Τρίτη αξιολόγηση με μπαράζ αντιλαϊκών προαπαιτούμενων και προσπάθεια ανατροπής του δικαιώματος της απεργίας
'Αρχισε την περασμένη Δευτέρα, στο πλαίσιο του Euroworking Group η
συζήτηση για τα διαδικαστικά της τρίτης «αξιολόγησης», η οποία ξεκινά
γύρω στα μέσα Οκτώβρη και μετά τις γερμανικές εκλογές και την ετήσια
Σύνοδο του ΔΝΤ.
Tα τεχνικά κλιμάκια, που φθάνουν στην Αθήνα την επόμενη εβδομάδα, θα έχουν μόνο διερευνητικό ρόλο. Πάντως, το πολυαναμενόμενο «πράσινο φως» για την εκταμίευση της δόσης των 800 εκατ. €, ενισχυτικό της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ, δεν άναψε. Παρά ταύτα, οι επιτελείς των υπουργείων Οικονομικών της Ευρωζώνης διαπίστωσαν ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα βελτιώνεται, καθώς η επίτευξη του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% είναι εφικτή, οι καταθέσεις επιστρέφουν και η ανάπτυξη φέτος μπορεί να ξεπεράσει το 1,8%. Όλ’ αυτά τα ωραία, στο μέτωπο των δανειστών, της συγκυβέρνησης και της ντόπιας ολιγαρχίας.
Γιατί στο μέτωπο των λαϊκών στρωμάτων η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο, καθώς, πριν καν αρχίσει η τρίτη «αξιολόγηση», υπάρχουν τα «υπόλοιπα» της δεύτερης, που αφορούν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για 5.000 ακίνητα μέσα στο Σεπτέμβρη, τον εργασιακό νόμο, το νόμο για την Εκπαίδευση, τις ληξιπρόθεσμες πληρωμές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, το αντιλαϊκό Ν/σχ για τις «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις Δημοσίου και λοιπές ασφαλιστικές διατάξεις, ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες και άλλες διατάξεις», που προβλέπουν νέες περικοπές, τα «κόκκινα» δάνεια των λαϊκών οικογενειών, κ.α. Η πρόβλεψη για το νέο γύρο της τρίτης «αξιολόγησης», σύμφωνα με τις αφόρητες πιέσεις του Π.Μοσκοβισί στον Ε.Τσακαλώτο, είναι ακόμα πιο ζοφερές, καθώς τα «κόκκινα» δάνεια, οι «μεταρρυθμίσεις» στο Δημόσιο και τουλάχιστον 95 από τα 113 εκκρεμή «προα¬παιτούμενα» των μνημονιακών δεσμεύ-σεων, θα πρέπει να ψηφιστούν μέχρι το τέλος του 2017.
Στην «Έκθεση συμμόρφωσης», καταγράφονται αναλυτικά όλες οι υποχρεώσεις των κυβερνήσεων, που αφορούν τη λήψη μέτρων 6,5 δις € την περίοδο 2018-2022, τις δεσμεύσεις για «πρωτογενή πλεονάσματα» στο 3,5% του ΑΕΠ την ίδια περίοδο, αλλά και τα «προαπαιτούμενα» που θα πρέπει να υλοποιήσει κατά τις επόμενες αξιολογήσεις.
Μεταξύ αυτών, το «συμβόλαιο απόδοσης» της Ανεξάρτητης αρχής Δημοσίων Εσόδων προς το υπουργείο Οικονομικών (εξ ού και το αδυσώπητο κυνήγι της φοροδιαφυγής), η αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, ο «επανυπολογισμός» (δηλ. μειώσεις) του 30% των αιτήσεων συνταξιοδότησης που υποβλήθηκαν από τις 13 Μάη 2016 μέχρι το Δεκέμβρη του 2016 με βάση τα νέα δεδομένα του νόμου 4387/2016, ο «εξορθολογισμός» των δαπανών Υγείας, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ο νόμος του εξωδικαστικού συμβιβασμού, η «κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας» (δηλ. ο συνδικαλιστικός νόμος όπου απαιτείται το 50% των εγγεγραμμένων μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων για να προκηρυχθεί απεργία και επιπλέον η εκτίμηση –από ποιον άραγε;- της «αντιπροσωπευτικότητας» των οργανώσεων που υπογράφουν μια κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική σύμβαση).
Και ακόμη η Κυριακάτικη εργασία, η «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων, η παράδοση του 51% των μετοχών της ΔΕΗ σε εταιρεία Συμμετοχών, η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, της Εγνατίας, της ΔΕΣΦΑ και της ΕΑΒ, η αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης, η μείωση φαρμακευτικής δαπάνης στην Υγεία, τα επιχειρηματικά σχέδια για την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, η εφαρμογή του νέου πλαισίου κινητικότητας στο Δημόσιο (δηλ. η εργασιακή ανασφάλεια και η περιπλάνηση όσων είναι αντίθετοι με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική), η «μεταρρύθμιση» των οικογενειακών και αναπηρικών επιδομάτων, η τροποποίηση της νομοθεσίας σχετικά με τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και των προεκλογικών εκστρατειών, η «επανεξέταση» των φορολογικών κωδίκων, ο «επανυπολογισμός» των συντάξεων, κλπ., κλπ. Όλ’ αυτά αποτελούν νέα ασήκωτα βάρη που έρχονται να προστεθούν στις πλάτες των εργατολαϊκών στρωμάτων.
★★★
Κι ερχόμαστε στα «προαπαιτούμενα» της τρίτης αξιολόγησης, που ξεκινούν με τον «εξορθολογισμό» του ΕΟΠΠΥ, την «εναρμόνιση» των κανόνων για «μεταρρύθμιση» των παροχών αναπηρίας, τη «διαιτησία» στην αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις του Ελληνικού και της Εγνατίας οδού, την αξιολόγηση και επιλογή των νέων προϊσταμένων της δημόσιας διοίκησης, τη μεταβίβαση όλων των κρατικών επιχειρήσεων στο Υπερταμείο, κλπ., μαζί με όποιες και όσες τρικλοποδιές και αυθαίρετες απαιτήσεις προβάλλουν τα ξένα κέντρα. Ιδίως το ΔΝΤ, που αποτελεί «αστάθμητο παράγοντα» για το οικονομικό επιτελείο, επιμένει στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με άλλα 10 δις €, στην πλήρη «αναμόρφωση» του συνδικαλιστικού νόμου, στην ελά-φρυνση του χρέους του δημοσίου, στην παραπέρα περικοπή των συντάξεων και στην άρση του αφορολόγητου από το 2018, ακόμα και στη μείωση των «πρωτογενών πλεονασμάτων», γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη εμπλοκή την τρίτη αξιολόγηση και να αναστείλει επ’ αόριστον τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018. Η αναμενόμενη επίσκεψη Λαγκάρντ, μετά τις καθοριστικές για τη συγκυβέρνηση γερμανικές εκλογές, πιθανόν να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του αμερικάνικου παράγοντα. Έτσι, οι ευσεβείς πόθοι της κυβέρνησης Τσίπρα, για το εσπευσμένο κλείσιμο της τρίτης «αξιολόγησης», μέχρι το Δεκέμβρη, μάλλον θα πέσουν στο κενό.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των μεθοδεύσεων είναι η διάλυση του δημόσιου τομέα, που επιδεινώνεται από τις συνεχείς άμεσες και έμμεσες μειώσεις του πραγματικού μισθού. Ακόμα πιο τραγική αποδεικνύεται η προοπτική για χιλιάδες εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, εξ αιτίας της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας έναντι των κλαδικών, κατ’ επιταγή των «θεσμών» και του ΣΕΒ. Στην περίπτωση αυτή, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ έχουν αποδεχθεί την ετυμηγορία του μαύρου αυτού μετώπου, αδιαφορώντας παντελώς για την τύχη των εργαζόμενων. Οκτώ χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, τα εκατοντάδες μέτρα έχουν χτυπήσει με ιδιαίτερη σφοδρότητα την καρδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω των αθρόων απολύσεων, της κατακόρυφης αύξησης της «πραγματικής» ανεργίας (που σύμφωνα με την ΕΚΤ ανέρχεται στο 31,3%, ενώ με τις μετρήσεις της ΕΛΣΤΑΤ διαμορφώνεται στο 21,7%), της πρωτοφανούς ακρίβειας των ειδών πρώτης ανάγκης, της βαρύτατης φορολογίας, του ξεθεμελιώματος της Υγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας, αλλά και των δυσβάσταχτων απαιτήσεων του τραπεζικού τοκογλυφικού δανεισμού απέναντι στα κάθε λογίς «κόκκινα» δάνεια, των χιλιάδων κατασχέσεων και πλειστηριασμών, οδηγώντας τα εργατολαϊκά στρώματα στην απόγνωση και τη φτώχεια.
Παρά τις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις, η οικονομική κρίση θα έχει μεγάλη διάρκεια. Στο μεταξύ και παρά το γεγονός ότι το εργατολαϊκό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση,ωριμάζουν οι συνθήκες για κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες όλα τα κόμματα –μηδέ εξαιρουμένων και των αυτοαποκαλούμενων «αριστερών» που κανακίζονται με την ιδέα της συστημικής διαχείρισης- επιχειρούν να συκοφαντήσουν. Πρώτη και καλύτερη η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., η οποία πέρα από το μπαράζ των αντιδραστικών μέτρων, σε κάθε ευκαιρία τόσο καταφεύγει σε μεθόδους υπό¬σκα¬ψης και αποδυνάμωσης της λαϊκής αντίστασης, όσο και στην καταστολή της.
Όμως, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες της κυβέρνησης Τσίπρα και των άλλων κομμάτων και οργανώσεων, όσο η αντιλαϊκή καταπίεση θα αυξάνει, τόσο θα τροφοδοτούνται εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις που είναι ικανές να δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης του μαζικού αγώνα των εργαζομένων και να ασκούν πίεση στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η ταξική πάλη δεν μπορεί παρά να οξυνθεί και μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις θα ξεδιπλωθούν στο επόμενο διάστημα. Έτσι κι αλλιώς, άλλος δρόμος για τη διεκδίκηση των λαϊκών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, που αυτή τη στιγμή καταπατούνται βάναυσα, δεν υπάρχει.
Tα τεχνικά κλιμάκια, που φθάνουν στην Αθήνα την επόμενη εβδομάδα, θα έχουν μόνο διερευνητικό ρόλο. Πάντως, το πολυαναμενόμενο «πράσινο φως» για την εκταμίευση της δόσης των 800 εκατ. €, ενισχυτικό της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ, δεν άναψε. Παρά ταύτα, οι επιτελείς των υπουργείων Οικονομικών της Ευρωζώνης διαπίστωσαν ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα βελτιώνεται, καθώς η επίτευξη του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% είναι εφικτή, οι καταθέσεις επιστρέφουν και η ανάπτυξη φέτος μπορεί να ξεπεράσει το 1,8%. Όλ’ αυτά τα ωραία, στο μέτωπο των δανειστών, της συγκυβέρνησης και της ντόπιας ολιγαρχίας.
Γιατί στο μέτωπο των λαϊκών στρωμάτων η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο, καθώς, πριν καν αρχίσει η τρίτη «αξιολόγηση», υπάρχουν τα «υπόλοιπα» της δεύτερης, που αφορούν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για 5.000 ακίνητα μέσα στο Σεπτέμβρη, τον εργασιακό νόμο, το νόμο για την Εκπαίδευση, τις ληξιπρόθεσμες πληρωμές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες, το αντιλαϊκό Ν/σχ για τις «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις Δημοσίου και λοιπές ασφαλιστικές διατάξεις, ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες και άλλες διατάξεις», που προβλέπουν νέες περικοπές, τα «κόκκινα» δάνεια των λαϊκών οικογενειών, κ.α. Η πρόβλεψη για το νέο γύρο της τρίτης «αξιολόγησης», σύμφωνα με τις αφόρητες πιέσεις του Π.Μοσκοβισί στον Ε.Τσακαλώτο, είναι ακόμα πιο ζοφερές, καθώς τα «κόκκινα» δάνεια, οι «μεταρρυθμίσεις» στο Δημόσιο και τουλάχιστον 95 από τα 113 εκκρεμή «προα¬παιτούμενα» των μνημονιακών δεσμεύ-σεων, θα πρέπει να ψηφιστούν μέχρι το τέλος του 2017.
Στην «Έκθεση συμμόρφωσης», καταγράφονται αναλυτικά όλες οι υποχρεώσεις των κυβερνήσεων, που αφορούν τη λήψη μέτρων 6,5 δις € την περίοδο 2018-2022, τις δεσμεύσεις για «πρωτογενή πλεονάσματα» στο 3,5% του ΑΕΠ την ίδια περίοδο, αλλά και τα «προαπαιτούμενα» που θα πρέπει να υλοποιήσει κατά τις επόμενες αξιολογήσεις.
Μεταξύ αυτών, το «συμβόλαιο απόδοσης» της Ανεξάρτητης αρχής Δημοσίων Εσόδων προς το υπουργείο Οικονομικών (εξ ού και το αδυσώπητο κυνήγι της φοροδιαφυγής), η αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, ο «επανυπολογισμός» (δηλ. μειώσεις) του 30% των αιτήσεων συνταξιοδότησης που υποβλήθηκαν από τις 13 Μάη 2016 μέχρι το Δεκέμβρη του 2016 με βάση τα νέα δεδομένα του νόμου 4387/2016, ο «εξορθολογισμός» των δαπανών Υγείας, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ο νόμος του εξωδικαστικού συμβιβασμού, η «κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας» (δηλ. ο συνδικαλιστικός νόμος όπου απαιτείται το 50% των εγγεγραμμένων μελών των πρωτοβάθμιων σωματείων για να προκηρυχθεί απεργία και επιπλέον η εκτίμηση –από ποιον άραγε;- της «αντιπροσωπευτικότητας» των οργανώσεων που υπογράφουν μια κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική σύμβαση).
Και ακόμη η Κυριακάτικη εργασία, η «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων, η παράδοση του 51% των μετοχών της ΔΕΗ σε εταιρεία Συμμετοχών, η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, της Εγνατίας, της ΔΕΣΦΑ και της ΕΑΒ, η αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης, η μείωση φαρμακευτικής δαπάνης στην Υγεία, τα επιχειρηματικά σχέδια για την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, η εφαρμογή του νέου πλαισίου κινητικότητας στο Δημόσιο (δηλ. η εργασιακή ανασφάλεια και η περιπλάνηση όσων είναι αντίθετοι με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική), η «μεταρρύθμιση» των οικογενειακών και αναπηρικών επιδομάτων, η τροποποίηση της νομοθεσίας σχετικά με τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και των προεκλογικών εκστρατειών, η «επανεξέταση» των φορολογικών κωδίκων, ο «επανυπολογισμός» των συντάξεων, κλπ., κλπ. Όλ’ αυτά αποτελούν νέα ασήκωτα βάρη που έρχονται να προστεθούν στις πλάτες των εργατολαϊκών στρωμάτων.
★★★
Κι ερχόμαστε στα «προαπαιτούμενα» της τρίτης αξιολόγησης, που ξεκινούν με τον «εξορθολογισμό» του ΕΟΠΠΥ, την «εναρμόνιση» των κανόνων για «μεταρρύθμιση» των παροχών αναπηρίας, τη «διαιτησία» στην αγορά εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις του Ελληνικού και της Εγνατίας οδού, την αξιολόγηση και επιλογή των νέων προϊσταμένων της δημόσιας διοίκησης, τη μεταβίβαση όλων των κρατικών επιχειρήσεων στο Υπερταμείο, κλπ., μαζί με όποιες και όσες τρικλοποδιές και αυθαίρετες απαιτήσεις προβάλλουν τα ξένα κέντρα. Ιδίως το ΔΝΤ, που αποτελεί «αστάθμητο παράγοντα» για το οικονομικό επιτελείο, επιμένει στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με άλλα 10 δις €, στην πλήρη «αναμόρφωση» του συνδικαλιστικού νόμου, στην ελά-φρυνση του χρέους του δημοσίου, στην παραπέρα περικοπή των συντάξεων και στην άρση του αφορολόγητου από το 2018, ακόμα και στη μείωση των «πρωτογενών πλεονασμάτων», γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη εμπλοκή την τρίτη αξιολόγηση και να αναστείλει επ’ αόριστον τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018. Η αναμενόμενη επίσκεψη Λαγκάρντ, μετά τις καθοριστικές για τη συγκυβέρνηση γερμανικές εκλογές, πιθανόν να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του αμερικάνικου παράγοντα. Έτσι, οι ευσεβείς πόθοι της κυβέρνησης Τσίπρα, για το εσπευσμένο κλείσιμο της τρίτης «αξιολόγησης», μέχρι το Δεκέμβρη, μάλλον θα πέσουν στο κενό.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των μεθοδεύσεων είναι η διάλυση του δημόσιου τομέα, που επιδεινώνεται από τις συνεχείς άμεσες και έμμεσες μειώσεις του πραγματικού μισθού. Ακόμα πιο τραγική αποδεικνύεται η προοπτική για χιλιάδες εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, εξ αιτίας της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας έναντι των κλαδικών, κατ’ επιταγή των «θεσμών» και του ΣΕΒ. Στην περίπτωση αυτή, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ έχουν αποδεχθεί την ετυμηγορία του μαύρου αυτού μετώπου, αδιαφορώντας παντελώς για την τύχη των εργαζόμενων. Οκτώ χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, τα εκατοντάδες μέτρα έχουν χτυπήσει με ιδιαίτερη σφοδρότητα την καρδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω των αθρόων απολύσεων, της κατακόρυφης αύξησης της «πραγματικής» ανεργίας (που σύμφωνα με την ΕΚΤ ανέρχεται στο 31,3%, ενώ με τις μετρήσεις της ΕΛΣΤΑΤ διαμορφώνεται στο 21,7%), της πρωτοφανούς ακρίβειας των ειδών πρώτης ανάγκης, της βαρύτατης φορολογίας, του ξεθεμελιώματος της Υγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας, αλλά και των δυσβάσταχτων απαιτήσεων του τραπεζικού τοκογλυφικού δανεισμού απέναντι στα κάθε λογίς «κόκκινα» δάνεια, των χιλιάδων κατασχέσεων και πλειστηριασμών, οδηγώντας τα εργατολαϊκά στρώματα στην απόγνωση και τη φτώχεια.
Παρά τις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις, η οικονομική κρίση θα έχει μεγάλη διάρκεια. Στο μεταξύ και παρά το γεγονός ότι το εργατολαϊκό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση,ωριμάζουν οι συνθήκες για κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες όλα τα κόμματα –μηδέ εξαιρουμένων και των αυτοαποκαλούμενων «αριστερών» που κανακίζονται με την ιδέα της συστημικής διαχείρισης- επιχειρούν να συκοφαντήσουν. Πρώτη και καλύτερη η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., η οποία πέρα από το μπαράζ των αντιδραστικών μέτρων, σε κάθε ευκαιρία τόσο καταφεύγει σε μεθόδους υπό¬σκα¬ψης και αποδυνάμωσης της λαϊκής αντίστασης, όσο και στην καταστολή της.
Όμως, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες της κυβέρνησης Τσίπρα και των άλλων κομμάτων και οργανώσεων, όσο η αντιλαϊκή καταπίεση θα αυξάνει, τόσο θα τροφοδοτούνται εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις που είναι ικανές να δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης του μαζικού αγώνα των εργαζομένων και να ασκούν πίεση στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η ταξική πάλη δεν μπορεί παρά να οξυνθεί και μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις θα ξεδιπλωθούν στο επόμενο διάστημα. Έτσι κι αλλιώς, άλλος δρόμος για τη διεκδίκηση των λαϊκών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, που αυτή τη στιγμή καταπατούνται βάναυσα, δεν υπάρχει.
Σχόλια