Με ταχύτατατους ρυθμούς ξεσκεπάζεται το πραγματικό πρόσωπο της
κυβέρνησης Μακρόν, κουρελιάζοντας τις αυταπάτες των οπαδών του περί
ανανέωσης της πολιτικής σκηνής, καινοτόμων ιδεών, ακομμάτιστου και νέου
μοντέλου διακυβέρνησης από την «κοινωνία πολιτών» και όλα τα υπόλοιπα
παραμύθια που πούλησε κατά την προεκλογική του εκστρατεία, τα οποία όσο
«καινοτόμα» ακούγονται, τόσο σάπια και χιλιοειπωμένα είναι.
Το συνονθύλευμα καιροσκόπων που αποτελούν το κόμμα και την κυβέρνηση Μακρόν έρχεται να εντείνει και να κλιμακώσει την αντιδραστική πολιτική σε βάρος του γαλλικού λαού, στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων, ακόμα πιο αποφασιστικά, ακόμα πιο επιτακτικά. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός ασφυκτιά, επιχειρεί να βγει πιο δυναμωμένος στο προσκήνιο, να βελτιώσει τη θέση του τόσο μέσα στην ΕΕ απέναντι στη Γερμανία,
όσο και σε διεθνές επίπεδο. Και αυτές οι βλέψεις, περνούν από τις στάχτες των εργατολαϊκών κατακτήσεων, προϋποθέτουν το σαρωτικό τους τσάκισμα. Η ανανέωση και το διαφορετικό που φέρνει ο νέος εκλεκτός των γαλλικών μονοπωλίων, και εμφανίζει ως αναγκαίο μονόδρομο ως προς την ανάπτυξη της Γαλλίας για να μπει στο δρόμο της ανάκαμψης, είναι η απαλλαγή από τα βαρύδια της εργασιακής νομοθεσίας, του κοινωνικού κράτους, είναι η άγρια λιτότητα που θάβει τον κόσμο της εργασίας και φτωχοποιεί μαζικά τα λαϊκά στρώματα.
Στα εργασιακά η κυβέρνηση παρουσίασε ένα πακέτο σκληρών μεταρρυθμίσεων, κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις και τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου, τον νέο Κώδικα Εργασίας, για να ξεθεμελιώσει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, μια και έξω, φιλοδοξώντας να ολοκληρώσει την αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Το στίγμα της κατεύθυνσης της κυβερνητικής πολιτικής έδωσε ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ, δηλώνοντας ότι «για τα αφεντικά, ιδιαίτερα μικρών εταιρειών, και για τους ξένους επενδυτές, η υφιστάμενη εργατική νομοθεσία θεωρείται τροχοπέδη για τις προσλήψεις και τις επενδύσεις», ενώ η υπουργός Εργασίας, Μιριέλ Πενικό, χαρακτήρισε τον νέο Κώδικα ως μια «αλλαγή των εργατικών κανόνων σε άνευ προηγουμένου κλίμακα». Τη συγχορδία συμπλήρωσε ο πρόεδρος της MEDEF (Ένωση Γάλλων Βιομηχάνων) κάνοντας λόγο για «αλλαγές που περιμέναμε εδώ και δεκαετίες», βάζοντας ταφόπλακα στις προσδοκίες όσων πίστευαν ότι ο αέρας Μακρόν θα έχει οποιοδήποτε φιλολαϊκό χαρακτήρα. Οι μεταρρυθμίσεις αποσκοπούν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των γαλλικών επιχειρήσεων, παρέχοντας μια δέσμη διευκολύνσεων, από μεγάλη μείωση της φορολογίας τους μέχρι τις νέες ευέλικτες σχέσεις που τους λύνουν τα χέρια. Απελευθέρωση των απολύσεων, που συνοδεύεται από μειώσεις αποζημιώσεων και σταδιακά μειώσεις στα επιδόματα ανεργίας, δραστική υποβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάστασή τους από επιχειρησιακές, που φέρνουν περικοπές μισθών και ελαστικοποίηση ωραρίων, με προσαρμογή στις ανάγκες και τις συνθήκες της αγοράς ανάλογα με τις επιδιώξεις της εκάστοτε επιχείρησης. Και βέβαια χτύπημα των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων, φτάνοντας στο σημείο να προβλέπει για τις μικρές επιχειρήσεις, προς το παρόν, άμεσες διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες με οποιονδήποτε εκπρόσωπο των εργαζομένων χωρίς αυτός να είναι μέλος συνδικάτου, ανοίγοντας το δρόμο να ξεσαλώσει η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Αυτός είναι ο πρώτος σταθμός του Μακρόν, γιατί έπεται συνέχεια, με περικοπές συντάξεων αλλά και δραστικό πετσόκομμα κοινωνικών παροχών και δημόσιων δαπανών, κυρίως στην Υγεία, ενώ στον δημόσιο τομέα προετοιμάζει τις μαζικές απολύσεις 250.000 υπαλλήλων, στο όνομα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Έχοντας ταυτόχρονα στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, εκτός απο τις μειώσεις σε μια σειρά επιδομάτων, το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που ανέκαθεν οι κυβερνήσεις Δεξιάς και Σοσιαλιστών κάθε φορά που επιχειρούσαν να συρρικνώσουν συναντούσαν παλλαϊκή αντίσταση. Παράλληλα, υποσχόμενος να υλοποιήσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, σύγκλιση στις κατευθύνσεις της ΕΕ, ο Μακρόν δεσμεύτηκε, όχι μόνο για την εφαρμογή όλων των παραπάνω αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για αυξήσεις στις τιμές βασικών ειδών.
Οι «ζηλευτές» ανατροπές Μακρόν και οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις του, που επαναφέρουν έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τις χώρες της ΕΕ, με την κυρίαρχη προπαγάνδα να τις εμφανίζει ως αναγκαιότητα για την ανάκαμψη της οικονομίας, την περαιτέρω ανάπτυξη και θωράκιση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, την ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού μορφώματος. Άλλωστε το όραμα Μακρόν για την ευρωπαϊκή προοπτική της Γαλλίας, ως ισότιμου μέλους με τη Γερμανία στον σκληρό πυρήνα, περιλαμβάνει μια ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων, όπου οι ισχυρές χώρες θα καταληστεύουν τις υπόλοιπες, θα εντείνουν το άρπαγμα των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών με συμφωνίες για δήθεν επενδύσεις, απλώνοντας και βαθαίνοντας την εξάρτηση από τον σκληρό πυρήνα.
Ενόψει του αντιλαϊκού ολετήρα στη Γαλλία η δημοτικότητα του Μακρόν βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, η λαϊκή δυσαρέσκεια και η αποδοκιμασία διευρύνονται.
Παρά την απαράδεκτη στάση της υποταγμένης ηγεσίας της CFDT (μιας από τις μεγαλύτερες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες), της οποίας οι εκπρόσωποι εκφράζουν απογοήτευση(!), αναζητούν συμβιβαστικές λύσεις με την κυβέρνηση, αλλά δεν συμφωνούν με τη διοργάνωση απεργιών και συλλαλλητηρίων, τα συνδικάτα ήδη προχώρησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις χθες, 12 Σεπτέμβρη, στις οποίες καλούσε και η CGT, δίνοντας μια πρώτη απάντηση σε αυτή την αντεργατική επέλαση.
Το συνονθύλευμα καιροσκόπων που αποτελούν το κόμμα και την κυβέρνηση Μακρόν έρχεται να εντείνει και να κλιμακώσει την αντιδραστική πολιτική σε βάρος του γαλλικού λαού, στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων, ακόμα πιο αποφασιστικά, ακόμα πιο επιτακτικά. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός ασφυκτιά, επιχειρεί να βγει πιο δυναμωμένος στο προσκήνιο, να βελτιώσει τη θέση του τόσο μέσα στην ΕΕ απέναντι στη Γερμανία,
όσο και σε διεθνές επίπεδο. Και αυτές οι βλέψεις, περνούν από τις στάχτες των εργατολαϊκών κατακτήσεων, προϋποθέτουν το σαρωτικό τους τσάκισμα. Η ανανέωση και το διαφορετικό που φέρνει ο νέος εκλεκτός των γαλλικών μονοπωλίων, και εμφανίζει ως αναγκαίο μονόδρομο ως προς την ανάπτυξη της Γαλλίας για να μπει στο δρόμο της ανάκαμψης, είναι η απαλλαγή από τα βαρύδια της εργασιακής νομοθεσίας, του κοινωνικού κράτους, είναι η άγρια λιτότητα που θάβει τον κόσμο της εργασίας και φτωχοποιεί μαζικά τα λαϊκά στρώματα.
Στα εργασιακά η κυβέρνηση παρουσίασε ένα πακέτο σκληρών μεταρρυθμίσεων, κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις και τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου, τον νέο Κώδικα Εργασίας, για να ξεθεμελιώσει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, μια και έξω, φιλοδοξώντας να ολοκληρώσει την αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Το στίγμα της κατεύθυνσης της κυβερνητικής πολιτικής έδωσε ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ, δηλώνοντας ότι «για τα αφεντικά, ιδιαίτερα μικρών εταιρειών, και για τους ξένους επενδυτές, η υφιστάμενη εργατική νομοθεσία θεωρείται τροχοπέδη για τις προσλήψεις και τις επενδύσεις», ενώ η υπουργός Εργασίας, Μιριέλ Πενικό, χαρακτήρισε τον νέο Κώδικα ως μια «αλλαγή των εργατικών κανόνων σε άνευ προηγουμένου κλίμακα». Τη συγχορδία συμπλήρωσε ο πρόεδρος της MEDEF (Ένωση Γάλλων Βιομηχάνων) κάνοντας λόγο για «αλλαγές που περιμέναμε εδώ και δεκαετίες», βάζοντας ταφόπλακα στις προσδοκίες όσων πίστευαν ότι ο αέρας Μακρόν θα έχει οποιοδήποτε φιλολαϊκό χαρακτήρα. Οι μεταρρυθμίσεις αποσκοπούν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των γαλλικών επιχειρήσεων, παρέχοντας μια δέσμη διευκολύνσεων, από μεγάλη μείωση της φορολογίας τους μέχρι τις νέες ευέλικτες σχέσεις που τους λύνουν τα χέρια. Απελευθέρωση των απολύσεων, που συνοδεύεται από μειώσεις αποζημιώσεων και σταδιακά μειώσεις στα επιδόματα ανεργίας, δραστική υποβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάστασή τους από επιχειρησιακές, που φέρνουν περικοπές μισθών και ελαστικοποίηση ωραρίων, με προσαρμογή στις ανάγκες και τις συνθήκες της αγοράς ανάλογα με τις επιδιώξεις της εκάστοτε επιχείρησης. Και βέβαια χτύπημα των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων, φτάνοντας στο σημείο να προβλέπει για τις μικρές επιχειρήσεις, προς το παρόν, άμεσες διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες με οποιονδήποτε εκπρόσωπο των εργαζομένων χωρίς αυτός να είναι μέλος συνδικάτου, ανοίγοντας το δρόμο να ξεσαλώσει η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Αυτός είναι ο πρώτος σταθμός του Μακρόν, γιατί έπεται συνέχεια, με περικοπές συντάξεων αλλά και δραστικό πετσόκομμα κοινωνικών παροχών και δημόσιων δαπανών, κυρίως στην Υγεία, ενώ στον δημόσιο τομέα προετοιμάζει τις μαζικές απολύσεις 250.000 υπαλλήλων, στο όνομα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Έχοντας ταυτόχρονα στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, εκτός απο τις μειώσεις σε μια σειρά επιδομάτων, το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που ανέκαθεν οι κυβερνήσεις Δεξιάς και Σοσιαλιστών κάθε φορά που επιχειρούσαν να συρρικνώσουν συναντούσαν παλλαϊκή αντίσταση. Παράλληλα, υποσχόμενος να υλοποιήσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, σύγκλιση στις κατευθύνσεις της ΕΕ, ο Μακρόν δεσμεύτηκε, όχι μόνο για την εφαρμογή όλων των παραπάνω αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για αυξήσεις στις τιμές βασικών ειδών.
Οι «ζηλευτές» ανατροπές Μακρόν και οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις του, που επαναφέρουν έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τις χώρες της ΕΕ, με την κυρίαρχη προπαγάνδα να τις εμφανίζει ως αναγκαιότητα για την ανάκαμψη της οικονομίας, την περαιτέρω ανάπτυξη και θωράκιση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, την ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού μορφώματος. Άλλωστε το όραμα Μακρόν για την ευρωπαϊκή προοπτική της Γαλλίας, ως ισότιμου μέλους με τη Γερμανία στον σκληρό πυρήνα, περιλαμβάνει μια ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων, όπου οι ισχυρές χώρες θα καταληστεύουν τις υπόλοιπες, θα εντείνουν το άρπαγμα των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών με συμφωνίες για δήθεν επενδύσεις, απλώνοντας και βαθαίνοντας την εξάρτηση από τον σκληρό πυρήνα.
Ενόψει του αντιλαϊκού ολετήρα στη Γαλλία η δημοτικότητα του Μακρόν βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, η λαϊκή δυσαρέσκεια και η αποδοκιμασία διευρύνονται.
Παρά την απαράδεκτη στάση της υποταγμένης ηγεσίας της CFDT (μιας από τις μεγαλύτερες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες), της οποίας οι εκπρόσωποι εκφράζουν απογοήτευση(!), αναζητούν συμβιβαστικές λύσεις με την κυβέρνηση, αλλά δεν συμφωνούν με τη διοργάνωση απεργιών και συλλαλλητηρίων, τα συνδικάτα ήδη προχώρησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις χθες, 12 Σεπτέμβρη, στις οποίες καλούσε και η CGT, δίνοντας μια πρώτη απάντηση σε αυτή την αντεργατική επέλαση.
Σχόλια