Θέατρο και θεατές
Πόσες φορές το ‘χουμε δει το τάχαμου δραματικό σίριαλ
«διαπραγματεύσεις με την τρόικα»; Κάθε φορά τα ίδια. Ναι, αλλά αυτή τη
φορά γίνεται διαπραγμάτευση, λένε τα όργανα της κυβερνητικής
προπαγάνδας. Δεν είδατε που η κυβέρνηση ψήφισε προϋπολογισμό χωρίς να
τον εγκρίνει η τρόικα; Το ίδιο θα κάνει και με το θέμα των
πλειστηριασμών. Θα δώσει μόνη της την παράταση κι ας πάει να κουρεύεται η
τρόικα.
Υποστηρίζουμε ότι κάθε φορά γίνεται διαπραγμάτευση. Και κάθε φορά φτάνουν σ’ ένα αποτέλεσμα ως προς τα συστατικά της συνταγής. Το περίγραμμα, όμως, δεν παραβιάζεται. Γιατί αυτό είναι αυστηρά αποτυπωμένο στα Μνημόνια και στις αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ. Κάθε φορά, επίσης, η κυβερνητική προπαγάνδα φουσκώνει ένα ζήτημα, για να κρύψει πίσω από αυτή τη φούσκα όλα τα υπόλοιπα.
Τώρα, ας πούμε, έχουμε το ζήτημα των πλειστηριασμών. Θα τη δώσουν την παράταση, μην έχετε αμφιβολία. Και θα συμφωνήσει και η τρόικα.
Οσο καιρό, όμως, αυτό το θέμα παραμένει φουσκωμένο, από πίσω κρύβονται: Χιλιάδες διαθεσιμότητες και χιλιάδες απολύσεις. Η παραπέρα αποσάθρωση της ασφάλισης Υγείας (ΕΟΠΥΥ). Το χαράτσι στα ακίνητα, που παζαρεύουν μόνο την εσωτερική του διάρθρωση και όχι το συνολικό ποσό που θα αρπάξουν.
Και βέβαια, κρύβονται όλα όσα έχει υποστεί ο ελληνικός λαός την τελευταία τετραετία. Το καθεστώς της κινεζοποίησης, που ξεκίνησε από τον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα και επεκτάθηκε στον κρατικό, παγιώθηκε. Τώρα συζητάμε για κάποια επιμέρους στοιχεία του, λες και σημασία έχουν οι λεπτομέρειες και όχι το σύνολο.
To δυστύχημα είναι ότι αυτό το θέατρο εξακολουθεί να έχει θεατές. Οχι με την έννοια των ανθρώπων που θέλουν να είναι συνεχώς ενήμεροι για τις εξελίξεις, αλλά με την έννοια των ανθρώπων που μετράνε τη μία ή την άλλη λεπτομέρεια για να δούνε αν και πόσο τους «πιάνουν» τα κάθε φορά νέα μέτρα. Ανθρώπων ηττημένων, παραιτημένων, που εξακολουθούν να αναζητούν ατομικές λύσεις, μολονότι η περίοδος των (όποιων) ατομικών λύσεων έχει παρέλθει. ‘Η ανθρώπων που έχουν κρεμάσει τις όποιες ελπίδες τους σε μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η πορεία των πραγμάτων είναι προκαθορισμένη.
‘Η «βγαίνεις» από τον καπιταλισμό ή δεν έχεις μέλλον. Οσα καταπραϋντικά κι αν υπάρξουν, η βαρβαρότητα της «κινεζοποίησης» θα είναι συνεχώς παρούσα και θα συνθλίβει τις ζωές μας. Μόνο τσακίζοντας τον καπιταλισμό (και ό,τι τον συμβολίζει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά) θα μπορέσουμε να ξαναχαμογελάσουμε.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας και για να φτάσουμε να τον κάνουμε πράξη θα πρέπει να οργανωθούμε πολιτικά, αμυνόμενοι και επιτιθέμενοι στον ταξικό εχθρό.
Υποστηρίζουμε ότι κάθε φορά γίνεται διαπραγμάτευση. Και κάθε φορά φτάνουν σ’ ένα αποτέλεσμα ως προς τα συστατικά της συνταγής. Το περίγραμμα, όμως, δεν παραβιάζεται. Γιατί αυτό είναι αυστηρά αποτυπωμένο στα Μνημόνια και στις αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ. Κάθε φορά, επίσης, η κυβερνητική προπαγάνδα φουσκώνει ένα ζήτημα, για να κρύψει πίσω από αυτή τη φούσκα όλα τα υπόλοιπα.
Τώρα, ας πούμε, έχουμε το ζήτημα των πλειστηριασμών. Θα τη δώσουν την παράταση, μην έχετε αμφιβολία. Και θα συμφωνήσει και η τρόικα.
Οσο καιρό, όμως, αυτό το θέμα παραμένει φουσκωμένο, από πίσω κρύβονται: Χιλιάδες διαθεσιμότητες και χιλιάδες απολύσεις. Η παραπέρα αποσάθρωση της ασφάλισης Υγείας (ΕΟΠΥΥ). Το χαράτσι στα ακίνητα, που παζαρεύουν μόνο την εσωτερική του διάρθρωση και όχι το συνολικό ποσό που θα αρπάξουν.
Και βέβαια, κρύβονται όλα όσα έχει υποστεί ο ελληνικός λαός την τελευταία τετραετία. Το καθεστώς της κινεζοποίησης, που ξεκίνησε από τον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα και επεκτάθηκε στον κρατικό, παγιώθηκε. Τώρα συζητάμε για κάποια επιμέρους στοιχεία του, λες και σημασία έχουν οι λεπτομέρειες και όχι το σύνολο.
To δυστύχημα είναι ότι αυτό το θέατρο εξακολουθεί να έχει θεατές. Οχι με την έννοια των ανθρώπων που θέλουν να είναι συνεχώς ενήμεροι για τις εξελίξεις, αλλά με την έννοια των ανθρώπων που μετράνε τη μία ή την άλλη λεπτομέρεια για να δούνε αν και πόσο τους «πιάνουν» τα κάθε φορά νέα μέτρα. Ανθρώπων ηττημένων, παραιτημένων, που εξακολουθούν να αναζητούν ατομικές λύσεις, μολονότι η περίοδος των (όποιων) ατομικών λύσεων έχει παρέλθει. ‘Η ανθρώπων που έχουν κρεμάσει τις όποιες ελπίδες τους σε μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η πορεία των πραγμάτων είναι προκαθορισμένη.
‘Η «βγαίνεις» από τον καπιταλισμό ή δεν έχεις μέλλον. Οσα καταπραϋντικά κι αν υπάρξουν, η βαρβαρότητα της «κινεζοποίησης» θα είναι συνεχώς παρούσα και θα συνθλίβει τις ζωές μας. Μόνο τσακίζοντας τον καπιταλισμό (και ό,τι τον συμβολίζει οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά) θα μπορέσουμε να ξαναχαμογελάσουμε.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας και για να φτάσουμε να τον κάνουμε πράξη θα πρέπει να οργανωθούμε πολιτικά, αμυνόμενοι και επιτιθέμενοι στον ταξικό εχθρό.
Σχόλια