Διακήρυξη της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ

Η Οκτωβριανή Επανάσταση
    φωτίζει τον αγώνα των λαών
για την εθνική και κοινωνική
απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό
Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από τη μεγάλη σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση.
Μπροστά στο Σοβιέτ της Πετρούπολης, στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη) 1917, ο Λένιν θα διακηρύξει: “Η επανάσταση των εργατών και αγροτών, που για την αναγκαιότητά  της μιλούσαν πάντα οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε”. Τη νύχτα της 25 προς 26 Οκτώβρη με την ηγεσία του κόμματος των μπολσεβίκων οι επαναστάτες  εργάτες, φαντάροι και ναύτες, θα καταλάβουν με έφοδο τα Χειμερινά Ανά­κτορα και θα συλλάβουν τα μέλη της αστικής Προσωρινής κυβέρνησης. Η έ­νο­πλη εξέ­γερση της Πετρούπολης είχε θριαμβεύσει. Όλη η εξουσία θα περάσει στα χέρια των Σοβιέτ, και το ιστορικό 2ο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ θα α­ναγ­γείλει σ' όλη τη Ρωσία πως “στηριγμένο στη θέληση της τεράστιας πλειο­ψη­φίας  των εργατών, των φαντάρων και των αγροτών, στηριγμένο στη νικηφόρα εξέ­γερση των εργατών και της φρουράς της Πετρούπολης  παίρνει την εξουσία στα χέ­ρια του”.
Τη νύχτα της 26ης του Οκτώβρη (8 Νοέμβρη) 1917, τα πρώτα διατάγματα που θα ψηφίσει το συνέδριο των Σοβιέτ, είναι το “διάταγμα για την ειρήνη” και το “διά­ταγμα για τη γη”. Οι εργασίες του συνεδρίου θα τελειώ­σουν, έχοντας συγκροτήσει την πρώτη  Σοβιετική κυ­βέρνηση, το Συμβούλιο των επιτρόπων του λαού. Πρό­εδρος του Συμβουλίου των επιτρόπων του λαού θα εκ­λεγεί ο Λένιν.
Με το διάταγμα για την ειρήνη, η σοβιετική εξουσία θα προτείνει “να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για μια δίκαιη δημοκρατική ειρήνη που την ποθεί  ολόψυχα η συντριπτική πλειοψηφία των εξαντλημένων, βασανισμένων και τυραννισμένων από τον πόλεμο εργατών και εργαζομένων τάξεων όλων των εμπόλεμων χωρών”, ενώ  θα απευθύνει έκκληση στους συνειδητούς εργάτες των εμπόλεμων μεγάλων δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας και Γερμανίας, να βοηθήσουν “για να τελεσφορήσει το έργο της ειρήνης  και ταυτόχρονα  το έργο της απελευθέρωσης των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών του πληθυσμού”. Με το διάταγμα  για τη γη, θα γίνει πράξη η παναγροτική εντολή, θα καταργηθεί αμέσως η ιδιοκτησία γης των τσιφλικάδων, χωρίς καμιά  αποζημίωση, και θα παραχωρηθεί δωρεάν για χρήση όλων των εργαζομένων, η γη που κατείχαν οι τσιφλικάδες, η αστική τάξη, η τσαρική οικογένεια, η εκκλησία και τα μοναστήρια. Θα εθνικοποιηθεί όλη η γη της χώρας , όλος ο ορυκτός  πλούτος, το υπέδαφος, τα δάση και τα νερά. Θα καταδειχτεί έτσι από την πρώτη στιγμή, ο χαρακτήρας της σοβιετικής εξουσίας, διατρανώνοντας τη θέληση του επαναστατημένου  λαού για ειρήνη και λευτεριά, για το χτίσιμο ενός καινούργιου κόσμου.
Στις 3 Νοέμβρη, η εξουσία των Σοβιέτ, νίκησε ολοκληρωτικά και στη Μόσχα. Σε μια “θριαμβευτική πορεία της σοβιετικής εξουσίας”, όπως έλεγε ο Λένιν, ως το Γενάρη – Φλεβάρη 1918, η επανάσταση θα απλωθεί νικηφόρα και η σοβιετική εξουσία θα εγκαθιδρυθεί σ' όλη τη χώρα.
★★★
Πρόλογο της Οκτωβριανής Επανάστασης, αποτέλεσε η αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη 1917. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος -άδικος, αντιδραστικός, καταχτητικός από όλες τις εμπόλεμες ιμπεριαλιστικές  δυνάμεις, τις κεντρικές αυτοκρατορίες από τη μια μεριά και την τριπλή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας και τσαρικής Ρωσίας από την άλλη- εξακολουθούσε να μαίνεται, θερίζοντας  αδυσώπητα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Η μεγαλοαστική τάξη και οι τσιφλικάδες θησαύριζαν από τον πόλεμο. Διδαγμένο από την πείρα  της επανάστασης  του 1905 και της αντίδρασης που επακολούθησε, θα δυναμώσει και θα οξυνθεί το επαναστατικό κίνημα των λαϊκών μαζών, για το γκρέμισμα της αιματοβαμμένης τσαρικής μοναρχίας των Ρομανώφ, για την ειρήνη ενάντια στην ιμπεριαλιστική σφαγή και για να δοθεί γη στους χωρικούς. Η ένοπλη επανάσταση του Φλεβάρη – Μάρτη θα βγάλει ορμητικά στο προσκήνιο  τις μάζες του λαού, θα καταλύσει την τσαρική απολυταρχία, αλλά η αστική Προσωρινή κυβέρνηση που θα  την αντικαταστήσει, θα συνεχίσει τον πόλεμο, όπως πρόσταζαν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και των τσιφλικάδων. Ο Λένιν, θα προδιαγράψει,  από την εξορία, πως η Προσωρινή κυβέρνηση δεν θα δώσει “ούτε την ειρήνη, γιατί είναι μια κυβέρνηση πολέμου”, “ούτε το ψωμί, γιατί η κυβέρνηση αυτή είναι αστική”, “ούτε τη λευτεριά, γιατί η κυβέρνηση αυτή είναι των μεγαλοϊδιοχτητών και των μεγαλοκεφαλαιοκρατών, που φοβούνται  το λαό”.

Η μόνη εξασφάλιση  για την ολοκληρωτική καταστροφή του παλιού καθεστώτος, “βρίσκεται  στον εξοπλισμό του προλεταριάτου, στη σταθεροποίηση, την επέκταση, την ανάπτυξη του ρόλου, της σπουδαιότητας και της δύναμης των Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και στρατιωτών”. Επιστρέφοντας στη Ρωσία, ο Λένιν θα καθορίσει με τις “Θέσεις του Απρίλη”  τα καθήκοντα του μπολσεβίκικου κόμματος, της εμπροσθοφυλακής του προλεταριάτου, για την κατάκτηση με το  μέρος του κόμματος των πλατιών εργατικών και αγροτικών μαζών. Μέσα από έναν πολυσύνθετο  αγώνα που θα ακολουθήσει, με φάσεις υποχώρησης και φάσεις ανόδου του επαναστατικού κινήματος, από την εκχώρηση της εξουσίας των Σοβιέτ στην αστική κυβέρνηση του Κερένσκι κι ως τη συντριβή του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος του Κορνίλωφ, που θα αναζωογονήσει και θα δώσει νέα ορμή και δύναμη στις πόλεις και την ύπαιθρο, στα Σοβιέτ, η ταχτική του μπολσεβίκικου κόμματος, θα εξασφαλίσει την κατάχτηση της εμπιστοσύνης των καταπιεζομένων μαζών, τον γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα και την υποστήριξη της πολιτικής του από την τεράστια πλειοψηφία του λαού. Θα το επιβεβαιώσει πλήρως, η ένοπλη  εξέγερση της Πετρούπολης, η νίκη της μεγάλης σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης.
★★★
Η Οκτωβριανή Επανάσταση ανατρέποντας την εξουσία της αστικής τάξης και εγκαθιδρύοντας την εξουσία των Σοβιέτ, δημιούργησε νέο τύπο κράτους, το  σοβιετικό σοσιαλιστικό κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Κάνοντας πράξη την ισοτιμία και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών, στις 2 (15) Νοέμβρη 1917, θα υπογραφεί από τους Λένιν και Στάλιν, η “Διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας”. Η επαναστατική εξουσία θα δημιουργήσει τη Σοβιετική Ένωση, που στο πρόσωπό της οι καταπιεζόμενοι λαοί έβλεπαν το πρότυπο για τη λύση του εθνικού ζητήματος και για την κατάργηση  της εθνικής καταπίεσης.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, θα  γεννηθεί κράτος που μάχεται όχι να κατοχυρώσει αλλά να εκμηδενίσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ανυψώνοντας την εργατική τάξη σε τάξη πολιτικά κυρίαρχη, κάνοντας “της γης τους κολασμένους”  κύριους της κοινωνίας και της  ζωής τους.
Η Οκτωβριανή Eπανάσταση θα σημάνει στον κόσμο τον πρώτο νικηφόρο παιάνα του προλεταριάτου, τσακίζοντας διαδοχικά όλα τα φρούρια της αντεπανάστασης, τις απόπειρες ανατροπής της σοβιετικής εξουσίας, τις  στρατιωτικές επεμβάσεις του διεθνούς  κεφαλαίου. Θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων, φωτίζοντας και οδηγώντας το έργο της απελευθέρωσης των εργαζομένων μαζών από κάθε  σκλαβιά και από κάθε εκμετάλλευση.
Παντού στον κόσμο, στη Δύση και την Ανατολή, η Οκτωβριανή Επανάσταση θα εμπνεύσει τους λαούς και τα καταπιεζόμενα  έθνη. Ο Κινέζος δημοκράτης, Σουν Γιατ Σεν, θα τη χαρακτηρίσει “Η γέννηση της ελπίδας της ανθρωπότητας”.
★★★
Καρπός της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι η δημιουργία της Τρίτης Διεθνούς, της Κομμουνιστικής Διεθνούς.  Η δημιουργία της διεθνούς επαναστατικής προλεταριακής οργάνωσης με την πρωτοβουλία του Λένιν και του μπολσεβίκικου κόμματος θα δώσει σπουδαίες συνεισφορές στην υπόθεση των αγώνων των λαών και θα υποβοηθήσει ουσιαστικά την μπολσεβικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων.
Στο πρώτο συνέδριο της Κ.Δ. που συνήλθε το Μάρτη 1919, ο Λένιν (σα να απαντούσε προκαταβολικά και στους σημερινούς σημαιοφόρους του αντικομμουνισμού) σε εισήγησή του με θέμα “Η Τρίτη Διεθνής και η θέση της στην ιστορία” θα σημειώσει : “Για σκεφτείτε μονάχα : οι προηγμένες, οι πιο πολιτισμένες και “δημοκρατικές” χώρες, που είναι οπλισμένες ως τα δόντια και, από στρατιωτική άποψη, κυριαρχούν απεριόριστα πάνω στη γη, φοβούνται σαν τη φωτιά την ιδεολογική μόλυνση, που προέρχεται από μια  κατεστραμμένη, πεινασμένη, καθυστερημένη και μάλιστα, όπως βεβαιώνουν, μισοάγρια  χώρα!”.
Ο Λένιν, θα καταδείξει το περιεχόμενο της σοβιετικής εξουσίας, την πραγματική ελευθερία που αντιπροσωπεύει η διχτατορία του προλεταριάτου, σαν γνήσια δημοκρατία για τους εργαζόμενους, σε αντιπαράθεση με την “ελευθερία” της αστικής δημοκρατίας που είναι στην πραγματικότητα ελευθερία για τους πλούσιους. Και θα τονίσει ξεκάθαρα: “Η Σοβιετική εξουσία καταπνίγει την “ελευθερία” των εκμεταλλευτών και των πρακτόρων τους, τους αφαιρεί την “ελευθερία” να εκμεταλλεύονται, την “ελευθερία” να πλουτίζουν από την πείνα, την “ελευθερία” να κάνουν αγώνα για την παλινόρθωση της εξουσίας του κεφαλαίου, την “ελευθερία” να έρχονται σε συμφωνία με την ξένη αστική τάξη ενάντια στους εργάτες και τους αγρότες της πατρίδας τους”.
Όσο κι αν ουρλιάζουν οι αντιδραστικοί εναντίον της Οκτωβριανής Επανάστασης κι  όσο κι αν πασκίζουν να θάψουν κάτω από τις λάσπες του αντικομμουνισμού  τα ιστορικά επιτεύγματά της, η σημασία τους παραμένει ανεξάλειπτη.
★★★
 Κάτω από το καθεστώς  της δικτατορίας του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση του Λένιν και στη συνέχεια του Στάλιν, σε τρομερά δύσκολες συνθήκες -εμφύλιος πόλεμος, εσωτερική υπονόμευση και αντεπανάσταση, στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές  επεμβάσεις, φτώχεια και πείνα από μια κατεστραμμένη οικονομία- πραγματοποιήθηκαν άθλοι. Στη θέση μιας καθυστερημένης και οικονομικά εξαρτημένης από το ξένο κεφάλαιο Ρωσίας των τσιφλικάδων και καπιταλιστών, στη θέση ενός αδύνατου αγροτικού και βιομηχανικού συστήματος, πρωτόγονου και ρημαγμένου από τον μακρόχρονο ιμπεριαλιστικό και εμφύλιο πόλεμο, ορθώθηκε και οικοδομήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, που σε διάστημα δύο δεκαετιών βρέθηκε στις κορυφές των τότε ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, χώρες που  χρειάστηκαν έναν αιώνα καπιταλιστικής ανάπτυξης και ληστρικής καταλήστευσης δεκάδων αποικιακών χωρών. Με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, την κολλεκτιβοποίηση  της αγροτικής οικονομίας και την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η σοσιαλιστική οικονομία γνώρισε πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης απαλλαγμένη από τις κρίσεις και  την τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που γνώριζαν την αντίστοιχη περίοδο οι καπιταλιστικές χώρες.
Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής εξέλιξης, στην οικονομία, τις  επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό, η σοβιετική κοινωνία έκανε άλματα, πραγματοποίησε τεράστια επιτεύγματα, αποδεικνύοντας έμπραχτα την ανωτερότητά της απέναντι στον καπιταλισμό.
Όλες αυτές τις επιτυχίες η νέα σοβιετική εξουσία τις πραγματοποιούσε σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, σε συνθήκες ασφυχτικής απομόνωσης, υπονό­μευσης, ανοιχτών ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών, που στο τέλος πήραν τη μορφή του πιο απάνθρωπου αιματηρού πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
★★★
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσε η Σοβιετική Ένωση, η χώρα που κατάφερε να δώσει τα αποφασιστικά χτυπήματα και να συντρίψει τις δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, καρφώνοντας τελικά την κόκκινη σημαία στην καρδιά του γερμανικού φασισμού, στο Ράιχσταγ, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες  στους λαούς της Ευρώπης και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Το τίμημα που πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν τεράστιο. Εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες χάθηκαν και ανάμεσά τους τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία, οι κομμουνιστές, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του πατριωτικού αγώνα. Καταστράφηκαν από τα θεμέλια οι μισές από τις επιχειρήσεις της Σοβιετικής Ένωσης, όταν αντίστοιχα οι  ιμπεριαλιστικές χώρες είχαν συγκριτικά ελάχιστες ζημιές και οι ΗΠΑ κράτησαν σχεδόν εντελώς ανέπαφες  τις δυνάμεις και την οικονομία τους. Παρ' όλα αυτά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ύστερα από τον πόλεμο η Σοβιετική Ένωση πέτυχε όχι μόνο να επανορθώσει όλες τις τρομακτικές καταστροφές του πολέμου, αλλά και να θέσει νέους υψηλούς στόχους, δίνοντας μέσα από τους εκπληκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης που πραγματοποιούνταν, μια πραγματική αίσθηση των δυνατοτήτων του σοσιαλιστικού συστήματος.
Σ' όλη αυτή την περίοδο, ο δρόμος του Οκτώβρη θα γίνει ο κοινός δρόμος, ο οδηγός όλων των καταπιεζομένων παντού στον κόσμο. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα θα γνωρίσει ισχυρή άνοδο και στα μεταπολεμικά ιδιαίτερα χρόνια  ο αγώνας των λαών θα απλωθεί και θα περάσει συχνά σε θυελλώδη ανάπτυξη, κλονίζοντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα και την αποικιακή και νεοαποικιακή σκλαβιά. Κάτω από την επίδραση των ιδεών  του Οκτώβρη, οι λαοί στη μια χώρα ύστερα απ' την άλλη, σάρωναν τα παλιά καθεστώτα που στηρίζονταν στην εκμετάλλευση. Την Οκτωβριανή Επανάσταση ακολούθησε η Μεγάλη Κινέζικη Επανάσταση και οι λαϊκές επαναστάσεις σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.
Λίγες δεκαετίες είναι ελάχιστος χρόνος μέσα στην ιστορία. Άρκεσαν όμως για να γίνουν στη διάρκειά τους τόσο πολλά, για να πιστοποιήσουν τη νομοτέλεια της κοινωνικής  ανάπτυξης, για να δώσουν την έμπρακτη επαλήθευση ότι η εποχή μας είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης.
★★★
“Μία συνεχής σειρά από  νίκες ενάντια σε μια συνεχή σειρά κολοσσιαίων δυσκολιών”, αυτή ήταν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα  η συγκλονιστική πορεία του σοβιετικού κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου που εγκαθίδρυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος έγινε φάρος για τις εργαζόμενες μάζες της υφηλίου, ένα ανοιχτό παγκόσμιο βήμα των καταπιεζομένων τάξεων.  “Ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς να αμφιβάλει, ότι η καταστροφή αυτού του βήματος, θα σκέπαζε για πολύν καιρό την κοινωνική και πολιτική ζωή των “προηγμένων” χωρών με τα σκοτάδια μιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης”, παρατηρούσε (στα “Δεκάχρονα του Οκτώβρη”) ο Στάλιν.
Μια τέτοια καταστροφή, που θα προκαλέσει την άγρια χαρά όλης της αντίδρασης, έμελλε να δρομολογηθεί  στα κατοπινά, μετά το θάνατο του Στάλιν, χρόνια. Δεν θα προέλθει από τις ένοπλες στρατιωτικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, που στο παρελθόν χάρη στις ηρωικές  προσπάθειες και τις αμέτρητες θυσίες του σοβιετικού λαού, είχαν κατανικηθεί, αλλά από την αναρρίχηση και την εδραίωση σταδιακά των οππορτουνιστών - ρεβιζιονιστών, στην εξουσία. Την αρχή του τέλους της Σ.Ε. θα σηματοδοτήσει το κακόφημο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, κανοναρχώντας μέσα από διαδοχικές φάσεις, μια οικτρή αντισοβιετική αντεπαναστατική πορεία κατεδάφισης του σοσιαλισμού, παλινόρθωσης του καπιταλισμού, αποσύνθεσης και διάλυσης τελικά της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, κάτω από τους ενθουσιαστικούς  αλαλαγμούς του διεθνούς κεφαλαίου.
★★★
Ο Στάλιν, για το έργο του οποίου έκαναν πάντα μια υψηλή εκτίμηση οι μαρξιστές – λενινιστές, πέθανε το Μάρτη 1953, αφού είχε επάξια σηκώσει όσο λίγοι στην ιστορία, τόσο μεγάλο φορτίο για τόσο μεγάλο διάστημα.
Μια ομάδα αποστατών ρεβιζιονιστών, με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, αφού προετοίμασε  το έδαφος, πρόβαλε ανοιχτά στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη 1956, την αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική της πλατφόρμα, που συστηματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε σε ένα γενικό αντεπαναστατικό πρόγραμμα, ως το 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1961. Σημαία των οππορτουνιστών – ρεβιζιονιστών έγινε ο αντισταλινισμός και το “ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό με τον κοινοβουλευτικό δρόμο”, με άλλα λόγια η αποκήρυξη των διδαγμάτων και του δρόμου της  Οκτωβριανής Επανάστασης. Με πρόσχημα την “πάλη κατά της προσωπολατρίας” οι ρεβιζιονιστές εξαπέλυσαν μια δημόσια συκοφαντική επίθεση ενάντια στον Στάλιν και το επαναστατικό έργο του, παρουσιάζοντας ουσιαστικά τη διχτατορία του προλεταριάτου, που  πράγματι υπήρχε στον καιρό του, σαν ένα απάνθρωπο καθεστώς όπου βασίλευε η αδικία, ο φόβος και το έγκλημα, τροφοδοτώντας και ενισχύοντας το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο της διεθνούς αντίδρασης και δυσφημώντας το σοσιαλιστικό σύστημα.
Ο ρεβιζιονισμός είναι μια μορφή αστικής ιδεολογίας. Δρα στο όνομα του μαρξισμού, αλλά σημαίνει την υιοθέτηση θεωρητικά και την εφαρμογή πρακτικά των θέσεων της αστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου.
Το 20ό συνέδριο σήμανε την αναθεώρηση των αρχών του μαρξισμού – λενινισμού, την υιοθέτηση και διάδοση μιας σειράς αντιμαρξιστικών θεωριών που η εφαρμογή τους θα οδηγούσε αναπότρεπτα στην αλλαγή του χαρακτήρα του σοβιετικού κόμματος και του κράτους. Προβάλλοντας τη θεωρία ότι δεν υπάρχουν πια στη Σ.Ε. ούτε τάξεις ούτε ταξική πάλη, οι ρεβιζιονιστές κατάργησαν τη διχτατορία του προλεταριάτου και την αντικατέστησαν με το “παλλαϊκό κράτος”. Σε αντιστοιχία με αυτό επέβαλαν πλήρη αλλοίωση στη σύνθεση και τον ταξικό χαρακτήρα του ΚΚΣΕ, και από επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου το μετέτρεψαν σ' ένα κόμμα διαβρωμένο από την αστική ιδεολογία, όργανο εξυπηρέτησης των αντισοσιαλιστικών σκοπών των αναθεωρητών.
Με τη σειρά πολιτικών μέτρων που πήραν, έδωσαν μια χωρίς προηγούμενο ώθηση στην ανάπτυξη των αστικών στοιχείων και γενικά των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων.
Ο ρεβιζιονισμός άπλωσε την οππορτουνιστική διάβρωση σε όλους τους τομείς, ενίσχυσε τα ερείσματα  και διεύρυνε  την ίδια την κοινωνική βάση του, εδραιώνοντας την κυριαρχία ενός αστοποιημένου προνομιούχου στρώματος, της νέας αστικής τάξης, στο κόμμα, την κυβέρνηση και τους διάφορους κρατικούς οργανισμούς. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, έγιναν στη Σ.Ε. ουσιαστικές αλλαγές στη βάση και στο εποικοδόμημα. Εξαλείφτηκαν οι βασικές επαναστατικές κατακτήσεις του  σοβιετικού λαού, καταργήθηκαν ή παραμορφώθηκαν σε αντισοσιαλιστική κατεύθυνση οι βασικές οικονομικές δομές και οι πολιτικοί θεσμοί του κράτους. Η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού άνοιξε το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση, ενώ την οικτρή αυτή εξέλιξη την πρόβαλλαν και την παρουσίαζαν ως ανώτερη διαδικασία για το πέρασμα στον κομμουνισμό.
★★★
Όλες οι θεωρίες που διακηρύχτηκαν από τον Χρουστσώφ κι όλη η ουσία της αντιμαρξιστικής – αντιλενινιστικής γραμμής που  χάραξε το 20ό συνέδριο, διατηρήθηκαν πλήρως και στη διάρκεια της κατοπινής  μπρεζνιεφικής περιόδου. Όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά και βάθυναν προβάλλοντας θεωρίες που, στο όνομα του μαρξισμού – λενινισμού, αναπαρήγαγαν τις νεοαποικιακές θεωρίες του  διεθνούς ιμπεριαλισμού. Για “σοσιαλισμό στα λόγια, μετεξέλιξη του  οππορτουνισμού σε ιμπεριαλισμό” έκανε λόγο ο Λένιν, καταγγέλλοντας στον καιρό του τους αποστάτες της Β' Διεθνούς. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός θα μετεξελιχθεί, όμοια, σε σοσιαλιμπεριαλισμό, και στα μπρεζνιεφικά χρόνια η διεθνής επεμβατική πολιτική του θα γίνει χαρακτηριστικό του γνώρισμα, μεγαλώνοντας στην πραγματικότητα την κρίση και τα αδιέξοδα του ρεβιζιονισμού.
Στην μπρεζνιεφική περίοδο εδραι­ώθηκε παραπέρα η κυριαρχία της νέας αστικής τάξης, του αστοποιημένου  “ανώτερου στρώματος” της κομ­ματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, των κατοπινών “ολιγαρχών” και όλων των κλικών των προνομιούχων και διεφθαρμένων παλιών και νέων αστικών στοιχείων, που τό­τε ετοίμαζαν το επόμενο βήμα... Το βήμα αυτό θα γίνει στα χρόνια της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, που θα παλινορθώσει και τυπικά τον καπιταλισμό, ολοκληρώ­νοντας το α­ντε­­­παναστατικό έργο του σοβιετικού ρεβιζιονισμού. Η Σοβιετική Ένωση θα αποσυντεθεί και θα  διαλυθεί και ο ρεβιζιονιστικός ψευδοκομμουνισμός των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ – Γκορ­μπατσόφ, θα μετασχηματιστεί σε απροκάλυπτο και ωμό αντικομμουνισμό.
★★★
Οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν από την αρχή να επιβάλουν σ' όλο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα την αντεπαναστατική γραμμή τους. Καταπάτησαν τα δικαιώματα των σοσιαλιστικών χωρών και την ανεξαρτησία των κομμουνιστικών κομμάτων, πέ­ρα­σαν το χαλινάρι τους στις περισσότερες χώρες της Αν. Ευρώπης και κατέφυγαν σε απροκάλυπτες επεμβάσεις και σε κάθε είδους μηχανορραφίες για την ανατροπή νόμιμων καθοδηγήσεων κομμάτων και κυβερνήσεων.
Αυτό ακριβώς έκαναν με την επέμβασή τους, πρώτα – πρώτα, εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Αφού υποκίνησαν (και στην πραγματικότητα οργάνωσαν και καθοδήγησαν) στην πολιτική προσφυγιά  το πογκρόμ της Τασκένδης, ολοκλήρωσαν τα σχέδιά τους  εναντίον του ηρωικού κόμματος και της ηγεσίας του, διοργανώνοντας την πραξικοπηματική, παράνομη και αντικαταστατική “6η Ολομέλεια” του ΚΚΕ, το Μάρτη του 1956. Στην παρασυναγωγή αυτή, θα επιβάλουν, με την ξένη επέμβαση, τη γραμμή του 20ού συνεδρίου στο ΚΚΕ και θα εγκαταστήσουν στην ηγεσία του εντολοδόχους, πρόθυμους να υπακούσουν και να υπηρετήσουν τη γραμμή αυτή.
Απέναντι στο σοβιετικό ρεβιζιονισμό και σε αντιστοιχία με την πορεία ανάπτυξης και εμβάθυνσής του, υψώθηκε αναπόφευκτα ο αγώνας των επαναστατών κομμουνιστών. Θα ξεκινήσει δημόσια στη δεκαετία του '60 ο μεγάλος διεθνής αντιρεβιζιονιστικός αγώνας και στην πορεία  του, σε ανοιχτή ρήξη με το ρεβιζιονισμό στο διεθνές αλλά και στο εθνικό επίπεδο των διαφόρων χωρών, θα γεν­νηθεί το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα.
Ο αγώνας αυτός έπαιξε σπουδαίο  ρόλο για την υπεράσπιση του μαρξισμού – λενινισμού και για τον σωστό προσανατολισμό της πάλης του  παγκόσμιου  προλεταριάτου και των καταπιεζομένων εθνών και λαών, συμβάλλοντας σημαντικά  στην ανασύνταξη διεθνώς των επαναστατικών δυνάμεων. Στην ανοιχτή πολεμική που θα συγκλονίσει τις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού  κινήματος, θα αντικρουστούν και θα ξετιναχτούν οι θεωρίες του σοβιετικού ρεβιζιονισμού και θα καταγγελθεί πως η γενική γραμμή του οδηγεί στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
★★★
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του  ιστορικού αγώ­να ενάντια στο ρεβιζιονισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση στάθηκε ο Μάο Τσετούνγκ. Σύμφωνα  με την περιεκτική, όσο και βαθύτατη σε περιεχόμενο, διατύπωσή του “Ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία”.
Συμπυκνώνοντας  την ιστορική πείρα της διχτατορίας του προλεταριάτου, αντλώντας διδάγματα από τη ρεβιζιονιστική κυριαρχία και τις συνέπειές της στη Σοβιετική Ένωση και διαβλέποντας τους κινδύνους για την ίδια την Κίνα, σε πλήρη αντίθεση με τις θεωρίες που κήρυσσαν το “τέλος” της ταξικής πάλης στη σοσιαλιστική κοινωνία, ο Μάο θα υπογραμμίσει πως η σοσιαλιστική κοινωνία καλύπτει μια μεγάλη ιστορική περίοδο που στη διάρκειά της υπάρχουν πάντα οι τάξεις, οι ταξικές αντιθέσεις και η πάλη των τάξεων, όπως και η πάλη ανάμεσα στον καπιταλιστικό δρόμο και το σοσιαλιστικό δρόμο, ο κίνδυνος της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Η πάλη αυτή βρίσκει την αντανάκλασή της σ' όλους τους θεσμούς του εποικοδομήματος, και στο κόμμα.
Ο κίνδυνος της παλινόρθωσης δεν προέρχεται μόνο από την υπονόμευση και την ένοπλη εξωτερική επέμβαση του ιμπεριαλισμού, αλλά ιδιαίτερα και κατ' εξοχήν από την άνοδο αμετανόητων ρεβιζιονιστών σε ηγετικές θέσεις του Κόμματος. Αυτοί αποτελούν τον βασικό μοχλό, την κύρια δύναμη της αστικής τάξης, στο έργο της αποσύνθεσης της προλεταριακής εξουσίας και της αντεπαναστατικής παλινόρθωσης, όπως απέδειξε ήδη η ιστορία.
Ο Μάο θα σημειώσει χαρακτηριστικά πως “η αστική τάξη βρίσκεται μέσα στο Κόμμα, είναι οι υπεύθυνοι του Κόμματος που ακολουθούν τον καπιταλιστικό δρόμο”. Ενώ θα απευθύνει την προειδοποίηση πως “εάν οι τάξεις, οι ταξικές αντιθέσεις, η ταξική πάλη και η διχτατορία του προλεταριάτου ξεχαστούν, τότε πολύ σύντομα, ίσως σε λίγα χρόνια μόνο, σε μια δεκαετία ή το πολύ σε μερικές δεκαετίες, θα γίνει αναπόφευκτα αντεπαναστατική παλινόρθωση σε εθνική κλίμακα...”
Σε έμπρακτη εφαρμογή της καθοδηγητικής θεωρίας για τη συνέχιση της επανάστασης κάτω από τις συνθήκες της διχτατορίας του προλεταριάτου, ο Μάο θα εξαπολύσει τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, κινητοποιώντας τα εκατομμύρια των μαζών σ' έναν πρωτόγνωρο στην ιστορία του σοσιαλισμού αγώνα, ενάντια στις καπιταλιστικές δυνάμεις, για την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και για τη στερέωση της προλεταριακής εξουσίας. Ο μεγάλος αυτός  αγώνας, αν και δεν μπόρεσε τελικά να αποτρέψει, ύστερα από το θάνατο του Μάο, την αναρρίχηση των ρεβιζιονιστών στην εξουσία και την παλινόρθωση στην Κίνα, αποτέλεσε μια σπουδαία συνεισφορά  με παγκόσμια σημασία για την υπόθεση του σοσιαλισμού, και οι απηχήσεις του φτάνουν έντονα ως τις μέρες μας.
★★★

Τα συμπεράσματα των αγώνων όλης αυτής της περιόδου για την υπόθεση του σοσιαλισμού, ενάντια στην απάρνηση και τις διαστρεβλώσεις του μαρξισμού – λενινισμού και για την υπεράσπιση των αρχών της προλεταριακής κοσμοθεωρίας, αποτελούν και σήμερα αναντικατάστατο βάθρο για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, τον ιδεολογικοπολιτικό του εξοπλισμό και τον σωστό προσανατολισμό των αγώνων του. Η πορεία των γεγονότων των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνει τη θεωρητική αξία τους και επικυρώνει τη σημασία των συμπερασμάτων αυτών σαν την αναγκαία βάση για τον προσανατολισμό του αγώνα των κομμουνιστών, και σαν τη μοναδική πραγματική αφετηρία, για να απαντηθούν από στέρεες και θεμελιωμένες επαναστατικές θέσεις τα ζητήματα της παλινόρθωσης.
Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στη θυελλώδη πορεία του διεθνούς αντιρεβιζιονιστικού αγώνα. Οι αγώνες των μαρξιστών-λενινιστών ενάντια στον ρεβιζιονισμό ξεκίνησαν ύστερα από το 20ό συνέδριο και την “6η Ολομέλεια”, στις φυλακές, τις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά στις χώρες της Αν. Ευρώπης, υπερασπίζοντας με σθένος τις πιο λαμπρές επαναστατικές παραδόσεις του ηρωικού ΚΚΕ, που εκφύλισαν ιδεολογικά και μετέτρεψαν σ' ένα ρεφορμιστικό κόμμα ουρά της αστικής πολιτικής, οι σοβιετικοί και οι ντόπιοι αναθεωρητές.
Η έκδοση της “Αναγέννησης” τον Οκτώβρη 1964, θα σημάνει την ανοιχτή δημόσια αντιπαράθεση με τους αναθεωτητές στη χώρα μας και θα σφραγίσει ανεξίτηλα τη γραμμή και τη δράση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος. Οι εξελίξεις που από τότε μεσολάβησαν θα επιβεβαιώσουν την ορθότητα της γενικής γραμμής που πρόβαλλαν οι μαρξιστές – λενινιστές, πάνω σ' όλα τα βασικά προβλήματα του  διεθνούς και ελληνικού κινήματος. Αντίθετα, οι θέσεις που πρόβαλλαν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, χρεοκόπησαν οικτρά.
★★★
Η ηγεσία του ΚΚΕ αποτέλεσε διαχρονικά μέσα στο κίνημα, τον εκφραστή του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, “εξειδικεύοντας” και εκφράζοντας στη χώρα μας τη γενική γραμμή του. Χειροκρότησε τη γραμμή του 20ού συνεδρίου που απ' αυτή γεννήθηκε. Χειροκρότησε την πολιτική της μπρεζνιεφικής περιόδου, τα πραξικοπήματα και τις επεμβάσεις του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Χειροκρότησε ένθερμα την γκορμπατσοφική περεστρόικα που ξεθεμελίωνε τα πάντα, την πρόβαλλε ως “μια μεγάλη πρακτική και θεωρητική σύλληψη στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού”  και σιγοντάρισε τα ξαναζεσταμένα και πιο αυθάδη αντισταλινικά – αντικομμουνιστικά της κηρύγματα. Ταυτόχρονα αναπαρήγαγε όλες τις αντιμαοϊκές επιθέσεις και συκοφαντίες και επιδίδονταν σε μια συστηματική κατασυκοφάντηση των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην πολιτική προσφυγιά.
Η πολιτική που εφάρμοσε το ΚΚΕ, με όλες διαχρονικά τις προσαρμογές και παραλλαγές της, γνώρισε αναπότρεπτα την ολοκληρωτική χρεοκοπία και περιήλθε σε γενικό ναυάγιο. Στα 1989 – 1991 παρακολουθούσαν άφωνοι και παραλυμένοι να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι στην Αν. Ευρώπη, το ένα “σοσιαλιστικό” καθεστώς μετά  το άλλο, να αποκομμουνιστικοποιούνται και σε μια νύχτα να μεταμορφώνονται οι “κομμουνιστές” ηγέτες τους σε λακέδες της Δύσης, και ο “αναμορφωτής” Γκορμπατσόφ να διαλύει το ΚΚΣΕ και τη Σοβιετική Ένωση και να παλινορθώνει ανοιχτά τον καπιταλισμό στην πιο βάρβαρη μορφή του. Στα χρόνια που πλέον έχουν μεσολαβήσει, η ηγεσία του ΚΚΕ, που τότε παράπαιε εμβρόντητη, αποδείχνεται πως προτιμά να διασώσει ό,τι μπορεί από τις προηγούμενες χρεοκοπημένες θεωρίες της παρά να διδαχτεί από τα γεγονότα.
Μη μπορώντας και μη θέλοντας να δώσουν απαντήσεις στο κεφαλαιώδες για το κίνημα ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, η γραμμή που τώρα προβάλλουν αποτελεί νεκρανάσταση των τροτσκιστικών αντιλήψεων σε σύμπλεξη με παγειωμένα σχήματα του ρεφορμισμού και με διάφορες άλλες ιδέες παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων.
Διαστρεβλώνουν κατάφωρα τη θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, ενώ, στο ίδιο πλαίσιο που όψιμα κατασκεύασαν, θεωρούν την Ελλάδα “ιμπεριαλισμό”, και αρνούνται και αποδοκιμάζουν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Αρνούνται και απορρίπτουν από αντιλενινιστικές θέσεις το πρόγραμμα του 6ου συνεδρίου της ΚΔ το 1928, και διατείνονται ότι “κόστισε πολύ”  γιατί, κατά τη γνώμη των καθοδηγητών του ΚΚΕ, ήταν σε ασυμφωνία με τον “χαρακτήρα της εποχής”. Επειδή, όπως λένε, δεν επεξεργάστηκε μια και μοναδική «στρατηγική» (δηλ. άμεσα, σοσιαλιστική επανάσταση παντού, σ' οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του πλανήτη είτε πρόκειται για καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες είτε για αποικίες, μισοαποικίες ή εξαρτημένες χώρες), αλλά επεξεργάστηκε “διαφορετικές στρατηγικές ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα”.
Αρνούνται και απορρίπτουν σαν λαθεμένες τις Αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Κ.Δ. το 1935 και τη γραμμή για τα λαϊκά και αντιφασιστικά μέτωπα. Θεωρούν την αυτοδιάλυση της Κ.Δ. ως έναν “βασικό παράγοντα” που συνέτεινε “στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη”. Απορρίπτουν τις θέσεις του Στάλιν για τον χαρακτήρα  του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να αποδοκιμάζουν από καθαρά τροτσκιστικές θέσεις ακόμα και το ιστορικό ανοιχτό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό, της 31ης Οκτωβρίου 1940.
Με δύο λόγια απορρίπτουν αναδρομικά, όλη την κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αναθεωρούν, παραποιούν και αποδοκιμάζουν σαν λάθος όλη τη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος  από γεννήσεώς του και αποκηρύσσουν τα συνθήματα και την πάλη των κομμουνιστών για Ειρήνη, Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία, γιατί μια τέτοια πάλη θεωρούν ότι έθετε και θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”!
Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί να άλλαξε τώρα προβιά και να πέρασε από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του “αριστερού” οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Αλλά αν και προβάλλει πλέον απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, δεν εννοεί με τίποτε να σηκωθεί πάνω απ' το οππορτουνιστικό τέλμα στο οποίο εκτράφηκε και γαλουχήθηκε μετά το '56. Μη μπορώντας να εξαφανίσουν τα βουερά τεκμήρια της ιστορίας, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έχουν κάνει κάθε τι για να συσκοτίσουν και υποβαθμίσουν την πραγματική σημασία της αναρρίχησης και κυριαρχίας του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ (με το 20ό συνέδριο) και στο ελληνικό κίνημα (με την “6η Ολομέλεια”), εντάσσοντας για το σκοπό αυτό την τωρινή κριτική τους για την “οππορτουνιστική  στροφή” του 20ού συνεδρίου, σ' ένα προκατασκευασμένο πλαίσιο εξωφρενικής λαθολογίας για όλο το παρελθόν, διαστρέβλωσης και αναθεώρησης όλης της επαναστατικής ιστορίας από καταβολής του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Όμοια εξωραΐζουν προκλητικά και παρουσιάζουν λίγο – πολύ σαν φυσιολογικό  γεγονός τη διεθνή “παρέμβαση” (και όχι ... επέμβαση όπως οι ίδιοι σπεύδουν να διευκρινίσουν) που οργάνωσε την πραξικοπηματική “6η Ολομέλεια”, καλύπτοντας και φροντίζοντας να πέσουν στα μαλακά οι υπεύθυνοι και να σκεπαστούν τα πραγματικά έργα τους εναντίον του κινήματος. Ενώ αμετανόητα, εξακολουθούν να αναμασούν το χρουστσωφικό και μπρεζνιεφικό κατηγορητήριο εναντίον του Μάο Τσετούνγκ, κριτικάροντας τώρα (απ' τα “αριστερά”) σαν μικροαστική και εθνικιστική παρέκκλιση τη γραμμή του Μάο και του “μαοϊκού ρεύματος”.
★★★
Η καπιταλιστική παλινόρθωση αναζωογόνησε το ιδεολογικό λαθρεμπόριο των απολογητών του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, και ο αντικομμουνισμός γνώρισε συστηματική κλιμάκωση, περνώντας από τα κηρύγματα για το “τέλος του κομμουνισμού” της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, στα νεότερα ευρωπαϊκά αντικομμουνιστικά “μνημόνια”, σε μια επίθεση διαρκείας με πληθώρα από εκδόσεις της αντικομμουνιστικής και της νεκραναστημένης φιλολογίας του δοσιλογισμού και με διάφορα σεμινάρια και συνέδρια, όπως στις μέρες μας το ανεκδιήγητο Ευρω-συνέδριο της Εσθονίας. Ένα “συνέδριο” αφηνιασμένου αντικομμουνισμού, αντισταλινισμού και ελάχιστα συγκαλυμμένου φιλοναζισμού, που έγινε με τις πλάτες της ΕΕ και της Αμερικής του Τραμπ. Στο συνέδριο αυτό επανέλαβαν σε υστερικούς τόνους το αγαπημένο τροπάρι του ιμπεριαλισμού, εξισώνοντας τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση με τη ναζιστική Γερμανία και τον Στάλιν με τον Χίτλερ, και έφτασαν ακόμα να εξομοιώνουν ως και το ανεπανάληπτο έργο του Μαρξ, “το Κεφάλαιο”, με το παραληρηματικό ευαγγέλιο του Ναζισμού, “ο Αγών μου”.
Η κλιμάκωση των αντικομμουνιστικών επιθέσεων, αντανακλά, υπηρετεί και ανοίγει παραπέρα το δρόμο στις κυρίαρχες κλίκες των εκμεταλλευτριών τάξεων, για την ένταση της εκμετάλλευσης, την καταστολή των αγώνων και την κατάπνιξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων μαζών. Οι κήρυκες του αντικομμουνισμού θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη των λαών την Οκτωβριανή Επανάσταση, που την αποκαλούν “ιστορική ανωμαλία”, να κατασυκοφαντήσουν τη γέννηση του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, το κατοπινό επικό έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της αντιφασιστικής – εθνικοαπελευθερωτικής πάλης και όλης της εποποιίας του κομμουνιστικού κινήματος. Θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία σύμφωνα με τους αντιδραστικούς σκοπούς των κυρίαρχων κλικών του διεθνούς  κεφαλαίου, επιδιώκοντας να τρομοκρατήσουν, να παραλύσουν, να τσακίσουν κάθε ιδέα οργανωμένης μαζικής αντίστασης, να καταδείξουν πως είναι μάταιη και ανώφελη κάθε ιδέα αμφισβήτησης της κυριαρχίας τους, πως ξόρκισαν για πάντα “το φάντασμα του κομμουνισμού”.
Η ιδεολογική επίθεση της αντίδρασης, έχει σαν αμετακίνητο κεντρικό στόχο της τη μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία, από την οποία προσπαθεί να απομακρύνει τους ανθρώπους και την οποία δυσφημεί, χλευάζει και επιχειρεί να αμαυρώσει. Τα αντισοσιαλιστικά, αντικομμουνιστικά επιχειρήματα, δεν έπαψαν να επαναλαμβάνονται και να αναπαράγονται  από την πρώτη στιγμή της Οκτωβριανής Επανάστασης και της εγκαθίδρυσης της σοβιετικής εξουσίας, και με όλες τις επανεκδόσεις και παραλλαγές τους οι αντιδραστικοί δεν θα είχαν τίποτε καινούργιο να προσθέσουν σ' αυτά. Αλλά  ο ρεβιζιονισμός και η παλινόρθωση πρόσφεραν τα πνευματικά όπλα και έδωσαν στους μηχανισμούς και στα όργανα της παγκόσμιας αντίδρασης νέες ευκαιρίες, για να επιδοθούν ασύδοτα στο έργο της σπίλωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Η αντίδραση και τα όργανά της, που ξεσάλωσαν με την ευκαιρία του συνεδρίου της Εσθονίας και στη χώρα μας, κατακρεουργούν πλέον καθημερινά με όλους τους τρόπους την αλήθεια και απευθύνουν με θράσος το μαύρο κατηγορητήριό τους εναντίον της ιστορίας του κομmουνιστικού κινήματος.
Αλλά η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος είναι η πιο λαμπρή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτήν τη μεγάλη αλήθεια διακηρύσσουν με δύναμη οι μαρξιστές – λενινιστές, υπερασπίζοντας τα μεγαλειώδη επιτεύγματα και τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού και τιμώντας με αισιοδοξία για το μέλλον του επαναστατικού κινήματος, την 100ή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης.
★★★
Οι ιθύνοντες του καπιταλισμού κι όλα τα φερέφωνα του σάπιου και παρακμασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος, δεν θα πάψουν να ξορκίζουν τον κομμουνισμό, να ονειρεύονται μάταια την οριστική απαλλαγή τους από αυτόν, πιστεύοντας πως ο καπιταλισμός θα παρέμενε έτσι σταθερός και ακλόνητος σαν το μοναδικό κοινωνικό σύστημα που μπορεί να υπάρχει.
Αν και αυτοί πανηγύρισαν το τέλος του κομμουνισμού, πραγματικότητα ωστόσο παραμένει ότι παρατείνεται, αναπαράγεται και βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, που συγκλονίζεται τώρα  από μια ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση όλων των εσωτερικών του αντιθέσεων.
Όλες οι αγεφύρωτες αντιθέσεις του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, που αποτέλεσαν το έδαφος πάνω στο οποίο ξέσπασε η σοσιαλιστική Επανάσταση  του Οκτώβρη, εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν, να οξύνονται, να οδηγούνται αναπόφευκτα σε έκρηξη και ξέσπασμα νέων μεγάλων  ταξικών, επαναστατικών συγκρούσεων.
Η κοινωνία δεν έπαψε να χωρίζεται σε τάξεις, πάνω στη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αντίθετα ο χωρισμός αυτός εντάθηκε και η απόσταση ανάμεσα στους πόλους του πλούτου και της  φτώχειας, μεγάλωσε. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς  επίθεσης της αστικής τάξης στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες, για την κατάπνιξη  των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και την ένταση της εκμετάλλευσης, που οδηγεί εκατομμύρια εργαζόμενους στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση.
Η κρίση που ξέσπασε πριν από χρόνια στην καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, προκαλώντας βαθύ κλονισμό όλου του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού, δεν έχει ξεπεραστεί. Η καπιταλιστική οικονομία εξακολουθεί να κλυδωνίζεται και να παραδέρνει αγκομαχώντας στο έδαφος της κρίσης, φορτώνοντας τα σπασμένα της στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες – μιας κρίσης τις συνέπειες της οποίας ζει στο πετσί του με τον πιο οδυνηρό τρόπο ο δικός μας λαός.
Ο κόσμος δεν έπαψε να κυριαρχείται από μια χούφτα ιμπεριαλιστικών κρατών που καταπιέζουν την τεράστια πλειοψηφία των λαών και των εθνών. Αντίθετα, η καταπίεση και καταλήστευση, η αναβίωση της ίδιας της αποικιοκρατίας με ανοιχτές πλέον μορφές επέμβασης, προσάρτησης και στρατιωτικής κατοχής εθνών και χωρών από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δείχνει πως η αντίθεση αυτή όχι  μόνο υπάρχει αλλά και οξύνεται σε εκρηκτικό βαθμό.
Ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός δεν έπαψε να χωρίζεται σε αντίπαλα στρατόπεδα και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου συντελείται διαρκώς, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, υπόγεια και φανερά.
Η κρίση επανέφερε στην ατζέντα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής την απειλή για παγκόσμιο πόλεμο και τον πυρηνικό αλληλοεκβιασμό. Αυτές οι αλήθειες είναι απαραίτητο να επαναβεβαιωθούν σήμερα, όταν ο ιμπεριαλισμός θέλει να πείσει τους ανθρώπους για τη ζωτικότητα και την αιωνιότητά του.
★★★
Αν στη σημερινή περίοδο ο ιμπεριαλισμός εξαπολύει πολέμους, καταβροχθίζει χώρες, υποδουλώνει έθνη και λαούς και ο καπιταλισμός ξεθεμελιώνει και σαρώνει όλα τα κατακτημένα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, ασκώντας την πιο άγρια πολιτική εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αυτό είναι αποτέλεσμα της αποφασιστικής αλλαγής του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος της παγκόσμιας αντίδρασης ύστερα από την παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Το επαναστατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα, βρίσκεται τώρα παγκόσμια σε φάση υποχώρησης και αδυνατεί να αντιτάξει αποτελεσματικούς αγώνες απέναντι στις αχαλίνωτες επιθέσεις του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος. Ανεξάρτητα από ειδικά γνωρίσματα και ιδιαιτερότητες, αυτό χαρακτηρίζει και τις εξελίξεις στη χώρα μας.
Βασικό γνώρισμα της δικής μας χώρας είναι η ολόπλευρη πολιτική, οικονομική, στρατιωτική εξάρτησή της από τον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ανάμεσα στα πιο προφανή και καθοριστικής σημασία ζητήματα με τα οποία βρέθηκε ανοιχτά αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός εδώ  και πάνω από 7 χρόνια, είναι αναμφισβήτητα το ζήτημα της πάλης ενάντια στα μνημόνια και σ' όλα τα αντεργατικά – αντιλαϊκά – αντιδημοκρατικά μέτρα που αυτά σηματοδοτούν και καθορίζουν, και που διόγκωσαν εκρηκτικά, στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όλα τα λαϊκά προβλήματα. Ο ιμπεριαλισμός έθεσε κάτω από νεοαποικιακό έλεγχο την Ελλάδα, και επέβαλε, με νέες συνθήκες υποτέλειας, καθεστώς επιτροπείας και πολιτικής κηδεμονίας, στα πλαίσια της οποίας οι “θεσμοί” ανεβοκατεβάζουν έκτοτε τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας. Πλήρως ενταγμένοι στο καθεστώς αυτό, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του, που όχι μόνο πέταξαν στα σκουπίδια όλες τις δημαγωγικές ψευτοαριστερές διακηρύξεις τους, αλλά και επέβαλαν νέα εξοντωτικά μέτρα και μνημόνια διαρκείας, εξαπατώντας  αδίστακτα τον ελληνικό λαό. Τα γεγονότα αυτά σήμαναν το ολόπλευρο βάθεμα της εξάρτησης και έκαναν πιο επιταχτικό  το καθήκον για το δυνάμωμα της πάλης ενάντια στα βάρβαρα αντιλαϊκά  μέτρα, για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία, πάλης αναπόσπαστα συνδεδεμένης με τους μεγάλους σκοπούς του κινήματός μας για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για να ανοίξει ο δρόμος της σοσιαλιστικής αναγέννησης της πατρίδας μας.
★★★
 Η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος στη χώρα μας και οι πλατιά διαδεδομένες ρεφορμιστικές – κοινοβουλευτικές αυταπάτες, των εύκολων λύσεων, σαν αυτές που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, καθηλώνοντας, αποπροσανατολίζοντας και υπονομεύοντας το λαϊκό κίνημα (περισσότερο κι από όσο οι ασύστολες δημαγωγίες των αστικών πολιτικών κομμάτων), εκτράφηκαν στο έδαφος της υπόσκαψης και διάβρωσης του αριστερού, κομμουνιστικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος που προκάλεσε η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στις γραμμές του. Τυπικό παράδειγμα των τελευταίων δεκαετιών παραμένουν οι αχαρακτήριστες κυβερνήσεις “Τζαννετάκη” και “Οικουμενικής”, που άπλωσαν τα αποσυνθετικά φαινόμενα και τη διάβρωση, ενώ η παλινόρθωση και η ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης, την επέτεινε και την απογείωσε. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος της εξάρτησης  και της υποτέλειας, θέλουν τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, ανίσχυρους και υποταγμένους. Θέλουν το λαϊκό κίνημα ασύντακτο και διαλυμένο, και κάνουν ό,τι μπορούν, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, και τη φιλολαϊκή δημαγωγία και την καταστολή, για να πετύχουν τους αντιδραστικούς σκοπούς τους.
Αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες. Όσο δεν κάνει βήματα μπροστά η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα χαρακτηρίζονται από αστάθεια και αποσπασματικότητα, από εφήμερες διακυμάνσεις. Ο στόχος της ανασυγκρότησης αποτελεί για το Μ-Λ ΚΚΕ κεντρικό καθήκον.
Το κομμουνιστικό κίνημα δεν θα μπορούσε να γνωρίσει σταθερή προοπτική και θετική έκβαση των μεγάλων σκοπών του, χωρίς να καταπολεμηθεί ο οππορτουνισμός – ρεβιζιονισμός και χωρίς να ξεριζωθούν οι, αποδεδειγμένα από τη ζωή και την ιστορία, σαθρές βάσεις του. Η ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει στο έδαφος της πολιτικής του ΚΚΕ, που αφού γνώρισε την πιο παταγώδη χρεοκοπία, γύρισε το ίδιο νόμισμα απ΄ άλλη όψη και πέρασε τώρα στην υπεραριστερή λογοκοπία και τη νεοτροτσκιστική μετάλλαξη. Ούτε μπορεί να γίνει στο έδαφος των λεγόμενων μεταβατικών προγραμμάτων, ουράς στα αστικά ιδεολογήματα και “κινηματικής” υπεκφυγής από τα πραγματικά προβλήματα. Προγράμματα που όχι μόνο δεν συμβάλλουν στον αναγκαίο προσανατολισμό και την ανασύνταξη των δυνάμεων του κινήματος, αλλά αντίθετα την αντιστρατεύονται, συντηρούν τη σύγχυση και συσκοτίζουν το δρόμο της ανασυγκρότησης.
Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και το σταδιακό του πέρασμα σε μια άλλη φάση, που θα το κάνει ικανό να αντιπαλέψει με ουσιαστικούς όρους τους ταξικούς αντιπάλους, δεν θα επιτευχθεί με ταχύρρυθμες  συνταγές, αλλά μέσα από πολύχρονους και σκληρούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες για το φώτισμα και το ξεκαθάρισμα των προβλημάτων, μέσα από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, μέσα από το ρίζωμα και το άπλωμα των δεσμών τους με την εργατική τάξη, την ανυπότακτη νεολαία και τις αγωνιζόμενες λαϊκές δυνάμεις.
★★★
Τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι πιο ισχυρά από τα αντικομμουνιστικά δόγματα της αντίδρασης.
Ο Λένιν, στηριζόμενος στα βασικά διδάγματα του μαρξισμού, πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, έκανε επιστημονική ανάλυση  του ιμπεριαλισμού και διατύπωσε τη θεωρία και την ταχτική της προλεταριακής  επανάστασης στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Παρά τις μεγάλες αλλαγές που έχουν από τότε συντελεστεί στον κόσμο, ο χαρακτήρας της εποχής μας δεν άλλαξε, και τα θεμελιώδη συμπεράσματα που είχε διατυπώσει ο Λένιν στον καιρό του, διατηρούν πλήρη τη σημασία και την ισχύ τους.
Οι αγώνες των λαών προχωρούν κατά κύματα. Τη σημερινή αμπώτιδα του επαναστατικού κινήματος, θα τη διαδεχτεί η πλημμυρίδα. Νέες επαναστάσεις θα τραντάξουν στον κόσμο τα θεμέλια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος και ο νέος αιώνας που διανύουμε θα προσφέρει στο πέρασμά του συγκλονιστικές επαναστατικές ανακατατάξεις  και ανατροπές. Αν σήμερα η προοπτική αυτή δεν φαίνεται τόσο κοντινή, αυτό δεν έχει να κάνει με την ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών, αλλά με τη φάση που βρίσκεται σήμερα το κομμουνιστικό και το ευρύτερο  επαναστατικό κίνημα.
Η φάση που διανύει σήμερα το κίνημα, είναι φάση υποχώρησης του επαναστατικού αγώνα των λαών, φάση ανασυγκρότησης και άντλησης διδαγμάτων από την προηγούμενη περίοδο, είναι ταυτόχρονα μια περίοδος νέας ωρίμανσης των καταπιεζόμενων μαζών στην αθέατη βάση της κοινωνίας.
Το Μ-Λ ΚΚΕ, τιμώντας τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, διακηρύσσει αμετακίνητα την υπεράσπιση και την προσήλωσή του στα διδάγματα και στο δρόμο του Οκτώβρη. Να υπερασπιστούμε το δρόμο του Οκτώβρη, σημαίνει να ξεσκεπάσουμε και να καταγγείλουμε την αντιμαρξιστική, αντιλενινιστική, αντισταλινική και αντιμαοϊκή εκστρατεία των απολογητών του συστήματος και των συνεργατών τους. Σημαίνει να δυναμώσουμε τις προσπάθειες και την πάλη μας για την ανασύνταξη των δυνάμεων του κινήματος πάνω στη βάση των επαναστατικών αρχών. Επιμένοντας στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, στην πάλη για την απελευθέρωση του λαού μας οφείλουμε να στηριζόμαστε πριν απ' όλα στις δικές μας δυνάμεις. Αυτό απαιτεί να δεθούμε γερά με τον τόπο μας και με τα προβλήματά του, έχοντας σαν κύριο προσανατολισμό μας την πραγματοποίηση των επαναστατικών καθηκόντων που τίθενται σήμερα, διδασκόμενοι από τη θετική και αρνητική πείρα του κινήματος στον αιώνα που μεσολάβησε απ’ την Οκτωβριανή Επανάσταση. Αν οι αντιδραστικές δυνάμεις μπό­ρεσαν να απλώσουν ξανά το σκοτάδι και να γυρίσουν την ανθρωπότητα πολύ πίσω, αυτό είναι μόνο προσωρινό, ο πυρσός της πραγματικής ελευθερίας θα φωτίσει ξανά το δρόμο των λαών.
Η παγκόσμια κυριαρχία του σάπιου εκμεταλλευτικού και ληστρικού καπιταλιστικού συστήματος, δεν επιβεβαιώνει την ανάγκη των λαών για ένα τέτοιο σύστημα, αλλά την ανάγκη να βαθύνουν τη γνώση τους και να διεξάγουν ως το τέλος τον αγώνα, μαθαίνοντας μέσα από τα λάθη και τις αποτυχίες, να ξεδιακρίνουν  τους φίλους, όχι μόνο από τους ανοιχτούς εχθρούς μα και από τους μεταμφιεσμένους, συνειδητοποιώντας βαθύτερα τι είναι αληθινά δικό τους και τι ξένο προς τα συμφέροντα και τις προσδοκίες τους. Όσος καιρός κι αν χρειαστεί, αυτό σίγουρα θα γίνει. Τα γυρίσματα της ιστορίας είναι μόνο προσωρινά. Η εργατική τάξη και οι λαοί θα ξαναανακαλύψουν τον εαυτό τους, την προοπτική και την ιστορική αποστολή τους και ο χείμαρρος που άνοιξε το 1917 η Μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση αναπόφευκτα θα ξαναφουσκώσει.
Σεπτέμβρης 2017