μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης για τα φλέγοντα προβλήματα που απασχολούν το λαό μας τους εργαζόμενους τους νέους. Ποιος μπορεί να πει το αντίθετο άραγε; Οι εργαζόμενοι στα Τσιμέντα Χαλκίδας; οι εργαζόμενοι στο Ζούρα, στις ιχθυοκαλλιέργειες του Νηρέα; οι μετανάστες στα Οινόφυτα, οι εμποροϋπάλληλοι για Κυριακάτικη αργία , οι ρετσινάδες της Β. Εύβοιας;
Οι κομμουνιστές παλεύουν για να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων για τα οξυμένα προβλήματα τους να συσπειρωθούν ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι στα συνδικάτα, στις εργατικές λαϊκές οργανώσεις. Σε αυτές τις μάχες σε αυτή τη πάλη βλέπουν το σχολείο των αυριανών ακόμα πιο αποφασιστικών και καθοριστικών μαχών του μέλλοντος (…)
Για αυτό τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ δείχνουν το ποιος είναι και ο πραγματικός ένοχος για τα προβλήματα των εργαζομένων δηλαδή , το κεφάλαιο, η εργοδοσία , η εξουσία και οι κυβερνήσεις τους.
Παλεύουν για να ανέβει η απαιτητικότητα των εργαζόμενων ιδιαίτερα των νέων, να μάθουν ότι πρέπει να διεκδικούν από το κεφάλαιο και την κυβέρνηση οργανωμένα, να μάθουν ότι πρέπει να παλεύουν για αυξήσεις σε μισθούς σε συντάξεις, ότι δεν πρέπει να υποτάσσονται στο συμφέρον της επιχείρησης, δηλαδή του εργοδότη, ότι τίποτα δεν χαρίστηκε πότε στους εργαζόμενους.
Προτείνουν στόχους πάλης που δεν συμβιβάζονται δεν αποδέχονται τα όρια της καπιταλιστικής κερδοφορίας, το κριτήριο του κέρδους δεν συμβιβάζονται με τα περί αντοχών της οικονομίας, και της αναμονής της ανάκαμψης.
Παλεύουν ο κάθε επί μέρους αγώνας να συνδέεται με πιο συνολική πάλη που θα στηρίζεται σε στόχους που παίρνουν υπόψη τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής και το ιστορικό επίπεδο των αναγκών που διαμορφώνεται για τους εργαζομένους, γιατί ο αντίπαλος ενιαία διαμορφώνει την στάση του, τη γραμμή του παρολες τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς τους οι εργοδότες ενιαία στέκονται απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων (…)
Μέσα από αυτό το δρόμο συναντιέται η πάλη των εργαζομένων με την πάλη των φτωχών αγροτών και αυταπασχολουμένων , να χτίζονται προϋποθέσεις για την κοινωνική συμμαχία εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων στη βάση της αντιπαράθεσης με το κοινό αντίπαλο το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια.
Έτσι συμβάλλουν από τώρα να συγκροτείται η μαχητική δύναμη που δεν σκύβει το κεφάλι στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, που κοντράρεται με τους στόχους του κεφαλαίου, που εκπαιδεύεται για τις πιο κρίσιμες μελλοντικές μάχες.
Σε αυτή τη καθημερινή δουλειά δίνουμε σήμερα όλες μας τις δυνάμεις.
Μιλάμε πλατιά για την κοινωνία που εμείς παλεύουμε, δίνουμε τη μάχη για να δυναμώσει σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές δυνάμεις σε νέους της εργατικής λαϊκής οικογένειας η πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει από την μαζική πολιτική λαϊκή δράση, θα αλλάξει από την δράση των εργατικών λαϊκών μαζών που πρέπει να βγουν στο προσκήνιο. Θα αλλάξει από έναν καινούργιο μεγάλο εργατικό λαϊκό ξεσηκωμό.
Με το βλέμμα προς το μέλλον υπερασπιζόμαστε την ιστορική προσφορά και σημασία της σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης (…)
Τιμάμε τον μεγάλο Οκτώβρη και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση (…) με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον.
Το χτίσιμο της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας στο μέλλον μπορεί να γίνει πάνω σε γερότερες βάσεις και λόγω αλλων αντικειμενικών συνθηκών, λόγω υπερωρίμανσης των όρων για τη νέα κοινωνία αλλα και λόγω της πείρας που έχουμε. Ξέρουμε ποια λάθη πρέπει να αποφύγουμε, έχουμε συνείδηση της ανάγκης να μην χαθεί η επαναστατική ορμή για να φθάσει η υπόθεση μας ως το τέλος.
Τον τιμάμε παλεύοντας να ξελασπώσουμε το μέλλον για τις νέες γενιές της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Τον τιμάμε γιατί είναι δικιά μας υπόθεση η πάλη για να μπορεί να ανθρωπέψει ο άνθρωπος να ζήσει μια αληθινά ανθρώπινη ζωή, αφορά την δικιά μας ζωή, τη ζωή της νεάς γενιάς, τη ζωή των παιδιών μας.
Το πιο ακριβό πράγμα στον άνθρωπο είναι η ζωή που αξίζει να την αφιερώσει κανείς στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, λέει ο μεγάλος σοβιετικός συγγραφέας Νικολάι Οστρόφσκι στο βιβλίο του «Πως δενότανε τ' ατσάλι», Για αυτό το ωραίο ιδανικό καλούμε τους νέους να στρατευτούν στις γραμμές της ΚΝΕ, να παλέψουν από τα σήμερα ανοίγοντας δρόμους σε αυτή την κατεύθυνση έχοντας ακλόνητη την πεποίθηση πως το μέλλον θα φέρει νέες θύελλες και επαναστάσεις λαϊκούς ξεσηκωμούς όσα και να πουν ότι και να κάνουν.
Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με μεγάλο λαικό γλέντι με τον Βαγγέλη Κορακάκη.
Ξεχωριστή θέση είχε στο φεστιβάλ ο παιδότοπος. Τα παιδιά γέλασαν με την ψυχή τους από το θέατρο σκιών, με τον Θανάση Λιούνη, με τίτλο «ο Καραγκιόζης Δάσκαλος» και ξετρελάθηκαν από την παράσταση μαγείας, από τον ταχυδακτυλουργό Πρωτέα. Ακολουθησαν πολύ παιχνίδι και καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Οι μαθητές έπαιξαν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού βασισμένο στο λογοτεχνικό έργο του Γκαιντάρ Αρ. «Το Σχολείο».
Στον χώρο λειτουργούσε έκθεση βιβλίου της Σύγχρονης Εποχής, ενώ οι οργανώσεις της ΚΝΕ είχαν ετοιμάσει έκθεση που τιτλοφορούταν: «Αλήθειες και Ψέματα για τον Σοσιαλισμό», ο κόσμος την επισκέφτηκε με μεγάλο ενδιαφέρον.
Σχόλια