Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ
6. Η φαρσοκωμωδία της
Ρηνανίας
Μ' αυτά και
μ' αυτά, μπήκε το 1936. Ο Χίτλερ αντιμετωπίζει προβλήματα επιβολής στο ίδιο του
το κόμμα, όπου αμφισβητείται πλέον η μονοκρατορία του. Μια σειρά διπλωματών
καρριέρας, έμπειροι αξιωματικοί αλλά και κομματικά στελέχη πρώτης γραμμής
διατυπώνουν σοβαρές επιφυλάξεις στην πρόθεση του αρχηγού να αμφισβητήσει
έμπρακτα την Συνθήκη των Βερσαλλιών. Παρ' ότι έχει ξεκινήσει ήδη η ενίσχυση της
Βέρμαχτ με αθρόες στρατολογήσεις, η στρατιωτική δύναμη της χώρας είναι ακόμη
πολύ ασθενική και δεν επιτρέπει την δημιουργία προκλήσεων. Όμως, ο Χίτλερ είναι
αποφασισμένος: θα ανακαταλάβει στρατιωτικά την Ρηνανία!
Όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείωμα, η Συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε την εκμετάλλευση της περιοχής από την Γαλλία επί 15 χρόνια και, κατόπιν, θα γινόταν δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι κάτοικοι αν θα έμεναν οριστικά με την Γαλλία ή θα επέστρεφαν στην Γερμανία. Μιας και βρισκόμαστε στο 1936, τα συμμαχικά στρατεύματα έχουν από καιρό αποχωρήσει και η περιοχή θα μπορούσε άνετα να ξαναγίνει γερμανική με ένα απλό δημοψήφισμα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της ήσαν γερμανοί. Αλλά ο Χίτλερ δεν αρκείται στις πολιτικές λύσεις. Έχει ανάγκη από μια επίδειξη ισχύος, προκειμένου να αναδειχθεί σ' αυτό που ονειρεύεται: σε πραγματικό αρχηγό, σε φύρερ. Εξ άλλου, με μια τέτοια επίδειξη θα αποδείξει στους γερμανούς ότι έχει χεσμένη την -τόσο ταπεινωτική γι' αυτούς- Συνθήκη των Βερσαλλιών. Έτσι, στις 7 Μαρτίου 1936 δίνει εντολή στα γερμανικά στρατεύματα να εισβάλουν στην Ρηνανία.
Για την επιχείρηση, ο Χίτλερ κινητοποίησε τρεις στρατιές. Οι δυο απ' αυτές (με 5 μεραρχίες συνολικά) θα καταλάμβαναν την βόρεια Ρηνανία, με σχετικά μικρό κίνδυνο αφού η περιοχή συνορεύει με τις Κάτω Χώρες. Η τρίτη στρατιά, με 7 μεραρχίες συν μία εφεδρική, θα εισέβαλε στην νότια Ρηνανία, η οποία συνορεύει με την Γαλλία. Αλλά κι αυτή η στρατιά θα τηρούσε στάση αναμονής, ώσπου να πιστοποιηθούν οι διαθέσεις των γάλλων. Τον Ρήνο θα διάβαιναν μόνο 19 τάγματα πεζικού και 11 ίλες πυροβολικού, συνολικά 22.000 άνδρες.
Φυσικά, οι δυνάμεις αυτές ήσαν εξαιρετικά μικρές για ένα τέτοιο εγχείρημα. Για να παρακάμψει τις επιφυλάξεις των αξιωματικών του, ο Χίτλερ υποστήριξε ότι στο πλευρό των στρατιωτών του θα έμπαιναν και οι ντόπιοι πολιτοφύλακες, δηλαδή άλλα 38 τάγματα. Παράλληλα, έστειλε στα αεροδρόμια της Ρηνανίας μερικά καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά διπλάνα (συνολικά 27 αεροσκάφη) και κινητοποίησε το σύνολο σχεδόν των 720 αρμάτων μάχης που διέθετε. Μόνο που αυτά τα άρματα ήσαν παντελώς άχρηστα σε μάχη, ως αμιγώς...εκπαιδευτικά.
Από την πλευρά της, η Γαλλία διέθετε πάνω από 50 μεραρχίες πλήρως εξοπλισμένες. Αν αποφάσιζε να δώσει αποστομωτική απάντηση στον Χίτλερ, θα μπορούσε να στείλει αμέσως στην Ρηνανία πάνω από 200.000 άντρες, οι οποίοι θα "κατάπιναν" τους γερμανούς σε ελάχιστο χρόνο. Ανήσυχος, ο γερμανός υπουργός άμυνας, ο Βέρνερ φον Μπλόμπεργκ, διέταξε τα στρατεύματά του να μην εμπλακούν σε μάχη και να υποχωρήσουν αμέσως αν οι γάλλοι εκδήλωναν επίθεση.
Παραδόξως, δεν συνέβη τίποτε. Η μοναδική εντολή που δόθηκε στα γαλλικά στρατεύματα ήταν να οχυρωθούν στην Γραμμή Μαζινό και...να περιμένουν (!), λες και η γαλλική ηγεσία φοβόταν εισβολή των γερμανών στην χώρα! Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, το γαλλικό γενικό επιτελείο πήρε αυτή την απόφαση επειδή εκτιμούσε πως οι γερμανοί διέθεταν 24 μεραρχίες πεζικού (!), μια ταξιαρχία ορεινών κυνηγών (!!), δυο μεραρχίες ιππικού και τρεις τεθωρακισμένες μεραρχίες (!!!), χώρια οι πολιτοφύλακες και οι Ες-Ες. Με δυο λόγια, κατά τους γάλλους επιτελείς, οι γερμανοί μπήκαν στην Ρηνανία με 790.000 άντρες και 1.800 τανκς, δηλαδή με δυνάμεις πολλαπλάσιες των γαλλικών! Αν δεν επρόκειτο κακοστημένη παράσταση, τότε επρόκειτο για καθαρή προδοσία.
Στην ουσία, γάλλοι και άγγλοι γνώριζαν ότι η σύνθεση του ρηνανικού πληθυσμού ήταν σχεδόν αμιγώς γερμανική, οπότε το αποτέλεσμα του -προβλεπόμενου από την Συνθήκη των Βερσαλλιών- δημοψηφίσματος ήταν δεδομένο εκ των προτέρων. Προφανώς, λοιπόν, η φαρσοκωμωδία που σκηνοθετήθηκε στην Ρηνανία, σε πλήρη συνεννόηση των δυτικών δημοκρατιών με τον γερμανό δικτάτορα, είχε σκοπό την ενδυνάμωση του Χίτλερ και την απόλυτη επίβολή του τόσο στο κόμμα του όσο και στην χώρα του.
Πράγματι, ο Χίτλερ βγήκε από την Ρηνανία παντοδύναμος. Είχε πετύχει την απόλυτη νίκη, δίχως να πέσει έστω μια ντουφεκιά. Ο πρώτος blumenkriege (= πόλεμος λουλουδιών) που κέρδισε η Βέρμαχτ, εκτόξευσε την δημοτικότητα του αρχιναζί στα ύψη και, παράλληλα, βούλωσε τα στόματα όσων τον αμφισβητούσαν. Η καθολική ισχύς τού πρώην δεκανέα με το αστείο μουστάκι ήταν πλέον αδιαμφισβήτητη σ' ολόκληρη την Γερμανία. Και μόλις τέσσερις μήνες αργότερα, αυτή η ισχύς θα μετριόταν και εκτός γερμανικών συνόρων...
Όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείωμα, η Συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε την εκμετάλλευση της περιοχής από την Γαλλία επί 15 χρόνια και, κατόπιν, θα γινόταν δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι κάτοικοι αν θα έμεναν οριστικά με την Γαλλία ή θα επέστρεφαν στην Γερμανία. Μιας και βρισκόμαστε στο 1936, τα συμμαχικά στρατεύματα έχουν από καιρό αποχωρήσει και η περιοχή θα μπορούσε άνετα να ξαναγίνει γερμανική με ένα απλό δημοψήφισμα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της ήσαν γερμανοί. Αλλά ο Χίτλερ δεν αρκείται στις πολιτικές λύσεις. Έχει ανάγκη από μια επίδειξη ισχύος, προκειμένου να αναδειχθεί σ' αυτό που ονειρεύεται: σε πραγματικό αρχηγό, σε φύρερ. Εξ άλλου, με μια τέτοια επίδειξη θα αποδείξει στους γερμανούς ότι έχει χεσμένη την -τόσο ταπεινωτική γι' αυτούς- Συνθήκη των Βερσαλλιών. Έτσι, στις 7 Μαρτίου 1936 δίνει εντολή στα γερμανικά στρατεύματα να εισβάλουν στην Ρηνανία.
Για την επιχείρηση, ο Χίτλερ κινητοποίησε τρεις στρατιές. Οι δυο απ' αυτές (με 5 μεραρχίες συνολικά) θα καταλάμβαναν την βόρεια Ρηνανία, με σχετικά μικρό κίνδυνο αφού η περιοχή συνορεύει με τις Κάτω Χώρες. Η τρίτη στρατιά, με 7 μεραρχίες συν μία εφεδρική, θα εισέβαλε στην νότια Ρηνανία, η οποία συνορεύει με την Γαλλία. Αλλά κι αυτή η στρατιά θα τηρούσε στάση αναμονής, ώσπου να πιστοποιηθούν οι διαθέσεις των γάλλων. Τον Ρήνο θα διάβαιναν μόνο 19 τάγματα πεζικού και 11 ίλες πυροβολικού, συνολικά 22.000 άνδρες.
Φυσικά, οι δυνάμεις αυτές ήσαν εξαιρετικά μικρές για ένα τέτοιο εγχείρημα. Για να παρακάμψει τις επιφυλάξεις των αξιωματικών του, ο Χίτλερ υποστήριξε ότι στο πλευρό των στρατιωτών του θα έμπαιναν και οι ντόπιοι πολιτοφύλακες, δηλαδή άλλα 38 τάγματα. Παράλληλα, έστειλε στα αεροδρόμια της Ρηνανίας μερικά καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά διπλάνα (συνολικά 27 αεροσκάφη) και κινητοποίησε το σύνολο σχεδόν των 720 αρμάτων μάχης που διέθετε. Μόνο που αυτά τα άρματα ήσαν παντελώς άχρηστα σε μάχη, ως αμιγώς...εκπαιδευτικά.
Από την πλευρά της, η Γαλλία διέθετε πάνω από 50 μεραρχίες πλήρως εξοπλισμένες. Αν αποφάσιζε να δώσει αποστομωτική απάντηση στον Χίτλερ, θα μπορούσε να στείλει αμέσως στην Ρηνανία πάνω από 200.000 άντρες, οι οποίοι θα "κατάπιναν" τους γερμανούς σε ελάχιστο χρόνο. Ανήσυχος, ο γερμανός υπουργός άμυνας, ο Βέρνερ φον Μπλόμπεργκ, διέταξε τα στρατεύματά του να μην εμπλακούν σε μάχη και να υποχωρήσουν αμέσως αν οι γάλλοι εκδήλωναν επίθεση.
Παραδόξως, δεν συνέβη τίποτε. Η μοναδική εντολή που δόθηκε στα γαλλικά στρατεύματα ήταν να οχυρωθούν στην Γραμμή Μαζινό και...να περιμένουν (!), λες και η γαλλική ηγεσία φοβόταν εισβολή των γερμανών στην χώρα! Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, το γαλλικό γενικό επιτελείο πήρε αυτή την απόφαση επειδή εκτιμούσε πως οι γερμανοί διέθεταν 24 μεραρχίες πεζικού (!), μια ταξιαρχία ορεινών κυνηγών (!!), δυο μεραρχίες ιππικού και τρεις τεθωρακισμένες μεραρχίες (!!!), χώρια οι πολιτοφύλακες και οι Ες-Ες. Με δυο λόγια, κατά τους γάλλους επιτελείς, οι γερμανοί μπήκαν στην Ρηνανία με 790.000 άντρες και 1.800 τανκς, δηλαδή με δυνάμεις πολλαπλάσιες των γαλλικών! Αν δεν επρόκειτο κακοστημένη παράσταση, τότε επρόκειτο για καθαρή προδοσία.
Στην ουσία, γάλλοι και άγγλοι γνώριζαν ότι η σύνθεση του ρηνανικού πληθυσμού ήταν σχεδόν αμιγώς γερμανική, οπότε το αποτέλεσμα του -προβλεπόμενου από την Συνθήκη των Βερσαλλιών- δημοψηφίσματος ήταν δεδομένο εκ των προτέρων. Προφανώς, λοιπόν, η φαρσοκωμωδία που σκηνοθετήθηκε στην Ρηνανία, σε πλήρη συνεννόηση των δυτικών δημοκρατιών με τον γερμανό δικτάτορα, είχε σκοπό την ενδυνάμωση του Χίτλερ και την απόλυτη επίβολή του τόσο στο κόμμα του όσο και στην χώρα του.
Πράγματι, ο Χίτλερ βγήκε από την Ρηνανία παντοδύναμος. Είχε πετύχει την απόλυτη νίκη, δίχως να πέσει έστω μια ντουφεκιά. Ο πρώτος blumenkriege (= πόλεμος λουλουδιών) που κέρδισε η Βέρμαχτ, εκτόξευσε την δημοτικότητα του αρχιναζί στα ύψη και, παράλληλα, βούλωσε τα στόματα όσων τον αμφισβητούσαν. Η καθολική ισχύς τού πρώην δεκανέα με το αστείο μουστάκι ήταν πλέον αδιαμφισβήτητη σ' ολόκληρη την Γερμανία. Και μόλις τέσσερις μήνες αργότερα, αυτή η ισχύς θα μετριόταν και εκτός γερμανικών συνόρων...
Σχόλια