Το δικαίωμα της απεργίας στο στόχαστρο κυβέρνησης - ολιγαρχίας

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκη Ένωση, ΕΚΤ και ΣΕΒ βάζουν στο στόχαστρο τη συνδικαλιστική δράση και όλα όσα αυτή κατοχυρώνει.
Θέλουν να ξεμπερδεύουν με την ύπαρξη των συνδικάτων, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το δικαίωμα στην απεργία. Δηλαδή θέλουν να ξεμπερδεύουν με οτιδήποτε μπορεί να βάλει φρένο στην αχαλίνωτη εργοδοτική εκμετάλλευση και την επέλαση των μνημονίων. Οι ξένοι δυνάστες του τόπου χέρι - χέρι με το ντόπιο κεφάλαιο θέλουν να αφοπλίσουν τον εργαζόμενο λαό, αφαιρώντας του κάθε δυνατότητα οργάνωσης συσπείρωσης και αντίστασης απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και του ξεπουλήματος της χώρας η οποία εντείνεται.
Να μην το επιτρέψουμε!

1. Να υπερασπιστούμε το απεργιακό δικαίωμα!
Η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, που αναμένεται να ψηφιστεί από την κυβέρνηση εν όψει της 3ης αξιολόγησης κατ' επιταγή πάντα των ξένων «εταίρων», ουσιαστικά βάζει τεράστια εμπόδια στην κήρυξη απεργίας, καθιστώντας την έως και αδύνατη. Η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του ΔΝΤ και της ΕΕ στην εσωτερική λειτουργία των σωματείων και των συνδικάτων είναι από μόνη της άκρως προκλητική. Απαιτούν τη συμμετοχή σε ποσοστό 51% των εγγεγραμμένων μελών ενός σωματείου προκειμένου να προκηρυχτεί απεργία και ταυτόχρονα θέλουν να αφαιρέσουν τη δυνατότητα των διοικητικών συμβουλίων να προκηρύσσουν έκτακτες απεργίες χωρίς συνέλευση. Από πίσω, με παρόμοια αιτήματα, ακολουθεί και ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχάνων (ΣΕΒ) που μιλάει για καταχρηστικές απεργίες και ονομάζει την περιφρούρηση των απεργιακών κινητοποιήσεων ως «παράνομη παρεμπόδιση εισόδου εργαζομένων». Το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος έρχεται σε μία περίοδο υποχώρησης του συνδικαλιστικού κινήματος και αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Το όπλο του απεργιακού αγώνα υπονομεύτηκε τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια από την ίδια την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Απαξιώθηκε από τις παρατάξεις του κυβερνητικού και συμβιβασμένου συνδικαλισμού που προσπάθησαν να δώσουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις χαρακτηριστικά παραστάσεων διαμαρτυρίας, χωρίς στόχο, κλιμάκωση και προοπτική με αποτέλεσμα να κλονιστεί η πίστη των εργαζομένων στη δύναμη αυτών των αγώνων.
2. Να υπερασπιστούμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας!
Εκτός από το απεργιακό δικαίωμα, στο στόχαστρο μπαίνουν ξανά και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Το ΔΝΤ ζητάει την πλήρη κατάργησή τους, ενώ ο ΣΕΒ απαιτεί τη κατάργηση των κλαδικών και των ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων, καθώς και την πλήρη κατάργηση του ΟΜΕΔ-Οργανισμού Διαιτησίας.
3. Να παλέψουμε για τη συσπείρωση και ενεργή δράση των εργαζομένων μέσα στα συνδικάτα και στα σωματεία!
Ο ασκός του Αιόλου για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα έχει ανοίξει και, επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ο ΣΕΒ διατυπώνει τις ενστάσεις του και για το σύστημα εκπροσώπησης των εργαζομένων. Οι επιχειρηματίες και βιομήχανοι του τόπου αναζητούν λέει «εναλλακτικές μορφές εκπροσώπησης και συλλογικής δράσης» με το πρόσχημα ότι «ένα συνδικάτο δεν μπορεί να διαπραγματεύεται στο όνομα και για λογαριασμό των εργαζομένων, ενώ καλύπτει μικρό μερίδιο της αγοράς εργασίας».
Όλοι αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο, παραδίδοντας δήθεν μαθήματα δημοκρατικής λειτουργίας των σωματείων και των γενικών συνελεύσεων, στην πραγματικότητα θέλουν να διασφαλίσουν την ανάπτυξή τους και την ασύδοτη κερδοφορία τους πάνω στο έδαφος κοινωνικών ερείπιων και μιας απέραντης εργασιακής ζούγκλας. Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας πρέπει να αποδεχτούμε τις ελαστικές μορφές εργασίας, να δουλεύουμε περισσότερο και να πληρωνόμαστε λιγότερο. Είναι οι ίδιοι που καταληστεύουν τόσα χρόνια τον πλούτο του λαού και της χώρας.
Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με 500 και 400 ευρώ, ανασφάλιστοι χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Για να το καταφέρουν αυτό πρέπει να απαλλαγούν πλήρως από τα συνδικάτα, τις απεργίες, τις Συλλογικές Συμβάσεις, από οποιαδήποτε μεγάλη ή μικρή κατάκτηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.
Το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί σήμερα να βρίσκεται σε ύφεση, αλλά η κυρίαρχη τάξη γνωρίζει καλά ότι τα πράγματα δεν είναι στατικά. Οι ξένοι δυνάστες και το ντόπιο κεφάλαιο γνωρίζουν καλά ότι ο εργαζόμενος λαός κάτω από το βάρος της εντεινόμενης επίθεσης θα ξαναβγεί στο δρόμο του μαζικού απεργιακού αγώνα, γι' αυτό θέλουν να καταστρέψουν ακόμα και την ύπαρξη της δυνατότητας των εργαζομένων στη συλλογική διεκδίκηση. Η επίμονη απαίτηση για κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να γεννά την αισιοδοξία και την πίστη στις πραγματικές και αστείρευτες δυνάμεις που κρύβει ο συλλογικός δρόμος, η επαναλειτουργία και μαζικοποίηση των σωματείων και ο πανεργατικός μαζικός απεργιακός αγώνας.