Μαύρες γιορτές
Οι έμποροι είναι το καλύτερο βαρόμετρο για την οικονομική κατάσταση
του λαού. Ειδικά σε περιόδους γιορτών, όπως αυτή που διανύουμε. Οι
έμποροι λένε πως στην αγορά δεν κουνιέται φύλλο. Και πώς να κουνηθεί
φύλλο, όταν δεν υπάρχει σάλιο;
Κόπηκαν τα δώρa από τους μισούς εργαζόμενους και όλους τους συνταξιούχους και από εκείνους που δεν τους κόπηκε το δώρο οι μισοί είναι άνεργοι. Χώρια οι υποαπασχολούμενοι, χώρια εκείνοι που πληρώνονται εδώ και μήνες «έναντι», χώρια οι μισθοί που σπρώχνονται όλοι προς τον πάτο του «κατώτατου μισθού».
Ακόμα και τα λαμπάκια, οι αγιοβασίληδες και το υπόλοιπο κιτσαριό που στόλιζε τα μπαλκόνια τούτες τις μέρες αραίωσαν. Αραίωσαν πολύ. Σε βαθμό που να το καταλαβαίνεις με τη μία, χωρίς να χρειάζεται να το ψάξεις.
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά του 2013 θα είναι τα χειρότερα των τελευταίων δεκαετιών. Δεν είναι μόνο η φτώχεια. Είναι και η έλλειψη αισιοδοξίας, η έλλειψη διάθεσης.
Κάποτε οι εργάτες δούλευαν σε δυο δουλειές προσπαθώντας να ικανοποιήσουν το μικροαστικό όνειρο που είχε ενσταλάξει στη συνείδησή τους η αστική προπαγάνδα. Δούλευαν σε δυο δουλειές και αισιοδοξούσαν, δίνοντας έτσι δύναμη στον καπιταλισμό, που τους καλλιεργούσε αυτή την αισιοδοξία.
Τώρα με το ζόρι βρίσκουν μια δουλειά, κακοπληρωμένη, σκέτη δουλεία. Και σκύβουν το κεφάλι μπροστά στις πιο παράλογες απαιτήσεις του κεφαλαιοκράτη. Σκύβουν το κεφάλι γιατί έξω περιμένουν πολλές χιλιάδες σκυμμένα κεφάλια.
Σκύβουν το κεφάλι και δεν αισιοδοξούν. Ακόμη και εκείνοι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αισιοδοξούν. Ως ύστατη πράξη απελπισίας βλέπουν την ψήφο τους: «ας τους δούμε κι αυτούς να κυβερνούν».
Ο τέταρτος μνημονιακός χρόνος φεύγει με την ανεργία στα ύψη, με τα γιορτινά λαμπιόνια σβηστά, με τις τσέπες άδειες και με το χαράτσι στα ακίνητα να μονιμοποιείται και να αποκτά πιο σκληρό ταξικό χαρακτήρα σε σχέση με το αρχικό σχέδιο (αναλυτικά θα γράψουμε στο επόμενο φύλλο).
Μιλώντας πολιτικά, δεν είναι η ώρα της αναδίπλωσης σε κινήσεις περιθωρίου, που διαχειρίζονται την αθλιότητα και απαλύνουν τον πόνο που αυτή προκαλεί. Η αλληλεγγύη χωρίς ταξική αντεπίθεση αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του καπιταλισμού. Η αλληλεγγύη που δεν έχει καθαρή πολιτική στόχευση μετατρέπεται σε καύσιμο για τη μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα κι όταν προέρχεται από μη ΣΥΡΙΖΑίους).
Η αλληλεγγύη που οικοδομεί μια νέα ταξική συλλογικότητα μάς χρειάζεται. Γιατί χωρίς επαναστατικό πρόταγμα δεν μπορεί να υπάρξει αισιοδοξία. Και χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα.
Κόπηκαν τα δώρa από τους μισούς εργαζόμενους και όλους τους συνταξιούχους και από εκείνους που δεν τους κόπηκε το δώρο οι μισοί είναι άνεργοι. Χώρια οι υποαπασχολούμενοι, χώρια εκείνοι που πληρώνονται εδώ και μήνες «έναντι», χώρια οι μισθοί που σπρώχνονται όλοι προς τον πάτο του «κατώτατου μισθού».
Ακόμα και τα λαμπάκια, οι αγιοβασίληδες και το υπόλοιπο κιτσαριό που στόλιζε τα μπαλκόνια τούτες τις μέρες αραίωσαν. Αραίωσαν πολύ. Σε βαθμό που να το καταλαβαίνεις με τη μία, χωρίς να χρειάζεται να το ψάξεις.
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά του 2013 θα είναι τα χειρότερα των τελευταίων δεκαετιών. Δεν είναι μόνο η φτώχεια. Είναι και η έλλειψη αισιοδοξίας, η έλλειψη διάθεσης.
Κάποτε οι εργάτες δούλευαν σε δυο δουλειές προσπαθώντας να ικανοποιήσουν το μικροαστικό όνειρο που είχε ενσταλάξει στη συνείδησή τους η αστική προπαγάνδα. Δούλευαν σε δυο δουλειές και αισιοδοξούσαν, δίνοντας έτσι δύναμη στον καπιταλισμό, που τους καλλιεργούσε αυτή την αισιοδοξία.
Τώρα με το ζόρι βρίσκουν μια δουλειά, κακοπληρωμένη, σκέτη δουλεία. Και σκύβουν το κεφάλι μπροστά στις πιο παράλογες απαιτήσεις του κεφαλαιοκράτη. Σκύβουν το κεφάλι γιατί έξω περιμένουν πολλές χιλιάδες σκυμμένα κεφάλια.
Σκύβουν το κεφάλι και δεν αισιοδοξούν. Ακόμη και εκείνοι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αισιοδοξούν. Ως ύστατη πράξη απελπισίας βλέπουν την ψήφο τους: «ας τους δούμε κι αυτούς να κυβερνούν».
Ο τέταρτος μνημονιακός χρόνος φεύγει με την ανεργία στα ύψη, με τα γιορτινά λαμπιόνια σβηστά, με τις τσέπες άδειες και με το χαράτσι στα ακίνητα να μονιμοποιείται και να αποκτά πιο σκληρό ταξικό χαρακτήρα σε σχέση με το αρχικό σχέδιο (αναλυτικά θα γράψουμε στο επόμενο φύλλο).
Μιλώντας πολιτικά, δεν είναι η ώρα της αναδίπλωσης σε κινήσεις περιθωρίου, που διαχειρίζονται την αθλιότητα και απαλύνουν τον πόνο που αυτή προκαλεί. Η αλληλεγγύη χωρίς ταξική αντεπίθεση αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του καπιταλισμού. Η αλληλεγγύη που δεν έχει καθαρή πολιτική στόχευση μετατρέπεται σε καύσιμο για τη μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα κι όταν προέρχεται από μη ΣΥΡΙΖΑίους).
Η αλληλεγγύη που οικοδομεί μια νέα ταξική συλλογικότητα μάς χρειάζεται. Γιατί χωρίς επαναστατικό πρόταγμα δεν μπορεί να υπάρξει αισιοδοξία. Και χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα.
Σχόλια