Επίσημη ομολογία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Είμαστε μια μνημονιακή κυβέρνηση όπως όλες οι προηγούμενες!
Η μία απ' αυτές τις (ν)τροπολογίες ήταν ουσίας, καθώς επέκτεινε για έναν ακόμα χρόνο την απαγόρευση αύξησης των συντάξεων, επιβεβαιώνοντας (το είπε και η Αχτσιόγλου, σαν να μην τρέχει τίποτα) ότι στο Eurogroup στις 22 Μάη μπορεί να μην υπήρξε συμφωνία για το χρέος, υπήρξε όμως συμφωνία για τη διάρκεια του τέταρτου Μνημόνιου, που επεκτείνεται και στο 2022 (αντί του 2021 που ζητούσε αρχικά η κυβέρνηση). Αλλες δύο από τις (ν)τροπολογίες, όμως, ήταν καθαρή επίδειξη δύναμης από τους ιμπεριαλιστές, που υποχρέωσαν τη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων να νομοθετήσει με μεγαλύτερη σαφήνεια τον κυριαρχικό ρόλο της τρόικας στις αποφάσεις που θα ληφθούν στο μέλλον. Ετσι, η αναστολή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας θα συνεχίζεται όχι «μέχρι το τέλος του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», αλλά «υπό την προϋπόθεση επιτυχούς ολοκλήρωσης του προγράμματος». Κι ακόμα, η εφαρμογή του πετσοκόμματος του αφορολόγητου από το 2019 (και όχι το 2020), όπως και η ενεργοποίηση των λεγόμενων αντίμετρων, δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά δυνατότητα, την οποία μπορεί να ασκήσει σε συμφωνία με το κουαρτέτο των ιμπεριαλιστών δανειστών. Η αλλαγή στην πρόσφατα ψηφισμένη διάταξη «κρίνεται αναγκαία για λόγους σαφέστερης διατύπωσης και ασφάλειας δικαίου» έγραψε ξεδιάντροπα στην εισηγητική έκθεση ο Τσακαλώτος!
Φυσικά, η πολιτική ξεφτίλα δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί παρά με μια κοινοβουλευτική αθλιότητα: τροπολογίες που κατατέθηκαν εκπρόθεσμα σε ένα άσχετο νομοσχέδιο (κύρωση μιας διεθνούς σύμβασης). Ανάμεσά τους και τροπολογία για συνταξιοδοτικά θέματα, που σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να περιλαμβάνεται σε αυτοτελές νομοσχέδιο. Λεπτομέρειες! Οι επιλογές που είχε η συγκυβέρνηση ήταν τρεις. Πρώτο, να φτιάξει ένα μίνι πολυνομοσχέδιο και να το προωθήσει με τις διαδικασίες του κατεπείγοντος. Θα της έπαιρνε ένα διήμερο, θα έπρεπε να βάλει συνεδρίαση και Σάββατο, θα γινόταν μεγαλύτερος ντόρος. Δεύτερο, να βάλει τις διατάξεις σε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Πέρα από τον αρνητικό προπαγανδιστικό ντόρο (τόσα έχει σούρει ο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις για τις ΠΝΠ), η ΠΝΠ θα έπρεπε να κυρωθεί κάποια στιγμή τις επόμενες σαράντα μέρες. Με ανοιχτά ακόμα τα ζητήματα του χρέους, η ετεροχρονισμένη συζήτηση θα έκανε μεγαλύτερη πολιτική ζημιά στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ασε που μπορεί και η τρόικα να απαίτησε τελική ψήφιση και όχι θέσπιση υπό αίρεση, όπως γίνεται με τις ΠΝΠ. Ετσι, με εισήγηση του Βούτση, επιλέχτηκε η εξίσου άθλια μεθόδευση των (ν)τροπολογιών σε άσχετο νομοσχέδιο, για να τελειώσουν όλα με συνοπτικές διαδικασίες, μέσα σε λίγες ώρες και παρασκευιάτικα που ο επικοινωνιακός αντίχτυπος είναι χαμηλότερος.
Η μνημονιακή αντιπολίτευση (ο Περισσός αποχώρησε από την αρχή της συνεδρίασης) στάθηκε κυρίως στην άθλια κοινοβουλευτική μεθόδευση. Κυρίως η ΝΔ, γιατί το ΠΑΣΟΚ τα 'κανε ρόιδο, αφού στην αρχή ο Θεοχαρόπουλος ενδιαφερόταν μόνο για το πόσο ευρύς θα είναι ο κατάλογος των ομιλητών, στη συνέχεια ο Λοβέρδος στήριξε την ένσταση αντισυνταγματικότητας που υπέβαλε η ΝΔ και κάπου προς το τέλος, πάλι ο Λοβέρδος ανακοίνωσε ότι αποχωρούν! Η ΝΔ, λοιπόν, δεν έμπαινε στην ουσία των τροπολογιών, αλλά επέμενε στα ζητήματα της κοινοβουλευτικής αθλιότητας, πρώτο για να μη φανεί ότι σαμποτάρει την ψήφιση προαπαιτούμενων και δεύτερο γιατί σ' αυτό «πονούσε» περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού εμφανιζόταν να κάνει χειρότερα απ' αυτά που μέχρι το 2015 κατήγγελλε.
Οι συριζαίοι επιστράτευσαν απίθανες δικαιολογίες. Ηταν άθλια η εικόνα του καθηγητή Παρασκευόπουλου να προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει ότι η διαδικασία των (ν)τροπολογιών είναι προτιμότερη από την κατάθεση ΠΝΠ, γιατί η ΠΝΠ θα συζητιόταν εκ των υστέρων! 'Η της Αχτσιόγλου, που ελλείψει επιχειρημάτων κατέληξε με ύφος χιλίων δικτατόρων: «Σε κάθε περίπτωση το άρθρο 74 παράγραφος 5 λέει ότι σε περίπτωση αμφισβήτησης αποφαίνεται η Βουλή». Μ' άλλα λόγια, «τι θέλετε και φωνάζετε, θα ψηφίσουμε και θα κρίνουμε και τη διαδικασία συνταγματική».
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έμειναν σ' ένα προκλητικό «τα ίδια κάνατε κι εσείς», αλλά -συχνά με ύφος κακομοίρικο- καλούσαν την αντιπολίτευση να συναινέσει στη διαδικασία (κι ας μην ψηφίσει τις τροπολογίες), αντιλαμβανόμενη ότι αυτό γίνεται εξ ανάγκης, όπως γινόταν και επί των ημερών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αποδέχτηκαν χωρίς περικοκλάδες, πως υπάρχει μια συνέχεια σε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, που ήταν αναγκασμένες να ψηφίζουν τα μικρά ή μεγάλα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων κατά παράβαση της συνταγματικής και κοινοβουλευτικής νομιμότητας. «Ευλόγησαν» εκ των υστέρων όλα αυτά που μέχρι και τα τέλη του 2014 κατήγγελλαν ως «κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα», αποκαλύπτοντας έτσι ότι εκείνες οι καταγγελίες τους δεν ήταν παρά αισχρή δημαγωγία για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό και να του υφαρπάξουν την ψήφο του.
Ο λιβανωτός στην κοινοβουλευτική πρακτική των μνημονιακών χρόνων άρχισε με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Ξυδάκη: «Ακούω προσεκτικά τις ενστάσεις, τις αντιρρήσεις και τις αιτιάσεις των συναδέλφων της Αντιπολίτευσης. Σε αρκετά συμφωνώ. Ομως, επίσης, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι από το 2010 το Κοινοβούλιο τελεί σε καθεστώς εξαίρεσης - Να μιλήσουμε τη γλώσσα του πολιτικού πραγματισμού και τη γλώσσα των εθνικών αναγκών - Υπάρχει μια μείζων επιλογή πολιτικής από την Κυβέρνηση, να εξαντλήσει τα προαπαιτούμενα τα οποία θέτουν οι δανειστές, όπως εξαντλούνται κατά το μάλλον ή ήττον με διάφορες τακτικές από το 2010»! Οταν ο Βορίδης τον ρώτησε «και γιατί δεν μπορούσε να έρθει ως κατεπείγον και να συζητηθεί σήμερα στην Επιτροπή και αύριο στην Ολομέλεια;» ο Ξυδάκης άρχισε να ρετάρει: «Αυτό συμβαίνει τα τελευταία επτάμισι, οκτώ χρόνια στην Ελλάδα. Το ξέρουμε. Αυτή είναι η πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης. Είναι διαφανής, είναι δημόσια, τη γνωρίζουν όλοι, τη γνωρίζουν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και όλοι γνωρίζουμε την ιστορική δοκιμασία που περνάει η χώρα από τις αρχές του 2010. Δεν είναι κάτι καινούργιο (…) Κάνω έκκληση στο νου, στη λογική ενός πολιτικού πραγματισμού, ενώπιον μιας εθνικής ανάγκης»!
Βλέποντας ότι… έχει χαθεί η μπάλα και ο Ξυδάκης παρακαλάει την αντιπολίτευση (ο Παπαχριστόπουλος των ΑΝΕΛ τα έκανε ακόμα χειρότερα, λέγοντας ότι δε θέλουν να πάθουν ό,τι έπαθαν ο Φάρατζ και οι ευρωσκεπτικιστές στην Αγγλία, που εξαφανίστηκαν, επειδή έκαναν τσαμπουκάδες!), έτρεξε να μπει στο γήπεδο ο ίδιος ο Βούτσης (τόσο βιαστικά που ούτε τα κορδόνια του δεν πρόλαβε να δέσει)! Αυτός επικαλέστηκε την «καλή συνεδρίαση της Διάσκεψης των Προέδρων», ζητώντας ουσιαστικά να τελειώσει γρήγορα η διαδικαστική συζήτηση και ν' αρχίσει η συζήτηση επί της ουσίας. Ομως τα επιχειρήματά του δε διέφεραν απ' αυτά του Ξυδάκη (απλά δεν ξεχείλωσε το ύφος του να γίνει παρακαλετό). Τι επικαλέστηκε; Το παρελθόν («χωρίς καμμία διάθεση συμψηφισμού ή αντίστιξης», όπως είπε, προκαλώντας ειρωνικά χαμόγελα). Υπενθύμισε, λοιπόν, ότι «υπήρξε σειρά τέτοιων διαδικασιών, προβλεπόμενες ή στα όρια του Συντάγματος, του Κανονισμού κ.λπ., που παρακολούθησαν αυτή την επώδυνη διαδικασία αυτά τα χρόνια».
Ακολούθησε ο Αποστόλου (ήταν ο επισπεύδων υπουργός που έπρεπε να πιει το πικρό ποτήρι: να κάνει δεκτές τις τροπολογίες στο νομοσχέδιό του). Στην αρχή το έριξε και αυτός στη μνημονιακή κλάψα: «Σίγουρα δεν είναι σωστό να νομοθετούμε με κατεπείγουσες νομοθεσίες, ούτε να εισάγουμε τροπολογίες σε κυρώσεις συμβάσεων. Θα συμφωνήσω με την τοποθέτηση του προέδρου της Βουλής ότι δεν είναι ορθό να μπαίνουμε στη βάσανο του συμψηφισμού, “εσείς προχθές, οι της Νέας Δημοκρατίας και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, τα κάνατε, ήρθε και σε εμάς η ώρα“». Επειδή, όμως, ο δεξιός Τζαβάρας του «την έλεγε» από κάτω, «τα πήρε στο κρανίο» και ξεσπάθωσε, διακοπτόμενος από τα ειρωνικά χειροκροτήματα των νεοδημοκρατών: «Αφήστε τον δημαγωγό που κρύβεται μέσα σας και λειτουργήστε σαν υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση. Η χώρα θα προχωρήσει και θα προχωρήσει και χωρίς εσάς»!
Ο Τσακαλώτος… έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτή η μεγάλη έκπληξη ότι κάτι φοβερό γίνεται, όταν το ξέρουμε ότι εδώ και επτά χρόνια η Ελλάδα είναι σε επιτήρηση και ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων ήταν ενάντια σε εσάς, είναι ενάντια και σε εμάς»!
Τον ακολούθησε ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ, Σταύρος Αραχωβίτης: «Αναγνωρίζοντας ότι ο τρόπος εισαγωγής τροπολογιών σε σχέδια νόμου που αφορούν κυρώσεις δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος νομοθέτησης, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, πριν αρχίσουμε την ξιφούλκηση κριτικής, ότι τα τελευταία οκτώ χρόνια η χώρα δεν βιώνει μια κανονικότητα (…) Να θυμηθούμε τη νομοθέτηση των προηγούμενων χρόνων, μέχρι το 2014, με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, όπου νομοθετούνταν προαπαιτούμενα τα οποία δεν περνούσαν καν από τη Βουλή. Περνούσαν μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μόνο για την επικύρωσή τους, χωρίς να υπάρξει πριν την ψήφιση και την εφαρμογή τους καμία συζήτηση επί της ουσίας».
Τα ίδια ο συριζαίος βουλευτής Συρμαλένιος: «Και βεβαίως, δεν είναι η πρέπουσα διαδικασία. Κανένας μας, καμμία Βουλευτής και κανένας Βουλευτής δεν είναι ευχαριστημένος με το ότι τα τελευταία επτά, οκτώ χρόνια νομοθετούμε στη Βουλή με αυτόν τον τρόπο. Ομως, ξέρουμε πολύ καλά ότι ζούμε σε πραγματικά έκτακτες συνθήκες».
Ομως, την παράσταση στη σπαρταριστή επιθεώρηση με τίτλο «Ολοι μνημονιακοί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;» έκλεψε με την παρλάτα του ο Νίκος Ξυδάκης, όταν ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ πήρε το λόγο για να μιλήσει επί της ουσίας: «Κυρίες και κύριοι βουλευτές, κάναμε μια έκκληση στον πραγματισμό εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή της σημερινής δύσθυμης συνεδρίασης. Η απάντηση λίγο-πολύ –όχι από όλους τους ομιλητές- είναι ένα μείγμα εμπρησμού και μαθήματα μοραλισμού (…) Να κοιτάξουμε όλοι μπροστά να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για τη χώρα και τον μοραλισμό, που ακούμε σήμερα από όλες τις πλευρές. Πρέπει να κοιτάξουμε λίγο πίσω και μετά να φύγουμε μπροστά, να αφήσουμε πίσω τη βιομηχανία εξαγορών της Siemens, να αφήσουμε τις λίστες Λαγκάρντ να τις ερευνούν οι αρμόδιες αρχές, τις λίστες Μπόργιανς, τις λίστες του Λουξεμβούργου. Τις ερευνούν και έχουμε και τα ηθικά και τα υλικά αποτιμήματα για να φύγουμε μπροστά (…) Σήμερα κλείνουμε ένα κεφάλαιο επώδυνων αποφάσεων και συμβιβασμών που θα ήταν ίσως λιγότερο επώδυνοι, αν μπορούσε να υπάρξει –και φρονώ ότι θα μπορούσε να υπάρξει- στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή ένα εθνικό μέτωπο και αν η μείζων Αντιπολίτευση και μέλη της ελάσσονος είχαν αποφασίσει να συνταχθούν όχι με την Κυβέρνηση, αλλά με τη χώρα (…) Μέσα στον καιρό που έρχεται πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια σε πανεθνικό επίπεδο γι’ αυτούς τους λόγους αντεκδίκησης και τυφλής αυτοδικαίωσης, για την μνησίκακη ανταπόδοση που εξαπολύουν πολλοί εξ ημών σε αυτήν την Αίθουσα και την απαίτηση όλοι να ταπεινωθούν, όλοι να συρθούν στα τέσσερα και να συρθούν γονατισμένοι και ηττημένοι. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για τη χώρα ο βολονταρισμός κάθε επίδοξου ή η πικρία κάθε απορριφθέντος ηγέτη, να βυθίζει τη χώρα περαιτέρω στον διχασμό και την υποδούλωση (…) Η παρούσα διαίρεση, ο πολυκερματισμός, το διάσπαρτο μίσος και ο ρεβανσισμός ο οποίος δεν έχει κανένα στόχο, δεν οδηγούν καν σε μια σύγκρουση πολιτική, σε μια σύγκρουση εκτόνωσης και ανασύνταξης του πολιτικού παιγνίου σε ένα άλλο επίπεδο. Οδηγούν σε δομική ηττοπάθεια όλου του λαού και σε κοινωνική ενδόρρηξη. Χωρίς συνθέσεις και δεσμεύσεις, χωρίς συγκλήσεις και αναγεννήσεις της πολιτικής απ’ όλους τους έντιμους δημοκράτες πολιτικούς που είναι σε αυτή την Αίθουσα, πολύ φοβούμαι ότι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας μια λεηλατημένη αποικία με φόντο τον διαρκή εμφύλιο χαμηλής έντασης και φόντο την ενδόρρηξη».
Ζητούμε συγνώμη για το μακροσκελές απόσπασμα, όμως ο Ξυδάκης δεν είναι μόνο πρώην υπουργός (σε δύο υπουργεία), αλλά είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, που σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής αναπληρώνει τον πρόεδρο του κόμματος. Οταν μιλάει ο Ξυδάκης, είναι σαν να μιλάει ο Τσίπρας. Σ' αυτό το κλαυθμήρισμα ενάντια στη διαίρεση, τον κατακερματισμό, το διάσπαρτο μίσος και το ρεβανσισμό, σ' αυτή τη δακρύβρεχτη ικεσία για συγκρότηση εθνικού μετώπου, «φωτογραφίζονται» από τη μια τα πολιτικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, που παρακαλάει τους αντιπάλους του να τον συνδράμουν, και από την άλλη ο κυνισμός και ο απόλυτος αμοραλισμός μιας δράκας παρασίτων, αποφασισμένων να υπηρετήσουν με κάθε μέσο τον ελληνικό καπιταλισμό.
Ο Ευκλείδης πήρε το… νεροπίστολό του και απειλεί την τρόικα
Oταν ένας αστός πολιτικός βρίσκεται σε απόγνωση και πανικό, δεν είναι δύσκολο να χάσει ακόμα και την αίσθηση του γελοίου. Ακόμα κι αν είναι πανεπιστημιακός και δηλώνει μαρξιστής, όπως ο Τσακαλώτος. Που βάλθηκε να πείσει τη Βουλή ότι κάνει σκληρόν αγώνα για να… αμβλύνει την επιτροπεία. Ιδιαίτερα «τη μικροεπιτήρηση, τη μικροδιοίκηση, για το ότι θέλουν να έχουν λόγο και για πολύ μικρές λεπτομέρειες, όχι μόνο για το ότι αυτή πρέπει να είναι η πολιτική σε αδρές γραμμές, αλλά ακόμα και για διατυπώσεις, όπου φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν την ελληνική νομοθεσία, όπως μου λένε οι νομικοί. Και έτσι κάνουμε κακούς νόμους, όπως κάνατε κι εσείς κακούς νόμους επειδή γινόταν αυτή η δουλειά»!Σε τι συνίσταται ο αγώνας του Ευκλειδάκου; «Οχι μόνο γράψαμε επισήμως διαμαρτυρία στους τέσσερις Θεσμούς γι’ αυτή τη μικροδιαχείριση, αλλά έχουμε κάνει και επιστολή στο Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο για αυτό το θέμα». Μιλάμε την τσάκισε την τρόικα. Τους πιτσίλισε τα κοστούμια και τα ταγιέρ με το νεροπίστολό του ο ζωηρούλης Ευκλείδης. Αλλά δε θα σταματήσει μόνο σ' αυτό. Πήρε φόρα και δε σταματάει: «Πρέπει να ξέρετε ότι διατηρούμε κάθε διακριτική ευχέρεια να πάμε ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για Θεσμούς που πάνε πέρα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, για παράδειγμα, σε σχέση με τον θεμελιακό χάρτη δικαιωμάτων της Ευρώπης, και θα συνεχίσουμε»!
Πόσο γελοίος έγινε μάλλον δεν το κατάλαβε, καθώς προσπαθούσε απελπισμένος να πιαστεί από κάτι ανύπαρκτο. Γι' αυτό και επανέλαβε τα ίδια στο κλείσιμο της κοινοβουλευτικής συζήτησης: «Το δεύτερο πράγμα που δεν έχουμε υιοθετήσει, είναι η επιτροπεία. Οπως σας εξήγησα το πρωί, έχουμε κάνει μεγάλη μάχη. Εχουμε στείλει γράμματα στους θεσμούς για το πώς κάνουν την επιτήρηση ακόμα και στο χαμηλότερο σημείο, έχουμε κάνει και αναφορά στο Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο για τη στάση των ευρωπαϊκών θεσμών. Εχουμε κάνει τα πάντα, ώστε να προσπαθήσουμε να υπάρχει στη στρατηγική μας μια σταδιακή μείωση της επιτήρησης».
Tα έλεγε αυτά την ώρα που είχε καταθέσει τροπολογία που άλλαζε το άρθρο 15 του ν. 4472/2017 (τέταρτο Μνημόνιο), που είχε ψηφιστεί πριν από λίγες μέρες και αφορούσε τη δυνατότητα το πετσόκομμα του αφορολόγητου να μεταφερθεί από το 2020 στο 2019 (ένα χρόνο μπροστά). Τι έλεγε η διάταξη; «Προκειμένου να διασφαλιστεί, ως αποτέλεσμα της ως άνω εμπροσθοβαρούς εφαρμογής, η επίτευξη του ανωτέρου δημοσιονομικού στόχου κατά τρόπο ευνοϊκό για την ανάπτυξη, οι ελληνικές αρχές μπορούν να εφαρμόζουν τις αναγκαίες προσαρμογές στο άρθρο 10, σε συμφωνία με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και τον ΕΜΣ».
Ποια είναι η νέα διάταξη; «Στην περίπτωση αυτή, προκειμένου να διασφαλιστεί, ως αποτέλεσμα της ως άνω εμπροσθοβαρούς εφαρμογής, η επίτευξη του ανωτέρου δημοσιονομικού στόχου κατά τρόπο ευνοϊκό για την ανάπτυξη, οι ελληνικές αρχές μπορούν, σε συμφωνία με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και τον ΕΜΣ, να εφαρμόζουν τις αναγκαίες προσαρμογές στο άρθρο 10». Τι άλλαξε; Στη διατύπωση, ήρθε μπροστά (αντί για το τέλος της φράσης) το «σε συμφωνία με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και τον ΕΜΣ». Μιλάμε για καψώνι, για απίστευτο εξευτελισμό, για να φανεί πιο καθαρά ότι η τρόικα κάνει κουμάντο. Κι ο Τσακαλώτος, αντί να το βουλώσει και να ψάξει τρύπα να κρυφτεί, καμαρώνει ότι δίνει μάχη να αμβλύνει τη… μικροεπιτροπεία. Για τέτοια ανθρωπάρια μιλάμε.
Σχόλια