Να τους νικήσουμε στο γήπεδο μας, στους αγώνες
Πιστεύω ότι κανένας αριστερός άνθρωπος δε νιώθει ευχάριστα μετά τις
εκλογές της 17ης Ιουνίου, είτε επειδή είχε πιστέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα
μπορούσε να κυβερνήσει και είδε πάλι τους εκφραστές του Μνημονίου στις
καρέκλες, είτε επειδή είδε την εκλογική επιρροή αριστερών δυνάμεων να
μειώνεται κατά 50% τουλάχιστον, όπως συνέβη με το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και
την εκλογική συνεργασία ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ.
Αν αφήσουμε κατά μέρος θυμικές αντιδράσεις του τύπου «φταίει ο λαός», «καλά να πάθουν οι χαζοί», «ας τους λουστούν τώρα να μάθουν» κι αφού ξεπεράσουμε αυτομαστιγώματα του τύπου «ο λαός μας γύρισε την πλάτη», «αποτύχαμε», «δεν περνάει η μπογιά μας» κτλ, θα πρέπει να δούμε νομίζω σοβαρά τι σηματοδοτούν αυτές οι εκλογές και τι μηνύματα πρέπει να μας αφήσουν.
Στη συζήτηση αυτή θέλω να συμβάλλω με το μικρό αυτό κείμενο, διατυπώνοντας κάποιες σκέψεις:
Πρώτον, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι εκλογές δε μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλιώς θα ήταν παράνομες. Νομίζω μάλιστα ότι πρέπει να ξανά ανοίξει αυτή η κουβέντα στην αριστερά: Πότε και για ποιο λόγο παρεμβαίνουμε στις εκλογές;
Δεύτερον, ας μην τα ρίχνουμε όλα στα ξένα κέντρα, το ντόπιο κεφάλαιο, τα αστικά κόμματα, τα ΜΜΕ κτλ. Δεν αρνούμαι καθόλου τη συμβολή τους-το αντίθετο!-αλλά…τι περιμέναμε; Να μας στηρίξουν, να μας δώσουν βήμα λόγου, να μας προϋπαντήσουν; Αντίθετα, θα έπρεπε πιο έντονα να θυμηθούμε το ρόλο τους!
Τρίτον, είμαι κάθετα αντίθετος στις λογικές του τύπου «να ψηφίζατε όλοι ΣΥΡΙΖΑ», όπως θεωρούσα κι επικίνδυνες τις λογικές «Ένα ειν’ το Κόμμα» και «ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να φύγει η Δεξιά». Οι απόψεις και οι ιδέες ΔΕΝ τσουβαλιάζονται, ΔΕΝ κρύβονται κάτω από το χαλί, ΔΕΝ διαπραγματεύονται για λίγες ψήφους. Πώς πχ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, που σχεδόν εμφανίστηκε ως…σωτήρας της Ευρωζώνης, όταν στις 12 Φεβρουαρίου, στην τελευταία διαδήλωση πριν τις εκλογές, φωνάζαμε (μαζί με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα) «εμπρός λαέ, έξω από την Ε.Ε»;
Τέταρτον, διαφωνώ στο ότι ο λαός μας γύρισε την πλάτη. Ποιος έλεγε με διάφορους τόνους και τρόπους ότι πρέπει να κατέβει ο δρόμος στο δρόμο, να παλέψει, να αντισταθεί, να ανατρέψει τα αντιλαϊκά μέτρα; Ποιος ήταν πρωτοπόρος σε όλους τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις, αν όχι η αριστερά; Και ο λαός τότε δεν κατέβαινε στους δρόμους με τα συνθήματα της; Τόσο εύκολα ξεχνιούνται όλα αυτά;
Πέμπτον, και κυριότερο, θεωρώ ότι η αριστερά θα πρέπει από εδώ κι εμπρός να κάνει αυτό που έπρεπε πάντα να κάνει! Να καλεί τον κόσμο να οργανωθεί, να ξεσκεπάζει λανθασμένες ή και επικίνδυνες ιδέες, να δημιουργεί συζητήσεις, στις οποίες θα ανθίζουν όλα τα λουλούδια, να βάζει φραγμούς και αντιστάσεις στην επίθεση που δεχόμαστε και θα δεχτούμε.
Κι εδώ νομίζω ότι βρίσκονται οι κύριες ευθύνες μας. Ότι τόσο καιρό έχουμε υστερήσει στον τομέα της οργάνωσης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Εδώ βρίσκεται λαμπρό πεδίο δόξης, στο οποίο η αριστερά θα πρέπει να αγωνιστεί από αύριο κιόλας: Η δημιουργία Πρωτοβουλιών Αντίστασης σε κάθε χώρο και σε κάθε γειτονιά, η οργάνωση και η αλληλεγγύη, η ιδεολογική πάλη στις φασιστικές ιδέες, η εσωτερική συζήτηση στους κόλπους της για τους στόχους που πρέπει να βάζει, αλλά, κυρίως, η κατάθεση κάθε ικμάδας δύναμης στην υπεράσπιση του λαού ενάντια σε ξένους δυνάστες και ντόπιους (πολύ πρόθυμους αλήθεια!) υπηρέτες τους.
Εδώ βρίσκεται και η αληθινή δύναμη της Αριστεράς και όχι στην κάλπη…
Αν αφήσουμε κατά μέρος θυμικές αντιδράσεις του τύπου «φταίει ο λαός», «καλά να πάθουν οι χαζοί», «ας τους λουστούν τώρα να μάθουν» κι αφού ξεπεράσουμε αυτομαστιγώματα του τύπου «ο λαός μας γύρισε την πλάτη», «αποτύχαμε», «δεν περνάει η μπογιά μας» κτλ, θα πρέπει να δούμε νομίζω σοβαρά τι σηματοδοτούν αυτές οι εκλογές και τι μηνύματα πρέπει να μας αφήσουν.
Στη συζήτηση αυτή θέλω να συμβάλλω με το μικρό αυτό κείμενο, διατυπώνοντας κάποιες σκέψεις:
Πρώτον, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι εκλογές δε μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλιώς θα ήταν παράνομες. Νομίζω μάλιστα ότι πρέπει να ξανά ανοίξει αυτή η κουβέντα στην αριστερά: Πότε και για ποιο λόγο παρεμβαίνουμε στις εκλογές;
Δεύτερον, ας μην τα ρίχνουμε όλα στα ξένα κέντρα, το ντόπιο κεφάλαιο, τα αστικά κόμματα, τα ΜΜΕ κτλ. Δεν αρνούμαι καθόλου τη συμβολή τους-το αντίθετο!-αλλά…τι περιμέναμε; Να μας στηρίξουν, να μας δώσουν βήμα λόγου, να μας προϋπαντήσουν; Αντίθετα, θα έπρεπε πιο έντονα να θυμηθούμε το ρόλο τους!
Τρίτον, είμαι κάθετα αντίθετος στις λογικές του τύπου «να ψηφίζατε όλοι ΣΥΡΙΖΑ», όπως θεωρούσα κι επικίνδυνες τις λογικές «Ένα ειν’ το Κόμμα» και «ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να φύγει η Δεξιά». Οι απόψεις και οι ιδέες ΔΕΝ τσουβαλιάζονται, ΔΕΝ κρύβονται κάτω από το χαλί, ΔΕΝ διαπραγματεύονται για λίγες ψήφους. Πώς πχ να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, που σχεδόν εμφανίστηκε ως…σωτήρας της Ευρωζώνης, όταν στις 12 Φεβρουαρίου, στην τελευταία διαδήλωση πριν τις εκλογές, φωνάζαμε (μαζί με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα) «εμπρός λαέ, έξω από την Ε.Ε»;
Τέταρτον, διαφωνώ στο ότι ο λαός μας γύρισε την πλάτη. Ποιος έλεγε με διάφορους τόνους και τρόπους ότι πρέπει να κατέβει ο δρόμος στο δρόμο, να παλέψει, να αντισταθεί, να ανατρέψει τα αντιλαϊκά μέτρα; Ποιος ήταν πρωτοπόρος σε όλους τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις, αν όχι η αριστερά; Και ο λαός τότε δεν κατέβαινε στους δρόμους με τα συνθήματα της; Τόσο εύκολα ξεχνιούνται όλα αυτά;
Πέμπτον, και κυριότερο, θεωρώ ότι η αριστερά θα πρέπει από εδώ κι εμπρός να κάνει αυτό που έπρεπε πάντα να κάνει! Να καλεί τον κόσμο να οργανωθεί, να ξεσκεπάζει λανθασμένες ή και επικίνδυνες ιδέες, να δημιουργεί συζητήσεις, στις οποίες θα ανθίζουν όλα τα λουλούδια, να βάζει φραγμούς και αντιστάσεις στην επίθεση που δεχόμαστε και θα δεχτούμε.
Κι εδώ νομίζω ότι βρίσκονται οι κύριες ευθύνες μας. Ότι τόσο καιρό έχουμε υστερήσει στον τομέα της οργάνωσης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Εδώ βρίσκεται λαμπρό πεδίο δόξης, στο οποίο η αριστερά θα πρέπει να αγωνιστεί από αύριο κιόλας: Η δημιουργία Πρωτοβουλιών Αντίστασης σε κάθε χώρο και σε κάθε γειτονιά, η οργάνωση και η αλληλεγγύη, η ιδεολογική πάλη στις φασιστικές ιδέες, η εσωτερική συζήτηση στους κόλπους της για τους στόχους που πρέπει να βάζει, αλλά, κυρίως, η κατάθεση κάθε ικμάδας δύναμης στην υπεράσπιση του λαού ενάντια σε ξένους δυνάστες και ντόπιους (πολύ πρόθυμους αλήθεια!) υπηρέτες τους.
Εδώ βρίσκεται και η αληθινή δύναμη της Αριστεράς και όχι στην κάλπη…
Σχόλια