Αντικομμουνιστική εκστρατεία και αντισταλινισμός
Ο αντισταλινισμός και τα “εγκλήματα στο σοσιαλισμό” που αποδίδονται
στην Σταλινική εποχή, δεν αποτέλεσαν, όμως, μόνο “απάντηση” των
απόγονων του ευρωκομμουνισμού στην αντικομμουνιστική εστρατεία.
Έγιναν και “απάντηση” του τροτσκιστικού χώρου -που από την γένεση του εκτρέφεται με τον αντισταλινισμό- αλλά και του “νέου αριστερού ρεύματος”:
Σε ένα άρθρο -αντισταλινικό κρεσέντο- με τίτλο που εξομοιώνει τον Στάλιν με τον Χίτλερ και ...με έγκλημα του καπιταλισμού! (“Χίτλερ, Στάλιν και αντικομμουνισμός: Τα "εγκλήματα του καπιταλισμού”) στην εφημερίδα “Εργατική Αλληλεγγύη", ο επικεφαλής του τροτσκιστικού ΣΕΚ, Π.Γκαργκάνας, γράφει: "Δεν υπάρχει έγκλημα του Στάλιν που να μην έχει το προηγούμενό του στην ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην “ελεύθερη Δύση”. Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στα σταχανοβίτικα εργοστάσια δεν ήταν διαφορετική από τα κάτεργα της “βιομηχανικής επανάστασης” στη Βρετανία. Το ξερίζωμα των αγροτών και οι νεκροί από την πείνα στην Ουκρανία ήταν μια τραγική ιστορική επανάληψη των νεκρών από τον λιμό στην Ιρλανδία κάτω από τη Βρετανική κυριαρχία. Η συλλογική εκτόπιση πληθυσμών, όπως των Τσετσένων, ωχριά μπροστά σε όσα έκανε ο αμερικάνικος καπιταλισμός στους Ινδιάνους στην πορεία του “προς τη Δύση”. Ο Στάλιν έκανε μέσα σε λίγα χρόνια αυτά που οι αναπτυγμένοι καπιταλισμοί είχαν κάνει μέσα σε δυο αιώνες. Η σωστή παρομοίωση δεν θα ήταν με τον Χίτλερ αλλά με τη Βασίλισσα Βικτόρια που έκανε τον βρετανικό καπιταλισμό υπερδύναμη τον 19ο αιώνα πατώντας πάνω στα πτώματα των φτωχών, των Ιρλανδών, των Ινδών: ...Ακόμη και το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ ήταν μια αντιγραφή των συμβιβασμών με το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας που είχαν επιχειρήσει οι Αγγλογάλλοι στο Μόναχο”.
Σε αντισταλινική αρθρογραφία επιδόθηκε και το ΝΑΡ, τόσο με άρθρο του Δ. Δεσύλα στην εφημερίδα των Συντακτών (5.9.2017) που μιλά για “διώξεις και εκτελέσεις των μπολσεβίκων από τον Στάλιν -που είναι καταδικαστέες”, όσο και με εκτεταμένο άρθρο του Π.Μαυροειδή στο ΠΡΙΝ της 3.9.2017 (“Η συκοφάντηση του κομμουνισμού, όρος και δρόμος για απο-ενοχοποίηση του ναζισμού), που γράφει, μεταξύ των άλλων, πως “η έμπειρη αστική τάξη της εποχής μας κάνει βέβαια μια σοφή λαθροχειρία: Συχνά δε μιλά ευθέως κατά του Μάρξ ή του κομμουνισμού, αλλά κατά του …σταλινισμού. Ταυτίζει σκόπιμα τον κομμουνισμό με τον σταλινισμό”, πως “η ταύτιση του κομμουνισμού με τον σταλινισμό” αποτελεί “παγίδα της αστικής προπαγάνδας” ενώ, σε μια προσπάθεια αποδόμησης του έργου του Στάλιν, δεν παραλείπει να μιλήσει για “κατάπνιξη της πολιτικής δημοκρατίας, αντικατάσταση του διεθνισμού από την “εθνική” πολιτική υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, ανακάλυψη“εσωτερικών εχθρών και εξόντωση χιλιάδων επαναστατών κατά τη Σταλινική περίοδο” ακόμα και με σχολιασμούς και “ερμηνείες” του τύπου "ο Κόκκινος Στρατός, ήταν ο στρατός που γέννησε ο Οκτώβρης και η επανάστασή του. Οι μαχητές του έδρασαν μέσα στη δυναμική που αυτή άνοιγε. Ακόμη και όταν δρούσαν στο όνομα του Στάλιν, το βίωναν ως αντιπροσώπευση αυτής της επανάστασης. Πάλεψαν, μάτωσαν, νίκησαν, όχι χάρις στον Στάλιν, αλλά συχνά και παρά τον Στάλιν και δεν έδωσαν ποτέ συγχωροχάρτι για ό,τι επακολούθησε στην ΕΣΣΔ, στο όνομα αυτής της νίκης”(υπ.ΛΔ).
Η ειρωνεία είναι πως όλα αυτά επιχειρούνται να παρουσιαστούν ως κριτική των “σοσιαλιστικών καθεστώτων από τα αριστερά” που “διαχωρίζεται”, τάχα, από την αντιδραστική εκστρατεία κατά των “κομμουνιστικών καθεστώτων”.
Δυστυχώς, όμως, ο αντισταλινισμός δεν είναι αντίλογος στον αντικομμουνισμό αλλά αντίλαλός του.
Έγιναν και “απάντηση” του τροτσκιστικού χώρου -που από την γένεση του εκτρέφεται με τον αντισταλινισμό- αλλά και του “νέου αριστερού ρεύματος”:
Σε ένα άρθρο -αντισταλινικό κρεσέντο- με τίτλο που εξομοιώνει τον Στάλιν με τον Χίτλερ και ...με έγκλημα του καπιταλισμού! (“Χίτλερ, Στάλιν και αντικομμουνισμός: Τα "εγκλήματα του καπιταλισμού”) στην εφημερίδα “Εργατική Αλληλεγγύη", ο επικεφαλής του τροτσκιστικού ΣΕΚ, Π.Γκαργκάνας, γράφει: "Δεν υπάρχει έγκλημα του Στάλιν που να μην έχει το προηγούμενό του στην ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην “ελεύθερη Δύση”. Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στα σταχανοβίτικα εργοστάσια δεν ήταν διαφορετική από τα κάτεργα της “βιομηχανικής επανάστασης” στη Βρετανία. Το ξερίζωμα των αγροτών και οι νεκροί από την πείνα στην Ουκρανία ήταν μια τραγική ιστορική επανάληψη των νεκρών από τον λιμό στην Ιρλανδία κάτω από τη Βρετανική κυριαρχία. Η συλλογική εκτόπιση πληθυσμών, όπως των Τσετσένων, ωχριά μπροστά σε όσα έκανε ο αμερικάνικος καπιταλισμός στους Ινδιάνους στην πορεία του “προς τη Δύση”. Ο Στάλιν έκανε μέσα σε λίγα χρόνια αυτά που οι αναπτυγμένοι καπιταλισμοί είχαν κάνει μέσα σε δυο αιώνες. Η σωστή παρομοίωση δεν θα ήταν με τον Χίτλερ αλλά με τη Βασίλισσα Βικτόρια που έκανε τον βρετανικό καπιταλισμό υπερδύναμη τον 19ο αιώνα πατώντας πάνω στα πτώματα των φτωχών, των Ιρλανδών, των Ινδών: ...Ακόμη και το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ ήταν μια αντιγραφή των συμβιβασμών με το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας που είχαν επιχειρήσει οι Αγγλογάλλοι στο Μόναχο”.
Σε αντισταλινική αρθρογραφία επιδόθηκε και το ΝΑΡ, τόσο με άρθρο του Δ. Δεσύλα στην εφημερίδα των Συντακτών (5.9.2017) που μιλά για “διώξεις και εκτελέσεις των μπολσεβίκων από τον Στάλιν -που είναι καταδικαστέες”, όσο και με εκτεταμένο άρθρο του Π.Μαυροειδή στο ΠΡΙΝ της 3.9.2017 (“Η συκοφάντηση του κομμουνισμού, όρος και δρόμος για απο-ενοχοποίηση του ναζισμού), που γράφει, μεταξύ των άλλων, πως “η έμπειρη αστική τάξη της εποχής μας κάνει βέβαια μια σοφή λαθροχειρία: Συχνά δε μιλά ευθέως κατά του Μάρξ ή του κομμουνισμού, αλλά κατά του …σταλινισμού. Ταυτίζει σκόπιμα τον κομμουνισμό με τον σταλινισμό”, πως “η ταύτιση του κομμουνισμού με τον σταλινισμό” αποτελεί “παγίδα της αστικής προπαγάνδας” ενώ, σε μια προσπάθεια αποδόμησης του έργου του Στάλιν, δεν παραλείπει να μιλήσει για “κατάπνιξη της πολιτικής δημοκρατίας, αντικατάσταση του διεθνισμού από την “εθνική” πολιτική υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, ανακάλυψη“εσωτερικών εχθρών και εξόντωση χιλιάδων επαναστατών κατά τη Σταλινική περίοδο” ακόμα και με σχολιασμούς και “ερμηνείες” του τύπου "ο Κόκκινος Στρατός, ήταν ο στρατός που γέννησε ο Οκτώβρης και η επανάστασή του. Οι μαχητές του έδρασαν μέσα στη δυναμική που αυτή άνοιγε. Ακόμη και όταν δρούσαν στο όνομα του Στάλιν, το βίωναν ως αντιπροσώπευση αυτής της επανάστασης. Πάλεψαν, μάτωσαν, νίκησαν, όχι χάρις στον Στάλιν, αλλά συχνά και παρά τον Στάλιν και δεν έδωσαν ποτέ συγχωροχάρτι για ό,τι επακολούθησε στην ΕΣΣΔ, στο όνομα αυτής της νίκης”(υπ.ΛΔ).
Η ειρωνεία είναι πως όλα αυτά επιχειρούνται να παρουσιαστούν ως κριτική των “σοσιαλιστικών καθεστώτων από τα αριστερά” που “διαχωρίζεται”, τάχα, από την αντιδραστική εκστρατεία κατά των “κομμουνιστικών καθεστώτων”.
Δυστυχώς, όμως, ο αντισταλινισμός δεν είναι αντίλογος στον αντικομμουνισμό αλλά αντίλαλός του.
Σχόλια