Γκεμπελίστικοι μύθοι

Ενα από τα αγκωνάρια της γκεμπελίστικης προπαγάνδας των Τσιπραίων, λίγο πριν υπογράψουν το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, ήταν πως αν δεν υπάρξουν τα μέτρα για το χρέος, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν τα μέτρα που προ-νομοθέτησαν για το 2019 και το 2020, στο πλαίσιο του τέταρτου Μνημόνιου (Ν. 4472/19.5.2017).

Το είπε «με γεμάτο το στόμα» ο Τσίπρας σε τηλεοπτική συνέντευξή του και στη συνέχεια το έκαναν σημαία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με προεξάρχοντες τον Τζανακόπουλο και τον Παππά.

Ο Τσακαλώτος, βέβαια, ποτέ δεν το επανέλαβε έτσι. Εξέφραζε απλώς μια… απορία. Ελεγε, για παράδειγμα, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση της γερμανικής Handelsblatt: «Θα ήταν ομολογουμένως κάπως παράξενο να υπάρχει ένα συνολικό πακέτο μεταρρυθμίσεων με το οποίο έχει συμφωνήσει το ΔΝΤ και την ίδια στιγμή το τελευταίο να αρνείται να συμμετάσχει σε αυτό καθαυτό το πρόγραμμα».

Το ζήτημα έχει πλέον τελειώσει. Το ΔΝΤ δε συμμετέχει «σε αυτό καθαυτό το πρόγραμμα», αλλά παραμένει με ένα καθεστώς  «Standby Arrangement», όπως είπε η Λαγκάρντ (σε ελεύθερη απόδοση: βλέποντας και κάνοντας), για να διευκολύνει τον Σόιμπλε στους σχεδιασμούς του: και στο εσωτερικό της Γερμανίας (δεν ήθελε να πάει σε μια συζήτηση στην Ολομέλεια της γερμανικής Βουλής με αίτημα τροποποίησης του ελληνικού «προγράμματος», λόγω αποχώρησης του ΔΝΤ, αλλά να περάσει το κλείσιμο της αξιολόγησης από την Επιτροπή Προϋπολογισμού, όπως και έκανε) και στην προοπτική της τελικής διαπραγμάτευσης του 2018 (τότε, με εργαλείο τη νέα αναδιάρθρωση του χρέους θα φιξαριστούν οι λεπτομέρειες του πέμπτου Μνημόνιου).

Τα μέτρα του 2019-2020, όμως, παραμένουν όχι ως μέτρα που τα ζήτησε το ΔΝΤ και που δε θα εφαρμοστούν, αν το ΔΝΤ δεν μπει στο «πρόγραμμα» με λεφτά, όπως έλεγε η προπαγάνδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά ως μέτρα του Eurogroup, συμφωνημένα και από την ελληνική κυβέρνηση. Το ανακοινωθέν του Eurogroup δεν αφήνει καμιά αμφιβολία περί αυτού: «Το Eurogroup καλωσορίζει επίσης την υιοθέτηση από το ελληνικό κοινοβούλιο των συμφωνηθέντων προαπαιτούμενων για τη δεύτερη αξιολόγηση, ιδιαίτερα του φιλόδοξου δημοσιονομικού πακέτου μετά το πρόγραμμα, που αποτελείται από μια μεταρρύθμιση στο φόρο εισοδήματος που διευρύνει τη φορολογική βάση και από μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Από κοινού, οι δύο αυτές παρεμβάσεις εξοικονομούν ποσό ίσο με 2% του ΑΕΠ που θα υποστηρίξει την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων μετά το 2018».

Τελειώσαμε, λοιπόν, και μ' αυτό το μύθο της συριζανελίτικης προπαγάνδας: τα μέτρα του τέταρτου Μνημόνιου για το 2019-20 δεν είναι υπό την αίρεση της παραμονής του ΔΝΤ. Είναι μέτρα υποχρεωτικής εφαρμογής. Η μόνη αίρεση που υπάρχει είναι αν θα εφαρμοστεί το πετσόκομμα του αφορολόγητου το 2019 (αντί του 2020) και αν και σε ποια έκταση θα εφαρμοστούν τα περιβόητα «αντίμετρα». Κι αυτή η αίρεση δε βρίσκεται στη δικαιοδοσία της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά στη δικαιοδοσία των «θεσμών», της τρόικας. Αν η τρόικα (το ΔΝΤ, για να συνεννοούμαστε) κρίνει ότι «τα νούμερα δε βγαίνουν», τότε το πετσόκομμα του αφορολόγητου θα γίνει ένα χρόνο νωρίτερα και τα «αντίμετρα» θα καταργηθούν ή θα πετσοκοπούν.

Ενόψει των παραπάνω, ουδείς πρέπει να τρέφει αμφιβολίες για το πέμπτο Μνημόνιο, το 2018.