Επίσκεψη Μακρόν: Ζωντανεύουν την ξενοδουλεία

Τις μνήμες της πιο αισχρής ξενοδουλείας αναβιώνει η προπαγάνδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ενόψει της έλευσης στην Αθήνα του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Θα συνοδεύεται, λένε, από επιχειρηματίες οι οποίοι σχεδιάζουν επενδύσεις στην Ελλάδα, για να μας βγάλουν από την κρίση. Δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία», όπως λέει ο Τσίπρας, παρουσιάζοντας το δικό του success story.

Συνήθως, όλη αυτή η προπαγάνδα δε βρίσκει αντίκρισμα στην πραγματικότητα, πριν όμως δούμε συγκεκριμένα πώς έχουν τα πράγματα με την επίσκεψη Μακρόν, πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό καθαυτό το υλικό περιεχόμενο της ξενοδουλείας, την οποία σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα αντιπάλεψε με επιτυχία το κομμουνιστικό κίνημα και οι αριστερές δυνάμεις που συμπορεύτηκαν μαζί του.

Η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 ουδέποτε ολοκλήρωσε τον αστικοδημοκρατικό της χαρακτήρα. Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στα νύχια της εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Η ελληνική αστική τάξη από την αρχή ακόμα περιορίστηκε σε μεταπραττικές δραστηριότητες. Ο φυσικός πλούτος της χώρας παραδόθηκε αρχικά στις μεγάλες επιχειρήσεις των αποικιοκρατικών δυνάμεων που εξελίχτηκαν σε καπιταλιστικά μονοπώλια. Για όλα αυτά έχουν γίνει εκτενέστατες αναλύσεις από το ΚΚΕ και τους διανοούμενούς του, πριν και μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, που διατηρούν μέχρι σήμερα την επικαιρότητά τους και το πολιτικό τους βάθος.

Η θεωρία της «μεγάλης ιδέας» ήρθε από το εποικοδόμημα να συμπληρώσει την πρακτική του ξεπουλήματος στο ξένο κεφάλαιο και του κομπραδόρικου ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης. Η «μεγάλη ιδέα», που οδήγησε σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και καταστροφές που τις πλήρωσε σκληρά ο ελληνικός λαός, έλεγε πως η Ελλάδα είναι μικρή και δεν μπορεί να αναπτυχθεί παρά μόνο με τη βοήθεια του ξένου κεφαλαίου. Οταν η Ελλάδα μεγάλωσε, φτάνοντας στα σημερινά της σύνορα, η «μεγάλη ιδέα» άρχισε να «κοιτάζει» προς Ανατολάς. Κι όταν το παραμύθι της «κόκκινης μηλιάς» συνετρίβη από τον αναδυόμενο τουρκικό εθνικισμό, που έδωσε το δικό του απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στις αγγλογαλλικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που χρησιμοποίησαν ως αιχμή του δόρατός τους τον ελληνικό εθνικισμό, η ξενοδουλεία ενδύθηκε τα κουρέλια της «ψωροκώσταινας». Αυτή ήταν η ιδέα που καλλιέργησαν για την Ελλάδα οι αστοί, τα πολιτικά τους ενεργούμενα και η φτηνιάρικη διανόησή της.

Απέναντι στην ξενοδουλεία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού ορθώθηκε το νεαρό κόμμα της εργατικής τάξης, το επαναστατικό ΚΚΕ. Απέδειξε με πειστικό τρόπο ποια είναι η αιτία της κακοδαιμονίας του ελληνικού λαού. Απέδειξε ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να ευτυχήσει στον τόπο του, φτάνει να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Ηταν τόσο δυνατό το μήνυμα του ΚΚΕ και τόσο βαθιά και ουσιαστική η δουλειά των διανοουμένων του, που μετά την απελευθέρωση από τη ναζιφασιστική κατοχή οι ιδέες του έγιναν κυρίαρχες, μολονότι σύντομα το Κόμμα και ο εαμικός κόσμος τέθηκαν υπό διωγμόν.

Μέχρι τα χρόνια της χούντας, η ξενοδουλεία είχε τον απροκάλυπτο χαρακτήρα που περιγράψαμε. Στη χούντα, τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας δυνάμωσαν. Ιδιαίτερα στη νεολαία, ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια που εκπαίδευαν τη μελλοντική διανόηση, μέρος της οποίας θα αναλάμβανε κρίσιμα πόστα στην πολιτική και οικονομική ζωή. Ετσι, στη μεταπολίτευση η ξενοδουλεία άρχισε να μασκαρεύεται, να εκσυγχρονίζεται, να εκφέρεται με διαφορετικό λόγο. Εγινε «ισότιμη συνεργασία με το ξένο κεφάλαιο», «δεν πωλούνται τα ασημικά», «οι στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις θα παραμείνουν στο κράτος», «λιμάνια και αεροδρόμια δεν πωλούνται» κτλ.

Κατά τη δεύτερη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1993-2004) η παλιά «εθνικοανεξαρτησιακή» και «εθνικοαναπτυξιακή» πολιτική μπήκε στο ράφι. Αυτό συνεχίστηκε κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Καραμανλή του νεότερου (2004-2009) και… απογειώθηκε κατά τα μνημονιακά χρόνια, όταν βγήκαν στο σφυρί και «τα ασημικά» (δική τους παλαιότερη έκφραση).

Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά την πρώτη πενταετία της μνημονιακής περιόδου (2010-2014) θυμήθηκε την παλιά ρητορική. Οχι μόνο κραύγαζε ότι θα σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και… απειλούσε τους επενδυτές να μην τολμήσουν να αγοράσουν, γιατί «θα χάσουν τα λεφτά τους». Και τι δεν έλεγαν. Οτι θα πάρουν πίσω τον ΟΤΕ από τη Deutsche Telekom. Οτι δεν πρόκειται να πουλήσουν ούτε τετραγωνικό εκατοστό από τις μονάδες της ΔΕΗ. Οτι θα ακυρώσουν την πώληση μεριδίων από την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ. Οτι θα κάνουν την έκταση του πρώην αεροδρόμιου του Ελληνικού, μητροπολιτικό πάρκο. Οτι δε θα προχωρήσουν το διαγωνισμό για το ξεπούλημα των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων. Οτι θα ακυρώσουν τη σύμβαση με την Cosco και δεν πρόκειται να πουλήσουν ούτε μετοχή από λιμάνια και μαρίνες. Οτι δε θα δώσουν στα κοράκια του real estate και του τουρισμού εκτάσεις-φιλέτα του ελληνικού κράτους σε τουριστικές περιοχές. Οτι θα πάρουν τους αυτοκινητόδρομους από τους ντόπιους και ξένους εργολάβους.

Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να είναι αυτοί που ολοκλήρωσαν όλα τα ξεπουλήματα που είχαν ετοιμάσει οι προηγούμενοι! Οχι μόνο δεν πήραν τον ΟΤΕ, αλλά ξεπούλησαν στη DT και το μικρό μετοχικό μερίδιο που κατείχε ακόμα το ελληνικό δημόσιο. Οχι μόνο δεν ακύρωσαν τη σύμβαση με την Cosco, αλλά της έδωσαν και το υπόλοιπο λιμάνι του Πειραιά, ενώ έδωσαν σε γερμανογαλλικό κονσόρτσιουμ το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Οχι μόνο δεν έκαναν το Ελληνικό μητροπολιτικό πάρκο, αλλά το έκαναν πακέτο με το παραλιακό μέτωπο του Αγίου Κοσμά και το ξεπούλησαν σε κοινοπραξία αρπακτικών του real estate με «μπροστινό» τον όμιλο Λάτση. Τα περιφερειακά αεροδρόμια πήγαν στη γερμανική Fraport, οι εκτάσεις-φιλέτο ξεπουλιούνται η μία μετά την άλλη, οι αυτοκινητόδρομοι παρέμειναν στους εργολάβους (στις κοινοπραξίες ηγούνται πλέον μονοπώλια, όπως η γερμανική  Hochtief και η γαλλική Vinci) και έπεται συνέχεια με το ξεπούλημα της Εγνατίας και του φιλέτου των φιλέτων (creme de la creme, όπως θα έλεγε ο «φίλος μας» ο Μακρόν), της ΔΕΗ. Αλλωστε, στους Τσιπροκαμμένους ανήκει το μεγαλύτερο ξεπούλημα από καταβολής νεοελληνικού κράτους, με την εκχώρηση όλης της ακίνητης και κινητής περιουσίας του ελληνικού κράτους στο περιβόητο Υπερταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, που διοικείται από στελέχη των ιμπεριαλιστών δανειστών (ανάμεσά τους και Ελληνες). Ο,τι λιγουρευτεί κάποιο από τα μονοπώλια της Δύσης θα περνάει στην κατοχή του «μπιρ παρά», μέσω του Υπερταμείου. Αλλωστε, ο υπουργός Παπαδημητρίου θεωρεί ευλογία τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί βάζουν την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» και την εξασφαλίζουν οικονομικά και στρατιωτικά!

Χρειάζονταν, λοιπόν, και οι Τσιπραίοι τη δική τους εκδοχή της ξενοδουλείας και δε δυσκολεύτηκαν να τη βρουν, σε μια μοντέρνα εκδοχή της «ψωροκώσταινας»: στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πόροι και επειδή καιγόμαστε για γρήγορη ανάπτυξη, πρέπει να προσελκύσουμε κεφάλαια από το εξωτερικό. Ο ίδιος ο Τσίπρας πήγε στο εργασιακό κάτεργο της Philip Morris International (που εξακολουθεί να φέρει το όνομα της «Παπαστράτος») για να διακηρύξει το δόγμα της ξενοδουλείας: «Το πρώτο εξάμηνο του 2017 είχαμε πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ άμεσες ξένες επενδύσεις και το δίμηνο Ιουνίου-Ιουλίου είχαμε τριπλασιασμό, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Η Ελλάδα γίνεται ξανά ένας ελκυστικός τόπος για επενδύσεις».

Υπό το φως των παραπάνω, μπορούμε να δούμε και την «απόβαση Μακρόν με επενδυτές» (όπως πανηγύριζε η φιλοκυβερνητική ΕφΣυν). Το έργο, βέβαια, έχει ξαναπαιχτεί με τον Ολάντ. Δυο φορές μάλιστα. Τον Φλεβάρη του 2013, με τον τότε γάλλο πρόεδρο να ενισχύει το success story του Σαμαρά, τάζοντας επενδύσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων. Και τον Οκτώβρη του 2015, όταν επανέλαβε τα ίδια ταξίματα στον Τσίπρα.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών δεν έρχονται με συγκεκριμένες οικονομικές βλέψεις. Στην κορυφή της ατζέντας του Μακρόν είναι νέες παραγγελίες στην παραπαίουσα γαλλική πολεμική βιομηχανία. Δεν υπάρχουν λεφτά, όμως, γι' αυτό και το σχέδιο κολλάει (από την εποχή του Ολάντ ακόμα). Αμέσως μετά έρχεται το ξεπούλημα της ΔΕΗ στον γαλλικό ενεργειακό κολοσσό EDF. Αυτό θα πάρει λίγο καιρό ακόμα, γιατί αρχικά θα πρέπει να γίνει το market test-μαϊμού, ώστε μετά να μπουν στο προς ξεπούλημα πακέτο και υδροηλεκτρικές μονάδες, όπως έχει συμφωνηθεί με την τρόικα. Αν η Vinci ενδιαφέρεται να πάρει την Εγνατία, όπως λέγεται, τότε ο Μακρόν θα φροντίσει και γι' αυτό το «ντιλ». Η ακόμα πιο ασφυκτική ιμπεριαλιστική εξάρτηση βαφτίζεται τώρα… «δίκαιη ανάπτυξη».