Πώς απαντάς στην πρόκληση;

Πρόκειται ασφαλώς για θράσος. Ομως χωρίς θράσος δεν πορεύεται κανείς στην αστική πολιτική και ιδιαίτερα στα ύπατα αξιώματά της. Αυτή η καριέρα δεν απαιτεί απλώς να κάνεις το μαύρο άσπρο. Απαιτεί να λες ανερυθρίαστα τα πιο «χοντρά» ψέματα, με την ελπίδα ότι κάποιοι μπορεί να κλονιστούν και να αναρωτηθούν μήπως έχεις και λίγο δίκιο.

Πιστός σ’ αυτή την παλιά τακτική, λοιπόν, ο Τσίπρας έστειλε μήνυμα για τα δύο χρόνια από τη δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Δε θα σχολιάσουμε τα συγχαρητήρια που μοίρασε στον εαυτό του και στο κόμμα του, για τις «δύσκολες αποφάσεις» που «πολλές φορές αναγκάστηκαν να πάρουν», χωρίς ποτέ να χάσουν «το μεγάλο στόχο: Να κρατήσουμε το τιμόνι σταθερά για να οδηγήσουμε με ασφάλεια τη χώρα σε ξέφωτο, με τις λιγότερες δυνατές πληγές για τη κοινωνική πλειοψηφία».

Προκαλούν αηδία οι τάχαμου ποιητικές αναφορές του λογογράφου του Τσίπρα, που αυτή τη φορά άφησε τις πλεύσεις σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και την παράκαμψη του κάβου και επέλεξε την… κολύμβηση σε ανοιχτή θάλασσα («Σήμερα που βρισκόμαστε στη μέση της θητείας, μπορούμε πια να βλέπουμε καθαρά τον ορίζοντα. Είμαστε ακόμη στο νερό και κολυμπάμε, αλλά το κεφάλι μας είναι έξω. Παίρνουμε ανάσες και βλέπουμε καθαρά τη στεριά. Είναι κοντά μας»).

Η μεγάλη πρόκληση, όμως, βρίσκεται στην κατακλείδα του πρωθυπουργικού μηνύματος: «Σε ένα χρόνο από σήμερα, θα κλείνουμε τα τρία χρόνια αλλά θα έχουμε ήδη αφήσει πίσω μας τα μνημόνια. Και θα έχουμε μπροστά μας έναν ακόμη χρόνο, το πιο δημιουργικό της θητείας μας, για να υλοποιήσουμε το σχέδιο μας για μια νέα Ελλάδα»!

Εχουν ψηφίσει νέα αντιλαϊκά μέτρα για το 2019 (πετσόκομμα συντάξεων) και το 2020 (πετσόκομμα αφορολόγητου), τα οποία μάλλον θα εφαρμοστούν ένα χρόνο πιο πριν. Εχουν ψηφίσει επαχθέστατα «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% από το 2018 μέχρι και το 2022, που προδιαγράφουν εφιαλτική σκληρή λιτότητα. Εχουν συμφωνήσει σε εξίσου επαχθή «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους πάνω από 2% μέχρι το 2060. Η σκληρή επιτροπεία των ιμπεριαλιστών θα συνεχιστεί επ' αόριστον (μέχρι να αποπληρωθούν τα δάνεια της μνημονιακής περιόδου), όπως λένε όλοι οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστών δανειστών, από τον «καλό» Μοσκοβισί μέχρι τον «κακό» Βίζερ (δείτε το ρεπορτάζ στη σελίδα 16 αυτού του φύλλου) κι έχουν το θράσος να λένε αυτά που είπε ο Τσίπρας.

Είπαμε, όμως, χωρίς θράσος δεν πορεύεσαι στην αστική πολιτική κι ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Το ερώτημα είναι πώς απαντάς στην πρόκληση;

Υπάρχει η κλασική απάντηση: «τιμωρία διά της ψήφου». Δοκιμασμένη «άπειρες» φορές, αποδεδειγμένα αναποτελεσματική, λύση παράδοσης στο σύστημα (που ξέρει να εναλλάσσει τους διαχειριστές του), λύση αποδοχής της κινεζοποίησης ως «μοίρας».

Υπάρχει και μια άλλη, εξίσου κλασική απάντηση, την οποία όμως δείχνουμε να ξεχνάμε: πλήρης ρήξη με την αστική πολιτική, αποτίναξη του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, πολιτική οργάνωση σε ταξική βάση, αγώνας για τα «μικρά», τα καθημερινά, με το μυαλό πάντοτε στα «μεγάλα», στην επαναστατική ανατροπή που θα αποτινάξει κάθε μορφή εκμετάλλευσης.