Όταν το “συνταγματικό τόξο” κάμπτεται... επικίνδυνα

Απροκάλυπτοι οι έπαινοι της “Καθημερινής” και επίλεκτων συντακτών της για τη χούντα

Για όσους παρακολουθούν την Καθημερινή το άρθρο “Μια παράδοξη κληρονομιά” (δια χειρός Σ. Καλύβα-18/6/2017) που αποτελεί έναν ύμνο στην περίοδο της επταετίας, δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου του ιστορικού ρόλου αυτής της εφημερίδας, αλλά και των αλλεπάλληλων-υστερικά αντικομουνιστικών- άρθρων που φιλοξενούν, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, οι σελίδες της.

Ήταν μάλιστα τέτοιου μεγέθους ο έπαινος των έργων του απριλιανού πραξικοπήματος, που η Καθημερινή αναγκάστηκε να επανέλθει “διορθωτικά” με νέο άρθρο δια χειρός Π. Μανδραβέλη αυτήν τη φορά, για να υπενθυμίσει στο αναγνωστικό κοινό την “αξιωματική” της θέση υπέρ της δημοκρατίας(!)

Δεν είναι σκοπός του άρθρου να ασχοληθεί με τον ειδικό ρόλο του αρθρογράφου, ο οποίος γίνεται φανερός από το ίδιο το βιογραφικό του. Ο αμερικανοθρεμμένος καθηγητής του Γέιλ έχει αναλάβει (αυτόβουλα;;;.. όχι πάντως αυτοχρηματοδοτούμενα) να συμβάλει καθοριστικά στο ξαναγράψιμο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας χρησιμοποιώντας το μελάνι της πιο μαύρης αντίδρασης που γέννησε ο τόπος. Η πένα του Σ. Καλύβα έρχεται κατ' αρχήν να αθωώσει και μετά να εξυμνήσει, κατά περίπτωση, τους συνεργάτες των Ναζί, τα τάγματα ασφαλείας, το μεταβαρκιζιανό καθεστώς των δολοφόνων και των τυράννων της Μακρονήσου, το μετεμφυλιακό κράτος των εκτελέσεων και των διωγμών και ως φυσική συνέχεια αυτών τη χούντα. Γενικώς αποστολή του Καλύβα είναι να απενοχοποιήσει ό,τι γέννησε ο ραγιαδισμός και φασισμός στην Ελλάδα και να αμαυρώσει κάθε ιδέα και δράση της αριστεράς. Θα έλεγε κανείς, ότι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να παρουσιάσει τη νεοελληνική ιστορία ο Σ. Καλύβας έχει στην ουσία, το περιεχόμενο μιας “δήλωσης μετάνοιας” του 1947. Και από αυτή την άποψη, εγείρει πολλά ζητήματα το γεγονός ότι μεταξύ άλλων (αντίστοιχης ή όχι τοποθέτησης) ο εν λόγω, ήταν ένας από τους ομιλητές στο ιστορικό συνέδριο που οργάνωσε (16-18/6/2017) το Πάντειο Πανεπιστήμιο για την επταετία 67-74.

Σε κάθε περίπτωση όμως το θέμα αποκτά άλλη διάσταση όταν το άρθρο του Καλύβα, με τη σφραγίδα της “επιστημονικής τεκμηρίωσης”, το φιλοξενεί εφημερίδα που αποτελεί ναυαρχίδα της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας. Και παρά τον γνωστό ιστορικό ρόλο της Καθημερινής στην υπεράσπιση της ναζιστικής κατοχής, αλλά και αυτόν που έπαιξε σε όλα τα γεγονότα από τότε μέχρι σήμερα, δεν μπορούμε να μην σταθούμε στο γεγονός ότι για πρώτη φορά αυτοί που δίνουν όρκους πίστης, υποτίθεται, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και το σύνταγμά της, με ιδιαίτερη ευκολία, προχωρούν σε απροκάλυπτους διθυράμβους για τη χούντα. Ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα του άρθρου.

“...μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας... αν και επιχείρησαν να κρατήσουν την κοινωνία στάσιμη, να την παγώσουν δηλαδή, συνέβαλαν τελικά με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της. Ιδωμένη λοιπόν από την οπτική του παρόντος, η δικτατορία είτε δεν εμπόδισε τον πολιτικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της χώρας είτε τον υποβοήθησε...

...Στη λογική αυτή, ο ομαλός εκδημοκρατισμός ήταν ανέφικτος την εποχή εκείνη για μια σειρά λόγων και, επομένως, το πραξικόπημα ήταν αναπόφευκτο, αλλά επίσης συνιστούσε εκ των πραγμάτων τον πιο πιθανό δρόμο προς τη δημοκρατία...

Ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα που σχετίζονται με την ερμηνεία και την αποτίμηση της δικτατορίας είναι το θέμα της λαϊκής αποδοχής της. Δεν υπάρχουν ασφαλείς δείκτες για να μετρηθεί, όμως αρκετοί αντικειμενικοί παρατηρητές της εποχής κάνουν λόγο για μια επιφανειακή μεν αλλά πλατιά αποδοχή. Πράγματι, η δικτατορία ταυτίστηκε με μια εποχή μεγάλης οικονομικής ανόδου και αισιοδοξίας, με την κορύφωση ουσιαστικά του μεταπολεμικού ελληνικού οικονομικού θαύματος. Η χώρα αστικοποιήθηκε, η οικοδομική δραστηριότητα γνώρισε δόξες, το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε, ο εξηλεκτρισμός της χώρας ολοκληρώθηκε και πραγματοποιήθηκαν μεγάλης κλίμακας ξένες επενδύσεις. Παρά τις αυταρχικές πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής.

Η διαδικασία κοινωνικού εκσυγχρονισμού είχε, βέβαια, ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, αλλά εκείνη την επιτάχυνε...

Η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα. Ισως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία... Ισως πάλι, γιατί χωρίς αυτήν, ο πολιτικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός της χώρας να είχε απαιτήσει πολύ πιο μακρόχρονες και επίπονες διαδικασίες. Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ.

Στάθης Ν. Καλύβας καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.”

Αν δεν ζούσαμε σε αυτές τις επικίνδυνες εποχές, τα όσα αναφέρει ο Καλύβας θα κρίνονταν ανάξια σχολιασμού και θα αφήνονταν απλά στην κριτική του γέλιου. Επειδή όμως, κάθε άλλο παρά άδολα, ο Καλύβας και η Καθημερινή παρουσιάζουν τη χούντα έτσι όπως δεκαετίες τώρα επιχειρεί να την παρουσιάσει η “σκληροπυρηνική δεξιά”, οι απολογητές, οι απόγονοι και οι νοσταλγοί του φασισμού, οφείλουμε να παραθέσουμε απαντήσεις σε μια σειρά ζητήματα στα οποία η φιλοχουντική προπαγάνδα κερδίζει τα τελευταία χρόνια έδαφος.

1. Όλο το κείμενο του ανιστόρητου “πολιτικού επιστήμονα” Καλύβα το διαπερνά μια αυθαίρετη παραδοχή ότι η επικράτηση της δημοκρατίας, όπως και όλα τα καλά του πολιτισμού στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα του Απριλιανού πραξικοπήματος! Όπως χαρακτηριστικά και ύπουλα σημειώνει στην εισαγωγή του κειμένου του “...Είτε μας αρέσει είτε όχι, η σημερινή πραγματικότητα είναι σε κάποιο, μάλλον όχι ασήμαντο, βαθμό προϊόν και της δικτατορίας”. Και αφού στη συνέχεια μας ενημερώνει ότι η χούντα επιτάχυνε τον εκδημοκρατισμό (!) με λογικά άλματα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο εκδημοκρατισμός και ο εκσυγχρονισμός της χώρας χωρίς την επταετία θα είχε απαιτήσει πιο “μακροχρόνιες και επίπονες διαδικασίες”! Το να αποσπάς όμως ένα ιστορικό γεγονός από τις γενικότερες εξελίξεις και το πεδίο της ταξικής πάλης, αντιμετωπίζοντάς το σαν μην συνέβαινε τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή, καταλήγοντας σε αυθαίρετα συμπεράσματα, όχι απλά δεν συνιστά “πολιτική επιστήμη”, αλλά ιστορικό κρετινισμό... επιπέδου Yale.

Ώστε η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν ήταν το αποτέλεσμα των πολύχρονων αιματηρών αγώνων ενός λαού, ενάντια στο μεταβαρκιζιανό καθεστώς, τον μετεμφυλιακό μοναρχοφασισμό και τη χούντα, αλλά το πολιτικό παιδί των συνταγματαρχών! Με τον ίδιο τρόπο μπορεί αργότερα ο “πολιτικός επιστήμονας” να καταλήξει ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα γεννήθηκε στη Μακρόνησο, όπως άλλωστε έχουν σπεύσει να δηλώσουν οι πολιτικοί του πρόγονοι από το 1947.

2. Το πρώτο παράδοξο από την επιβολή της χούντας, σύμφωνα με τον Καλύβα και την Καθημερινή ήταν ο “πλήρης” εκδημοκρατισμός της Δεξιάς! Για να μην μιλήσουμε για τις άλλες παρατάξεις της ελληνικής δεξιάς, οι διάφοροι Μπαλτάκοι, οι Βορίδιδες και οι Γεωργιάδηδες που φωλιάζουν μέσα στη ΝΔ αποτελούν πραγματικά την απόδειξη του “πλήρους” εκδημοκρατισμού της δεξιάς, ενδεικτικού τού πώς αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο της έννοιας ο καθηγητής.

3. Το δεύτερο παράδοξο σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή και την Καθημερινή είναι ότι οι πραξικοπηματίες “συνέβαλαν τελικά με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό”!!

Εδώ πραγματικά η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αν με τον αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό εννοεί τις αξίες των κρετίνων-εγκληματιών που βρέθηκαν 7 χρόνια στην εξουσία και τις περίφημες σε αισθητική και περιεχόμενο γιορτές και φιέστες που πρόσφερε η χούντα στον ελληνικό λαό, τότε κάθε σχόλιο περισσεύει. Αν πάλι με το “έμμεσο τρόπο” εννοεί τις αξίες και τον πολιτισμό που υιοθέτησαν  και δημιούργησαν όσοι αντιστάθηκαν και πολέμησαν μέσω των έργων τους τη χούντα (και διώχθηκαν για αυτό), αλλά τα χρεώνει στη χούντα, τότε σύμφωνα με τον Καλύβα, για τα κατορθώματα του ανθρώπινου πολιτισμού, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να ευγνωμονούμε τους τυράννους όπου γης.

4. Αφού αναρωτιέται ο καθηγητής για τη λαϊκή αποδοχή της χούντας, συμφωνεί ότι “αρκετοί αντικειμενικοί παρατηρητές της εποχής κάνουν λόγο για μια επιφανειακή μεν αλλά πλατιά αποδοχή”. Τόσο απλά και τόσο τεκμηριωμένα! Αρκετοί αντικειμενικοί παρατηρητές! Φοβεροί οι επιστήμονες του Γέιλ! Και η Καθημερινή μαζί. Κατέληξε λοιπόν η επιστήμη ότι η χούντα είχε έρεισμα, ότι οι καθυστερήσεις στην έκφραση της λαϊκής αποδοκιμασίας και αντίστασης δεν ήταν αποτέλεσμα φόβου και τρομοκρατίας.

Κάτι όμως που εύκολα αναγνωρίζει ο καθηγητής ως αιτία της απήχησης του ΕΑΜ στον ελληνικό λαό. Σε σχετικό έργο του για τον εμφύλιο θα σημειώσει ότι πολλοί Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ  «γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το ΕΑΜ δεν δίσταζε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους παράκουαν τις εντολές του».

Το ίδιο απλούστατα λοιπόν για το “ευαίσθητο ζήτημα” της αποδοχής της χούντας αποφάνθηκαν οι αντικειμενικοί παρατηρητές! Πρόκειται για γνωστή έγκυρη ιστορική πηγή του Καλύβα.

5.  Προς επιβεβαίωση των “αντικειμενικών παρατηρητών” ο Καλύβας δεν θα διστάσει να αναφερθεί στο περίφημο οικονομικό θαύμα της χούντας. Ο μεγάλος μύθος της ακροδεξιάς προπαγάνδας, αυτής που γκεμπελίστικα επαναλαμβάνει ότι η χούντα εκμηδένισε το χρέος, βρίσκει φιλοξενία στις σελίδες της Καθημερινής. Το “οικονομικό θαύμα” που εκτόξευσε το δημόσιο χρέος από τα 32 δις δραχμές στα 114 δις μέσα σε μόλις 7 χρόνια. Το ίδιο οικονομικό θαύμα που στο ίδιο διάστημα τετραπλασίασε το εμπορικό έλλειμμα, αύξησε τους φόρους για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και τους μείωσε για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους εφοπλιστές. Το οικονομικό θαύμα των λακέδων των ΗΠΑ που παρέδωσαν μια χώρα και ένα λαό στα ξένα συμφέροντα, βαθαίνοντας την ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας πρώτα και κύρια απο τις ΗΠΑ. Όσο για την αστικοποίηση, τους δρόμους και τον ηλεκτρισμό, ήταν τα αναγκαία βήματα για μια χώρα που βίωνε την καπιταλιστική οικοδόμηση. Και έγιναν με το χειρότερο δυνατό τρόπο για το λαό και τον τόπο και μόνο οι πολεοδομικές εικόνες της περιόδου είναι αρκετές για την απόδειξη αυτού. Οι απολογητές της χούντας περιγράφουν το φαινόμενο σαν να είναι μοναδικό, σαν να μην ξανάγιναν δρόμοι στην Ελλάδα. Το περίφημο “οικονομικό θαύμα” της χούντας βουτηγμένο στα σκάνδαλα, το ραγιαδσμό και προσαρμοσμένο πλήρως στην εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, σήμανε μόνο νέα δεινά στον ελληνικό λαό.

6. Προς ενημέρωση του καθηγητή και της Καθημερινής η “δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα” και φάνηκε “μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία” ίσως για τους κατοίκους της Αμερικής, τους χουντικούς και τους οπαδούς τους, όχι πάντως για τον ελληνικό λαό. Για τον λαό που έχοντας χύσει από το '40 ποτάμια αίματος για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την ελευθερία του, έβλεπε μια δράκα αμερικανοκίνητων ανδρείκελων να του στερούν τα ιδανικά για τα οποία έδωσε ηρωικές μάχες. Για ένα λαό που συνέχιζε να ζει σε καθεστώς τρόμου και βασανιστηρίων από τους χώρους δουλειάς μέχρι τα μπουντρούμια της ασφάλειας, για τον λαό που αντιστάθηκε στις “αξίες και τον πολιτισμό” της χούντας,  με αποκορύφωμα  την ηρωική εξέγερση  του Πολυτεχνείου  που βάφτηκε  στο αίμα, αυτά τα 7 χρόνια φάνηκαν ατελείωτα!

7. Από τις εμβριθείς αναλύσεις και τις ιστορικές ανασκαφές που πραγματοποιεί ο Καλύβας για να εξηγήσει-δικαιολογήσει την επιβολή της χούντας στην Ελλάδα, απουσιάζει (κατά την προσφιλή τακτική των φιλοχουντικών) η παραμικρή αναφορά στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο ρόλο του. Αφού αναφέρει κάτι ακατάληπτα για την “αδυναμία των πολιτικών ελίτ να λειτουργήσουν συναινετικά τη δεκαετία του 60” καταλήγει ότι το πραξικόπημα ήταν αναπόφευκτο. Σαν τη ζέστη τον Ιούνη δηλαδή.

Δεν χρειάζεται να μπούμε στον κόπο να εξηγήσουμε και να παραθέσουμε επιχειρήματα για το ρόλο των ΗΠΑ στο πραξικόπημα. Δεν χρειάζεται να πούμε το παραμικρό για το πως κατηύθυναν τις απριλιανές μαριονέτες τους. Ούτε να αναρωτηθούμε γιατί μια σύγχρονη μαριονέτα του Yale κάνει ότι αγνοεί τους λόγους και τους υπεύθυνους της επιβολής της απριλιανής χούντας.

Θέλοντας όμως να βοηθήσουμε τον καθηγητή και την Καθημερινή στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, προσφέρουμε ένα ιστορικό ντοκουμέντο που ίσως βοηθήσει. Ο Αμερικάνος στρατηγός Βαν Φλητ θα δηλώσει για την απριλιανή χούντα, στο Βήμα στις 30/9/1967 “Η στρατιωτική κυβέρνησης της Ελλάδας έσωσε την Αμερική από ένα νέο Βιετνάμ”.

... με το φόβο ότι στο επόμενο σχετικό πόνημα του Καλύβα η αποσόβηση του πολέμου, μπορεί να παρουσιαστεί ως μια ακόμα ευεργεσία της αμερικανοκίνητης χούντας προς τον ελληνικό λαό...

Η μάχη της ιστορικής μνήμης

Η αναθεώρηση της ιστορίας με τους νέους όρους που επιθυμεί ο ιμπεριαλισμός, η ξένη και ντόπια αντίδραση είναι παρούσα. Μπορεί να μην προχωράει τόσο “ραγδαία” όσο θα ήθελε ο Καλύβας και η Καθημερινή, και γι’ αυτό δημοσιεύματα όπως αυτό να προκαλούν την οργή και το χλευασμό του δημοκρατικού κόσμου. Όμως είναι παρούσα.

Και αυτό γιατί οι εχθροί των λαών γνωρίζουν ότι η ιστορική αλήθεια είναι ένα αναγκαίο και ισχυρό όπλο για τους αγώνες τους. Αν χαθεί η ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα και τον κόσμο, τότε η παγκόσμια αντίδραση θα έχει σημειώσει ένα καίριο χτύπημα. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε αυτήν τη μάχη με γνώση, θάρρος και αυταπάρνηση. Τη μάχη της μνήμης.